Vorige week waren we nog zo blij en vandaag is alles ingestort.. te horen gekregen dat het helaas mis is gegaan.. Na 2 jaar mmm waren we zwanger van de tweede ivf poging. Hoe gaan jullie om met deze teleurstelling? Ik voel me ook zo ontzettend schuldig tegenover mn vriend (probleem ligt bij mij) en ben echt zo verdrietig 😢 Nu afwachten totdat mn menstruatie begint...
Och wat vreselijk naar ! Wat ook de oorzaak is, het is niet jouw schuld hé. Jij hebt er ook niet om gevraagd en denk dat je vriend niet anders zal denken. Een miskraam is en blijft een nare ervaring. En als je na zo'n lange tijd eindelijk zwanger bent en het gaat dan mis.... Heel heftig. Ik heb in februari mezelf heel erg vaak gezegd: moeder natuur heeft ingegrepen en dat doet ze niet voor niets. Dat heeft me enigszins geholpen. Toen ik in juli de klap kreeg te verwerken bij 17 weken, toen was ik wel even flink pissed op moeder natuur om t maar zo te zeggen. Daar ben ik ook nog steeds niet overheen en het verdriet lijkt soms zelfs erger te worden, ondanks dat ik weer opnieuw zwanger mag zijn. Het enige wat ik je kan meegeven is: probeer er over te praten. Dat heeft bij mij enorm geholpen en nog steeds. Probeer hoop te houden, ook al lijkt het nu op dit moment ineens heel ver weg om een kindje te krijgen. Ook jou gaat het lukken. Mocht je even van je af willen "praten" (schrijven) mag je gerust een PB sturen hoor. Soms lucht het op. Veel sterkte.
ach lieve Willeke, wat lees ik nu?!? Wat ontzettend verdrietig, het zag er zo mooi uit. Ik wil je heel veel sterkte wensen, denk aan je! Dikke knuffel Juul
Ah wat vreselijk verdrietig Mijn wereld stortte ook in na mijn eerste miskraam en anderhalf jaar proberen. Ik heb echt tijd voor mezelf genomen en heel veel "leuke" dingen gepland, om maar iets te hebben om naar uit te kijken. Later leerde ik mijn mindset te veranderen; ik bleef heel erg in negatieve gedachten hangen als: waarom ik? En: waarom faalt mijn lichaam? Allemaal van die vragen waar je nooit antwoord op krijgt en die je ook helemaal niet verder helpen. Het duurde echt een tijd voor ik besefte dat mijn gedachten mij niet verder hielpen. Meid, neem je tijd, huil, praat, schreeuw. Maar zoek ook jouw manier om af te sluiten en je blik weer op de toekomst te richten. Veel sterkte!