Hallo dames, binnenkort wordt ik 5 dagen opgenomen in het ziekenhuis.. Zit op een oproep te wachten. Aan de ene kant ben ik er blij om, want zo verder kan ook niet, maar als ik er aan denk dat ik mijn kinderen moet gaan missen... Heel flauw misschien, maar ik heb er moeite mee. Zie 1000 beren op de weg dat hier thuis alles in het honderd loopt. Maar mijn kinderen missen...krijg al tranen in m´n ogen...iemand tips of ervaringen? Of moet ik me niet zo aanstellen?
Heb afgelopen week drie dagen in zkh gelegen en heb tranen met tuiten gehuild toen mn meisje met oma meeging de deur uit. Doei mama! Mama kusje, doei Mama! Wat mij betreft stel je je dus niet aan hoor. Hoe je er mee om moet gaan geen idee. Zal nooit wennen denk ik. Zie nu al op tegen de bevalling dat ik ze weer een paar dagen moet missen. Mijn reactie heb je ook niks aan eigenlijk haha. Maakt het er niet beter op voor je.
Hier ook bij ziekenhuisopname staat het huilen me nader dan het lachen. tuurlijk weet ik dat ze goed verzorgd worden etc, maar ik miste mijn kinderen ook.
bedankt voor jullie reacties. Erg hè, aan de ene kant kijk ik er echt wel naar uit, maar aan de andere kant....pffff. Het zal wel goed komen hoor, daar niet van, maar ik ben nog nooit zo lang van m'n kinderen weg geweest haha. Ik lijk wel een klein kind, en Nijntje ik ben ook heel bang dat de jongste gaat huilen als hij mee naar huis moet en dan zal ik het al helemaal niet droog houden denk ik.
Nou mn meisje ging wel mee hoor met oma. Hoor ze nog roepen op de gang. Doei mama doei mama! Beter zo als huilen dat ze mee moet natuurlijk maar toch. En tuurlijk worden ze goed verzorgt maar je mist ze gewoon.
Is gewoon ook hartstikke moeilijk Heb onze oudste ook een paar keer moeten missen en dat went niet. Gelukkig niet zo lang achter elkaar. Dus je mag er best verdrietig om zijn en beren op de weg zien. Het zal allemaal heus wel goedkomen, maar leuk is het gewoon niet.
Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen.3 weken na de Geboorte van mn dochter. Ze was toen pas 3 weekjes maar jeetje Wat miste ik haar en die "roze wolk". Heel logisch dat je zo denkt! Ik hoop dat je er een beetje doorheen komt. En snel naar huis mag.
Mn man zei heel lief: Lieverd dat betekent toch dat je een goede mama bent als je ze bij je wil houden? Haha de schat!
Ik ben de laatste 4,5 jaar tien keer geopereerd en heb soms langere tijd in het ziekenhuis gelegen. De langste keren waren ruim een week. Ik zag er van tevoren heel erg tegenop, was bang dat ik onze meid zou missen. Vooral tijdens de eerste operaties was ze nog best wel klein (1 jaar en 8 maanden). Maar ik heb ervaren dat je je er op de een of andere manier op instelt. Je weet dat je het moet ondergaan, je weet dat je moet blijven. En eerlijk gezegd heb je op dat moment ook genoeg aan jezelf, door de pijn en al het gedoe. Natuurlijk hier ook wel eens tranen als ze zonder mij naar huis gingen, maar het was soms ook wel fijn als mijn man eens in zijn eentje op visite kwam, zodat je ook wat tijd voor elkaar had. Een klein kindje mee terwijl je net geopereerd bent, is soms wel erg pittig en intensief, hoe fijn je het dan ook vindt om ze te zien. Dus daar probeerden we wel een balans in te vinden. Ik zag ze iedere dag, maar de ene keer kwam ze met opa en oma mee en de andere keer met mijn man. Laat het op je afkomen en maak er voor jezelf een niet al te groot drama van. Want dan maak je het jezelf zo moeilijk, en je kinderen ook. Natuurlijk mis je ze, maar heb ook vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Succes & sterkte!
Toen ik vorig jaar (zwanger) werd opgenomen met een heftige longontsteking keek ik ook als een berg op tegen het missen van mijn zoon. Nou was het maar 3 dagen maar ik voelde mezelf zo beroerd en er gebeurd ook zoveel (bloed prikken,foto maken, arts/ass/verpleegster nr 506 die langskomt om te vragen etc) dat de tijd uiteindelijk best snel gaat. Hopelijk valt het je mee en ben je zo weer thuis. Sterkte iig
Kom je alleen even sterkte wensen. Ik heb (gelukkig) geen ervaring, maar weet zeker dat ik haar heel erg zou missen.
Ik denk dat het ook uitmaakt waarom je er ligt. Met veel pijn en hartstikke beroerd ben je liever daar met de wetenschap dat je kinderen fatsoenlijk worden opgevangen. Dat je ze mist is heel logisch. Het is ook niet leuk. Neem een leuke foto mee en zet die op je nachtkastje. Dat scheelt wel wat. En bedenk ook dat je nu iets gaat doen wat nodig is, zodat je er straks weer kunt zijn voor je kids. En wat ook belangrijk is; laat je kinderen zien dat je ze gaat missen, maar dat dit ook gewoon nodig is. Maak er dus geen heel groot drama van, dan gaan je kinderen er ook makkelijker mee om. Dat is mijn ervaring m.b.t. mijn eigen opnames. Ze kwam op visite, hartstikke fijn en vond het ook prima om weer te gaan. En ik voelde me heus verdrietig, maar anderzijds; papa was erbij en heeft dat hartstikke goed opgevangen. Sterkte!
Ik had 1,5 jaar geleden hetzelfde, heb er zelfs toen nog een topic over geopend, omdat ik precies hetzelfde had als jij. Ik kreeg een nieuwe heup en moest daardoor mijn 2 aapjes bij mijn schoonmoeder achter laten. De jongste was toen pas 5 maanden Ik heb daar ook 5 dagen gelegen. Maar het is goed gekomen, natuurlijk was het moeilijk en heb ik flink lopen brullen toen ze weer naar huis moesten. Dit deed ik pas als ze weg waren hoor Maar het ging wel, ze waren in goeie handen bij mijn schoonouders. Die dagen zijn zo om. Ik was wel na mijn operatie flink ziek geworden (40 graden koorts) dus die tijd heb ik niet veel van gemerkt. Maar voor erna ging het wel goed. Ik had idd ook foto's uitgeprint en die geseald. Die hingen op mijn prikbordje naast me. En ze kwamen veel op bezoek. Verder veel afleiding zoeken, iets te lezen, tablet mee etc. Het komt goed, echt waar Heel veel sterkte en hoop dat je snel herstelt!
Ik ben ook net geopereerd van het weekend (met spoed aan blinde darm) en toen ik op een kamer lag om naar de O.K te gaan, gingen mijn dochter en vriend weg. Toen moest ik wel even slikken. Was ook zo bang dat er iets gebeurde en haar nooit meer zag.. Gelukkig was ze nog met papa, die zorgt goed voor haar. Maar het is zo eng als er iets gebeurd en je hebt een kindje. Nu is ze bij oma, want ik heb nog veel pijn en kan haar niet tillen (wond aan mijn buik) maar ik weet dat ze het naar haar zin heeft en goed verzorgt word. Maar toch is het moeilijk. Al heb ik mijzelf er nu even bij neer gelegd en 'geniet' maar even van de rust nu het toch moet
Vind het ook lastig. Binnenkort weer een ks weet nu al dat ze van hot naar her gesleept gaan worden. Dat was de vorige keer ook zo en zijn ze in 2 dagen tijd ook maar 10 min op bezoek geweest. Hoop dat ik nu ook gewoon na 2 dagen weer naar huis kan. Het is niet het punt dat ik ze alleen moet laten maar wel het gezeul en gedoe en pas om 21.00 uur avondeten bijv.
Dat vind ik wel heel rot voor je kids en voor jouw gemoedsrust. Kan je man geen 2 dagen halve dag werken oid?
Toen mijn dochtertje 2 wk oud was heeft ze in het ziekenhuis gelegen. Ik ben bij haar gebleven, dag en nacht, ook om haar te voeden. Ik was alleen maar druk met mijn dochtertje, dus veel afleiding om mijn zoontje niet te veel te missen. Er was ook iets heel positiefs uit gekomen. Mijn zoontje kreeg een nog betere band met papa omdat ze zoveel samen waren!
Ga er van genieten even geen zorgen, taken en verantwoordelijkheden...dat ga je niet snel meer meemaken
Anderhalf jaar geleden 4 wkn in het ziekenhuis gelegen, en Oooo wat heb ik mijn zoon gemist.. Gelukkig kwam hij elke dag op bezoek
Weet hoe het voelt als je weg ben. Van je kinderen het voelt niet goed. Hier dan een keer vijf maanden en een keer zes weken. Elke dag dacht ik aan ze. En wilde ze ook elke dag zien in dien mogelijk.