Al had ik zelf al een voorgevoel dat het mis zou zijn. Toch kwam de klap gister hard aan. Heb vannacht geen oog dicht gedaan steeds lopen piekeren en nadenken waarom? Ik heb zo lang moeten wachten op uitsluitsel. Op de dag van de curettage had ik verdorie 12 weken geweest. Ik hoop dat ik dit snel een plekje kan geven. En er straks op kan terug kijken als een ervaring rijker. Nu kan ik alleen nog maar verdrietig zijn. En boos worden om het feit dat mijn lichaam geen enkel teken heeft gegeven dat er iets mis was. Bedankt voor jullie lieve reacties ik waardeer dat echt enorm!