Ik heb al wel eens vaker iets geschreven over onze "thuissituatie" maar we hebben inmiddels echt een mijlpaal (tenminste voor ons) bereikt dat ik hem echt even ergens moet delen.. Dan maar hier aan jullie Zoals sommigen van jullie al wel weten zorg ik samen met mijn man en oudste zus al enige tijd voor onze jongste twee zussen. Wij komen uit een gezin met twee ouders wie beide een psychische stoornis hebben en dit is vlak voor mijn bevalling van onze dochter geëscaleerd. Hierna kwam mijn middelste zus bij mij (ons) inwonen, zij is inmiddels uitgevlogen na bijna een jaar. Ben heel trots op haar (heb daar al wel eens een topic over geschreven). Onze jongste zus waar wij inmiddels al ruim 2,5 jaar de zorg voor dragen is minderjarig. Ze woont bij mijn oudste zus en in de weekenden en vakanties bij ons. Ze is inmiddels 17, kwam bij ons toe ze nog geen 15 was. Al 2,5 jaar lang ben ik (zijn wij) aan het strijden om de juiste hulp te ontvangen. Jeugdzorg, politie etc.. Dit is een hele lange strijd geweest waarin niemand nooit echt wist hoe en wie ons kon helpen. Haar vangnet was "te goed" en daar moeten we het elke keer maar mee doen. We zijn van het kastje naar de muur gestuurd en weer terug. Dat terwijl er een zorg was voor een minderjarig kind die toch echt heel dringend psychische hulp nodig had. Maar toch kan ik mededelen dat na ruim 2,5 jaar zoeken en strijd wij de juiste zorg voor haar hebben gevonden. Over twee weken start er een intensieve therapie (uit privacy ga ik even niet in op details). Eindelijk krijgt ze de hulp die ze verdiend. Eindelijk wordt ze gehoord. Eindelijk kan ze werken aan herstel en haar toekomst. Ik ben zo trots op dat "kleine ding" (dat is ze natuurlijk niet meer). Die ondanks alle tegenslagen toch weer op is gestaan. En vooral omdat ze het geduld en vertrouwen heeft gehad om te wachten op goede hulp. Dat vertrouwen is een groot issue geweest. Gelukkig hebben we onze belofte waar kunnen maken. De belofte dat ze hulp zou krijgen. Al zou ik er dood bij neervallen. Trots dit keer op mijn (kleinste) zus. Weer een stap richting de toekomst! Dit is voor ons een mooie dag en geeft kracht en hoop Het leven is te mooi om niet te vechten!
Wow! Ik ken je verhaal niet maar wat mooi dat je naast je eigen jonge gezin zo klaar stond en staat voor je zusjes!
*heb ik gezien, antwoord volgt na volgende week, hebben dan nl een afspraak staan voor de eerste (zichtbare) aanpassing dus dan heb ik weer meer nieuws te vertellen * "Ken" je nu zo'n drie jaar en ondanks alles blijf je zo veerkrachtig en vol vertrouwen, je mag echt echt echt trots zijn op jezelf! Hier krijgen je zussen vast ook veel positieve energie van !
*was al bang dat je hem niet had gekregen, ik heb namelijk best veel problemen gehad met priveberichten Succes volgende week ik ben heel benieuwd!*
Wat een mooi verhaal en wat prachtig dat jij en je zus, zo klaar hebben kunnen staan voor jullie zusjes!!! Super voor je jongste zus,dat ze nu de hulp krijgt die ze zo verdiend!
Wauw, bewonderenswaardig! Mag ik vragen hoe oud jij zelf bent? Heb jij zelf deze problemen ook meegemaakt?
Ik ben 28. Ja. We hebben alle vier onze eigen klappen te verwerken. We zijn alle vier van dezelfde ouders en hebben allemaal in "hetzelfde" schuitje gezeten. Dus ik helaas ook. Ik heb al heel lang geleden zelf hulp gezocht en gekregen. Het staat op dit moment op een wat lager pitje. Het gaat goed. Maar na mijn bevalling ga ik ook een ander traject in en krijg ik een ander soort "traumaverwerking". Dit is nu niet het juiste moment. Ik wil dat die lieve kleine baby zoveel mogelijk stressloos in mijn buik kan groeien. Ik heb hier zelf om gevraagd. De psycholoog laat me dit eigenlijk zelf bepalen waar en wanneer. Maar heeft wel even op de stopknop gedrukt. Niet zolang je zwanger bent! Andere prio's . Man naar m'n hart!
Je klinkt heel sterk, vol vertrouwen, zorgzaam en liefdevol! Sterkte met alles en geniet van je zwangerschap!