ja dit vind ik heel goede tips. Zo zou ik het aanpakken. Mijn zoontje heeft dat idd met waarom. Als we op de fiets zitten: - waarom staat die deur open - waarom schept die meneer zand - waarom staat daar een vrachtwagen... En dat gaat dus eindeloos zo door, soms zeg ik gewoon dat ik geen vragen meer beantwoord.
Mijn vader roept trouwens altijd dat de opvoeding plaatsvindt voor een kind drie is. En ik krijg steeds meer het idee dat hij daarin -soort van- gelijk heeft. Niet dat je daarna klaar bent, zeker niet. Maar je maakt je eigen taak als opvoeder een stuk makkelijker als in de peuterleeftijd bepaalde principes en grenzen al duidelijk zijn. Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld: - Soms moet ik even wachten. - 'Nee' is ook een antwoord. - Als ik help, gaat het sneller. - Papa en mama zijn de baas. En dat laatste hoef je niet totalitair autoritair op te vatten. Tuurlijk is er ruimte voor eigen inbreng en overleg en valt er wat te kiezen. Maar uiteindelijk zijn papa en mama die beslissen welke keuzes je hebt en of jouw inbreng ook een optie is. Het is voor jezelf en voor je kind gewoon heel fijn als je dit soort dingen al als dreumes / peuter hebt duidelijk gemaakt. Dan is het namelijk tegen de tijd dat het kind ouder wordt, al redelijk vanzelfsprekend. Daarmee zeg ik zeker niet dat je nooit strijd of gedoe zult hebben. Maar het is wel minder als bepaalde dingen al gewoon duidelijk zijn en je daar dus niet meer zo heel intensief mee bezig hoeft te zijn.
Ik moet eigenlijk wel heel hard lachen om deze post. Het is zo herkenbaar, vooral dat mama mama mama. Het houdt hier ook niet op. Ben van nature een stuk ongeduld, maar ik heb dagelijks legio praktijkmogelijkheden om te oefenen in geduld hebben. Ik moet er soms ook om lachen, kan het niet helpen. Ben zelf ook een perfectionist die graag alles op een bepaalde manier doet en ik en ook vriend herkennen het bij kleine man. We gaan er voor een groot deel in mee, tenzij het echt niet kan of als er haast in het spel is. Dat opruimen is ook een dingetje maar dat moet hier echt, de woonkamer moet wel leefbaar blijven, wil niet constant slalommen tussen al het speelgoed en mn rug breken over de hotwheels. Dus wil meneertje de houten trein, dan éérst de legotrein opruimen. Dat gaat goed, wel met een beetje hulp hoor. En dan ligt de houten trein en dan wil meneer een uur later toch weer liever met de duplo spelen. Prima, maar weer éérst opruimen! En een uur later weer andersom. Wéér eerst opruimen. Maar meestal ben ik dan wel zo ver dat we boodschappen gaan doen of naar buiten gaan, lekker energie kwijtraken. Tijdens het koken heb ik wat rust, dat is een argument dat errug goed werkt hier! Mama is aan het koken! Ja liefde van de man gaat door de maag, dan laat ie me met rust. Ben ook benieuwd hoe lang het gaat duren trouwens, ben zwaar toe aan een papa fase .
Papa fase? Onze oudste is nu bijna 6 en bij ons is de papa-fase nog niet langsgekomen. Je zult dus nog een poosje vol moeten houden, vrees ik. Hoewel: op het gebied van lego hebben vader en zoon elkaar helemaal gevonden. Dus als ik rust wil, vraag ik of ie niet toevallig met papa met de lego wil spelen. Werkt gegarandeerd!
Tja deze fase ken ik nog niet en ik zal vast gestraft worden met hetzelfde omdat ik er heel hard om moest lachen. My god, dit lijkt mij vermoeiend. Goede tip van tupp. En daarnaast denk ik dat hij gewoon sterk verbaal is ingesteld en het leuk vindt om te praten. Dus dat hij toch wel druk blijft kletsen en je er niet altijd op hoeft te reageren. Een, twee keer en daarna is het een soort van achtergrondmuziekje ofzo...
Ja wie weet, dat kan ook nog. Ik ben zelf nogal snel overprikkeld, dus ik heb maar een paar uur per dag een muziekje of andere achtergrondgeluiden aan staan en voor de rest is het (lekker!) stil. Misschien mist hij gewoon geluid om zich heen Lieve mensen, bedankt voor jullie reacties. Ik heb ze allemaal gelezen en ga ze nog wel tig keer lezen en de beste tips eruit pikken om toe te passen. Vandaag heb ik al één en ander geprobeerd en nu herhaalt hij dingen zoals: "niet nu, mama, niet nu mama, niet nu mama, eerst baby flesje". Nou ja, dat het dan maar even duidelijk is We waren even in de speeltuin en ik zei: we moeten zo naar huis om een broodje te eten. "Niet nu mama, niet nu. Niet nu mama, niet nu", etc. Ik reageer er niet op.
Hoewel je het heel leuk beschrijft, is het pijnlijk herkenbaar. Goede nieuws is dat het minder wordt. Maar voorlopig niet merk je verder dingen aan hem? Is hij zelf snel overprikkeld of gaat hij juist op zoek naar prikkels? Mijn oudste heeft ass en de jongste wordt nog onderzocht. Hij is nog een tikkie erger dan zijn grote broer. En allebei kletsen ze mijn oren van mijn kop! Vooral tijdens het fietsen valt het op. Dan praten ze door elkaar, probeer ik naar allebei te luisteren en op het verkeer te letten. Soms brul ik dat ze NU hun waffel moeten houden. Maar niks helpt aaargh!
De mijne is nog niet in die fase, maar ik denk hier hetzelfde over! Maar soms kijken mensen me raar aan als ik zeg dat ik nu al consequent wil zijn. Dan krijg ik te horen dat dat opvoeden nog wel komt en nu niet nodig is
Wauw alsof ik het zelf geschreven had Wat helpt is hem niet argeloos ja ene politieauto schat zeggen maar even oogcontact maken en dan ja zeggen Kost het je uiteindelijk minder tijd en energie Verder als ik dua al he gezegd ik pak over 5 minuten drinken voor je en hij blijft herhalen Zeg ik als je het nog 1 keer vraagt pak ik het niet meer Werkt heel goed is meteen stil En soms doe ik het ook voor Dan zeg ik schatje schatje schatje enz zodat hij ziet hoe het overkomt Of het allemaal pedagogisch verantwoord is weet ik niet maar ik zie dat de boodschap bij hem aankomt