[Ik waarschuw dat dit mijn persoonlijke visie is over een bepaald aspect in mijn leven. Iedereen heeft z'n mening en persoonlijke normen en waarden, ik wil graag de mijne delen maar iedere reactie is meer dan welkom, hoe verschillend die ook mag zijn. Als we allemaal hetzelfde zouden denken en weten, zouden we immers geen forums nodig hebben...] Goed, hier komt ie: Ik ben nu 37, inmiddels gelukkig getrouwd en voor het eerst bezig (hè, lekker samen!! ) om trotse ouders te worden. Toen ik 26 was wilde ik ook dolgraag moeder worden, ik had liever m'n hand eraf gehakt dan m'n baby kwijt te raken . Echter, soms zijn de omstandigheden zodanig dat je geen "redelijke" keuze hebt, het is de zwaarste, pijnlijkste, eenzaamste en hardste periode uit m'n leven geweest. Egoïstische keuze geweest? Jazeker. Was het ooit goed gekomen met mij en met het kindje? Waarschijnlijk niet, of tóch wel?... die vraag is niet te beantwoorden... De omstandigheden zijn een heel verhaal apart, maar die doen er nu niet meer toe. Wat blijft is de beslissing en dat heb je maar een plek te geven in je leven. Denk ik regelmatig aan hoe oud mijn kindje nu zou kunnen zijn nu? Nee, ik héb namelijk geen kindje en elke speculatie van mijn kant is gebaseerd op fantasie, daar wordt ik alleen maar moedeloos van en dat heeft geen zin. Ik heb in de tussentijd ook een miskraam gehad (met 31 jaar, 2e maand), na een 2e onverwachte zwangerschap. Even heel erg blij geweest, dankbaar dat m'n lichaam nog steeds "werkte", vol hoop en verwachting, ook al was mijn toenmalige vriend er niet blij mee. Ik wist dat ik deze keer een kans had om het "goed" te maken, ondanks de stressvolle situatie en mijn precaire werkomstandigheden was ik bereid om zelfs alleen de verantwoording op me te nemen. Toen kreeg ik krampen, golven van beroerdheid en een hevige "ongesteldheid". Vriend blij, relatie gered, een aantal maanden later maakte ik het uit, ik verdiende betere vent. Eigen schuld, dikke bult? Er zijn heel wat mensen die het gemakkelijker hebben gehad dan ik maar ook die nog veel ergere dingen hebben meegemaakt. Ik geloof niet dat er in het leven iets is als schuld of rechtvaardigheid, ik denk dat dat een uitvinding is van de mensen. Ik denk dat het leven simpelweg IS, de dingen zijn zoals ze zijn en gaan zoals ze gaan en vervelende dingen gebeuren nu eenmaal. Is het rechtvaardig dat er mensen zijn die hun hele leven er alles aan doen en er alles voor over hebben om kinderen te krijgen zonder succes, en dat er mensen zijn zomaar wat in het rond sexen zonder na te denken en die abortus als nabehoedsmiddel gebruiken? Dat er mensen liggen te sterven vd honger en anderen op 500 meter staan te golven in een aangelegd graspark in de woestijn en zich beklagen over een kwijtgeraakte bal? Nee, het leven is niet rechtvaardig en de vreselijke dingen die gebeuren heb je maar een plaats te geven in je leven, net als de mooie dingen. Ik zou natuurlijk graag de wereld willen veranderen, meer gelijkheid, meer ontwikkeling, meer delen, meer rechtvaardigheid, meer solidariteit. Maar ik kan alleen mijzelf veranderen en op mijzelf toepassen wat ik op de wereld zou willen toepassen, dat is niet veel maar ook niet niks. Uiteindelijk denk ik dat het belangrijker is wát je met de dingen doet, hoe je de dingen verwerkt en het positieve (hoe klein ook) eruit kan destilleren en kan gebruiken in het heden en dus ook de toekomst. Het heeft me overigens wel jaren gekost voor ik zo over de dingen kon denken, en veel kopstoten en verdriet. Soms dacht ik dat er geen uitweg was en ik altijd een mislukking zou blijven. En dan ontdek je dat je niet alleen beetje bij beetje overeind komt, maar dat je zelfs sterker bent geworden, intelligenter, evenwichtiger, minder onzin en meer diepgang. Dat het belangrijkste in mijn leven m'n welzijn is, dat als je gezond bent en je goed voelt, je pas echt iets kan betekenen voor anderen. Dat als je positief en levenslustig bent, de mensen graag in je buurt zijn, het prettig vinden om contact met je te hebben en steun aan je hebben, dat mensen van je leren en jij ook van hen. Toen ben ik daar aan gaan werken en echt om mijzelf gaan geven en voor mijzelf gaan zorgen, wat ik nog nooit gedaan had. En nu zorg ik dat ik goed, gevarieerd en gezond eet, biologisch als het kan maar niet noodzakelijkerwijs, ik beweeg, doe m'n oefeningen en zorg dat ik mijzelf zo weinig mogelijk "over-stress". Ik ben zo trots op mijzelf geworden; dat ik toch zo sterk ben gebleken, dat mijn lichaam alle ups en downs heeft weten te verwerken, dat ik geestelijk zoveel heb kunnen leren en toepassen, dat ik heb kunnen ontdekken wat voor mij de echte waarden zijn in mijn leven, dat ik toen op wonderlijke wijze de juiste persoon ben tegengekomen en dat ik nu in staat ben om écht intens en onvoorwaardelijk lief te hebben, mijzelf, mijn partner en alles wat ik op m'n weg tegen kom, de goede en de slechte dingen. Wat goed is voor mij, komt anderen ten goede, wat goed is voor een ander, is uiteindelijk ook goed voor mij. Ik heb geen spijt want gedane zaken nemen geen keer... nu zou ik de dingen vanaf het begin anders doen maar nu is zo anders dan toen, ik ben nu zo anders, zoveel dichter bij mij, zoveel dichter bij de anderen, die uiteindelijk ook een deel van mij zijn. En als ik mij nu zou kunnen delen, versmelten met mijn lief en een gedeelte van ons beiden los zou kunnen laten in dit leven, opdat het leeft, en leert en zich verwondert over dit bestaan dat zo wonderlijk, zo hard en teer, zo tegenstrijdig en onbegrijpelijk, zo wreed en liefhebbend is, en als het zou ontdekken dat alles met elkaar samenhangt, dat alles en iedereen onderdeel is van elkaar, en dus van jezelf, dat alles begint en eindigt in jezelf... als dat zou kunnen zijn, dan heb ik niets meer te wensen en niets meer te zeggen, dan is mijn leven compleet. Ik weet niet of het me gegeven is, ik hoop het natuurlijk maar ik probeer me er ook niet blind op te staren, ik ben toch een heel eind in dit leven gekomen en heb nog hopelijk een hele lange weg te gaan en veel te ontdekken. Ondertussen werk ik hard aan mijzelf, aan mijn relatie, aan mijn familie en vriendschappen, aan mijn werk. Dat is mijn heden, en het heden is het enige wat je werkelijk hebt, wat werkelijk bestaat, de rest (het verleden en de toekomst) is voor mij een droom. Hopelijk mag ik de veranderingen in dit heden met jullie delen. Een stevige omarming aan allen die het moeilijk hebben, of hebben gehad, en aan al die meiden in het algemeen die de verantwoordelijkheid aan mogen gaan voor een nieuw mens. Het is niet niks hoor! Liefs, Anneke.
pff wat een verhaal... ben er stil van... Ik hoop voor je dat de toekomst nu alleen nog maar positief kan wezen...
Je klinkt als iemand met een koffer vol levenservaring. Op dit moment zelfverzekerd en zeer doordacht. Ik hoop dat het harde werken aan jezelf steeds meer vruchten zal afwerpen en dat jullie nog gelukkiger mogen worden met de komst van een baby! Veel suc6 met al je wensen. Je hebt je verhaal erg mooi verwoord! Petje af.
Hoi Anneke, Zo te lezen een hoop meegemaakt.Je hebt het prachtig opgeschreven, zonder al te veel op details in te gaan, en dat hoeft ook niet. Je zal absoluut je redenen hebben gehad, daar kan ik geen oordeel over vormen. Als je toch alles van te voren wist... We maken allemaal weleens de verkeerde keuzes, maar ik denk altijd, alles heeft een bedoeling, je leert ervan.Zo te lezen ben je er sterk uitgekomen, en inderdaad, nu ben je zover dat je weloverwogen een keuze hebt kunnen maken om moeder te worden. Het is een hele verantwoordelijkheid, een kind die volledig van je afhankelijk is. Die moet leren, die een stabiel thuis nodig heeft, liefde en aandacht, soms ten koste van jezelf.het fijnste is toch dat je dit samen kunt doen met je partner, al lukt dat niet voor iedereen. Je kan op dit forum je verhaal kwijt, ik heb toch ondervonden dat het prettig is om redelijk anoniem te kunnen praten. We laten elkaar in de waarde, erg belangrijk.Iedereen heeft zijn/haar verhaal, soms leuk, maar vaak ook verdrietig. groetjes Patricia
poehee, wat een verhaal zeg. en wat kun je jezelf goed verwoorden zeg, knpa hoor. en wat een kracht heb je. petje af hoor. heel veel succes
meid ...mooier en directer heb je het niet kunnen omschrijven ...niemand zal je beoordelen of veroordelen wat er in het verleden is gebeurt .. wat belangrijk is , is dat je nu stabiel in het leven staat en je nu klaar bent om te leven , liefte hebben en dat te delen met je mannetje , om zo een creatie te maken van jullie samen ....dat is liefde ...super meid ... knuf asjuh
Wooow wat een verhaal.. En wat kan jij alles goed omschrijven.. pff ben er even stil van. Er is niets mooier dan de liefde tussen 2 mensen die een wondertje op de wereld willen zetten.. Succes
Ik hoop dat je wens snel vervuld mag worden, want ondanks en dankzij alles wat je hebt meegemaakt denk ik dat je een hele goede ouder voor jullie kleine zult zijn. Karin
Ik denk dat jou tijd nu pas is om aan een kleine te beginnen. Je bent er zo te horen helemaal klaar voor, je omstandigheden zijn er naar, je kan je toekomstige kleine een toekomst bieden en een geweldige moeder worden. Ik hoop voor jullie dat jullie wens snel in vervulling mag gaan!! Ik zal voor jullie duimen en je berichtjes in de gaten houden wanneer het voor jullie zo ver mag zijn!! Liefs Carry
Ik kan alleen maar zeggen dat ik trots op je ben! Geen idee welk persoon er achter dat verhaal zit, maar voel wel wat je wilt zeggen. Ook ik heb een periode achter de rug, waarin werkelijk alleen maar "shit" te vinden was. Ook ik kwam de juiste persoon tegen die mij letterlijk uit de goot getrokken heeft. Dit heeft ons heel dicht bij elkaar gebracht. Soms moet je door heel diepe dalen, om uiteindelijk te worden wat je nu bent. Een rugzak vol met bagage vindt ik persoonlijk juist een kadootje, want ik kan oprecht zeggen dat ik "er weer ben" Mijn partner en ik zijn nu klaar voor een kleine, ook deze gaat in mijn rugzak, ook dit wordt weer een heel leerproces. Maar ik kan wel zeggen, nu ben ik er klaar voor en nu is het tijd om een nieuw mensje op deze wereld te zetten. Ik kan mij goed inleven in jouw situatie en ben blij voor je dat je er nu klaar voor bent. Je hebt deze kleine een boel te bieden, als je dat maar weet!
Waaauw, geweldig wat een support hier van jullie!! Ik had deze warme reacties niet verwacht en ik ben er heel dankbaar voor, echt super. Bovendien merk ik dat ik echt iets van me afgeschreven heb. Hoofdstuk verleden is afgesloten; nu leven en ook niet later! Ik hou jullie op de hoogte en lees ondertussen de verhalen van de rest. Dikke zoenen aan allen, Anneke
Ana, Ik heb echt met tranen jouw verhaal gelezen. Ik was op mijn 21 ste getrouwd, zwanger kreeg een prachtige zoon. Helaas is mijn huwelijk op de klippen gelopen. Maar in die periode bleek ik ook zwanger te zijn. Volgens hem moest ik het weghalen en dat heb ik ook gedaan. Er waren toen hele andere omstandigheden dan nu, maar dat doet er nu niet toe. Ik wist toen zeker dat het de goede beslissing was, maar het blijft iets wat nooit goed of fout kan zijn. Het heeft heel lang geduurd voordat ik het een plekje heb kunnen geven en nog steeds denk ik eraan hoe het had kunnen zijn. Ik ben nu gelukkig getrouwd en zwanger. Maar ik zal dat hoofdstuk uit mijn leven nooit vergeten. Amira