Ik kwam onderstaand bericht tegen en ben erg benieuwd hoe jullie hier in staan? Het zijn twee kampen, zegt GZ-psycholoog Joghem de Wreede: mensen die uitkijken naar het einde van de lockdown. De vrijheid, de leuke dingen, de uitlaatkleppen die weer terugkomen. En de mensen die opkijken tegen de moetjes en die het juist zo fijn vonden om een excuus te hebben om vooral te doen wat je zélf belangrijk vindt. Ikzelf vind het fijn dat er weer van alles kan maar dan wel de dingen die wij als gezin willen. Alle moetjes en verplichte inhaalfeestjes. Echt daar heb ik helemaal geen zin in... Ik herken me dus meer in het tweede!
Het eerste. Moetjes doe ik niet aan, zoals bv verjaardagen van volwassenen. Je kan je leven zo druk maken als je zelf wil tenslotte.
Ik in allebei hoor, ik heb echt zin om van alles te gaan doen, maar ben een beetje bang dat er ook dingen aan gaan komen waar ik niet onderuit kan
Ik zie het niet echt als kampen toch hoor... meer 2 kanten van dezelfde medaille. Aan de ene kant ben ik blij dat ik mijn kwetsbare vader weer kan knuffelen straks. Aan de andere kant zie ik wel weer op tegen de drukte als mijn man en ik vroeg moeten beginnen en de jongste weer naar de voorschoolse opvang zal moeten. Maar daar hebben we voor een deel ook zelf voor gekozen, we zouden ook ander werk op een andere plek kunnen gaan zoeken ofzo.
Ik vind het ook heel fijn om weer naar dingen toe te kunnen, spontaan af te spreken omdat je daar zin in hebt. Maar helemaal los gaan of alle feestjes die weer gaan komen. Dat vond ik wel echt een geschenk van de lockdowns dat je echt gewoon enkel rekening hoefde te houden met je gezin
Ik kijk enorm uit naar het normale leven. Dat daar weer een drukkere agenda tegenover staat neem ik voor lief. En ‘nee’ is soms ook een antwoord, niet altijd, maar soms wel
Absoluut het tweede! En het minst mis ik het afgaan van iedereen met drie zoenen. Blijf uit mijn bubbel!
Ik heb echt weer zin in een verjaardagsborrel. Laat maar komen dat soort ‘verplichtingen’ ik hou er van. Wij hebben echt een heel uitgebreid sociaal leven. En dat mis ik zo
Ik hang er tussen in. Ik vind t heerlijk om weer uit eten te kunnen, bios te pakken of bijv weer naar cirque du soleil te kunnen als ze weer gaan touren( zonder mondkapje op) maar vind t ook heerlijk om te doen wat we willen en niks te moeten. Al slaan we standaard verjaardagen over ( althans de oerhollandse in een kring verjaardag )
Een beetje van beide. Maar nu ben ik al niet iemand die vind dat je naar elk moetje moet gaan, en dat deed ik dus al niet.
Ik kijk wel uit naar het normale leven. Gewoon, gaan en staan waar je wilt. Maar... Corona was/is wel een goede smoes om onder dingen uit te komen. Sommige verjaardagen gingen niet door door Corona en ik vond het helemaal prima. En ik vind het reserveer systeem in parken enzo helemaal prima. Heb nl helemaaaal geen zin in de massadrukte bij bepaalde uitjes. Wat dat betreft.mag het nog wel even duren. Oh en ik vind het ook geen straf om 1.5m aan te houden in winkels.
Ik heb zelf geen last van 'moetjes'. Ik heb leuke familie en vrienden. Dus als zij mij ergens voor uitnodigen, dan ga ik er graag heen. Als ik iets echt zou ervaren als een moetje, dan ga ik niet. Dus ik hoor bij de eerste club, geloof ik. Ik kijk er wel weer naar uit om wat meer te kunnen. Maar ik ben niet van de categorie die wekelijks allerlei sociale afspraken / verplichtingen heeft. Het zal dus niet zo zijn dat onze weekenden nu ineens totaal gaan veranderen, als er straks weer wat meer mag.
Degenen die leven met moetjes zijn toe aan een nieuwe vriendengroep of assertiviteitstraining. Kunnen ze meteen mee aan de slag met al die versoepelingen
Ik hield de moetjes sowieso al af. Vond het wel fijn dat ik mezelf nu een hele tijd niet hebben hoeven 'ophypen' om ergens nee tegen te zeggen, omdat mensen me toch wel met rust lieten. Ik denk dat hoe het nu is, dat je wel naar de winkel en naar een (niet afgeladen vol) restaurant kunt, maar dat feestjes nog steeds no-go zijn, voor mij ideaal is
Ja dit dus. Ik kan niet wachten er echt weer wat kan. Aanmoeten deed ik voorheen niet, dus nu ook niet. Dat zoenen houden ze wat mij betreft er wel voor altijd uit. Ik strek mijn arm altijd zover mogelijk uit, maar dan nog zijn er mensen die zich naar je toe trekken. Jak
Kamp 1, lekker weer alles kunnen doen zonder na te hoeven denken over een debiel mondkapje.... Moetjes doen wij sowieso al niet aan, dus daar zal ik mij ook zeker niet druk om gaan maken. Inhaalfeestjes? Leuk, maar wel zonder mij
Ik ben vooral blij als alles straks weer kan. Maar eventuele verplichtingen, zoals drie ouderavonden van verschillende scholen op dezelfde avond (dat gebeurt hier weleens met drie en volgend jaar vier kinderen op allemaal een ‘eigen’ school, kijk ik dan weer niet naar uit. Het gemis van vrijheid om vooral leuke dingen te doen is wel groter. Dus dan zit ik meer in kamp 1, maar met een kleine nuance.
Voor mensen die 'Niet aan moetjes doen'. Helemaal niet? Dus ook niet als je weet dat het voor die ander wel heel fijn is als jij er bent? Ik doe niet aan alle moetjes. Maar zit toch regelmatig op feestjes waar ik eigenlijk niks mee heb. Niet voor mezelf. Maar omdat ik weet dat de ander mij daar wel graag ziet. Ik ga daarbij niet meer mijn grenzen over, maar afzeggen omdat je 'geen zin' hebt vind ik best onbeschoft eigenlijk. Wat dat betreft vond ik de lockdowns dus ook helemaal niet erg. Je hoeft niet na te denken over de afweging wel of niet te gaan. Ook de ruimte die je overal krijgt vind ik prettig. Hutje mutje is niet mijn ding. Maar ik vind het wel heel fijn om weer leuke dingen te doen. Afgelopen zondag met het gezin naar de dierentuin was echt leuk. Volgende week met moeder zus en broer lunchen heb ik ook veel zin in. Ik merk wel dat ik veel sneller dan voorheen overprikkeld raak. Misschien een kwestie van wennen. Misschien moet ik toch vaker nee gaan zeggen of eerder naar huis. De tijd zal het leren. Wat betreft kampen. Ik ben dol op kamperen. Maar zit niet in 1 van deze kampen. Ergens ertussen.