Jeetje meid, ben er stil van en heb er echt geen woorden voor. Ik weet dat je geen medelijden wilt maar van jou verhaal word ik ontzettend woedend en verdrietig. Super knap dat je bent gekomen waar je nu bent. Ik heb er dan wel geen ervaring mee met wat je hebt meegemaakt, maar ik denk als je zoiets heftigs meemaakt, dat het toch altijd een stukje bij je zal blijven. Want het is echt het aller ergste wat je kan overkomen. Ik sta echt te kijken hoe je je al die jaren erdoorheen hebt gebokst. Je bent er nog niet maar je mag zeker trots op jezelf zijn!!! Hou van je zoals je bent meid, jij bent zeker uniek en iemand die het verdient om van zichzelf te houden.
Wat een verhaal Ik word er even stil van....Pffff, meid wat verschikkelijk Ik weet niet wat ik kan nog hier toevoegen. De meiden hebben al heel veel goede adviesen gegeven. Ik wil je even dikke knuffel geven. Je bent een sterke vrouw en geweldige moeder. Je kan heel trots op jezelf zijn.
lieve zomerbries, allereerst mijn respect. Je verwoordt bijzonder goed wat er gebeurde en wat het met je heeft gedaan. Waar jij volgens mij nu aan toe bent is aan uitleg. Iemand die je uitlegt hoe dingen werken. Hoe het komt dat je nu nog steeds een onderdanige houding aanneemt bijvoorbeeld. En hoe je dat , als je wilt, kunt veranderen. Je bent gevormd door je jeugd en je zult niet alles kunnen uitwissen. Maar op dit moment leef je misschien nog op de manier die je vroeger, als kind, nog zo nodig had. Nu ben je volwassen en wil je het anders, maar niemand heeft het je ooit geleerd. Daarom denk ik dat een psycholoog of psychotherapeut je zeker kan helpen en steunen. Je mag me pb´en, ik kan er meer over vertellen. Sterkte, ik heb het gevoel dat je aan een nieuw hoofdstuk gaat beginnen. Spannend en eng, maar ben blij voor je.
dit zouden mijn woorden ook zijn... vandaar dat ik het even ''qoute''. Heb heel veel respect voor jou!!!!!!! en wat ontzettend fijn dat je zo'n geweldige man en gezin hebt! Super knap dat je uiteindelijk de stap hebt gezet om het te vertellen. En ook dat je nu de HA hebt gebeld. Ik wil je alleen veel sterkte wensen in het verdere verwerkingsproces en hoop dat je er heel veel sterker uitkomt (vind trouwens al dat je er ontzettend sterk uit bent gekomen hoor)
Meid, ik heb geen adviezen voor je, maar ik vind het heel erg knap dat je hier je verhaal vertelt en zometeen de huisarts gaat bellen! Knuf voor jou!!
Sorry, maar daar ben ik het dus absoluut niet mee eens. Die misvatting lees en hoor ik vaker. Een psychiater is een arts, die zich gespecialiseerd heeft in geestelijke aandoeningen. Hieronder vallen dus ook een ptss, depressie, slecht/niet verwerkt trauma. Heel jammer dat dit misverstand nog welig tiert, ik denk dat mensen met meerdere problemen vaak beter bij een psychiater terecht kunnen. Een kennis van mij gaat wegens het onvruchtbaar zijn naar een psychiater en heeft daar heel veel baat bij. On topic: wat een vreselijk verhaal, TS. Ik heb nog geen verdere reacties gelezen, dus misschien is dit dubbelop, maar ik zou als ik jou was nog wel verdere stappen ondernemen. Voor jezelf, je man, maar vooral je kinderen. Die worden hier anders ook mee belast, hoezeer je dat ook probeert te voorkomen. Heel, heel erg veel sterkte en kracht toegewenst.
Mijn inbox loopt vol met ontzettend lieve en krachtgevende pb's en dan de super super lieve reacties hier, ik zit met een glimlach van oor tot oor te lezen, ook met pijn en verdriet want ik lees dat heel veel vrouwen hetzelfde of nog erger meegemaakt hebben maar er gelukkig ook sterker uit zijn gekomen, dat moet mij dan toch ook gaan lukken? Nogmaals ik heb geen tijd om nu meteen op iedereen te reageren, maar het doet me echt ontzettend goed. Dit blijft ook een topic om regelmatig terug te lezen en weer dat duwtje in de rug te krijgen. Bedankt. Had ik deze stap maar eerder gezet.
Wat ontzettend fijn te lezen dat je je gedragen en gesteund voelt meid! Je bent het zo waard!!!!!!! onthou dat goed! Ik denk dat iedereen begrijpt dat je lang niet iedereen kan terug mailen en dat is vast helemaal niet erg!
Wat een heftig verhaal zeg meid.. Pff knap dat je nog zo in het leven staat en dat je zo n lieve man hebt! Ik wil je heel veel sterkte wensen! En hopelijk vind je snel iemand die je je kan helpen en je een kan laten genieten van je leven!
Pff heftig zég! Inderdaad heel sterk van je om het neer te zetten. Mijn advies is ook om naar een psychiater of therapeut te gaan. Hun kunnen je eventueel enkele therapieën geven om met je gedachtes en emoties om te gaan. En zoals boven me al werd gezegd; een psychiater is er niet alleen maar voor de geesteszieken, ze zijn er ook voor mensen die kampen met dingen uit het verleden en met depressies. Dat je nu de motivatie niet vind om een opleiding af te maken is niet zo raar als je druk bezig bent om dingen te verwerken. Emoties en gedachtes die je opkropt zijn als een bal die je onder water wilt duwen, en des te langer je opkropt des te groter wordt die bal, totdat deze niet meer onder water kan blijven en dan wordt je ermee geconfronteerd en gedwongen (door je lichaam en geest) er iets mee te doen (wat je nu ook gelukkig doet). Iets wat heel heftig is en ook beslag op je legt waardoor je andere minder belangrijke dingen aan de kant gaat schuiven. Blijf vooral praten over je gevoelens en gedachtes, en krop niks meer op. En bedenk: ieder mens heeft zijn eigen emotionele grens, de een kan een rugzak aan en een ander een vrachtwagen, en niemand mag bepalen hoe hoog die grens moet zijn. Schaam je dus niet voor dit alles! Heel veel sterkte!
Ik kan je geen raad geven maar wil je wel een hele dikke knuffel geven. Ongelooflijk wat jij allemaal mee hebt moeten maken, belachelijk! Ik ben heel blij dat je nu zo'n fijne man en lieve kinderen hebt, hopelijk vind je alleen nog maar meer geluk
Hallo Allereerst spijtig dat je dit hebt moeten mee maken. Om verder te kunnen in je leven zou je traumaverwerking kunnen proberen. Ik werk in de hulpverlening en hoor dergelijke verhalen erg vaak ( helaas). Veel mensen hebben baat bij een traumaverwerking en daarop volgend therapie/ gesprekken met een psychiater/ psycholoog. Ik persoonlijk ben niet zo'n voorstander van antidepressiva als er nog geen behandeling heeft plaats gevonden. Vaak moet je eerst weer helemaal terug om weer te kunnen opbouwen. Ik denk dat als je antidepressiva gebruikt je lang niet zo diep kunt gaan als nodig. ( uiteraard is antidepressiva in sommige gevallen echt nodig, ik keur het ook niet af maar moet wel laatste middel zijn) Heel veel succes... Liefs
heb niet alle reactie`s gelezen maar heb zelf ook een heel verleden van mishandeling,geestelijke mishandeling van thuis uit ik heb emdr therapie gehad en dat heeft ontzettend geholpen toch merk ik ook nog steeds dat dingen heel moeilijk blijven gaan,ook ik blijf onbewust hopen op goedkeuring terwijl ik weet dat ik die niet krijg ik heb onlangs t contact met mijn ouders verbroken en daar voel ik me heel schuldig over tegen over hun maar hun voelen zich ook niet schuldig tegenover mij ze hebben nooit sorry gezegd terwijl dat alles is wat ik hoorde wilde dat weten ze heb t ze verteld toen ik in therapie zat. uiteindelijk moet je echt voor jezelf kiezen hoe moeilijk ook je mag me altijd een pb doen dikke knuff
daar zie ik eerlijk gezegd dan wel weer tegenop, voor mijn gevoel heb ik zo lang geknokt om op dit punt te komen van deels acceptatie en om dan weer helemaal terug te moeten gaan lijkt me erg. Het zal nodig zijn, dat begrijp ik, maar toch..
ik ga even googlen op emdr therapie, wat goed dat je het contact hebt verbroken en voor jezelf hebt gekozen. Ik zit in precies eenzelfde situatie, toen ik destijds 3 keer per week bij jeugdmaatschappelijk werk liep, heb ik mijn ouders op aanraden van jeugdmaatschappelijk werker meerdere keren gevraagd mee te komen, dat weigerden ze, wat een onzin, het zijn allemaal kwakzalvers werd er gezegd. Onbegrijpelijk dat je als ouder niet kan toegeven dat je iets fout hebt gedaan toch? In jouw geval wisten ze helemaal waar ze aan toe waren. bedankt voor je verhaal, weer een stukje herkenning.
hier ben ik me dan ook heel erg van bewust, en ik wil een goede middenweg zien te vinden, ik vind dat ik beter iets te beschermend kan zijn, dan dat ik mezelf voor mijn hoofd sla als hem wel iets is overkomen. Dan krijg ik echt moordneigingen vrees ik En mijn beide ouders hebben allebei ook geen fijne jeugd gehad, ook in de vorm van seksueel misbruik wat ik sterk vermoed en van familie heb meegekregen, ze hebben ook veel meegemaakt, 2 kinderen verloren, maar dat vind ik geen excuus om je andere kind dan zo het leven zuur te maken. Dan ben je in mijn ogen niet goed bij je hoofd! Je kunt er ook voor kiezen met de mensen die je nog hebt er het beste nog van te maken. Als ik nu de confrontatie aan zou moeten gaan met mijn ouders? Ik zou schreeuwen, huilen van kwaadheid, verwijten rondslingeren maar vooral mijn gevoelige kant niet laten zien. Dat gun ik ze niet. nooit. Ik zou het beste een lange brief kunnen schrijven, dat is voor hun ook het makkelijkst om te handelen zeg maar. Mijn moeder klapt dicht en mijn vader zegt ook geen woord. Dan voel je je als kind weer zo piepklein als vroeger. Zoals je misschien wel kunt merken komt nu de boosheid omhoog, het is echt een achtbaan van emoties, ene moment kwaadheid, volgende moment verdriet, daarna jezelf vermannen om sterk te zijn, en ga maar door. Ik zal met een psycholoog bespreken wat het beste is in mijn geval..
Ik zal je pb-en zodra ik de tijd heb om een goed bericht neer te zetten. Ik wil je graag vertellen over mijn jeugd en hoe ik ermee om gegaan ben, de strubbelingen die ik tegengekomen ben en hoe ik sterker ben geworden. Zoals ik het lees ben jij niet rijp voor een inrichting, maar heb je gewoon dat duwtje in de rug nodig. Mijn voornemen is dit jaar om minder aan mezelf te werken (nu ik dat niet meer zo nodig heb) en meer aan een ander te denken. Laat dit een begin zijn Ik moet nu naar voetbaltraining, maar je hoort nog van me. *knuffel*
Wat een vreselijk verhaal. Kan je geen raad geven maar goed van je dat je je verhaal heb gedeeld. Respect dat je zo je leven heb opgepakt.