hallo, Ik moet even mijn frustratie kwijt... waarom kunnen de vaders geen verantwoordelijkheid nemen voor wat ze veroorzaakt hebben?? hij zegt veel van haar te houden ( leek het echt te meenen, huilen aan de telefoon ohh je moet echt weten dat ik van haar hou blabla) maar in de werkelijkheid doet hij niks met haar.. na de geboorte even leuk contact, maar dat verwaterde, na 4 maanden ben ik 1 x heeel boos geworden.. tot een kort goed resutaat, naar ook dat verwaterd weer.. hoelang moet dit nog door gaan.. ik ben hem zooooooooooo zat..meneer leidt zijn eigen leven en zegt te denken aan haar elke dag maar hij heeft al weer 3 weken niks laten weten..ik wil hem zo graag mailen en weer boos worden maar dat is dom want dan heeft hij weer een aanleiding tot contact.. ik wil dat het van uit hem zelf komt maar dat is zoooooooooooo moeilijk..waarom gedraagt hij zich niet naar zijn leeftijd ( 30 jaar). iemand raad of advies?? of gewoon een verhaaltje... moest het even kwijt.. liefs
ja.. ik kan me je frustratie voorstellen.. Maar ik denk dat je gelijk hebt dat het beter is om hem te laten komen. Jij bied de gelegenheid om zijn kind te zien, staat hem niet in de weg. De rest moet van hem komen. Laat je niet gek maken en trek je eigen plan. Je kan het!
hi, ik heb in precies hetzelfde gezeten eerste 6 maanden was er contact toen nota bene 4½ maand niet. heb ik gebeld hij wilde wel contact en zou het contact op gaan zoeken. 2x een e-mail en toen weer 4 weken niets ik wederom boos en gezegd je kan wegblijven als je toch niets doet hij huilen toen vlak voor 1e verjaardag zoontje dus langzaam weer contact op gaan bouwen. hij komt nu 1x per week / 2 weken 3 uurtjes bij mij thuis maar heel eerlijk.... het was rustiger en prettiger toen hij niet kwam. nu elke keer weer gedoe. eerst dacht ik hem terug te willen.... toen merkte ik weer hoe die werkelijk is dus nee bedankt laat maar. nu stoor ik me aan zijn onnozelheid en egoistische gedrag want dingen wil hij op zijn manier,hij maakt geen vaste afspraken enz. nu liet ik het even zo voor het begin, maar ga het daar binnenkort wel over hebben. kind hebben is geen vrijblijvendheid afijn om verder niet uit te wijden over wat hij allemaal verder gedaan heeft of juist niet.... ik had gewild dat ik zo sterk was geweest en zelf niets had gedaan maar de onzekerheid dat hij anders misschien zelf ineens hele achties zou uitvoeren en wat zeg je dan je kind maakte dat ik het probeerde. terugkijkend op alles had ik erkenning, ouderlijk gezag en contact achterwege gelaten en had ik hem laten vertrekken en gezegd... dag tot nooit meer ziens. had heel veel rottigheid gescheeld als ik heel eerlijk ben
Hier precies hetzelfde hoor. In het begin zag mijn ex nog wel eens om naar zijn zoon maar dit verwaterde algauw totdat mijn zoon 1 werd en mijn ex weer belde dat hij een cadeau had gehaald voor mijn zoon... maar daarna verwaterde het weer. Nu hoor ik helemaal niks meer inmiddels en laat het zo. Ik ga er niet meer voor vechten... Die vaders worden niet volwassen volgens mij ze blijven maar aan hun zelf denken e.d. nee ik heb de moed opgegeven inm. en steek al mijn energie nu in mijn zoon ipv energie aan mijn ex te spenderen verder
Laat het inderdaad van hem komen ipv hem te gaan benaderen om hem een ''soort van eraan te moeten herinneren'' dat hij nog een kindje heeft! Op een gegeven moment is de koek gewoon op!
Als jij alles hebt geprobeerd, dan houdt een een keer op toch? Ik heb hier ook in 't begin m'n ex achter z'n kont aan gelopen, maar na verloop van tijd ook gezegd 'je wilt niets, je doet niets, ik weet niet waar je zit of woont (ik had alleen een mailadres), je kijkt niet naar d'r om... Dan hangt 't vanaf nu van jou af.' Gevolg: nooit meer wat van gehoord... Maar ik ben wel blij dat ik in elk geval zélf genoeg pogingen heb ondernomen jegens hem. Mij valt daarin niets te verwijten en da's ook wat waard.