Hoi meiden, Mijn ukkie is afgelopen weekend een jaar geworden. Voor ons een absolute mijlpaal want het afgelopen jaar heeft hij bijna in zijn geheel in het ziekenhuis doorgebracht en we waren hem regelmatig bijna kwijt geweest. We hebben er dan ook echt een feestje van gemaakt en het was echt geweldig! Ik merk wel dat ik nu erg bezig ben met alles wat hem is overkomen en echt om alles in tranen ben. Als bijv de oven piept omdat hij op temperatuur is, moet ik al huilen omdat het op de piepjes van couveuse lijkt. Ik voel me echt een muts. Volgende week heb ik een gesprek met de psycholoog om alles wat beter te kunnen verwerken en vooral ook om niet steeds zo bang te zijn dat we mijn zoontje alsnog verliezen. Ik moet dus eigenlijk geen leren om hem als een "normaal" kindje te gaan zien ipv ernstig ziek. Ik heb het er best moeilijk mee en mijn man toch ook wel. Soms ook wel lastig in je relatie want wij gaan er soms ieder op een hele andere manier mee om en dan bereik je elkaar niet altijd. Komt dit jullie misschien bekend voor? Liefs, Josie
Lieve josie, Allereerste van harte gefeliciteerd met de 1e verjaardag van je kleintje! Na alles wat jullie hebben moeten doorstaan een echte mijlpaal dus! Fijn dat jullie er zo'n leuk feestje van hebben kunnen maken. Wat je verder schrijft is heel herkenbaar. Ik ben nu ook eindelijk een beetje aan het verwerken toe en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Gesprekken met een psycholoog lijken me heel verstandig, zeker als je niet altijd bij je partner terecht kunt. Ook dat is herkenbaar. Mijn vriend en ik verwerken alles heel verschillend. Ik ben er nog heel erg mee bezig, terwijl hij het soms wel vergeten lijkt te zijn. Lastig om elkaar dan, zoals jij zo mooi zegt, te kunnen bereiken. Mede daardoor loopt het nu ook niet zo lekker tussen ons. Hopelijk zorgen de gesprekken met de psycholoog ervoor dat je je straks weer beter voelt. En in de tussentijd; lekker genieten van je kleine ventje! Hou je taai!
Hoi Jipper, Fijn om van je te horen dat jij het er ook nog best moeilijk mee hebt. Soms heb ik echt het gevoel dat ik de enige ben. In mijn omgeving zijn veel (niet premature, gezonde) kindjes geboren en ik zie die moeders na een week alweer buiten met hun babies. Hartstikke fijn natuurlijk maar des te meer besef ik soms hoeveel we de eerste tijd hebben gemist. Soms vind ik het ook best moeilijk om op kraamvisite te gaan. Ik gun echt iedereen een prachtige kraamtijd, maar ik mis ook heel erg dat ik die bij mijn beide kindjes niet heb gehad. En na de laatste zwangerschap mag ik niet meer zwanger worden, dus het zit er voor ons ook niet meer in. Ik ben echt super blij met mijn twee zoontjes hoor, maar als ik toch al zo'n emotionele bui heb...... pffff, let maar niet op mij hoor, vandaag heb ik echt zo'n "miep"dag. Liefs, josie
Lekker je hart luchten hier! Daar zijn we voor! En het is gewoon zo dat 'wij, prematuurouders' beter begrijpen wat je voelt en wat het met je doet/gedaan heeft. Toch? Ik merk dat heel veel mensen denken dat, als je eenmaal thuis bent, alles voorbij is. Maar dat is niet zo. Het houdt niet op. Je blijft ziekenhuisbezoekjes houden (in jullie geval zelfs veel te veel!), ze ontwikkelen zich anders, misschien hebben ze er iets aan overgehouden wat ervoor zorgt dat je zorgen blijft houden. Gelukkig zijn er ook mensen die het wel proberen te begrijpen en regelmatig vragen hoe het nu gaat. Hopelijk heb jij die mensen ook in je omgeving. En anders kom je hier maar weer even spuien hoor! Hou je taai meissie!
lieve josie, gefeliciteerd met je uk!! Wat je schrijft is heel herkenbaar (hoewel bij mij wat minder extreem; magnetron kan ik goed hebben ). Maar jij hebt ook veel meer ziekenhuis-ellende moeten doorstaan dan ik in het afgelopen jaar... Ik heb al je topics gevolgd en heb groot respect voor je en hoe je het allemaal volgehouden hebt! Nog verbaas ik me er over hoe snel kersverse moeders met hun kleintje naar buiten gaan/ 'mogen'. En jaloezie is er soms ook nog. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk pas sinds een maand of twee wat rustiger ben en dingen wat meer een plek heb kunnen geven. Er is zelfs ruimte in mijn hoofd om al te dromen over een tweede.... Maar echt weg is die emotie nooit; dat blijft altijd bij me, maar het verandert wel. Wat jipper zegt, mijn zorgen liggen nu meer in de ontwikkeling (gaat hij wel 'op tijd' lopen, praten etc), maar ook dat kan ik nu minder gestressd tegemoet zien. Ik kan nu pas eindelijk mijn zwangerschapskilo's eraf lijnen en trainen, die puf en energie heb ik niet eerder gehad (ik kwam zelfs alleen maar bij!). Dus echt, het wordt beter en slijt beetje bij beetje.... Maar het duurt natuurlijk veel langer dan je zelf wil... (ik ben ook nogal ongeduldig...) Ondertussen blijf je lekker hier spuien bij de mensen die je begrijpen en iets vergelijkbaars hebben meegemaakt! Dikke knuffel voor jou en je kids!
Allereerst van harte met de 1e verjaardag van je kanjer! Een echte mijlpaal en zeker in jullie geval. Heel herkenbaar verhaal! Hier is het ruim anderhalf jaar geleden dat Patrick ruim 12 weken te vroeg geboren is. Maar ik merk dat ik nog steeds sneller uit balans ben dan voorheen. Ik ontplof sneller en huil ook sneller. Ik zit nog steeds in de ziektewet en nu ga ik op advies van de bedrijfsarts toch maar eens met een psycholoog babbelen. Ook al heb ik zelf het idee dat alles wel een plekje heeft. Ik zal er vast niet slechter van worden, ik kan er alleen maar sterker uitkomen.
Gefliciteerd met die kleine uk, Josie. Wat een mijlpaal en jullie kunnen hartstikke trots zijn!!! Heb ook heel veel gehuild. Over dat alles zo anders is gelopen dan dat je had gehoopt, dat het zo kritiek is geweest, alle stress en zorgen die je je maakt tijdens de couveuze tijd. En dan de thuiskomst... alles gaat anders dan bij "gewone" babies. Geen echte kraamtijd, geen huis vol met kraamvisite en dan zo voorzichtig zijn met naar buiten gaan etc. Ik ben ook echt een tijdje het paadje kwijt geweest. Terwijl mijn man ook al verder was met verwerken. Ik kan nu wel zeggen dat ik alles een plekje heb gegeven. Het heeft tijd gekost en ik heb veel gehuild en had gelukkig lieve familie om mij heen. Ik kijk vooruit en geniet echt elke seconde van mijn dochtertje. Maar ik moet ook nog steeds huilen als ik een mooi liedje hoor of als een verhaal lees van een andere prematuur mama, zo herkenbaar allemaal. Het is niet niets wat ons allemaal is overkomen! Sterkte met alles, Josie en geniet van je kleintje!
Gefeliciteerd met jullie kanjer! Zeker een mijlpaal, en wat voor 1! Mijn mannetje is nog geen 1 en ik ben ook nog niet echt bezig met het verwerken. Ik begin nu pas te genieten dus daar hou ik me eerst mee bezig. Verder herken ik heel veel in wat je zegt. Het is een goed idee om te gaan praten met een psycholoog. Je zult zeker bij de eerste gesprekken heel wat tranen laten, maar het is voor een goed doel. Heel veel sterkte hoor!
Hoi Meiden, Alvast bedankt voor jullie lieve reacties! Doet me echt goed!! Ik moet zo naar de psycholoog, ik laat straks even weten hoe het is gegaan. Dan zal ik ook even langer reageren , maar nu moet ik even haasten (kinderen naar de oppas). Liefs, josie
Sterkte josie! De 1e keer zal best zwaar zijn, maar je zult op den duur merken dat het echt oplucht. Hou je taai!
Lieve Josie, Heel erg gefeliciteerd. wat een bijzondere dag. en van je realtie is erg normaal. pas sinds enkele maanden gaat het beter tussen mijn man en mij. we hebben samen echt diepte punten gehad. geef elkaar ed ruimte en de tijd. geloof in elkaar en JA, ik geloof heilig dan komt alles weer goed. xx m j
Hoi meiden, Heel erg bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben vanmorgen bij de psycholoog geweest en ik heb echt alleen maar zitten huilen. Pfff, wist zelf niet eens dat ik er nog zoveel verdriet van had. Ik ben er nu nog helemaal moe van. Ik zal morgen even meer vertellen maar ik heb helaas twee zieke mannetjes hier dus daar moet ik me nu even mee bezig houden. Niets ernstig hoor, maar beide misselijk en een beetje koorts dus ze willen het liefst bij mama op schoot knuffelen. Ik ga ze weer even van mijn man overnemen. Liefs, josie
Nou meid, dan ben je in ieder geval niet voor niets geweest! Ga maar lekker vroeg je bed in en neem de tijd om bij te komen. En natuurlijk heel veel beterschap voor je mannetjes!
Van Harte gefeliciteerd met de eerste verjaardag van je kleine mannetje! wat balen dat hij zoveel in het ziekenhuis heeft moeten liggen. Sommige dingen die je schrijft zijn heel herkenbaar, zoals over de piepjes. sommige liften hebben hetzelfde piepje als het alarm van de monitor. Ik ben daar nu niet meer emotioneel over en denk veel al een plekje te hebben gegeven. Toen mijn zoon in het ziekenhuis lag, was ik vaak erg jaloers als ik vrouwen met een wandelwagen zag lopen. Die konden zomaar het huis uit met hun kindje, terwijl die van mij al zo lang in het ziekenhuis lag en nog nooit in de buitenlucht was geweest. ik zie nu veel uit een ander perspectief. ik probeer ook veel te kijken naar wat een geluk we hebben gehad, ipv ongeluk. dan is alles veel beter te verwerken. Als ik niet opgenomen was geweest en later thuis bevallen dan had ons kleintje het niet gehaald. Moeilijk toen hij thuis was, want hij is gezond. na twee weken begon het wat te slijten. maar na zo onzettend op hygiene te hebben gelet, is soms het hebben van bezoek niet leuk. ik let er steeds op. Opzich is dat ook nog een beetje nodig, maar hij wordt groter sterker en weerbaarder. Hopelijk slijt het straks helemaal, want ik wil het normale leven weer oppakken. Voor jullie en je relatie, heel veel succes gewenst, en geniet ervan.
Ik kan je vertellen dat het slijt. De kloven in m'n handen zijn eindelijk verdwenen, omdat ik niet meer iedere keer mijn handen grondig was en ze daarna nog 'was' met desinfectant. En nu zijn de jongens voor het eerste echt verkouden. Ik was daar best angstig voor, maar ze hebben er eigenlijk niet echt last van, dus ook dat gevoel slijt. Langzaamaan wordt het leven weer een beetje 'normaal'... Maar ik kan me, in het geval van josie, heel goed voorstellen dat de angsten nog veel dieper zitten. Als je kindje bijna een jaar in het ziekenhuis heeft moeten liggen (ik vond 13 weken al oneindig lang duren), met 'alles erop en eraan' dan is het veel moeilijker om dat een plaatsje te geven denk ik. Als ik het goed begrijp mocht haar kindje mee naar huis, maar werd hij daarna weer ziek en moest hij weer worden opgenomen, enz. Dan krijg je ook niet echt vertrouwen. Heftig hoor! En hiermee wil ik niet zeggen dat voor anderen de periode minder heftig was, begrijp me niet verkeerd. Maar het is anders...
Hoi Meiden, Enorm bedankt voor al jullie steun. Het is zo goed om te horen dat ik niet de enige ben en dat het inderdaad slijt!! Iedereen is hier weer een beetje opgeknapt gelukkig. Het is inderdaad zoals Jipper schrijft: Ons mannetje is regelmatig mee naar huis geweest en werd dan meestal binnen 48 uur weer ernstig ziek en moest weer terug naar het ziekenhuis. Dat hakt er steeds zo in. Je hebt dan net moed verzameld om hem mee naar huis te gaan en dat vertrouwen in hem is dan heel snel ook weer weg. het lijkt elke keer moeilijker te worden om vertrouwen te hebben in zijn gezondheid en dat het eindelijk toch lukt om hem thuis te houden. Het verdriet als het niet lukt lijkt dan wel elke keer groter te worden. Gelukkig is hij nu al meer dan 6 weken thuis; we hebben dus het record verbroken!! Vrijdag as begin ik met de echte therapie bij de psycholoog via EMDR therapie. Ik weet nog niet precies hoe dat werkt maar er schijnen hele goede resultaten mee bereikt te worden. Een soort trauma-verwerking. Iki begreep wel dat je na afloop echt bekaf bent en dat je je de rest van de dag en de volgende dag vaak behoorlijk geradbraakt voelt. Ik ben benieuwd. Ik was na de intake al helemaal emotioneel. Nou ja, dat geeft maar aan dat het goed is om er wat aan te doen denk ik! Ik ga snel weer naar de kinderen toe. Veel liefs, Josie
Daar heb ik ook goede dingen over gehoord EMDR. Het schijnt dat je dan alles herbeleeft. Ik hoop dat je er baat bij hebt en dat je snel beter in je vel zit.
erg pittig meid. veel succes. ik kan puur uit eigen ervaring spreken dat het echt slijt. toevallig heb ik van de week nog de dagboekjes die de zusters schreven gelezen zonder te huilen..... nu ben ik alleen nog maar trots en vind ik ze wereld wonderen
josie, ik hoop dat emdr wat doet voor je! Hoor er goede verhalen over! Fijn dat je mannetje al 6 weken thuis is! dat geeft moed! Nu maar hopen op een goed voorjaar en een goede zomer zodat ie wat weerstand kan opbouwen!