Dit is het eerste topic dat ik start. Ik wist niet goed waar ik het moest plaatsen maar zet het toch hier maar neer. Ik zit er helemaal door. Ik ben er zeker van dat velen onder jullie ook zo ontzettend graag zwanger willen zijn dat het niet lukken daarvan veel verdriet met zich meebrengt. Ik ben niet zwanger, maar niet omdat het niet lukt. Ik probeer even mijn situatie uit te leggen. Ik ben ondertussen 4 jaar getrouwd en wou al heel snel kindjes. Mijn man wou even wachten en ik respecteerde dat. Ik vond het niet eenvoudig, maar ik begreep dat je het allebei moet willen en er klaar voor moet zijn. De jaren gingen voorbij. Hij beloofde me steeds weer dat het moment wel zou komen dat hij er ook klaar voor zou zijn. Hij beloofde me ook dat hij in augustus 2011 er écht voor wou gaan. Toen het moment er was veranderde hij opnieuw van idee. Hij was er niet klaar voor en dus ging het toch niet door. Ik heb sindsdien al zoveel verdriet gehad en al zoveel gehuild omdat mijn droom ineens opnieuw uiteenspatte. Daarna verloor hij zijn werk en had hij ineens opnieuw een 'echte' reden om nog geen kinderen te willen. Ik verdien genoeg geld en hij krijgt een werkloosheidsuitkering terwijl hij opnieuw naar werk zoekt dus geld hebben we niet tekort. Ik vind dit dus geen reden. Nu, na al die jaren van wachten is er bij mij iets gekraakt. Mijn vriendinnen hebben al allemaal een kindje of willen gaan voor een tweede. Dit is altijd het onderwerp van gesprek en ik trek het niet meer. Mijn wens is zo groot dat ik bijna dagelijks in huilen uitbarst. Na 4 jaar beloftes blijft mijn man beloven dat hij er op een dag wel klaar voor zal zijn, maar ik kan hem niet meer geloven. Ik kan niet in zijn hoofd kijken of hij het meent of niet. In die 4 jaar heeft hij het al zo vaak beloofd dat ik het niet meer kán of durf geloven. Het doet me zoveel pijn. En ik zie mijn man ook echt heel graag. Maar ik vraag me soms af of ik niet beter uit deze relatie stap. Ik wil niet elke dag verdrietig zijn en verlangen naar een kindje. Ik wil gewoon gelukkig kunnen zijn. Kon ik maar in de toekomst kijken en zien of ik wel écht de mama van zijn kindjes zal worden als ik bij hem blijf. Hij beweert dat hij écht mij wil als de mama van zijn kindjes. En ik heb het er met hem ook al over gehad dat ik niet kan blijven als hij niet verandert en dat ik genoeg heb van loze beloften. Hij had tranen in zijn ogen toen ik het zei. Maar sindsdien is hij nog steeds niet van mening verandert. Alles komt goed . Zegt hij altijd. Ik voel in tussentijd ook mijn biologische klok tikken. Ik word er 28 (nog jong genoeg) maar ik word er ook niet jonger op... En misschien ga ik het juist moeilijk hebben om zwanger te worden. Ik kan op voorhand niet weten of zwanger worden wel gemakkelijk zal lukken. Ik wil daarom ook niet langer wachten. Een leven met een man die nooit kinderen wil is voor mij niet het juist leven.Hij zegt dat hij wél ooit kinderen wil. Maar dat kan ik niet zeker weten. Is er iemand van jullie die ooit in dezelfde situatie gezeten heeft? Ben jij bij je man gebleven? Is hij van idee veranderd? En hoe? Ik laat het hierbij Bedankt voor het lezen.
Ik heb ook zo 1 wi..maar ik blijf pushen..eerst zei hij van wel en wij hebben dan anderhalf jaar geprobeerd dan zijn wij samen opreis gegaan en toen wij terug kwamen zei hij dat hij de wereld helemaal nog niet gezien heeft en wilt wachten met kinderen maar intussen hebben wij al veel onderszoek gedaan..bloedtest..spermatest..en plots gewoon "niet meer willen" ik sta hier é met mijn kop tegen de muur..maar ik zet mijn onderzoek door dus ik ben erachter gekomen dat mijn eileiders verstopt zitten..chance!! Want als ik op zijn wil in is gegaan dan wist ik nu nog niet of er wel iets verkeerd is met mij..ik ben nog jong en ik wil graag eerst de operatie waken en als binnen 2 jaar het niet lukt dan zal ik zeker naar MMM stappen voor ivf..dat is zeker..liever te vroeg dan geen..ik heb hem wel duidelijk gezegd dat ik geen pil ga pakken! Tis gewoon Take it of leave it!! Als je man op een dag de klein in zijn armen heeft dan verandert alles ineens..mannen hebben pas een echte vadersgevoel op de dag dat hij de klein wOndertje kunnen vast houden (heb ik gelezen)..ik zal gewoon stoppen met de pil en als hij niet wilt dan moet hij maar condooms gebruiken (mijn eigen mening )..veek sterke meid..kop op en ga ervoor!!!
Hier eenzelfde ervaring. Op mijn 28e ontmoette ik een lieve man. Ik had al een kinderwens in mijn vorige relatie (die uitging omdat hij vreemdging) dus ik vertelde hem meteen dat ik graag kinderen wilde en mijn leeftijd ook begon mee te spelen. Nu was hij 6 jaar jonger en gaf aan, dat hij nog even wilde wachten, wat ik begreep. 2 Jaar later vroeg hij mij ten huwelijk en ik was dolgelukkig. Toen ik een maand of 3 daarna eens voorzichtig informeerde wanneer hij voor een kindje wilde gaan, vertelde hij doodleuk, dat ie er nog eens over had nagedacht en dat ie het NIET wilde. Ik dacht dat ik gek werd. Maar hoopte dat hij nog zou bijdraaien. Lang verhaal kort: hij bleef nee zeggen, ook op andere vlakken ind e relatie werd het steeds minder en uiteindelijk heb ik op mijn 37e besloten dat ik zo niet verder wilde. Omdat de relatie al lang niet goed was, werd ik kort erna verliefd op een lieve man met kinderwens en ondanks het feit, dat er medisch gezien weinig kans was op een kindje, was ik binnen een half jaar zwanger. Nu zeg ik niet, dat het bij jou zo zou lopen, maar mijn gevoel bij het herhaald en langdurig niet-delen van een kinderwens is, dat je dit wel serieus moet nemen. Als hij werkelijk geen enkele ruimte laat voor het veranderen van gedachten, zie ik het negatief in voor je. Ik hoop natuurlijk van harte, dat ik ongelijk heb!!
Wat een ontzettend lastige situatie. Ik ben het niet eens met Numatje. Om hem op deze manier voor het blok te zetten weet je zeker dat je relatie naar de knoppen gaat. En mogelijk sta je dan alleen met je kind. Je moet er beide achter staan of ieders een andere weg gaan. Misschien is het een idee om er samen met je man eens met een huisarts over te praten?
Lieve Ellamalou wat heftig zeg! Ik denk dat er echt wel kans is dat hij bijdraait, maar wil je wel dit meegeven: Vriendin van mij had ook een mega kinderwens. Haar vriend met wie ze al heel lang samen is wilde steeds nog niet en bleef uitstellen. Zij wachten, wachten wachten. Ze was 26 toen dit begon te spelen, en uiteindelijk heeft moeder natuur de knoop doorgehakt. Ze is in de overgang en een kindje komt dus niet meer. Je kunt via je moeder, tantes, oma enz een inschatting maken hoelang je nog hebt. Maar dat is rationeel. Ik weet hoe sterk de drang naar een kind kan zijn, dat je lichaam er gewoon om kan schreeuwen en je gewoon echt pijn kan hebben van verlangen. Dat is veel moeilijker om mee om te gaan. Ik kan je geen advies geven. Mijn man vond het doodeng maar durfde wel zonder anticonceptie te vrijen, ervan uitgaande dat het wel een paar maanden zou duren want eigenlijk durfde hij nog niet. Ik ben gelijk zwanger geraakt en toen hij de test zag was hij om. Zo ook met de tweede. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe!
Hoi meid, Dat is een hele lastige situatie. Ik ben dan wel nog een stukje jonger maar heb ook wel gezeten met mijn vriend die nog niet wou toen ik er al (dacht) klaar voor te zijn. Achteraf heeft mijn vriend gelijk gehad en is het goed dat we gewacht hebben want ik zat toen in een situatie waarin ik de zorg voor een kindje er niet bij kon hebben. Nu gaat het gelukkig prima en gaan we ervoor. Jou situatie ligt heel anders. Het is erg fout van jou man om jou telkens loze beloftes te doen en zeker omdat het iets wat jij heel graag wil. Dat ligt voor een vrouw vaak toch gevoeliger. Je zegt dat je al eens goed met hem gepraat hebt en hem duidelijk hebt gemaakt dat je anders weg gaat? Misschien moet je er toch nog eens heel goed samen over praten. Als je hier samen niet uit kan komen dan zul je toch de keuze moeten maken. Want als je nog 2 jaar zo doorgaat met loze beloftes duurt het allemaal nog langer...want ik denk niet dat je zo 1,2,3 een man vind die gelijk kinderen met je wil... Mijn advies is heel goed nadenken en toch nog een keer een gesprek met hem hierover hebben! Is hij soms angstig ergens voor? En zeker niet stiekem met de pil stoppen, want dan zou het juist kunnen zijn dat hij jou verlaat omdat jij gelogen hebt tegen hem. Heel veel sterkte. Liefs Chila
He meid! Ik herken je situatie deels. Ik heb al een zoon. Mijn man wilde vrij snel na ons trouwen ervoor gaan. Het heeft alleen 2 jaar geduurd voordat ik zwanger was. De wens voor een 2e ( en het liefst 3e) kindje is er bij mij heel sterk. Helaas denkt mijn man daar anders over..... Het enige advies dat ik je kan geven israat met je man! Hoe moeilijk dat ook is...... Dwing hem niet tot dingen wat hij niet wil. Volgens mij bereik je daar uiteindelijk niets mee. Succes!
Wat jeje af moet vragen is gaat het je om 'een' kind of die van jou en je vriend? Als het tweede het geval is zal je hem de tijd moeten geven en vooral niet pushen. Want bij mannen die hierin moeilijk een beslissing nemen werkt dit averechts. Ook niet constand over babies en zwangerschappen beginnen. Wees gewoon duidelijk en zeg dat je een kind wilt en hoe belangrijk het voor je is en waarom. Een gesprek is genoeg, je hoefd echt niet steeds in herhaling te vallen. Probeer zijn angsten een positieve wending te geven. En vraag wanneer hij een beslissing wil nemen hierover aangezien je er nu klaar voor bent. Ga zeker geen gekke dingen doen als stoppen met de pil zonder zijn weten. Dat is heel erg kinderachtig en onverantwoordelijk..
het is niet echt dat mijn man niet wil maar meer dat hij onzeker is en eerder niet durft. we hebben er veel over gepraat en de eene keer had hij gezegt dat hij wel wil en de andere keer weer niet, nu hebben we er erg goed over gesproken en ik stop na deze strip met de pil. we gaan het eerst met condoom doen zodat hij ook kan wennen aan het idee dat ik echt gestopt ben met de pil. het is voor een man natuurlijk anders dan voor een vrouw vind ik. ik probeerde dat ook wel te begrijpen maar dat valt niet altijd mee omdat je gevoel zegt dat je het zo graag wil. mijn leeftijd speelt niet echt een rol ik ben 22 en mijn man is 28. maar ik zal er niet aan moeten denken nog jaren te moeten wachten word nu soms al gek van mezelf
hier een gevalletje andersom ik heb mijn hele leven geroepen geen kinderen te willen toen ik mijn man leerde kennen dat gelijk vertelt,hij zei toen ik heb mezelf altijd wel als vader gezien maar ik wil jou dus dan maar geen kinderen.we hebben t er nooit meer over gehad,totdat ik afgelopen zomer de kriebels kreeg.mijn man was super blij mijn tip is niet pushen wel om een duidelijke reden vragen en anders idd weggaan als jou kinderwens groter is dan een leven zonder kinderen maar wel met je man,heel veel succes
hoi ik heb tot paar mnd geleden ook beetje zo situatie gehad.mijn vriend had ook steeds wel iets waarom die wilde wachten. in november was ik dit best zat heb een doos condooms gekocht met de mededeling dat ik met de pil ging stoppen.en sinds vorige maand is mijn vriend om. hoop dat dat bij jou ook gaat gebeuren want is lastige situatie je hebt kinderwens maar je bent ook gek op je vriend hoop dat jullie er samen uitkomen sterkte liefs
@ Numatje: Ik ben al gestopt met de pil zodat ik in ieder geval ontpilt zou zijn moest hij er klaar voor zijn. (maar we doen het gewoon met condoom nu) Groot gelijk dat jij dat ook gaat doen. Ik hoop dat hij snel bijdraait en dat na de operatie wel alles vlot verloopt! (hoe oud ben je trouwens?) @ Hellen1971: ik ben blij met je reactie. In het geval dat (hopelijk niet) onze relatie daardoor fout loopt kan ik iig aan jou situatie denken. Ik ben blij voor je dat je kinderwens toch in vervulling is gegaan! @ Rian85: er samen met iemand over spreken zou een idee kunnen zijn. Al vrees ik ervoor dat hij zich op die manier nog wat meer gepusht zou voelen, ik denk niet dat hij mee zou willen gaan als hij weet dat ik het daarover wil hebben. Maar ik hou het in gedachten! @ Marieke1983: Dat is dan ook mijn grootste vrees, dat het op een dag te laat zal zijn en ik spijt zal hebben dat ik dit heb laten gebeuren. In mijn familie valt dat voor zover ik dat weet natuurlijk, zal nog even moeten navragen- nog mee denk ik. Ik heb geen weet van familieleden die snel in de overgang waren. Bedankt voor je lieve reactie. @ Chila: We hebben echt al heel vaak gepraat. Vandaar ook een beetje mijn twijfel of ik er wel goed aan doe te blijven. Op zich begrijp ik het wel dat hij er persoonlijk niet klaar voor 'voelt'. Maar op een bepaald moment ga je je vragen stellen en word je bang dat het niet waar is wat hij beloofd. Als hij het écht wil, dan kan ik nog even wachten, maar meent hij het wel? Wil hij wel écht kindjes. Gek hé maar dan word ik ineens bang dat hij binnen 4 jaar nog altijd dezelfde smoesjes gebruikt en dat ik nog steeds kinderloos ben. (kon ik maar in zijn hoofd kijken @ MamsieM: Bedankt voor je raad. Ik probeer het nog even vol te houden en te praten. Maar ja, wanneer houdt het praten op hé. Op den duur weet je niet meer of het wel nog zin heeft om te praten. @ Chai: ik vind dit een goede vraag. Ik kan me niet voorstellen een kind te hebben bij een andere man. Mijn man is gewoon wie ik wil als papa. Ik zie hem nog steeds heel erg graag en ik ben zeker dat hij een goede papa zal zijn. En ja, dan zou ik geduld moeten hebben en wachten. Maar iets in mijn is bang dat hij het niet meent en dat hij er nooit klaar voor zal zijn. Ik zou alleen niet genoeg hebben aan een huwelijk met hem zonder kinderen. (als je me snapt ) Een leven moet voor mij meer hebben dan dit. Wij kunnen dan wel genieten en leuke dingen doen met zn tweeën, maar ik wil meer dan dat. Als hij uiteindelijk nooit kinderen wil, dan zoek ik me liever een lieve man die wél kinderen met mij wil. En zorgen dat ik zwanger word zonder dat hij het wil zou ik nooit doen hoor. Ik vind zoiets echt niet kunnen. Bedankt voor je reactie! @ Jes89: goed dat jullie het zo zullen aanpakken. Jouw vriend zal wel bijdraaien denk ik! Succes! @ Sem frummel: Wat een lieve man heb jij Mijn kinderwens is op dit moment te groot is om me erbij neer te leggen. Ik zal idd nog eens proberen te praten met hem. Ik ben blij voor jullie beiden dat jullie er nu wel samen voor willen gaan. Succes ermee!! @27Denise: Wat leuk dat hij is bijgedraaid! Ik hoop dat het hier ook zo zal aflopen. Veel succes met zwanger worden! Bedankt iedereen voor jullie reacties. Ik ben blij een beetje stoom te hebben kunnen afladen want de emoties lopen hier nogal vaak hoog op de laatste tijd. Ik loop hier echt zo vaak te snotteren...
Mja zoals ik zei..take it of leave it é..ik heb enorm kinderwens en hoe ouder dat ik word hoe minder kans dat ik heb..ik heb eigelijk besloten om ervoor te gaan met of zonder man..en wat ik zei was mijn eigen mening..sorry als het je niet bevalt..iede eigen mening é x
@ ellamalou ik ben 22 jaar..stel je voor..onvruchtbaar op zo'n leeftijd..mja er is altijd een manier om zwanger te worden é mijn vriend is al meer dan 4 keer verander van gedacht..maar mijn klok tikt..wat als ik langer wacht dat mijn eileiders definitief beschadig zijn of terug grooien, of dat het niet meer te opereren valt..ik ben zo bang,ik heb al verzeker voor een volle emmer mijn tranen gelaten,dat heeft mij niet geholpen..verlies je moed niet en blijven vechten en niet opgeven!! kom wel goed
Als tranen laten zou helpen hadden wij allebei al een 4-ling op de wereld gezet Bedankt voor je bemoedigende woorden. Komt ook goed bij jou. (want dat moet! )
Herken er wel wat in... Toen ik 20 was wilde ik graag voor een kindje gaan... manlief wilde toen nog niet en toen ik 24 was zijn we er eindelijk voor gegaan... Nu ben ik 27 en er is nog geen kindje...
Hoi, Bij ons was het een beetje anders. Toen ik hem leerde kennen wilde hij nooit geen kinderen. Toen heb ik hem direct verteld als dat echt zo was, we wel met de relatie konden stoppen want ik wilde die wel. Toen wilde hij 10 jaar wachten, toen 4 en ineens wilde hij ze wel maar was ik er nog niet aan toe. Nu hebben we eind jan samen de beslissing genomen na heel wat wikken en wegen. Want hoe stom ook. maar eigelijk wachtte we allebei op een soort moment waarin je het ineens zeker weet. Dat je wakker wordt en denkt dit is de dag dat we aan kinderen beginnen. Die is er nog steeds niet. Hoe groot onze kinderwens ook is, soms zijn we allebi nog wel wat onzeker. Heel veel sterkte ellamlou
@Ellamalou, Heb je al een gesprek met hem aangekaart specifiek daarover? Mijn vriend deed namelijk precies hetzelfde. Het was steeds ja ik wil wel maar DAN zijn de juiste omstandigheden en daarna weer nee, toch nog even wachten dit. Om knettergek van te worden, je word ook gewoon onzeker van zoiets. Je lijkt het echt heel belangrijk te vinden dus ik zou hem precies vertellen hoe de vork in de steel steekt. En dat je gewoon wel kids wil liever nu dan later! Ik heb zelf gezegt nou dan wil ik er gewoon een goed gesprek over hebben en dan hoef ik er verder ook niet constand over te zaneken. Zo gezegt zogedaan en het gesprek eindigde door hem met 'nou ik wil ook wel een kind en als jij denkt dat het allemaal goed komt dan vetrouw ik op jou!'. En een maand later was ik zwanger. Nu met een tweede idem dito, hij is vrij besluitloos. Eerst een volle ja en gisteren dan weer, 'ik denk er nog over na'. Waarop ik gezegt heb ja, hallo je kan niet zo met mijn gevoelens spelen op deze manier. Ik bereid me fysiek en lichamelijk voor op een kind omdat we beiden het besluit hadden genomen ervoor te gaan en dan zeg jij inneens 'ik denk er nog over'. Dus toen zijn we WEER in gesprek gegaan en 30mi later was het toch ja oke, 'ik ben gewoon bang maar ik wil wel een tweede'. Pff... eindeloos verhaal dus en exact hetzelfde als voor onze dochter! Bang maar toch graag kinderen willen en het dan steeds uitstellen, ik hoor het van zoveel vrouwen. Sommige mannen vinden het gewoon een gigantisch moeilijke keuze. Meestal zijn dit overgins wel de mannen die er het beste over na hebben gedacht en dus ook echt verantwoordelijke papa's zijn. Dus dat heb je dan wel weer mee .
@chai Hier is het bij mij precies zo gegaan, na wikken en wegen en weer wikken en wegen en WEER wikken en wegen is hij nu eindelijk om Nu wachten tot ik zwanger ben.. Ik weet natuurlijk niet hoe dat voor andere mannen geld, maar vaak zijn ze eigenlijk heel onzeker op dat gebied.. Mijn vriend zei na een tijdje eerlijk tegen me dat hij zich onzeker voelde door de manier hoe ik het zo graag wilde waardoor hij dacht dag ik nooit onzeker was en dacht hij dus dat het verkeerd was als hij een beetje onzeker, bang en zenuwachtig was...
@ Flippo123: aah wat erg ... ik kan je me verdriet heel erg voorstellen. Ik duim voor je meis dat er snel verandering in komt! x @ Sunny me: ik begrijp de twijfel. Ik denk dat iedereen soms wel eens iets heeft van: ben ik er nu écht klaar voor? Maar dat is volgens mij iets natuurlijks. Komt bij de meeste af en toe eens voor. Hopelijk kunnen jullie ook snel een beebje verwelkomen! @ Chai: ja we hebben daar al over gepraat. Vroeger kon ik er zelfs niet over beginnen want toen begon hij onmiddellijk over iets anders. Nu luistert hij in ieder geval al naar wat ik zeg en kan hij er ook over praten. Maar ik krijg er enkel uit: 'Ik ben er nog niet klaar voor, ik weet het niet...., komt later wel... ' Dat hij er nu al kan en wil over praten en het onderwerp niet uit de weg gaat is ook al een stapje vooruit. Maar als hij op dat tempo kleine stapjes maakt ben ik bang dat ik nog lang geen kindjes zal hebben. Maarja, misschien draait hij sneller bij dan ik denk. Je laatst zinnetje vind ik ook wel leuk om te lezen Misschien is daar wel iets van waar. De vrienden van mijn man hebben allemaal al een aantal kinderen en ze redden het financieel met moeite. (gooien geld ook door de ramen naar buiten, hebben geen werk etc) De kinderen lopen er ook maar wat onverzorgd bij en krijgen vaak ongezond eten. Vroeger heeft mij man ook nog gezegd dat hij dat niet wou op die manier kinderen hebben. Dat hij ze iets te bieden wil hebben. Dus misschien is hij ook bang te 'eindigen' zoals zijn vrienden. Anyways, geld zou bij ons geen probleem zijn, ik verdien genoeg. Maar misschien is zijn trots te groot om mij het grootste deel te laten betalen. @ Sdenise: Gelukkig is jouw man bijgedraaid! Ik duim dat je snel zwanger mag zijn! Vanavond knoop ik nog eens een gesprek met hem aan. Hij zal vandaag zijn mama telefoneren (die in het buitenland woont) en hij zal haar om raad vragen... Als het een positieve invloed heeft op hem is het goed, anders hoeft ze zich niet te moeien Ik hoop zo dat hij bijdraait...