Volgens mij heb ik niet gelijk een vraag maar ben ik op zoek naar meedenkers of ervaringen om mijn gedachten te ordenen. Zelf ben ik hier al een aantal manden mee bezig. In december is onze dochter 1 geworden. Een vrolijke meisje,geen doorslaper, waar we erg van genieten en cadeautje waar we erg blij mee zijn Langzamerhand merk ik dat ook kan denken dit een van het mooiste is wat me is overkomen(ben te nuchter voor dit soort opmerkingen). Even wat over mijn achtergrond. Ik heb mijn man nu 5 jaar geleden ontmoet. We hebben eerst de tijd genomen om elkaar te leren kennen voordat we een keuze hebben gemaakt rondom de kinderwens en daarna duurde het even. Ook wilden we niet het medische circuit in. Dan zouden we meer gaan reizen en hadden allebei een leuke baan etc. Nu ik eenmaal moeder ben vind ik het jammer dat ik niet eerder een kinderwens had. Ik dacht altijd dat ik geen goede moeder zou zijn maar ik ben best relaxed en kan het makkelijk loslaten. Voor mijn dochter zou ik het leuk vinden als ze een broertje of zusje kreeg zodat ze ook verbonden is aan iemand naast ons als ouders. Zelf ben ik erg blij met mijn zus en broer. Daarnaast lijkt me het ook gezellig om met zijn vieren te zijn zodat onze dochter niet altijd op ons is aangewezen maar ook leuke dingen kan doen en lekker ruzie kan maken met een leeftijdsgenootje etc. Ik zie ook wel om me heen dat een broer/zus geen garantie is voor een goede band later. Als er geen tweede komt hoop ik dat ze een goed netwerk krijgt. Onze dochter is een vrolijk meisje en heeft snel contact met anderen. Zelf blij ik dat ze dit karakter misschien ook omdat de kans groot is dat ze alleen blijft. Mijn man twijfelt betreft een tweede kindje. Hij ziet vooral op tegen weer de korte nachten en de drukte etc. Zelf geef ik me nog tot mijn 42e, dat is voor mij de grens qua leeftijd. Mijn dilemma's - leeftijd en kans op zwangerschap, kans op kind met beperkingen en heb nog wat bekkenklachten van de vorige zwangerschap, ook wil ik niet ten koste van alles het gezinsleven onder druk zetten. Op den duur moeten we besluiten er voor te gaan of niet. En anders zal ik afscheid moeten nemen van de gedachte van een tweede kindje en onder andere de babyspullen gaan opruimen. Wie heeft er ervaringen met deze keuzes of weet waar je dit soort dilemma's kunt bespreken Alvast bedankt.
Hoi Zelf geen ervaring maar in mijn omgeving een aantal mama's die ook op of rond jouw leeftijd nog een kindje kregen. Misschien is het een idee om een keer met een verloskundige of gyn in gesprek te gaan over de mogelijkheden en eventuele risico's. Veel geluk 🍀
Ik ben zelf nog geen 41, maar inmiddels wel al 38 jaar (en ik heb nog geen kinderen). Ik moet door problemen nog even wachten met een zwangerschap, dus ik weet ook dat een tweede kindje misschien niet meer haalbaar is. Ik heb nu mijn pijlen gericht op een eerste kindje en als ik het lichamelijk aan kan misschien ooit nog een tweede zou willen (maar niet als ik dan weer een mmm-traject in zou moeten, dat is nu nog onduidelijk). De kans dat je een ongezond kindje krijgt is inderdaad aanwezig, dus dat zou ik ook wel moeilijk vinden. Het ligt er dus aan hoe groot jouw wens is en welk risico je wilt nemen. Ik zou gewoon naar je gevoel luisteren. Ik heb een collega die kreeg onverwachts op haar 44ste nog een gezonde baby. Veel succes met het maken van jouw keuze...
Jullie kunnen deze beslissing alleen zelf maken! Als jullie er beide helemaal achter staan zou ik er gewoon voor gaan. Uit je verhaal proef ik een beetje dat je het ook een beetje voor je dochter wil doen.. om haar een broertje of zusje te geven. Of je een gelukkig, sociaal of goed leven hebt hangt niet af van het wel of niet hebben van een broer of zus, hier is zelfs onderzoek naar gedaan. Het belangrijkste is of jullie zelf graag nog een kindje zouden willen krijgen. Wat betreft de risico's is het misschien een idee om dit eens met je verloskundige te bespreken?
Ik ben iets jonger: 38... en ik wil ZO graag voor mijn 40ste mijn tweede kindje (heb al een puber) wij hebben door omstandigheden lang niet voor een tweede kunnen gaan. Maar ik voel mijn leeftijd zo onwijs drukken. En ook waar leg ik de grens? Voor mezelf is het 40 maar stel dat ik dan nog niet zwanger ben? En ik heb al 2 miskramen gehad. Wat als dat ook door mijn leeftijd is?? Ik ben wel al 2 keer zwanger geweest in een half jaar dus dat is wel positief. Nu nog eentje die wil en kan blijven. Dus zoveel vragen ook hier. Volgens mijn gynaecoloog kan ik echt nog wel even door en daar houd ik me dan maar aanvast nog. Ik ben zelf enigkind dus ik wil zo graag zelf 2 kindjes. Ik zelf heb enig kind zijn als niet zo leuk ervaren. Ik zou idd met je gynaecoloog of verloskunde of huisarts bespreken wat de risico's zijn voor jullie . En dan vervolgens doen wat voor jullie goed voelt. Ik ben altijd bang wat de omgeving denkt omdat ik zo "oud" ben maar ook dat moeten we laten er worden zoveel vrouwen boven 40 moeder van een gezond kindje.
Nou, precies dit, alsof ik mezelf hoor, met het verschil dan dat ik zelf niet enigst kind ben en ik aanstaande vrijdag 39 wordt.....ik ben inmiddels ook al weer een jaar bezig en 1 miskraam met currettage en 1x positieve test in handen gehad maar een week later toch ongesteld geworden....ook ik vraag me af of het met mijn leeftijd te maken heeft. Mijn eerste is geboren toen ik 36,5 was....lag ook allemaal niet in de planning om zo laat moeder te worden maar ja, als je denk de juiste partner te hebben en die maakt het vervolgens uit na 8 jaar omdat hij nog geen kinderen wil en jij wel en je dan al over de 30 bent helpt ook niet mee. Mijn huidige partner wil gelukkig wel een tweede, maar ik vind het zeer frusterend dat het allemaal zo lang duurt....40 is ook mijn limiet....maar ja, dat komt nu wel rap dichterbij.....mijn ideaal was toen we hier een jaar geleden weer aan begonnen dat de tweede voor mijn 40e geboren is, maar ik ben bang dat ik dat niet ga halen of ik moet in de komende 3 maanden zwanger raken.....
Belangrijkste van dit verhaal is dat je een kinderwens hebt en die wordt sterker. Mannen (of ze nou in de 20, 30, of 40 zijn) zien over het algemeen meer problemen. Het is dan ook jouw wens, jij ziet deze problemen misschien ook wel, maar jij ziet tegelijkertijd dat bijv. slapeloze nachten weer over gaan en eventuele praktische problemen makkelijk opgelost kunnen worden. Al het overige waar je over schrijft is bijzaak. Je bent nuchter, natuurlijk denk je erover na, maar de hoofdzaak is dat jij heel graag nog een kindje wil met de man waar je van houdt. Ik zou open en eerlijk met mijn partner bespreken dat deze wens heel sterk is en dat je de tijd weg voelt tikken. Verder zou ik hem vragen of het voor hem ondenkbaar is, of wat hij nodig heeft om ervoor te gaan. Als hij dan nee zegt, dan moet hij zich wel bewust zijn van de impact daarvan, een reden als 'ik zie zo op tegen de slapeloze nachten' is niet genoeg. En inderdaad je kan eventuele risico's met je verloskundige bespreken. Je kan dat ook zelf opzoeken. Natuurlijk moet je het allebei willen, maar het is toch helemaal niet erg als iemand een beetje gemotiveerd moet worden omdat hij het nog niet uit zichzelf wil? Mijn opa wilde helemaal geen kinderen, maar mijn oma wel. Mijn opa zei altijd: ik kon haar dat toch niet weigeren? Ook dat is liefde.
Mijn oudste werd geboren toen ik 38 was (spontane zwangerschap, 1e ronde). Daarna ging het zwanger worden niet vanzelf. Een miskraam, en inmiddels 3 ivf-pogingen verder, raakte ik alsnog op mijn 41ste alsnog spontaan zwanger (mijn jongste werd geboren toen ik 42 was). Mijn man wilde ook graag een tweede, maar toen het moeizaam ging en de mmm eraan te pas kwam (ook zonder succes) vond hij het met 1 kind ook prima en wilde eigenlijk een grens stellen. Ik kon dat niet en wilde door. Mijn man gaf me daar gelukkig ook wel de ruimte voor, omdat hij ook niet wilde dat hij me dat ontnomen had en ik er spijt van zou krijgen. Zeker als je wat ouder bent is het gewoon nu of nooit. Gelukkig mochten wij nog een kindje krijgen (op een moment dat ik zelf bang was dat het waarschijnlijk niet meer ging lukken). Inmiddels zijn we allebei dolgelukkig dat we toch doorgezet hebben, vooral ook als we zien hoe blij onze oudste met zijn kleine broertje is. Natuurlijk krijg je geen garanties of het lukt. Achteraf ben ik mei vorig jaar geheel spontaan nogmaals zwanger geraakt (inmiddels 44 jaar). Deze zwangerschap is helaas niet goed gegaan, omdat het vruchtzakje leeg bleek. Die zwangerschap was even schrikken, maar als het goed gegaan was, waren we er ook voor de volle 100% voor gegaan (ondanks dat ik twee pittige zwangerschappen heb gehad).