Voorafgaand aan de zwangerschap van onze eerste werd bij mij pcos ontdekt. Na allerlei onderzoeken kreeg ik eerst 50mg clomid. Dit deed niks. Toen werd de dosis verhoogd naar 100mg en dat zorgde voor twee mooie eitjes waar uiteindelijk 1 van gesprongen is. 9 maanden later was daar onze prachtige zoon! Nu, 2,5 jaar na de eerste clomid behandeling ben ik er weer aan begonnen. We willen heel graag een tweede. Nu heb ik 100mg geslikt met alle opvliegers, acne en stemmingswisselingen erbij. Ik kom net terug van de tweede Follikelmeting. Op dag 11 had ik er 1 van 7 mm. Niks dus. Vandaag, dag 15, heb ik er 1 van 9 mm. Nog steeds niks dus. Hoe kan dat nou?! Vorige keer zelfs twee eitjes van 16 en 18mm op dag 14 en nu helemaal NIKS! Ik zie het alweer helemaal gebeuren dat ik aan de spuiten en dergelijke moet. Helemaal omdat m'n schoonzus ook meent pcos te hebben (haar arts zei tegen haar dat het niet zo is, maar zij vindt van wel) en nu is ze ineens zwanger van de tweede. Iedereen moest rekening met haar houden want o het was allemaal zo zwaar voor haar. Dat ik veel langer aan die troep zit en ook nog eens zonder resultaat komt dan wel als een klap in m'n gezicht. Ik ga namelijk niet aan iedereen vertellen dat we weer bezig zijn. Hoewel het aan mijn acne duidelijk te zien is en m'n moeder ook al elke keer loopt te vissen. Sorry hoor.. Ik moet het gewoon allemaal ff kwijt. Net zit ik hier te janken, gaat m'n zoontje meehuilen! Heb ik ook wat aan hahaha
he bah wat ontzettend vervelend voor je! Snap heel goed dat je even moet huilen hierom en zal misschien niet de eerste of de laatste x zijn. En dat je zoontje meehuilt, daar voel jij je mogelijk weer schuldig over. Maar je bent een mens, en moeilijke momenten horen bij het mens zijn. Dat je zoontje dat ziet, is helemaal niet erg, dat leert hem o.a. dat huilen oke is en niets om je voor te schamen. Ik begrijp je gevoel aangaande je schoonzus, sommige mensen hebben heel erg de behoefte om steun en aandacht als zij het moeilijk hebben. Maar de een vraagt daar makkelijker om als de ander. Ik herken in mezelf het typ dat er ook niet om vraagt, enerzijds om een ander niet "lastig" te vallen en anderzijds omdat het zoiets intiems is en dat voelt soms verkeerd om te delen. Maar ieder mens heeft steun en liefde nodig in de moeilijke momenten, ook jij en ik. Dus misschien is het toch goed om het wel te vertellen, dan kan daarmee rekening gehouden worden. En kun je ook steun ontvangen wanneer het even bijzonder moeilijk is. Je kunt zelf altijd kiezen tot hoever je je emoties deelt, maar het is wel goed om dit soort zaken te delen. Ik weet niet waarom de Clomid niet aanslaat, ik heb gelezen dat sommigen clomid resistent zijn of worden. Ik mag in november/december beginnen, vandaar dat ik me had ingelezen. Mogelijk dat een dosis van 150 mg wel wat doet, ik hoop het voor je! En tsja het is echt hartstikke naar, maar er inderdaad rekening mee houden dat je mogelijk naar andere medicijnen over moet. En dan ook beslissen of je dat wilt. Wij hebben hier ook over nagedacht, en zeggen (vooralsnog ) dat we Clomid proberen maar als dat niet werkt, dat we stoppen. We hebben een geweldig kindje en een goed leven, hoezeer een 2e ook welkom is, een stap verder als Clomid voelt voor ons (nu) niet goed. Maar dat zal voor ieder een hele persoonlijke / andere keuze zijn. En zoals je leest, is dit geen definitieve keuze. Ik sta mezelf toe hier vanaf te wijken mocht dat uiteindelijk toch beter voelen. Het voelt wel goed op deze manier voor mij. Veel sterkte en succes! Zoek steun in je omgeving, want jij verdient net zo goed die compassie.
Soms wordt je lichaam resistent voor Clomid. Hier helaas meegemaakt, dat er helemaal geen reactie meer was op welke dosis dan ook. In dat geval zou je over kunnen op hormoon-injecties, die directer en veel beter werken. En je bent natuurlijk inmiddels 2,5 jaar ouder, waardoor je lichaam sowieso heel anders kan reageren. Dus het is afwachten. Succes & sterkte!
Wauw jij hebt ook een verhaal hoor! En vooral ook dat van je schoonzus vervelend is dat dan zeg. Maar ik ben dus nog een leek als het gaat om Clomid dus daar kan ik niets over zeggen. Maar van je zoontje is echt super lief!!! Me hart smelt ervan even met mama mee huilen omdat ze zo verdrietig is.
Dank allemaal voor jullie lieve en steunende berichtjes! @guusje99 ik moest gewoon bijna huilen van je lieve woorden 😊 Ik wil niet dat anderen mij anders moeten behandelen omdat ik aan die troep zit. Dat moest bij mijn schoonzus dus wel. Maar dat was meer: je moet rekening houden met *** want er is iets.' Ja zeg dan ook wat er is! Bleek ze uiteindelijk aan exact dezelfde medicijnen te zitten. Ik wil gewoon niet zielig of bijzonder zijn ofzo, snap je? @jippie o wat naar voor je zeg! Je hebt gelukkig wel een mooie dochter zie ik! Hoe is dat uiteindelijk gegaan bij jou? Want je mag 6 rondes clomid toch? En daarna spuiten met pregnyl? Ik ben er idd bang voor dat ik resistent geworden ben. En ik kan er pas sinds de laatste keer bloedprikken een beetje tegen om geprikt te worden. Mezelf prikken gaat dus helemaal een hel worden. Ik wil er niet aan denken! Nu heb ik een artikel gelezen over onderzoeken naar verkeerde voeding bij pcos. Het is ook allemaal aantoonbaar, dus dat klinkt wel hoopvol. Eerst dacht ik echt van niet. Laatst ook nog gereageerd op een topic daarover. Maar vitamine d3, b8 en nog iets moeten kunnen bijdragen aan een regelmatige cyclus. En minder koolhydraten. Dat ga ik dus zeker ook proberen!
Je mag langer dan zes maanden aan de Clomid, hoor. In principe is er geen maximum. Ik heb er twee jaar aan gezeten. Daarna overgestapt op hormoon-injecties (Menopur). Onze dochter is uiteindelijk met behulp van ICSI gekomen, maar bij ons speelden behalve PCOS ook een verminderde zaadkwaliteit en een bevruchtingsprobleem. Jezelf injecteren is trouwens heel anders dan bloed laten prikken, hoor. Dat wordt met een dikke, lange naald gedaan en is vrij pijnlijk. Je gebruikt zelf hele dunne korte naaldjes, waar je amper iets van voelt. Bloed prikken wordt in je arm gedaan en hormonen spuit je in een vetlaagje, meestal je buik. Daardoor is het qua pijn totaal niet te vergelijken. En het zelf spuiten valt reuze mee. Achteraf had ik veel eerder moeten switchen naar injecties.
Aha zie! Dan heb ik al een heel verkeerd beeld daarbij. Ik vond het trouwens zo mooi hoe Yolanthe sprak over haar problemen rondom zwanger worden, tijden Linda's zomerweek. Dat ontroerde me echt. Dan pas besef je dat er eigenlijk veel meer vrouwen zijn die ermee te kampen hebben...
Snap je Mamba, wel fijn dat je wat aan mijn bericht had ;-> hopelijk voel je je inmiddels beter? Jippie, fijn jouw toelichting. Dat is goed om te weten!