Ik word echt gek van mezelf. Het ene moment wil ik het zo graag en het ander moment weer niet. Wat moet ik nou doen....:'( Ben in dec gestopt met de pil en we hebben gemeenschap met condoom want we wilden er in febr pas echt voor gaan. Nu is het al bijna febr en ineens wil ik het niet meer.. Ik zie veel.voordelen maar ook nadelen van een tweede kindje. Ik weet t gewoon niet meer en aan mn man heb ik ook niks want die zegt ik vind alles goed. :x Morgen kan ik.er ineens weer heel anders over denken en volgende week weer twijfel..
Ik was bij mijn eerste zwangerschap best depressief geworden na haar geboorte. Ik was heel angstig en wist niet wat me overkwam. Ik vond het zo moeilijk om moeder te zijn ik verwachte een rose wolk maar dat was er niet..ik was moeee moee en nog eens moe. Dat verdween na ong 4 maanden. Maar ben zo bang dat ik dat weer krijg bij mijn tweede zwangerschap..heeft iemand dit ook gehad?
Mijn verstand zegt me dat twijfel betekent niet doen, maar mijn gevoel zegt dat je vooral bang bent voor weer een moeilijke periode, ik weet ook niet waarom ik dat denk... Als alleen dat inderdaad de reden is, dan lijkt het mij belangrijk dat je je bedenkt dat zo'n periode voorbij gaat, daarna is het toch heel fijn?
Ja klopt ik denkndat ik.vooral tegen die periode op zie. En hoe is t dan met 2 van die kleintjes kan ik dat wel aan? Ik had al.moeite met 1 in die begin periode. Ben gewoon bang dat het me teveel wordt.. Maar ik wil het well ik wil heel graag nog zo een kleintje en idd na die 4 maanden vind ik ze zo geweldig dan begint de rose wolk bij mij. Nu ik heb geslapen denk ik idd weer van gewoon doen Ik ben gewoon een beetje raar
Hmm herkenbaar. Ik ben ook gestopt met de pil in december. Ik wilde het zo graag, maar toch zit er iets diep van binnen dat me angstig maakt denk ik. Dan wil ik het opeens niet meer of dan denk ik nee ik ga weer aan de pil. Misschien onbewust bang voor het onbekende... het is de eerste bij ons en alles is zo nieuw. Ik weet ook helemaal niet wat me te wachten staat. En van mezelf ben ik een planner dus ik kan er sowieso niet tegen als ik iets niet van te voren weet haha. En de volgende dag ben ik het weer allemaal vergeten... Je bent dus niet de enige
Het is ook nogal niet wat, de verantwoordelijkheid van een nieuw mens op jouw schouders! Ik vind t echt niet gek dat je dat soms heel spannend vind
Ik dacht er soms net zo over als jou. Alleen begon de twijfel pas toen ik al rond de twintig weken zwanger was. Nu is ons meisje alweer driemaanden en mijn ervaring is dat t met een tweede allemaal veel makkelijker gaat Dan met de eerste. Eigenlijk gaat t allemaal vanzelf.
Ben blij dat ik.toch niet de enige ben ging bijna aan mijzelf twijfelen. Ik ga het er toch eens over hebben met mijn man. Kwil geen twijfel of spijt bij myn eerste was ik zooo enthousiast ik was echr blijjj totaal geen twijfel. Maar nu ik weet hoe moeilijk het is ben ik toch een beetje bang. Maar idd bij een.tweede moeten dingen wel veel makkelijker gaan dat hoor ik ook vaker.
Heel erg herkenbaar. Ik denk ook regelmatig 'misschien nog even wachten'. of 'Ik vind het eigenlijk wel prima met 1 kind een tweede maakt dingen lastiger'. Maar dan zijn er ook weer momenten dat ik al aan het fantaseren ben over hoe ons tweede kindje zou zijn en hoe leuk het zal zijn voor ons en voor ons zoontje.
Hoi essie wat naar dat je dat hebt moeten meemaken na de eerste. Klinkt als (kenmerken van) een postnatale depressie. Heb je hier toen hulp voor gehad? Dat is echt iets wAar je niks aan kan doen!! En waar je hulp voor kan krijgen (bijv medicijnen). Misschien kan je via je huisarts informatie krijgen over hoe je dat bij een tweede kan voorkomen mocht je er weer last van krijgen. Voel je dus niet schuldig, je kon er niks aan doen dat je je zo voelde toen en het wil niet zeggen dat je 'het niet aan kan' of wat dan ook.
Toevallig wilde ik twee weken geleden ook zo'n topic openen.. Ons zoontje is inmiddels drie jaar en het begon deze zomer (eindelijk) weer te (baby)kriebelen bij mij. Januari 2016 zouden we voor een tweede kindje gaan, maar nu het januari is en wij eraan zijn begonnen, heb ik te maken met zoveel onzekerheid, angsten, verlangens en twijfels... Ik vraag mij sowieso af of het met deze stress wel gaat lukken om zwanger te worden... Mijn bevalling was lang, zwaar en niet zonder complicaties. Ik kreeg problemen met de borstvoeding en negen weken na de bevalling werd ik geopereerd aan een borstontsteking. De 11e week had ik eindelijk mijn eerste pijnloze dag, maar nog minder energie dan de dag na de bevalling. De maanden daarna vielen mij ook ontzettend zwaar en als ik terugkijk, denk ik wel een depressie te hebben gehad. Pas na acht maanden begon ik met babystapjes het moederen makkelijker/leuker te vinden en dat geeft ook weer zo'n schuldgevoel. Helemaal als ik foto's van toen bekijk: mijn zoontje was zo ontzettend vrolijk, maar ik heb dit toen heel anders ervaren. Mijn hart en gevoel willen heel graag een tweede kindje, maar er zit iets in mij waardoor ik ook ontzettend bang ben en twijfel en denk het dus niet zo heeeel erg te vinden als ik straks mijn menstruatie gewoon weer krijg. En misschien is 1 kind ook genoeg. Maar daardoor voel ik mij ook weer zo ontzettend schuldig, aangezien er zoveel vrouwen zijn die niets liever willen dan zwanger worden, maar bij het niet lukt of niet kan... Je bent dus zeker niet alleen! Maar ik denk dat je beter nu iets aan die angsten en twijfels kan doen, dan dat je aan die gevoelens toe geeft en er later behoorlijk spijt van zal krijgen.
Alsof ik deze tekst hebt getypt. Kheb et ook zo ervaren en dat je terugkykr naar fotos en schuld gevoel hebt dat is heel herkenbaar ik heb dat ook. En idd borstvoeding lukte me ook niet vanwege de angsten en paniek want ik had wel volle borsten echt raar. Nu wil ik het by een tweede niet meer zo wil meteen genieten van mn kind. Maar als ik me.dochter zie hoe ze met andere babys omgaat echt zooo lief om te zien ze is zo zorgzaam en en lief voor ze..en is nog.geeneens 2. Ik heb net ook een gesprek gehad met mn man..maar mannen zijn zo raar. Hij zegt ja wat jij wil als je wil wachten vind ik et goed en als je nu wil beginnen vind ik t ook goed. Antwoord waar je dus niks aan hebt. Wel zei hij je bent nu toch gestopt met de pil en je weet niet of je meteen zwanger wordt..als t komt komt t en zo niet is et ook.goed. Pff dus ik denk dat ik t gewoon doe en exht hopennnnn en bidden dat ik niet weer zo een depressie krijg en paniekaanvallen. Misschien zijn er tips of adviezen om daarmee om te gaan? Ik ga er even naar kyken. Misschien moeten we het gewoon doen..deze twijfel maakt je ook gek..jouw kindje is al wat ouder dat is al een stuk makkelijker denk ik.
Mannen zijn idd heel anders dan vrouwen en denk dat het voor hen ook heel moeilijk is om te begrijpen: wat wij ondergaan is dan ook niet voor te stellen. Aan mijn man heb ik hierin dan ook niet zo veel, hoe goed hij het ook probeert.. Maar wist jij op dat moment dat je last van een depressie had? Ik heb dan ook bewust langer gewacht met een tweede kindje omdat ik het eerder niet zag zitten. Vanaf 2,5 jaar begrijpen ze zoveel, kunnen ze zich beter verwoorden wat het een stuk makkelijker maakt! En aan de andere kant probeer ik nu ook van die tijd na de bevalling te leren. Ik ben inmiddls een minder grote controle freak, besef dat het nooit meer goed komt met mijn buik, moet veel meer uit handen geven etc etc. Bovendien helpt het om te praten (met andere moeders). En hopen dat die twijfels en angsten steeds minder worden...want op dez manier zal ik mij ook weer schuldig voelen tegenover mijn mogelijk toekomstige kind...pfff Hoelang duurde die gevoelens en paniek aanvallen bij jou?
Ik vind het wel fijn om te zien dat ik niet de enige ben. Ik wist op dat moment niet dat ik een depressie had ik leefde in een wolk leek het wel ik leefde voor haar en was constant alleen met haar bezig terwijl ze echt een makkelijke babys was eigenlijk het lag echt aan mij. Want van alle vrijheid zonder verantwoordelijkheid naar geen vrijheid meer met zoveeeeel verantwoordelijkheid is echt een grote stap ik was in schok en dacht dat ik nooit meer.normaal kon leven. Zelfs even naar de supermarkt zonder baby voelde als een heerlijke zonnige vakantie ofso. Maar wat je zegt een kind na 2,5 is veel makkelijker ze kunnen praten en huilen niet meer echt voor niets. Mijn dochter is nu al best rustig en kan al een beetje praten. En t voelt idd echt goed om met andere moeders te praten die dit ook hebben gehad. K wil misschien ook naar de huisarts mocht ik toch weer in een depressie komen na de bevalling..ben echt tegen medicatie maar als het echt moet dan doe ik het. Ben jij al gestopt met de pil en voorbehoedmiddelen? Bij mij duurde het trouwens ong 4 maanden daarna was het op de een of andere dag helemaal weg en ik voelde mij ineens heel zeker. En nu ook hoor ben nu echt heeeel vrolijk en geniet echt van haar! Alleen nog een beetje afvallen en dan ben ik helemaal blij die buik blijft idd nog een beetje en dat is lelijk. Laat me het weten als je zwanger bent goed? Ik vind het leuk om contact te houden
Ik denk het ook ik kon wel gewoon leuk praten met mensen enzo tis niet dat ik me ging afzonderen ofso alleen vond ik de opvoeding en overmoeidheid zo moeilijk..en ook je vrijheid moeten opgeven en je dik voelen enzo. Ik had op dat.moment geen hulp want ik dacht dit is normaal en het ligt aan mij misschien stel ik me aan. Mijn man had ook niks door eigenlyk. Ik ga zeker even langs de huisarts dank je welnvoor je peptalk t helpt echt. Ben jij ook al gestopt met de pil?
In het moederschap is alles een fase. Veel moeders worstelen de eerste maanden. Probeer naar de positieve dingen te kijken. Die eerste maanden waren misschien een verschrikking, maar je hebt dat wel overwonnen en nu ben je weer gelukkig. Dat gaat bij de tweede ook gebeuren. Misschien gaat het dan gelijk al goed of heb je bij de eerste geleerd wat je bij een tweede anders kunt doen. Kijk liever naar waar het je brengt dan naar de eventuele hobbels op de weg. Mijn kindje is nu 14 maanden en ik vind het ook heel spannend. Ik heb vanaf week 9 lichamelijke klachten gehad die mij in alles beperkten. Daar ben ik nu net een paar weken vanaf. Bijna 2 jaar pijn gehad. Dat wil ik ook geen tweede keer, maar als ik naar mijn kindje kijk weet ik dat ik er nog wel eentje bij wil.