Ik vond het heerlijk om over de zwangerschap te praten na dat het drie keer fout was geweest met 8 weken en twee keer rond de 23. Maar als mensen het hadden over daadwerkelijk een kind mee naar huis nemen, of over wanneer de baby er was dan vond ik dat echt niet leuk, want voor mij gevoel zou dat toch niet gebeuren. Ik moet zeggen dat ik wel super blij ben dat ik op mijn eigen manier wel heb genoten van mijn laatste zwangerschap. Ook als het nu fout zou gaan wil je herinneringen hebben aan de zwangerschap juist dan zijn die zo belangrijk. En als alles goed gaat is dat ook heel fijn. Nu ben je nog niet zo ver, en misschien gaat het straks wel vanzelf als je je kindje straks zal voelen schoppen enzo. Hopelijk kan je daar dan wel van genieten.
Ik Begrijp je wel maar probeer ondanks die gevoelens toch te genieten. De magische grens van 13 weken heb je behaald. De vk zei tegen mij. Denk je dat als je je kindje zou verliezen op 2/3 jarige leeftijd dat je nier kapot zou zijn van verdriet? Ik vond het eerst een rare redenatie. Maar later bedacht ik me dat ze gelijk heeft! Want je gaat toch ook niet zeggen ik ga pas van m'n kinderen genieten als alles zeker is! Niks is zeker..... En het kan altijd mis gaan ook als je kindje bijna volwassen is. Geniet meid. Want de weken vliegen om!
Ik vind die 'probeer toch te genieten' een beetje een dooddoener. Meid, je bent zolang bezig geweest om überhaupt zwanger te worden met alle bijkomende onzekerheden, je hebt gewoon meer tijd nodig om je te realiseren dat het ook wel eens goed zou kunnen gaan. Ik word wel spontaan zwanger, ben nu aan de 5e zs in 4 jaar en heb nog geen levend kind in mn armen mogen sluiten. Ook geen zin gehad om te vertellen toen ik weer zwanger was. Ja, op mn werk wel meteen verteld, omdat ik per direct mn uren wilde minderen (was geen probleem). Verder de ouders verteld. Daarna heb ik me een week of 17 afgesloten van vrienden en kennissen. Ik was ook nog aan het rouwen en verschrikkelijk angstig. Pas als mensen de moeite namen om me daadwerkelijk op te komen zoeken, zagen ze vanzelf mn buik wel. Heb er geen seconde spijt van gehad om het zo te doen. Gelukkig voelde ik vanaf 17wk ook beweging in mn buik en vanaf 20wk heel veel zelfs. In combinatie met een goede 20wk echo maakt het dat ik me heel erg blij kan voelen deze zs. Niet uitbundig en van de daken schreeuwen, die tijden zijn voorgoed voorbij. Maar wel ingetogen en optimistisch. Wie had dat gedacht na 3mk en een overleden kindje nog geen jaar geleden!! Cadeaus willen we nog niet en die babykamer, ach dat komt wel.. wrsch gaat mn vriend zich daarmee bezig houden als ik lig bij te komen van de ks. En misschien krijgen wel eerder dat vertrouwen, who knows.. Daarom wil ik zeggen, gun jezelf tijd! Hou je eigen tempo aan. Er is geen goed of slecht van hoe je dit aanpakt. Spijt van hoe je iets doet krijg je achteraf toch, want zo werkt dat bij vrouwen toch?? In ieder geval proficiat dat je al zover bent en succes gewenst!
Ik heb dat precies zo. De eerste weken had ik al liever niet dat iemand me vroeg hoe het met ging. Ik wil zelf graag rustig afwachten, met grote aankopen sowieso de 20weken echo. Nu ik dit gezegd heb respecteert iedereen dat ook. Je hebt nu eenmaal genoeg meegemaakt en je moet even vertrouwen krijgen. Ik heb dit met de verloskundige overlegt en ik mag elke veertien dagen even komen om te kijken tot ik zelf leven voel. Misschien kan jij ook zoiets overleggen?
Herkenbaar ook. Ik ben ook eindelijk na 4 jaar zwanger en ben ook zo bang. Heb nog helemaal niks gekocht en krijg steeds de vraag of ik al wat heb gekocht. Ik begin pas met 16 of 20 weken. Kan ook nog steeds niet geloven dat ik echt zwanger ben. Begin juni heb ik mijn 2e echo bij de gyn en ben bang dat ik slecht nieuws te horen krijg. Heb de neiging om zo'n doppler te kopen maar volgens mij maak je jezelf dan helemaal gek.