Ik ben vast niet de enige... ik heb zo'n sterk MIJN MIJN MIJN gevoel! Sinds miniNooNoo er is merk ik dat ik steeds meer moeite krijg om haar af te geven aan mensen. Kraamvisite doen we al niet meer omdat ze ook een paar keer erg overstuur was de uren daarna. Das dus een mooi excuus maar de opa's en oma's die kan je het niet echt ontzeggen vind ik. En helemaal omdat ik ook nog eens zo'n stomme voorkeur heb. De enige van wie ik het een beetje kan hebben is m'n moeder, maar dan moet ze ook vooral niet te gek doen. Van mijn schoonouders kan ik het heel slecht verdragen Ik voel m'n stekels al overeind komen als ze boven de kinderwagen staan en dan met de handen er in en aan haar zitten. Ik heb dan zin om te roepen dat ze haar moeten laten slapen. Niet dat miniNooNoo er iets op uit doet hoor, maar voor mijn gevoel is dat wel zo. Wie herkent dit en wanneer was dit voorbij? Of gaat het niet meer voorbij?
De hormonen zijn niet ineens verdwenen he Probeer eens rustig over de situatie te praten met je man, als het even rustig is. Hoe erg is het, dat ze boven de kinderwagen hangen: erg, dan er iets van zeggen en afspraak maken, niet erg, dan jezelf even opvreten en je hormonen de schuld geven. Mijn jochie had ook een gevoelige periode in het begin. Ik legde hem standaard boven neer als er kraambezoek kwam. Dan dronken we vaak eerst wat, en dan was de kleine vaak ook alweer wakker. Kon ik hem even rustig alleen ophalen. Maar hoe dan ook: het blijft jou kindje, jij bent moeder, en je krijgt dat bescherm-gevoel. Dat blijft. De redelijkheid daarin komt wel met de tijd, tenminste wat ik hier merk. Hoe meer de kleintjes zelf dingen aan kunnen geven, hoe minder je dat voor ze hoeft te doen.
Ik heb dit gelukkig nooit zo gehad. Probeer m'n kindjes wel een beetje te beschermen voor al te opdringerige mensen, bijvoorbeeld als ze in de auto hebben liggen slapen en dan net wakker worden, en dan hop, al die gezichten en handen zo dicht bij ze.... Maar toen ze net geboren waren vond ik het prachtig om ze kennis te laten maken met de familie en heel goede vrienden - en dat zijn een hoop mensen! Sterkte ermee. Hopelijk vind je een weg waar jij je prettig bij voelt.
Ha ha, wat herkenbaar! Ik heb dit ook. Ons 3de kindje is nu zo'n 2 maand en ik wil het liefst dat niemand aan hem komt Bij de eerste 2 had ik dit helemaal niet zo. Nu geef ik overigens voor het eerst borstvoeding (wat een prachtige ervaring), misschien dat dat er wat mee te maken heeft en ik heb echt het gevoel dat mijn ventje nog steeds met zijn navelstreng aan mij vast zit. Ik vind het echt niet leuk als andere mensen(buiten ons eigen gezinnetje om dan) hem willen vasthouden en ik vind het zelf ook heel gek, maar ik voel me er gewoon niet goed bij. Leuk als ze hem komen bewonderen maar dat vind ik dan ook wel genoeg. Het zal met de tijd wel minder worden, misschien zijn het de hormonen wel, ik heb echt geen idee. Maar soms schaam ik me best diep van binnen, want dan zijn mijn ouders/schoonouders hier, en dan kan ik het gewoon niet opbrengen om hem af staan. Ze hebben hem echt wel eens vast gehad, maar ik denk niet vaker dan 3 keer erg he...? Maar ja ik ga het ook niet met tegenzin doen!! Maar ik vind het zeker niet bezitterig, het is toch je eigen kindje, daar mag je best beschermend over zijn, dat begrijpen ze heus wel
Ik herken het ook helemaal niet van mezelf. Voordat ze geboren was had ik er hele andere ideeën over, snapte ik niet waar al die moeders in de ergenissentopics zich zo druk over maakten. Ik sta er dan ook echt van te kijken, helemaal omdat het steeds erger lijkt te worden. Ik denk niet dat ik er perse iets mee wil doen, vind gewoon niet dat ik het opa en oma mag 'ontnemen'. Ze zijn zo trots, ze bedoelen het zo goed. Daarbij is het natuurlijk voor NooNooman ook niet leuk. Ik praat er wel met hem over, maar hij herkent het totaal niet. Heeft het andersom niet met mijn ouders ofzo... Misschien heeft het te maken met hun onhandigheid nog, ze zijn al wel 30 jaar uit de baby's, het is voor hun ook even aftasten natuurlijk. Ik geef het nog maar even de tijd en vreet mezelf dan wel even op
Weet je wat ik hier ook merkte: van je eigen ouders weet je hoe ze zijn, ook in de subtiele dingen van opvoeden en met andere kinderen omgaan. Van je schoonouders weet je wel dat ze een leuke vent hebben grootgebracht, maar de details mis je. Ik weet hoe mijn ouders reageren op dingen, maar van mijn schoonmoeder niet in het begin. Tegen mijn ouders durf ik ook eerder iets te zeggen, bij mijn schoonouders vaak pas als de maat vol is (al leert dat wel af na een poosje). Dat is echt even aftasten, maar wordt wel beter als je ze leuk ziet omgaan met de kleine En mijn man had dat gevoel iets, maar niet zo sterk als ik met mijn hormonenbom..
Ooooooh ik herken het zo! Nu heeft ons ventje een hele slechte start gehad en was hij dus overgevoelig ook ( nu nog steeds) En nadat hij eindelijk na 11 weken 20 uur per dag huilen( verborgen reflux) goed at en niet meer huilde was ik zo opgelucht. Maar toen we bij schoonfamilie op bezoek gingen wat in het buitenland wonen. En deze heel wild met hem gingen toen zodat de melk er weer uit kwam. En hij weer slechter begon te drinken, veel begon te huilen door de drukte en mijn s moeder hem zelfs uit mijn arm wilde trekken omdat ze dacht dat zij het wel beter kon. Vloog ik dus echt uit. En als ik eraan denk word ik weer boos! Mijn man wil in December weer erheen en ik heb zoiets nee!!! Kan me er zo druk om maken omdat ze gewoon niet luisterden!!!
Oh helemaal herkenbaar.. bij mijn eerste (ik had het dus ook maar ik geloof wel wat minder sterk).. bij mijn tweede had ik dit veeeeeel minder (slechte moeder he?)... Het werd naar verloop van tijd beter vooral toen ik me realiseerde dat het niet hoeft en dat ik dat ook gewoon samen met paps mag bepalen. Enne.. mijn kindjes vonden het allemaal prima.. dat scheelde natuurlijk ook. sterkte.. de hormonen zijn nog erg sterk!
de 1e paar weken vond ik het erg moeilijk om mn kindje bij een ander op de arm te zien, en hield dr dus ook stevig vast als er kraamvisite was vooral bij mn schoonmoeder had ik dat, en hebben hier zelf woorden om gehad. volgens haar was ik de 1e weken een heks haha
Ik had dat ook heel erg. Zelfs zo erg dat ik haast iedere keer met buikpijn zat als ik kraamvisite had... Hier ging het pas over toen ze wat ouder werd en duidelijk liet blijken wat ze wel en niet wilde. Dat was met een maand of 4/5, toen zette ze het op een brullen als ze niet bij iemand op schoot wilde . Ben benieuwd hoe het bij de 2e gaat. Ik vrees hetzelfde, want ik heb nu al geen zin in de kraamvisite
Ik heb dat niet zo erg gehad, maar ik kan me heel goed indenken hoe het voelt. Gewoon lekker zoveel mogelijk voor jezelf houden. n na korte tijd weer terugnemen van de opa's en oma's. Wordt vast wel minder en makkelijker!
Wat geinig om te lezen dat blijkbaar best veel moeders dat zo sterk hebben en dab vooral bij de schoonmoeder ik herken het wel van de eerste weken, nu heb ik het niet zo erg meer. Mijn vriend heeft het vanaf het begin veel erger gehad, nu eigenlijk nog steeds.. Toen ik er in het begin last van had heb ik met mezelf afgesproken dat als mijn zoontje het bij iemand niet naar zijn zin heeft, dat ik hem dan direct overneem. In alle andere gevallen moet ik van mezelf mar even op m'n tong bijten, en dat heeft geholpen! Ik wil hem ook niet angtig of verlegen maken (niet dat dat nu al aan de orde is..) en vind het dus wel goed als hij zich bij verschillende mensen op zijn gemak voelt. Bovendien vind ik het eigenlijk ook wel leuk om te zien hoe liefdevol familie en vrienden met mijn kindje omgaan maar het is zeker herkenbaar en ik vind wel dat de moeder of vader beslist, omdat je als ouders je kind toch het beste kent!
Eigenlijk best wel apart dit soort situaties... Als je naar de natuur kijkt zijn alle dieren feller als ze net jonkies hebben gehad. (denk maar eens aan die reportages van National Geographic of Animal Planet) als dieren jonkies hebben veranderen de moeders in leeuwinnen. Niks of niemand zal in de buurt komen van hun kroost, desnoods tot de dood erop volgt. Nu snap ik best dan mensen een stuk verder van de natuur staan maar ik denk dat je met dit soort oer-situaties (baren,beschermen, borstvoeding, e.d.) best een vergelijking kunt trekking. Maar omdat iemand ooit de term 'kraamvisite' heeft verzonnen is het nu gek als je niemand ontvangt die eerste weken met je kleintje. Terwijl het volgens mij niet meer dan normaal is! Is gewoon je instinct die op gaat spelen als je je kind in de armen van een 'vreemde' ziet! Daarom ben ik voor opheffen van de term kraamvisite. Na misschien een maand zijn de eerste mensen langzaamaan welkom... een kwartiertje ofzo....
Ik heb dit ook heel erg, ik vond het vreselijk om mijn kleintje af te geven aan de kraamvisite. Het is één keer gebeurd dat hij huilend vier armen afging, vreselijk. En nog steeds doe ik het liever niet. Ik erger me kapot als ik mijn schoonouders met allerlei dingen in zijn gezichtje zie zwaaien als hij bij hen op schoot zit. En jullie vinden me vast een heks maar ik probeer het ook te voorkomen dat hij bij hen is. Bij mijn eigen ouders heb ik er problemen mee omdat zij alles beter denken te weten en laten merken dat ik de opvoeding niet doe zoals zij vinden dat het moet. Als ik MiniRata dan aan hun geef krijg ik zo'n onderbuikgevoel dat ze nu alles op hun eigen manier gaan doen, ook al wil ik het niet zo. Bij vreemden zie ik het ook liever niet. Nu ik erover nadenk mogen alleen mensen die ik zelf erg aardig vind hem vasthouden. Dan heb ik er totaal geen problemen mee.
even een reactie. Wie zegt dat je je kind de hele visite af moet laten gaan? Dat is toch geen wet of zo. Doe waar je je goed bij voelt zou ik zeggen, maar denk wel dat het voor een kleintje echt geen feest is om van arm tot arm te gaan, verschillende geuren stemmen. Ze moeten al zoveel prikkels verwerken en dan doe je ze dat ook nog aan, maar goed ieder zijn eigen keus.
Nee er is zeker geen wet maar wel een soort sociale druk. En je moet jezelf steeds verdedigen want "waarom mogen wij de kleine niet vastpakken" en "wat een bitch, die mama van RataBaby". Etceteraaa.
ik heb het alleen erg gehad bij de dochter van mijn man, maar die had/heeft dan ook het lef om mij egoïstisch te noemen, dan denk ik bij mezelf tis toch mijn kind, dan mag ik ook alles zelf bij hem doen. dat gevoel is wat afgezwakt, maar ik laat m'n zoontje nog niet alleen met haar
ik was en ben nog steeds zo hoor. ook dus DE reden voor een kraamfeest. ik heb de eerste weken fynn niet door een ander vast laten houden als mijzelf vriendlief zijn ene oma en oud oma. mijn schoon familie wilde hem niet vast houden dus dat kwam mooi uit. verder zorgde ik dat de visite kwam als fynn lag te slapen in de wieg kon hij daar mooi blijven liggen deze keer dus een kraamfeest zodat we alles in een keer hebben gehad
Jaaa ik had dit ook heel erg. Ik was heel emotioneel de eerste week naar de bevalling (achteraf geen idee waarom, dus hormonen!) en kon helemaal geen visite verdragen. Alleen mijn moeder en de kraamverzorgster mochten mijn jongen aanraken, verder vond ik het verschrikkelijk als er mensen kwamen. Ik kon de hele dag wel huilen als er 's avonds visite kwam. Ene kant van vermoeidheid maar andere kant ook omdat iedereen ineens dacht 'rechten' te hebben nu hij uit mijn buik was maar ik nog echt niet klaar was om hem al te 'delen'. Bij mij werd het echt wel minder. Naarmate ik mezelf beter voelde en mijn jongen het ook goed deed (visite maakte hem niks uit) werd het steeds makkelijker. Nu breng ik hem hele dagen naar mijn schoonmoeder soms, terwijl ik eerst amper kon hebben dat ze hem wou vasthouden. En ook ieder ander, ik zeg nu zelf 'wil je hem ff'? En zelfs vreemden (mensen die ik echt niet ken) vind ik niet meer vervelend. Dus je ziet...er is nog hoop voor je