Afgelopen dinsdag is eindelijk, na 41 weken en 2 dagen onze tweede smurf geboren. De hele dag was er niks aan de hand. Ik ben nog wezen shoppen met een vriendin, heb lekker wat in het huis gerommeld, was gestreken, gestofzuigd, noem maar op. 's Middags om half 4 was ik met mijn zoontje een treinbaan aan het bouwen en ik voelde me niet zo lekker worden. Ik heb mijn man maar gebeld of hij wat eerder thuis kon komen, zodat ik even kon gaan liggen. Hij nam niet op, dus maar een berichtje op de voicemail ingesproken. Om 4 uur klapte ik ineens in elkaar. Zooooooooowwwww, dat was een wee. Een kwartier later kwam de volgende. Daarna na 12, 11, 9, 8, 6 minuten..... Omdat ik al aardig overtijd liep had ik met de verloskundige overlegd dat ik haar mocht bellen als ik echte weeën kreeg, zelfs zonder regelmaat of erge pijn. Dan zou ze mijn vliezen komen breken, zodat de bevalling op gang kon komen. Om kwart voor 5 heb ik haar gebeld. Ze moest van een eind weg komen, maar zou zich haasten, beloofde ze. Ik kon alvast het een en ander klaar gaan zetten en de kraamzorg bellen. Om 5 uur kwam mijn man en haalde mijn vriendin mijn zoontje bij ons op. Inmiddels kwamen de weeën al om de 2 á 3 minuten en waren ze echt wel aardig krachtig. Ik ging nog gauw even douchen, mijn man maakte de allerlaatste dikkebuikenfoto en toen stond de verloskundige alweer op de stoep. Ze hielp met met het afdekken van het bed en toen kon ze me toucheren. 3 centimeter ontsluiting had ik. Genoeg om de vliezen te breken. Ik voelde mijn baby onmiddellijk daarna indalen en de weeën werden op slag nog heftiger. Ik kreeg ook rugweeën en kon niet lang op het bed blijven liggen. Staand ving ik ze makkelijker op en als het echt erg werd, boog ik voorover over het bed. Mijn man hield een hittepit tegen mijn onderrug, dat hielp ook wel wat. Om 6 uur kwam de kraamverzorgster. De verloskundige vroeg hoe ik wilde bevallen. Ik besloot dat ik wel op de baarkruk wilde, omdat ik niet kon liggen en een beetje moe werd van het staan. Ze was hier heel enthousiast over, dus alles werd klaargezet en ik verkaste van de rand van het bed naar de hoek van de kamer. Om half 7 toucheerde ze nogmaals. Dat viel tegen. Ik had intussen echt stevige weeën, maar nog maar 4 centimeter ontsluiting. Bij de gedachte dat dit nog wel een aantal uur kon duren, zonk de moed me in m'n sokken. Het leek me echt niet te doen! Gelukkig hoefde ik het ook niet te doen. Tien minuten later werd ik overvallen door een enorme perswee die voor mij uit het niets kwam opduiken. Ik kon er op geen enkele manier weerstand aan bieden en perste uit alle macht mee. De verloskundige schrok zich een hoedje en ik hoorde haar in de verte roepen dat ik moest zuchten, maar dat was echt onmogelijk. Direct na die eerste perswee kwam de tweede en ik voelde de baby een eind omlaag zakken. Ik had nog maar een gedachte: ERUIT! Voor m'n gevoel brulde ik de hele straat bij elkaar, maar mijn man zegt dat ik alleen maar kreunde terwijl ik in 2 persen de hele baby naar buiten werkte. Terwijl het hoofdje eruit kwam, hoorde ik de verloskundige zeggen: "Luppy, ogen open, pak je baby!" Ik stak m'n handen uit en samen met haar ving ik de baby op. Een glibberig nat jongetje kwam naar buiten schieten en we tilden hem zo snel mogelijk omhoog. Hij zat aan een lange navelstreng vast, die helemaal om hem heen zat, met een stevige knoop erin. De verloskundige greep een klem en een schaar en mijn man knipte binnen een paar tellen de navelstreng door. Dat moest zo snel, vanwege die knoop. Ik moest hem de baby geven en zelf op het bed klimmen, omdat de placenta ook al onderweg was. Enkele tellen later werd ook die geboren en was alles achter de rug. 17 minuten na de onheilstijding van 4 centimeter was ik moeder van een tweede zoon geworden! Wat een wonder om dit weer mee te mogen maken. Zo'n klein kindje, helemaal compleet, alles erop en eraan en helemaal gezond. De bevalling heb ik als heel heftig ervaren, hoewel ik gewaarschuwd was dat het snel zou gaan. Mijn oudste zoon is ook in 3 uur tijd geboren, maar daar duurde het persen veel langer en verliep het veel geleidelijker. Ik heb altijd gezegd dat ik wel drie kinderen wilde, maar voorlopig moet ik nog even niet denken aan een derde bevalling. Eerst gaan we maar eens heel veel genieten van onze nieuwe Smurf.
Zo dat klink idd heel erg heftig! Dat is snel gegaan in zo'n korte tijd! Gefeliciteerd met jullie tweede zoon! Enne... ik kan je zeggen dat ik bij de bevalling van mijn tweede zoon ook niet nog eens wilde bevallen, maar we hebben inmiddels een derde kindje gekregen! Die bevalling was minder heftig dan de tweede, al duurde het nu geen 4,5 uur, maar 2 uur en 20 minuten. De pijn vond ik deze keer minder scherp. Geniet ervan!
Haha, hij heeft uiteraard een echte naam (twee zelfs), maar ivm herkenbaarheid heet ie hier gewoon lekker Smurfje!
Van harte met je superprestatie! Weer een nieuw, lief klein wereldburgertje geboren! Heftige bevalling zeg! Gefeliciteerd!