Hallo allemaal. Na meerdere berichten te hebben gelezen, wil ik jullie mijn dilemma voorleggen. Ik ben op zoek naar meiden die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt. Momenteel heb ik een relatie van 5 jaar. In het begin van onze relatie ben ik zwanger geweest ondanks de pil. Mijn vriend wilde het absoluut niet en ik zag het ook niet zitten om alleenstaand moeder te worden. Toen heb ik abortus gepleegd. Daarna werd mijn kinderwens sterker. Ik heb er geen spijt van, maar weet wel dat ik niet oud moeder wil worden of risicos wil nemen door pas na mijn 35e te kijken wat er misschien nog eens gaat komen wanneer ik nu weet dat ik zeker kinderen zou willen wanneer het mogelijk is. Mijn vriend wil niet over kinderen praten, en als ik doordram zegt hij ik zeg toch niet dat ik ze niet wil, maar nu nog niet. Wanneer wel, hoe denk je erover, opvoeding, etc toekomstplannen waar kinderen in voorkomen zijn niet te bespreken. Op een gegeven moment heb ik gezegd, ik wil niet meer aan de pil. Mijn cycles is heel lang tussen 35 en 40 dagen. Daardoor en misschien door de abortus had ik angst nooit weer zwanger te kunnen worden. Mijn vriend heeft wel eens gezegd, niet zwanger worden, maar hij nam geen moeite zelf voorbehoedsmiddelen te gebruiken. En nu ben ik zwanger. Hij zei eerst, nou ja dat wordt weer abortus. Maar daar wil ik niet aan denken. Hij zei meerdere dingen, ik laat je heus niet in de steek maar ik wil het niet, ik wilde dat het niet zo was. Hoe verder ik raak, nu 9 weken, hoe dwingender zijn ik wil het niet wordt. Als ik zeg, abortus kan ik niet nog een keer ondergaan, ik ben 32 als het kind geboren wordt. Wat als ik nooit kinderen krijg, dat vergeef ik mezelf nooit. Hij zegt dan ja hoe langer je wacht met een abortus hoe moeilijker het wordt. En hij wil de verantwoordelijkheid niet, nog niet. Wanneer hij dat wel wil is niet bespreekbaar. Als ik er klaar voor ben zegt hij. Ondertussen is hij nog niet weg gegaan. Natuurlijk weet ik dat dit zonder hem kan. Ik heb mijn eigen huisvesting, baan, etc. Maar ik voel me zo alleen en in de steek gelaten. Mijn ouders zijn allebei overleden. Ik heb nog een zus, maar die heeft ook haar eigen gezin. Hoe moet dat nu? Abortus plegen en dan zeker de relatie op de klippen zien lopen? Of het kind houden, maar dan alleen zwanger zijn en bevallen en opvoeden? En dan?
Ik hoor aan jou dat je geen abortus wil! Ga voor je eigen gevoel en wie weer draait hij nog wel bij! Hij heeft ook de verantwoordelijkheid en niet pas op t moment dat jij zwanger bent of bevallen bent...nee dat begint ook al bij de sex!! En als je wel weer een abortus laat plegen...kun jij dan met hem nog verder? Succes en natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap xxx
Tja, in feite is het heel makkelijk. Je zegt zelf dat je het niet aankunt om nog een keer abortus te laten plegen, dan blijft er maar 1 optie over... je houdt het kindje en hij draait al dan niet bij. En uiteraard heeft je zus haar eigen gezin, maar familieleden kunnen ook onderling hulp bieden! Misschien gewoon eens met haar praten over de situatie waar je nu in zit? Wellicht helpt het ook voor je vriend om een keer heel duidelijk uit te spreken dat je dit kind wil houden en dat abortus voor jou out of the question is! Misschien is het voor hem nu ook lastig omdat hij er nog vanuit gaat dat je een abortus laat doen.
Ik denk dat alleen jij zelf antwoord kunt geven op deze vraag. Praat eventueel eens met iemand van FiFiom | Homepageom om je te helpen om dingen op een rijtje te krijgen. Verder heb ik wel een mening over twee volwassen mensen die blijkbaar niet samen een kind willen, maar ook niet de moeite nemen om maatregelen te nemen om een zwangerschap te voorkomen.
Zoals ik uit je verhaal begrijp is de relatie tussen jou en je vriend niet stabiel. En pik ik op hoe graag je eigenlijk een kind wil. Daarom lijkt het mij geen goede keus om voor hem nogmaals abortus te plegen terwijl je het kindje zelf dol graag wil houden. Alleen staande moeders kunnen hele goede moeders zijn, soms nog wel betere als dan de ouders bij elkaar zijn maar altijd ruzie hebben. Je vriend gaf aan niet bij je weg te willen. Zou hem de keus geven of je blijft bij mij en wordt de vader van ons kind of je gaat weg.
Je bent 32, hebt bewust onbeschermde sex en denkt nu voor de 2e keer na over abortus ondanks je angst van de vorige keer. Maar ik lees ook duidelijk dat abortus geen optie voor je is Jouw vriend heeft kenbaar gemaakt nog geen kinderen te willen. Ik vind eigenlijk dat je hem door het stoppen met de pil aardig onder druk hebt gezet. Al had hij ook goed moeten nadenken over de onbeschermde sex. Abortus is geen vorm van anticonceptie en ik vind dan ook dat je de verantwoordelijkheid voor je daden moet nemen. Ik vrees alleen dat je dat zonder je vriend moet doen, hij is herl duidelijk geweest. Was hij op de hoogte van het stoppen met de pil? Ik denk eerlijk gezegd dat hij als hij niet veranderd hij snel toe zal zijn aan een kindje. Ik denk dat hij, omdat hij echt niet over kinderen wil praten, hij je wat dat betreft aan het lijntje houdt. Bedenk in dit geval, kun je het alleen? Kun je een abortus nog een keer aan met het risico dat je het hem niet kan vergeven. Hoe dan ook zul je, mocht hij niet bijdraaien uit elkaar gaan. Het is aan jou om te beslissen of je dit met of zonder kindje doet.
Ik vind het niet helemaal kloppen dat je zegt dat je je in de steek gelaten voelt. Je wist vooraf dat hij niet wilde. Je hebt zelf besloten met de pil te stoppen, omdat jij nu een kinderwens hebt. Uiteraard vind ik ook zoals je zelf zegt dat hij dan zelf voor voorbehoedsmiddelen had moeten zorgen. Het is fijn te lezen dat je geen spijt hebt gehad van je abortus. Je hebt nu zelf bewust voor het kindje gekozen, dat is de reden dat je stopte met de pil. Ik vind het daarom ook een beetje raar dat je abortus overweegt. Je hebt bewust gekozen zwanger te worden. De vader zal waarschijnlijk altijd in je leven zijn. Of jullie nu samen blijven of niet. Je geeft aan zelf een baan te hebben en dat je het aan gaat kunnen. Ik zal eerlijk zeggen dat ik altijd bij iedereen de keuze voor abortus accepteer en daarom nog nooit op zo'n bericht heb gereageerd. Ik kon het nu niet laten, omdat je bewust gestopt bent met de pil, omdat je een kindje wilt. Je wist dat je vriend niet wilde. Hier kun je het kindje niet de dupe van laten worden!
Dit dus! Het komt bij mij over of je een beetje expres zwanger bent geraakt of in ieder geval erop hoopte omdat "hij geen moeite nam een voorbehoedsmiddel te gebruiken". Maar jij dus ook niet Jij wilt geen abortus dus de keuze lijkt me duidelijk...toch??
Waar is je dilemma? Je bent bewust gestopt met de pil, je hebt bewust geen andere voorbehoedsmiddel gebruikt. Je weet/wist dat je vriend geen kind wil (al had hij naar mijn inziens ook een rubber om kunnen doen uit zichzelf!) Sorry maar dit wist je allemaal van te voren en als je serieus nadenkt over een abortus nu terwijl jij een kind wilt dan kan je beter even langs de fiom gaan. Succes.
Ik zou zelf niet voor een tweede keer een abortus ondergaan omdat hij niet klaar is voor een kind. Al helemaal niet als je daar zelf duidelijk niet achter staat. Dan zou ik dat kind nog liever alleen opvoeden. Je hebt huisvesting, je hebt (hopelijk) een baan ... Ja, het wordt zwaar, maar ik zou nu toch echt wel kiezen voor het kind! Ik zou hem eerder duidelijk maken dat je jullie kind houdt en dat hij kan kiezen ... Meegaan erin, of zijn spullen pakken en vertrekken. Overigens vind ik wel dat als hij wist dat je de pil beu was, ze niet meer slikte en hij persé geen kinderen wilde hij zijn voorzorgen had mogen nemen. Waarom zouden alleen vrouwen verantwoordelijk moeten zijn voor de niet-voortplanting?
Ik zal vast nu een heleboel gezeik over mij heen krijgen, maar valt het jullie niet op dat de afgelopen paar weken wel heeeel veel van dit soort verhalen op het forum verschijnen? En dat de TS-sen meestal na 2 of zelfs na 1 keer niet meer reageren? Het begint op te vallen namelijk, maar misschien ligt het aan mij hoor.
Ik zou inderdaad één entiteit uit mijn leven aborteren in dit geval. En dat wad niet het kind. Wat een ongelooflijke lamlul die man, die had na de opmerking: dat wordt dus weer een abortus zijn koffer al kunnen pakken. Niet vanwege abortus an sich, maar wel vanwege zijn ontzettend sneue houding (geen verantwoordelijkheid nemen in elke fase).
Hoi meid, wat een lastige situatie voor je. Je bent willens en wetens zwanger geworden, en dit was hoe dan ook je doel. Zoals ik het lees had je gehoopt dat hij zou bijdraaien, al is hij duidelijk geweest in zijn standpunt. Maar je kunt toch niet heel bewust zwanger worden, het erop wagen dat het goedkomt, en het anders maar weghalen?! Sorry dat ik het zo zeg, ik bedoel het absoluut niet vervelend ! Maar ik denk dat je onbewust en bewust al zelf je keuze hebt gemaakt om voor dit kindje te gaan. Je kunt je vriend zijn eigen keuze laten maken; bij jullie blijven of niet. Tegelijkertijd heeft hij zo te lezen ook niet echt moeite gedaan om je niet zwanger te maken, dus wie weet is het koudwatervrees? Het is altijd eng om de knoop door te hakken om ervoor te gaan, dat blijft, want je geeft je vertrouwde leventje op voor iets nieuws en onbekends. Als hij het 'ooit' wel zou willen, kan hij er maar beter nu voor gaan want straks zijn jullie allebei te oud en komt het er niet van omdat hij niet gedurfd heeft. Jullie hebben dus eigenlijk allebei wel de wens gehad om 'ooit' kinderen te krijgen. Ooit is 'nu' geworden. Als jullie relatie verder goed is zullen jullie vast wel een manier vinden om hiermee om te gaan. Ik moet het even zeggen: een kleine van jullie samen is echt een geschenk, zo bijzonder. Niet iets dat je zomaar even weghaalt als het niet uitkomt. Heel veel sterkte!
Voor de dames die denken dat ik dit uit mijn duim zuig, was het maar zo. Begrijp me niet verkeerd, al is het niet leuk om te horen, reacties lezen die confronterend zijn helpen mij wel bij het nadenken. Ik wil geen abortus en denk niet dat ik het uberhaupt zou kunnen. Bewust zwanger ben ik niet geworden. Zoals ik zei is mijn cycles lang en hield ik er altijd rekening mee dat we ruim rond mijn eisprong niet vrijden. Geen garanties dat weet ik, ik weet dat ik verantwoordelijk ben. Maar bij cycles van normaal 35 tot 40+ dagen ben ik nu binnen tien dagen nadat mijn ongesteldheid kwam zwanger geraakt. Ik heb nog nooit zo'n korte cycles gehad, of iets wat enigzins in die buurt kwam. Voor mij net als mijn vriend dus wel onverwacht. Ik had echter niet deze harde reactie van hem verwacht. Hij geeft hem ook niet elk moment en is ook vaak wel lief voor me, maar wat we of ik nu gaan doen, daar kunnen we moeilijk over praten. Compromissen zijn er niet in zijn ogen. Elk verhaal heeft meer in zich dan je hier kan neerzetten. We komen bijvoorbeeld beide uit een ander nest. Hij is zonder vader opgegroeid en nu ben ik bang dat hij niet wil eindigen als zijn vader, in zijn ogen een slechte vader. Maar we gaan recht die kant uit zo. Door wat er de afgelopen jaren in mijn gezin is gebeurd, mijn beide ouders verloren, heb ik gemerkt dat hij niet een prater is en moeite heeft met emoties. Hij heeft nooit ontkent kinderen te willen, zei dat hij ze wel wilde, maar niet nu. Ik had niet verwacht dat hij zo zou reageren en ook zijn verantwoording wegwuift. Hij wist dat ik geen pil slikte, hij zei weleens niet zwanger worden, en dat zei ik dat kan ik niet beheersen. Hij wist dat ik kinderen wilde liever eerder dan later. Misschien heb ik hem hierdoor erin geluisd, in zijn ogen en enkele dames uit de reacties is dat zo. Dan zal ik op de blaren moeten zitten.
Jij op de blaren zitten? Wat denk je van dat onschuldige wezentje in je buik.. Ik vind het zo'n raar verhaal. Je wist dat je vriend geen prater is, je wist dat hij geen kinderen wilde. Maar nu toch ben je om dit alles verbaasd? Om zijn reactie die hij altijd heeft gegeven. Was te verwachten toch? Overigens is geen enkele cyclus hetzelfde, nooit, ook al lijkt dat zo. Nog een kleine zin waar ik me enorm aan stoor: Compromissen sluiten. Hoe had je dat in gedachte? Met een kind in je leven is er niks een kwestie van compromissen sluiten. Alles draait om je kind!!!
Meid maak je niet druk. Daar is het nu te laat voor. Onbewust denk ik dat jij graag een kindje wou ook al omschrijf je de kans als klein vanwege lange cyclus de kans is altijd aanwezig. Nu ben je zwanger van een kindje het mooiste wonder wat er is. Als het kindje er straks is. Vind alles links of rechtsom heus wel een weg , of dat nou alleen of samen is. Als ik jou zo hoor praten over je vriend is dat zoiso met of zonder kind niet de man van je dromen. Misschien Lees ik her verkeerd maar ik denk dat jullie relatie niet erg stabiel is of dat jij je aanpast om het hem naar zn zin te maken. Dus mijn advies hou dit kindje en ga het lekker zelf doen. Houdt hij van je en zit jullie relatie goed zal hij er voor jullie zijn . Zo niet dan weet je eigenlijk ook genoeg en dan vind jij met je kindje heus echt je weg wel. Sterkte meid laat deze mooie tijd niet verknoeien door zorgen het is zo speciaal een kindje krijgen. Liefs
Hier ben ik het ook mee eens. Het is niet omdat je de pil niet wil nemen (ik neem die al jaaaaaren niet meer) dat de vrouw verantwoordelijk is. Mannen moeten ook hun voorzorgen maar nemen. Dit kan toch niet? Die man eist zomaar voor een tweede keer een abortus, terwijl hij mij toch oud genoeg lijkt om eerlijk te zeggen dat hij geen kinderen wil ipv TS aan het lijntje te houden. TS, ik begrijp je volkomen. Je angst om niet meer zwanger te raken, om niet na je 35ste nog aan kinderen te beginnen, etc. Je vriend houdt je volgens mij aan het lijntje. Of hij maakt zichzelf blaasjes wijs. Wie op deze leeftijd nog zo reageert op zwanger worden of een kind krijgen wil geen kinderen. Punt. Dit heeft niet meer te maken met er niet klaar voor zijn of zo. Ga met hem het gesprek aan en geef hem de keuze. Of er zijn voor jou en het kind of ...