Wat een goede stap om naar de ha te gaan! Ze hebben er nog al een handje voor om je aan de antidepressiva voor te schrijven en er elke keer een pilletje bij te doen, tot dat er geen weg meer terug is. Goed dat je dat hebt afgeslagen! (wat overigens niet wil zeggen dat het allemaal rotzooi is, want er hoeft maar net 1 pilletje te zijn wat voor jou wel werk, maar eer die gevonden is..) Ik zou zeker aansturen, als de ha dat al niet doe, om professionele hulp te zoeken. En het is voor jou al heel wat je verhaal hier te doen, petje af. Maar ik denk zeker ook dat het goed is uiteindelijk alles eruit te gooien tegen je ouders, maar hier kunnen mensen je goed bij helpen die hier voor geleerd hebben. Wat rest: door alles wat jij hebt meegemaakt, kun je er in ieder geval 1 positief iets uithalen: jij zult nooit de moeder worden zoals jij een moeder hebt gekend, je zult het altijd beter doen bij je eigen kindjes! Succes met alles!
Jeetje meid wat een verhaal! Ik denk dat je heel goed opweg bent om jezelf te zijn. Misschien heb je een klein duwtje nodig wat betreft structuur in je leven. Gezond eten, bewegen, school afmaken en misschien wat sociale contacten (als je daar behoefte aan hebt). Ik vind het heel normaal dat je, je wat geslotende bent en moeilijk vind om zomaar iemand op de koffie te hebben. Probeer doelen te stellen en daar ook voor te gaan. Misschien helpt het door eens met je HA of maatschappelijk werker te praten en punten op papier te zetten. Ga genieten van je gezin en wat je in die jaren allemaal bereikt hebt. Je bent een topper!
Jeetje meid wat een heftig verhaal. Ik vind het knap dat je het hier verteld en dat je alles goed op een rijtje hebt weten te krijgen. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt. Het aller ergste vind ik dat mensen dit doen die van je horen te houden. Dit heeft een kind niet verdiend. Ik vind het ook knap dat je het besluit hebt genomen om op je 16e van huis weg te lopen. Je hebt alles een plekje kunnen geven, maar uit je verhaal op te merken heb je hulp nodig om de mensen zoals je ouders ermee te confronteren. Ik zou je aanraden om iemand in vertrouwen te nemen ( psycholoog ) om te bekijken hoe je het voor jezelf helemaal goed kunt afsluiten.. Ik zou mijn kinderen ook niet alleen laten met je ouders. Je wilt niet dat ze hetzelfde mee maken als jou.. leeft jou opa nog? En je oma? Ik zou ( maar dan spreek ik voor mezelf ) hun echt willen confronteren met het feit waarom ze zich zo hebben durven te gedragen.. ik zou ze echt zoooooveel pijn willen doen en had denk ik aangifte gedaan. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Jeetje wat een verhaal, ik ben er gewoon helemaal stil van... wat heb jij wat meegemaakt meid en nu nog zo sterk zijn! Mijn raad is ook om met een psych te gaan praten, je hebt heel veel meegemaakt en dit kan je volgens mij niet alleen doen verder. ooit breek je en nu is het dat punt wat jou bereikt heeft. Ga in therapie, het gaat je echt helpen om nog sterker te worden in alles.
bedankt weer voor de ontzettend lieve reacties, ik kan slecht slapen, spanning voor morgen terwijl ik weet dat de stap naar verdere hulpverlening niet ver weg meer is. Ook al reageer ik niet op ieders post ik lees het uitgebreid en put er alweer heel veel kracht uit. Echt enorm lief. Vanavond alweer uitvluchten aan het verzinnen voor mezelf, maar nee ik ga echt heen. Zie er echt enorm tegenop, veel zitten huilen en met mijn man en zusje gepraat. Ze zijn er voor me, begrijpen wat ik mee heb gemaakt doen ze niet, maar hun steun geeft me al veel goede moed. Nu maar echt gaan slapen, op naar morgen. Een nieuwe dag met nieuwe kansen!
Nee ze zijn beiden al overleden. Toen mijn opa overleed was ik zo ontzettend opgelucht! Van die nare man af, heb hem nooit geconfronteerd met zijn daden maar kan er vrede in vinden van hem af te zijn. Achteraf had ik ze moeten confronteren, mijn oma overleed op mijn 13e dus toen was ik nog veels te jong, en mijn opa op mijn 21e. Zelfs op die leeftijd was ik nog te gesloten en bang.
Wow! Wat ben jij een bikkel! Je hebt heel veel narigheid meegemaakt, maar ik vind je, ondanks dat, heel sterk overkomen. Jij gaat het echt wel redden hoor, je hebt, zo te lezen, inderdaad een stuk verwerking nodig en daar ga je nu achteraan. Succes!!!!
Wat een heftige tijd is dat geweest. Wat knap dat je het kunt delen. Dat is al een hele stap vooruit. Mijn verhaal lijkt niet op de jouwe- maar heeft me uiteindelijk wel in therapie gebracht. Dat was heel erg eng, en bracht heel veel spanning met zich mee. Maar aan het einde van de rit scheen de zon, en floten de vogeltjes een lied voor me. Ik kan nu gemakkelijker vertellen wat er gebeurd is, en waarom ik soms reageer zoals ik doe. Mijn leven is er een stuk beter op geworden. (ik heb therapie gehad bij een grote instelling: PsyQ. ) Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe!!!!
Ts. Is het gelukt alle moed te verzamelen en naar de ha te gaan? En hoe was het? Ben benieuwd! Hopelijk heeft het je toch "goed" gedaan en voelt het als weer een stapje in de goede richting..
Hoi hoi, ja ik heb de stap gezet, heb ruim een half uur met mijn huisarts gesproken, het was een nieuwe vrouwelijke arts, en een heel erg fijn gesprek gehad. Zo duidelijk mogelijk alles uitgelegd, ze vroeg wat door naar mijn verleden en toen ik het opsomde sloeg ze wel met wat grotere ogen iets naar achter in haar stoel. Ze wou zich goed houden maar kon zien dat ze wel schrok van mijn verhaal. Het is natuurlijk ook niet zomaar wat. Ik kreeg een compliment dat ik het goed wist te verwoorden en er eindelijk over durfde te praten. Ze is vanmiddag gaan uitzoeken bij welke psycholoog/instantie ik het beste terecht zou kunnen en ik kan morgen de verwijsbrief ophalen. Een heel fijn gevoel en die enorme steen voelt nu al een beetje lichter. Voel me wel vreemd vandaag, misschien ook wat spanning wat vrij komt en ik heb een kuur tegen een bacteriele ontsteking gekregen, en die is vrij heftig! Diarree en erg dronken gevoel, stoned-achtig, geen goede combi met de emoties die ik op dit moment voel. Op naar de volgende stap dan maar, bedankt voor jullie medeleven. Het maakt voor mij ook iets makkelijker dat ik het hier neer kan schrijven.
Ik ben blij voor jou dat aan het einde van de rit de zon scheen en de vogeltjes fluiten, wat moet dat dan een mooi en dankbaar gevoel zijn, je hebt er immers hard voor gewerkt. Ik hoop je snel achterna te kunnen hierin.
Fijn dat het gesprek zo goed ging en dat het nu al iets beter voelt. Kun je nagaan als je verder (niet te ver nog natuurlijk) vooruit kijkt.. Waar een wil is, is een weg. Die wil heb jij altijd al getoond en nu ligt de weg, die je moet bewandelen om die narigheid eindelijk een plekje te kunnen geven, voor je. Heel veel succes met alles, en jij komt er wel!