Een hele moeilijke situatie...

Wat vervelend, echt heel verdrietig voor je. Is het een idee hem bovenstaande te laten lezen zodat hij weet hoe ongelooflijk gekwetst jij bent door zijn standpunt? Hij kan daar toch ook niet onberoerd door blijven? Sterkte!

 

jeetje wat een lastige situatie waar jij geen grip op hebt..
snap het dat het voor je man niet leuk is.. maar als jullie echt verder de molen in willen zou hij toch 'moeten'
heb je wel eens een gesprek gehad en jouw gevoel ook verteld??

hopelijk komen jullie hier samen uit en komt het niet verder tussen jullie in te staan..

 

Ah ja, zo zou mijn kerel ook reageren ja. Ik kan me goed voorstellen dat je je erg verdrietig voelt. Bij mannen is de hartewens voor kinderen evolutionair gezien gewoon minder aangelegd volgens mij. Ze willen wel kinderen, maar hebben niet diep van binnen het intense verlangen zoals de meeste vrouwen. Ik vraag het heel voorzichtig, want ik bedoel het natuurlijk niet lullig ofzo, maar denk je niet dat hij zich misschien aangetast voelt in zijn mannelijkheid als de dokter hem gaat onderzoeken? Ik bedoel, de mannen die er openlijk voor uit durven komen dat ze trage zwemmertjes hebben ken ik niet hoor. Bij het uitblijven van een tweede kindje kan hij altijd nog beweren naar buiten toe dat het een bewuste keuze was. Maar om naar zichzelf toe te geven dat het aan hem ligt, doet voor hem misschien gevoelsmatig iets af aan zijn mannelijkheid.
Maar goed, just thinking out loud...

Heeft je man aangegeven wat hij precies verstaat onder de medische molen? Want misschien zijn er bepaalde onderzoekjes waar hij wel aan mee zou willen werken?

 

Tjonge, dat is inderdaad een moeilijke situatie......

Mannen zitten helaas nu eenmaal anders in elkaar, blijkt wel weer. Misschien dat hij bang is voor een eventuele negatieve uitslag bij hem. Tast toch zijn mannelijkheid aan dan.

Misschien een heel raar idee, maar je kunt via internet zo'n thuis testen kopen voor man en vrouw. Is natuurlijk absoluut niet hetzelfde als naar het ziekenhuis gaan etc, maar misschien dat hij dan een beetje eraan kan wennen.

Ik ken je man natuurlijk niet en kan niet over zijn karakter oordelen, maar ik denk dat ik het zelf zo zou doen.
Misschien dat dat net genoeg is om hem toch zover te krijgen, want helaas is het maar al te waar dat het niet altijd vanzelf gaat.

Natuurlijk moeten jullie aan elkaar denken en de relatie zo goed mogelijk houden want zonder goede basis wordt het moeilijk.

Maar dat is mijn advies, misschien kun je er iets mee, misschien ook niet.

Hoe dan ook ik wens je heel veel sterkte en kracht.
En dat jullie er snel uit mogen komen.

Succes meis.

xxxxxx

 

Jeetje wat moeilijk!

Wat is precies zijn reden om het niet te willen? Dat het natuurlijk moet vind ik namelijk geen argument om niet te laten onderzoeken. Onderzoeken is namelijk nog niet behandelen. Waarom wil hij die onderzoeken niet?

Als er niks uitkomt dan kan dat juist een opluchting zijn die de spanning er weer even af haalt.

En wil hij wel echt nog een kindje? Of vind hij het ook wel best als het niet zou gebeuren? Ik zou denken dat als hij dat meent, dat hij er alles voor zou willen doen...zeker na 3 jaar wordt het dan toch wel tijd om even een specialist mee te laten denken.

Ik kan me goed voorstellen dat je hem dit kwalijk neemt. Erg moeilijke situatie. Het is natuurlijk zijn keuze...maar doordat hij deze keuze maakt ontneemt hij jou de mogelijkheid iets te kiezen.

 

Jeetje, wat een lastige situatie!

Toen wij bezig waren voor de eerste had mijn vriend eerst een instelling van "we laten de natuur zijn gang gaan". Na een half jaar begon ie een beetje te twijfelen, na een jaar zijn we samen naar de huisarts gegaan, en heeft hij ook een spermaonderzoek laten doen. Hij kreeg er weliswaar een enorme ego-boost van, maar voor hem was dit vanzelfsprekend, en het stelt niks voor in vergelijking tot de onderzoeken die je als vrouw ondergaat.

En sorry, maar dan moet je maar verder gaan met je leven en je er overheen zetten? Heb je je man wel eens verteld dat dit voor jou reden is om bij hem weg te gaan? Misschien dat hij dan de ernst van de situatie inziet! Wat is dit voor een hufterige opmerking? Net of je je kinderwens zomaar even uit kunt schakelen ofzo.

Kan me echt onwijs goed voorstellen dat je zo niet verder wilt met je relatie, en misschien je man voor de keus zetten, óf hij werkt mee met de onderzoeken, in de hoop dat er nog een kindje mag komen, óf hij gaat maar alleen verder.

 

jeetje celia,

wat een ontzettende rot situatie. Ik word er bij het lezen eerlijk gezegd al een beetje boos/ gefrustreerd van, kun je nagaan hoe jij je voelt.
Als ik eerlijk ben, denk ik eigenlijk dat het gesprek aangaan over wel/ niet de mmm in, nu helemaal niet het onderwerp is waar het over moet gaan. Uiteindelijk natuurlijk wel. Maar inmiddels is het zo, dat het vooral lijkt te draaien om respect voor elkaar en voor elkaars wensen en gevoelens. Ik denk dat jullie eerst eens moeten praten over het feit hoe jullie je huwelijk/ relatie willen hebben. Want in mijn ogen (maar dat moet iedereen voor zich beslissen) moet er in een relatie sprake zijn van respect en gelijkwaardigheid. En ik vind het feit dat hij zo resoluut bij zijn standpunt blijft, zonder ook maar bereid zijn het van jouw kant te zien, niet getuigd van respect. In een relatie moet je allebei wat water bij de wijn doen, anders werkt het niet. En dan kun je nog zo je best doen, volgens mij zullen jullie dan uiteindelijk als nog uit elkaar gaan. Hoe naar dat ook is. Ik bedoel niet dat hij per see moet toegeven, ook dat niet.
Maar er moet wel sprake van zijn dat hij misschien ook wat water bij de wijn doet. Nu komt de opoffering geheel van jouw kant, jij moet zijn standpunt maar accepteren. Hij heeft makkelijk praten daarin, want hij kan het onderzoek weigeren. Maar dat dat geluk aan zijn kant is, hoeft niet te zeggen dat jij dan maar pech moet hebben.
Ik zou gaan praten over hoe het kan dat zijn principe voor hem zo veel belangrijker zijn dan jouw geluk. Hoe het kan dat hij je elke maand ziet huilen en dat dat hem schijnbaar niets doet. Want ik kan het me eerlijk gezegd niet voorstellen dat dat echt zo is. Misschien zijn er wel dingen waar hij bang voor is, mochten jullie wel behandelingen onder gaan. Wil hij je sparen voor de pijn en frustratie die ook dat met zich meebrengt. Of is hij inderdaad bang voor zijn mannelijkheid (ook niet onbegrijpelijk, zo werkt dat voor veel mannen). Want mocht hij inderdaad zijn principes belangrijker vinden dan jouw geluk, moet je je denk ik inderdaad afvragen of je wel met zo iemand een relatie wil hebben.

Ik hoop voor je dat het je toch lukt om een dialoog op gang kunt krijgen. Een waarbij het er niet om gaat dat jij hem moet overtuigen of hij jou, maar waarbij jullie allebei kunnen luisteren naar elkaar en naar elkaars angsten en wensen. En dan op basis daarvan tot een compromis kunnen komen. En dan kan het zijn dat hij toch wat tegen zijn gevoel in moet gaan door wel mee te gaan de mmm in, of dat jij zult moeten accepteren dat het met deze man in elk geval niet weg gelegd is om op die manier kinderen te krijgen (en dan moet jij beslissen of jij dat kunt accepteren). Maar een compromis kan ook zijn dat jullie afspreken dat jullie bv alleen iui doen als behandeling, geen ivf. Of dat alleen jij hormonen slikt ofzo. Of eerst onderzoeken en daarna afspraken maken over de behandeling. Want ik denk wel dat je man gelijk heeft, dat als je onderzocht bent, je zws ook behandelingen wil, wat ook heel logisch is.

Aan de andere kant ken ik ook een stel dat zich wel alleen heeft laten onderzoeken en geen behandelingen heeft onder gaan. Dat wilden ze allebei. Ze wilden vooral weten of het kon, of weten of hij (of zij) bv compleet onvruchtbaar is, zodat ze niet elke maand weer hoop hoefden te hebben. Dus dat zou wel nog een overweging kunnen zijn. Maar dan moet je dat natuurlijk ook wel zo voelen.

Veel succes meid, ik kan me (gelukkig) niet indenken hoe rot je je hierover moet voelen! Sterkte.

 

Is je man van huis uit gelovig? Daar lijkt het bijna op als hij zo principieel tegen 'de medische molen' is. Gaat hij wel voor griep o.i.d. naar de huisarts? En als je ernstig ziek zou zijn, wil hij dan wel door de medische molen?

 

ohh meid wat verschrikkelijk klote voor je..dikke knuffel.

ik vind het wel erg kort door de bocht hoor van je man, misschien kunnen jullie in terapie gaan om er op die manier samen over te praten, want op deze manier gaat jullie relatie vanzelf kapot.

je hoeft niet perse de mmm in te gaan als jullie onderzocht worden dat is een keuze die jullie zelf maken. hij kan zich toch laten testen voor te kijken hoe de kwaliteit van het zaad is. mss valt het mee en kan de kwaliteit wat verbeterd worden door bijv. andere onderbroeken, extraq vitamines(Q10) geen laptop op de schoot, niet met de benen over elkaar enz.
waar andere dan voor iui gaan omdat zo de kans word vergroot kan dit voor jullie misschien zonder iui toch ervoor zorgen dat de kansen iets groter zijn waardoor het uiteindelijk toch natuurlijk lukt.
op die manier sta jij er ook wat meer ontspannen in.
of misschien heeft hij een spataderkluwen bij zijn ballen, die word verwijderd en dan gaat de kwaliteit ook drastisch omhoog. dan hoeven jullie ook niet de mmm in. en kan het op de natuurlijke manier.

zelf kun je misschien eens kijken voor acupunctuur (klinkt mss zweverig maar is het niet vind ik)
heb ik nu ook gedaan bij de 5de iui. ik heb 2 behandelingen gehad 1 voor ontspanning vd baarmoeder (voor de eisprong) en 1 voor een goede innesteling (paar dagen na de eisprong)
zo iemand kan ook aan jouw zien of er toch niet iets is wat ze in de mmm niet zien. bijv een te koude baarmoeder.

Ik wens je heel veel succes en sterkte, hopelijk kunnen jullie er toch nog op een manier uitkomen samen al denk ik eerlijk gezegd dat dit heel moeilijk gaat worden zeker zonder profesionele hulp.

 

Hoi!
Hier heb ik ook zo een 'nuchtere' man. Als ik weer eens ongewenst ongesteld ben antwoord hij vrolijk: 'nieuwe ronde, nieuwe kansen!' Lekker bot dus, en hij wordt niet bij ieder toiletbezoek weer geconfronteerd met al dat rood, de buikpijnen en dat bovenop het verdriet dat het weer niet is gelukt.

hij wilde ook niet naar het ziekenhuis. We hebben immers al een dochter, dus het kan kennelijk op een natuurlijke manier. En er is dus volgens hem niets mis.
Ikzelf loop al een tijd bij de internist en hij adviseerde mij om toch eens bij de gyneacoloog langs te gaan, gewoon om zaken uit te sluiten. Mijn man vond dat echt onzin, om bovenstaande redenen.
Nadat ik hem had uitgelegd dat het toch echt OOK om mijn lijf gaat, of daar alles in orde mee is, heb ik hem gevraagd of hij dan met mij mee wilde gaan om mij te steunen.
Eenmaal bij de Gyn werd ik onderzocht en bleek ik cystes op mijn eierstokken te hebben (weer een ander verhaal) maar ook kreeg mijn man een potje in handen geduwd. We hadden een aantal dagen geen seks gehad en toevallig was het vandaag in het lab 'testdag' dus hij kon zijn spulletje net zo goed meteen even inleveren...

Hij trok wit weg, dit had hij niet verwach en wilde hij ook eigenlijk niet. Maar de gyn kon hem goed uitleggen dat het noodzakelijk was omdat er anders geen goed plan gemaakt kon worden. Los van het feit of we wel of niet verdere behandelingen zouden willen ondergaan. Ze kon hem ervan overtuigen dat dat een beslissing was die we later zouden kunnen maken, maar dat die beslissing alleen maar te maken valt als er duidelijkheid is.

Uiteindelijk kwam er bij mij dus uit dat ik endometriose heb, en bij hem was een klein percentage van het zaad beweeglijk genoeg, maar was de concentratie zo hoog dat er meer dan genoeg goede cellen waren.
Conclusie van de gyn: jullie hebben heel veel geluk gehad met het zwanger raken van jullie dochter. dat geluk kunnen jullie weer hebben, MAAR ALS JULLIE WILLEN kan ik het geluk zoveel mogelijk proberen te helpen.

Volgende maand word ik geopereerd aan de verklevingen die door de endo zijn ontstaan. Mij man vindt het nog steeds een teleurstelling dat we nu in het ziekenhuis beland zijn en vind eigenlijk dat we nog een paar maanden moeten afwachten.
maar hij kan daar niet echt een reden voor geven. Hij heeft gewoon wat moeite met het accepteren van alles.

heel verhaal (ben eigenlijk blij dat ik het ook even van mij af kon schrijvene) maar ik wil je eigenlijk vooral zeggen dat mijn man naar mij niet luisterde, maar dat de gyn het hem wel heel duidelijk uitgelegd kreeg. Dat het gewoon een simpel onderzoekje is waar helemaal geen vervolgstappen aan hoeven te zitten!
Misschien kan jouw gyn het hem ook beter uitleggen?

heel veel succes, en vecht voor je relatie. Het zou echt zonde zijn als zo'n simpel onderzoekje de reden van een breuk is. praten-praten-praten, met elkaar maar misschien ook eens met een gyn?

veel geluk in 2012!!

 

Pff lastige situatie. Ik kan me voorstellen dat jij hierdoor ongelukkig wordt. Het is lastig als zoiets zo tussen jullie in staat. Heb niet echt een goeie tip voor je helaas, maar hopelijk draait je vent nog bij. Heel veel succes in ieder geval! En hopelijk komt er snel een wondertje bij

Liefs

 

hier 2 kids op natuurlijke wijze en beide vd eerste ronde raak ook mijn man wou niet de mmm in omdat hen er zo gekomen en hij ook iets had van er is niks ad hand zeker niet met mij...
maar omdat ik felle menstruaties begon te krijgen en soms tijdje niet ongesteld werd vond hij toch maar dat ik moest gaan, daaruit bleek ik endo en pco te hebben, de kans om natuurlijk zwanger te worden was klein. omdat hij merkte dat het toch veel van me vroeg en ik echt de mmm in wou heeft hij toegestemd om onderzoeken te laten doen zowel bij mij als bij hem.
ondertss moesten we beginnen met clomid, 3x geprobeerd maar hielp niks en toen had hij zo iets van verder wil ik niet gaan omdat de gyne al begon over ivf etc. ik ben toen van gyne veranderd in april dit jaar, zij heeft mijn dossier gelezen, mijn cyclus even stil gelegd en toen met 100mg clomid begonnen en 10 juni heb ik na meer dan 2j geduld positief getest.
vooral er goed overpraten.

 

tja.. ik geloof ook in God.. en geloof ook in leiding..
Ik geloof dat God het zo geleid heeft dat de artsen capable zijn om te helpen in deze situaties en zo op wetenschappelijke gronden enorme wonderen kan doen

Hier ook een man die enorm opzag tegen de mmm.. ook onze eerste zat er in no-time (ver voor we maar aan beebs dachten) Maar de 2e is een lange en pijnlijke route gebleven.
NMijn man zag op tegen de onderzoeken die hij moest doen en het zaad dat hij in moet gaan (vanaf jan) leveren..
Ik heb toen heel hard tegen hem gezegd dat het voor mij ook niet bepaald leuk was om voor kijkdoos te spelen al die jaren..
Maar dat er een keuze moest komen.. Of we gaan voor een 2e en dat betekent dat hij ook met de billen bloot moet Of we stoppen met het hele circus en ik laat een spiraaltje plaatsen.. Want anders zou ik het niet meer trekken allemaal..