Hoi meiden, Ik heb lang gewacht dit onderwerp te openen omdat ik het niet durfde te uiten, maar misschien lucht het op. Ik ben al 8 jaar samen met mijn man (1 keer uit elkaar geweest tussendoor). We zijn erg gek op elkaar en met zijn tweeen gaat het super, ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Hij heeft 2 kids (10 en 15), die zeer vaak bij ons zijn/wonen (bij ma gaat het niet zo super). Ik stond daar altijd vierkant achter, het is soms lastig stiefkids, maar ik heb voor hem gekozen dus ook voor hen. We gaan vaak met zn vieren op vakantie en dan is het vaak echt lachen al is er ook wel eens een irritatie, maar dat is overal. Nu komt het: we proberen al 2 jaar zelf zwanger te raken maar dit lukt niet, alle onderzoeken gehad, misschien dat het de combi is of vijandig slijm. We mogen voor iui, maar zagen dit nog niet helemaal zitten, ik hoop nog op een wonder want vind het ziekenhuis zo een gedoe al is mijn wens heel groot. Maar soms denk ik wel eens dat mijn wens zo groot is omdat ik ook iets van 'mezelf' wil. Ik ben een echte stiefma, die ook soms veel te veel regelt. Als ik alleen met mijn man ben, kan ik beter omgaan met het idee dat er nog geen baby is, dan doen we samen leuke dingen en zo. Nu is het vakantie en ik kan die kids niet zien of luchten, vooral de jongste eist alle aandacht van mijn man op. Ik kan amper 5 min een woord met hem wisselen. Ik heb gevoelens waar ik niet trots op ben. Heb ook twijfels of ik dit wel ga trekken. Is er iemand die een idee heeft hoe hier mee om te gaan? Ik weet me soms geen raad. Toen ik voor mijn man koos had ik niet gedacht dat ik zelf zo lang bezig zou zijn met zwanger worden of dat het misschien wel nooit lukt. Ik wil geen verbitterde bitch worden, maar dit valt me veel zwaarder dan ik had gedacht. Sorry voor het lange verhaal, ben blij dat ik het uitgesproken heb.
Lijkt me heel menselijk! Niets om voor te schamen. Niet zwanger kunnen raken verbittert en doet zeer, of je nu wel of geen stiefkinderen hebt. We willen allemaal wel "een kindje voor onszelf". Als ik jou was zou ik snel overgaan op de IUI. Er worden vaak goede resultaten mee geboekt. Ik heb het zelf niet gehad, maar heb gehoord dat het absoluut geen zeer doet en zo gepiept is. In het ziekenhuis lopen (heb ik 10 mnd gedaan) is niet leuk, maar het voelt wel goed dat mensen hun best doen je te helpen. En ze helpen je in de meeste gevallen ook echt (zie mijn handtekening!). Daarnaast zou ik goed proberen te blijven praten met je man. Het opkroppen van deze gevoelens helpt niet. Eventueel praten met een psycholoog of maatschappelijk werker. In het ziekenhuis kun je makkelijk doorverwezen worden naar een vruchtbaarheids maatschappelijk werker. Sterkte.
Thanks! Ja misschien zou met iemand praten wel fijn zijn! En idd iedereen hier heeft die wens, maar soms baal ik gewoon van het zorgen voor andermans kids. Dan ben ik liever helemaal samen zonder kids. Maar ja zo is t niet. T voelt wel goed het gevoel toe te laten.
Goudvis, Heel menselijk en begrijpelijk die gevoelens! en heel goed dat je ze uitspreekt! Erover praten lucht op. Ik heb geen stiefkinderen. maar wel ben ik anderhalf jaar bezig met zwanger worden. Ik vind het bijvoorbeeld soms erg moeilijk dat ik al drie keer tante ben geworden en in december opnieuw tante word, maar dat mijn eigen moederschap steeds uitblijft. Daarnaast mag ik wel voor andere kinderen zorgen (op mijn werk), maar zelf een kind hebben lijkt mij niet gegund te zijn. Soortgelijke verbitterde gevoelens. Het lijkt mij nog moeilijker als je regelmatig je stiefkinderen over de vloer hebt, maar zelf nog geen eigen kind hebt. Dan wordt je er zo erg mee geconfronteerd. Heftig :x en absoluut niet leuk. Praat erover met anderen.
Bedankt, het lucht inderdaad op en heb het ook met mijn man besproken. Die gevoelens moeten toch een plekje krijgen.
Klinkt als aardig normaal.. Ik heb zelf geen stiefkinderen of ben geen stiefmoeder maar had wel vriendjes met stiefouders en mn ex is nu ook stiefvader en ook hij verteld.. ht is en blijft moeilijk.. Ze hebben al een moeder, aan de ene kant moet je moederen, aan de andere kant zal het nooit "helemaal van jezelf"zijn.. Niet meer als normaal dat je dan af en toe irritaties hebt enzo.. Wat betreft dat zwanger worden, klinkt ook erg logisch hoor, ik werd er al niet goed van als ik weer ongesteld werd en dan heb ik nog nieteens (stief)kinderen waar ik me druk over moest maken.. maak je niet teveel zorgen en twijfel niet teveel aan jezelf. Je bent goed voor je man en voor zijn kinderen en je doet wat er in je bereik ligt. Dat je daarnaast zelf ook wensen hebt is heel normaal. Blijf met elkaar praten en vraag ook wat hij ervan vind.. En kijk of dat er ergens groepen zijn (zoals hier op t forum tussen "Clubs") met vrouwen in soortgelijke situaties zodat je ervaringen kan uitwisselen.. zo kom je er misschien achter dat je dus echt niet de enige bent.. Succes!