Voldragen zoontje overleden tijdens de bevalling

Dag allemaal,

met lood in mijn schoenen wil ik hier toch mijn bevallingsverhaal posten over het overlijden en geboren woren van ons zoontje Luuk.

In de nacht van zaterdag 2 op zondag 3 januari braken mijn vliezen. Omdat er sprake was van meconiumhoudend vruchtwater en een stuitligging mochten we gelijk naar het ziekenhuis. Daar zijn we uiteraard meteen aan het CTG gelegd en was het wachten geblazen. Zondagmiddag om 11.30 uur had ik nog steeds weinig tot geen weeën, maar werd ik toch getoucheerd. Ik bleek anderhalve cm ontsluiting te hebben. Afgesproken werd dat ik in de loop van de middag weeënopwekkers zou krijgen om te kijken of dat iets meer activiteit zou opleveren. Om de een of andere reden heb ik die weeënopwekkers pas aan het eind van de middag gekregen en toen ging het ineens behoorlijk hard. Omdat ik de weeën slecht op kon vangen heb ik pijnmedicatie gevraagd en daarmee kon ik het eigenlijk allemaal heel goed opvangen. Ook Luuk deed het op de CTG erg goed en hij heeft gedurende de hele dag aardig geschopt. Toen ik kort na middernacht persdrang kreeg en volledige ontsluiting merkte ik dat ik lichamelijk helemaal kapot was van het opvangen van de weeën en dat ik dus weinig kracht had om te persen. Op dat moment vielen de persweeën ook weg en bleek (achteraf) dat ook de hartslag van Luuk daalde. Op dat moment is gekozen voor een spoedkeizersnede. Ik vond het natuurlijk allang best, want ik kon echt niets meer met alle weeën en de pijn en de uitputting.
Toen ik werd voorbereid op de verloskamers op de operatie heb ik Luuk nog voelen bewegen in mijn buik. Toen ik eenmaal op de operatiekamer lag (ongeveer 30 minuten later) en de gynaecoloog mijn buik opensneed, riep hij: “Ik heb een levenloos kind met een solutio-achtig beeld (loslatende placenta). Op het moment dat Luuk is geboren is hij direct meegenomen en is men begonnen met reanimeren. Dat reanimeren heeft ongeveer 15 tot 20 minuten geduurd, maar er is in die periode geen enkel levensteken bij Luuk gezien of gevonden. Ze hebben 2 keer adrenaline toegediend, glucose en nog een bloedtransfusie, maar dat mocht allemaal niet baten en na 20 minuten zijn ze gestopt met reanimeren en hadden wij dus eindelijk ons kindje in onze armen, maar met een heel ander resultaat dan dat we naar de operatiekamers waren gegaan…. Manlief heeft de hele periode dat er gereanimeerd werd naast Luuk gestaan en die heeft dus alles gezien en meegekregen. Ik kon vanuit een ooghoek op de tafel kijken waar Luuk lag dus veel heb ik niet gezien, maar ik heb wel alles gehoord wat er gezegd en geroepen werd. Het tellen van het reanimeren en het toedienen van alle medicatie etc heb ik dus wel allemaal meegekregen.
Achteraf gaf de gynaecoloog aan dat ik allemaal blauwe plekken in mijn placenta had, maar dat ik te weinig bloed in mijn baarmoeder had zitten om te spreken van een loslatende placenta. Dus wat er gebeurd zou kunnen zijn is dat de navelstreng in de laatste periode tussen het persen en de operatie ergens klem is komen te zitten, waardoor Luuk zuurstoftekort heeft gekregen en daardoor al voor zijn geboorte is overleden. Naderhand hebben ze nog wel geprobeerd om de PH-waarde uit de navelstreng te meten (dat schijnt een indicatie te zijn voor het zuurstofgehalte in de placenta) en het vreemde is, dat die PH-waarde niet extreem laag is geweest op het moment van geboorte. Hij was niet ideaal, maar een baby had met die PH-waarde best kunnen overleven. Hoe het dus gekomen is dat Luuk is overleden in die laatste periode is dus totaal niet duidelijk. Mijn placenta is naar de patholoog-anatoom gestuurd, hopelijk wordt die iets wijzer uit de blauwe plekken en kan die een antwoord geven op de vraag waarom…. Ook het ziekenhuis gaat onderzoek doen naar hoe dit heeft kunnen gebeuren (is er te laat ingegrepen, is er een inschattingsfout gemaakt etc etc), maar dat duurt allemaal waarschijnlijk nog wel een poosje…. Kortom, voorlopig hebben wij veel vragen en zeggen we vaak tegen elkaar : hadden we maar toen en toen zus en zo gedaan, maar daar schieten we helemaal niets mee op helaas….. En in plaats van lekker genieten moesten we een crematie gaan regelen, geboortekaartjes aanpassen, muziek uitzoeken voor de uitvaart en ik moest ook nog eens lichamelijk ‘herstellen’ (voor zover dat gaat) van een zware buikoperatie en 48 uur lang nauwelijks slapen…
Gelukkig hebben we een prachtige uitvaart in elkaar weten te zetten en zijn de momenten dat we als gezinnetje thuis zijn geweest en Luuk in zijn eigen bedje heeft gelegen ons erg kostbaar. We hebben bijna 1000 foto’s gemaakt en laten maken, waardoor we gelukkig veel hebben om terug te kijken en herinneringen mee op te halen! (onder andere danzij Make a Memory, zie eerste topic in de Vlinderlounge!)