Er zijn echt momenten dat ik me kwetsbaar voel. Hebben jullie dat ook? Zo sta ik net bij de Aldi met een pak gehakt. Ik was al eerder om boodschappen geweest, maar ja zwangerschapsaltzheimer he, dus het gehakt vergeten. Sta ik in een mega lange rij, komt er een naar drank ruikende ongure man op me af, of ik zijn vriend voor wil laten want die heeft alleen wc-papier. Ehh, nee, ik sta hier met alleen gehakt. Mag hij dacht achter jou? Dan moet u niet bij mij zijn meneer. Van de man achter mij mocht het ook niet, die had ook maar 1 product. Dus die beschonken kerel een beetje uit zijn dak gaan, gelukkig niet tegen mij, maar meer in het algemeen. Ik moest met mijn gehakt ook mooi wachten voor een aantal volle wagens. Of als je over straat fietst. Haal laatst iemand in, netjes gebeld, grijpt ze mijn stuur vast, omdat ze haar evenwicht verliest. Rotondes vind ik nu ook best spooky en als ik er nog niet af moet, steek ik super duidelijk mijn linker arm uit, zodat ze weten dat ik er nog niet af ga. Je bent gewoon niet meer alleen verantwoordelijk voor jezelf en daar ben je je constant van bewust, tenminste ik wel. Zo, ff van me afgeschreven...
Ik heb dat in de auto, als mensen onverantwoord rijden. Als ze tegen mij aan knallen kan ik niets doen. Ik rijd normaal, maar kan niet bepalen wat een ander doet. En ik vind het irritant in winkels als mensen naar achteren lopen, en dat doen mensen veeeeeeel. (nooit opgemerkt). Of als ze met tassen gaan zwaaien. En dan heb ik nog niet eens echt een buik. Denk niet dat je de enige bent.
Dat heb ik ook! Vooral op de fiets... dan zie je een groepje op je af komen die met z'n 4en naast elkaar fietsen en behoorlijk slingeren.. doodeng soms! En gister stond een kindje met z'n handjes klaar om te boksen (wou dus ff stoeien) maar ik beschermde wel gelijk mijn buik omdat ik bang was dat ie tegen mijn buik zou boksen... Soms wil je het liefst gewoon op je voorhoofd zetten : pas op Zwanger!
DIe snap ik niet?? Maar over het algemeen snap ik het gevoel wel. Wel had ik de eerste keer en nu ook weer, meer het gevoel dat ik nu veel mondiger ben en veel meer voor mezelf (en uk) opkom!
@Gupsie: Volgens mij bedoelt Daphne78 dat als je in een rij staat dat mensen ineens achteruit lopen, maar ik weet het niet zeker. Ik ben juist minder mondig. Ik heb zoiets van "laat maar", bang om ruzie of nog erger, klappen te krijgen.
Nou, als mensen een rugtas hebben of gewoon een grote schoudertas (neem maar van mij aan hahahahahaahha, die dragen veel mensen) en dan moeten ze bukken en dan wordt er een slinger aan de tas gegeven. En de meeste mensen staan niet stil (ik waarschijnlijk ook niet hoor) en lopen heel makkelijk naar achteren, terwijl ik daar sta. En daar komen welleens elleboogjes bij kijken. Oke ik weet dat dat gevoel een beetje overdreven is, dus ik zeg daar ook niets van... maar ja, de irritatie heb ik dan wel al.
ow...whahaha.. op die fiets! Ik dacht dat je bedoelde achterin de winkel, ik had zoiets van ..Who Cares, als ze daar nou wat moeten hebben....whaha. Ik snap hem nu
Herkenbaar hoor! Ik zou soms het liefst heel boos roepen: "ja HALLO! zie je niet dat ik zwanger ben!" En dan ben ik haast boos omdat mensen naar mijn idee best meer op mij kunnen letten. Erg hoor... Op het werk voel ik me ook veel kwetsbaarder. Ik werk met de doelgroep die in Daphne's verhaal beschreven staat. Daar let ik wel goed op. Als ik me niet meer veilig voel, moet het gewoon anders. Ook zou ik soms het liefst heel beschermend met m'n handen in een boog voor mijn buik lopen, als een soort van 'safety zone'. (oh, ik schaam me rot...)
Ja, da's nou juist het probleem, mensen zien het niet. Dan kun je nog zo'n bolle buik hebben Veel mensen zijn met hun gedachten heel ergens anders en letten totaal niet op hun omgeving. Rugzakken zijn idd erg. Ik houd ook veel meer afstand dan eerst (kan ook niet anders ) en vind het heel vervelend als mensen te dicht bij komen staan.
heel herkenbaar. ik heb hier bij ons in de buurt altijd een druk fietspad waar scholieren met 4 of 5 naast elkaar fietsen. en ze zien nooit dat er meer verkeer is. gister op de kermis, staan eenjongen en meisje te stoeien, komen ze half vechtend recht op mij af. nou zagen ze het net op tijd, maar ik stond al klaar om een schop te geven. verder ben ik door de hormonen juist meer directer en kattiger geworden, dus als iets me niet zint trek ik juist eerder mijn mond open. maar ik ben het er dus zeker mee eens dat je je meer bewust bent van je kwetsbaarheid.
Ik voelde me laatst kwetsbaar, ik was sinds een paar maanden weer eens met een groepje vrienden naar onze kroeg, er was een afscheidsfeestje van iemand. Op een gegeven moment vond ik het te warm worden en ging buiten een luchtje scheppen. Ik moest door een smal gedeelte langs de bar, waar het druk was, en liep zijwaarts met mijn buik richting de muur. Maar aan de bar stonden wel wat aangeschoten mensen, ik dacht "als er nou iemand tegen me aanstoot, knal ik zo met mijn buik tegen de muur." Dat was de eerste keer dat ik besefte dat ik kwetsbaar ben, ik schrok er ook van.
Herken het ook! hoe groter mijn buik wordt hoe beschermender ik word. Vooral als er kinderen op mijn werk uit hun dak gaan dan stap ik er nu niet meer op af. Onbewust doe ik een stap terug. pas als ik het doe dan realiseer ik me wat ik doe... Grappig eh dat je lijf dat al voorgeprogrameert heeft
Ik heb het ook dat ik heel erg uitkijk of er niks tegen mijn buik komt. Ik was vrijdag boodschappen doen en mensen kijken echt niet uit ik stond in de rij te wachten en komt iemand aan en die duwt me keihard tegen mijn kar aan nou ik heb staan schelden daar maarja diegene liep zo door En als ik ergens heen moet fietsen fiets ik ook veel voorzichtiger dan anders. En Noura ik heb het ook hoor ik trek ook heel snel me mond open,ik ben een echte b*tch af en toe en mijn vriend schaamt zich dan dood maar mensen kunnen toch wel een beetje uitkijken is dat dan zoveel gevraagt!!
Ik heb ook een veel grotere bek gekregen, het zou eens tijd worden ook. Ik laat me niet meer in mijn zak schijten (zoals een ex collega dat altijd zo mooi zei) door lui die denken dat ze mij wel wat kunnen flikken. Dat klinkt veel manser dan het is hoor hahaha! Maar ik voel me gewoon verplicht tegenover mezelf en mijn kind om voor mezelf op te komen. No more mr. nice girl
Heel herkenbaar Daphne. Waar ik vroeger (haha, een paar maanden geleden dus)nog wel eens door rood fietste omdat ik toch wel weet hoe die stoplichten werken, stap ik nu netjes af. Geef heeel duidelijk richting aan. In het zwembad zoek ik tijden dat het heel rustig is en dan ook nog het meest lege baantje... zodat niet iemand perongeluk tegen me aanbotst. enz enz enz. je bent toch verantwoordelijk voor 2!
In de auto heb ik dat inderdaad ook. Ik ben een beteje bang om ver te rijden en niet door mijn eigen rijkunsten, maar door het gewaagde gedoe van anderen. Dan denk ik maar steeds: "die moest toch eens tegen mij aan knallen ..." In de stad, als het druk is of in een winkel, heb je toch inderdaad soms mensen die tegen je aan knallen. In de supermarkt ook soms met karretjes, dan zien ze de buik net op het laatste moment en wijken ze uit. Ik krijg het daar warm en koud tegelijk van ! Mensen letten gewoon niet op waar ze lopen ... en eerlijk gezegd ... niemand kan nou meer om mijn buik heen ! (zie album !) Groetjes, Nikki F
Heel toevallig had ik het gisterenavond, we zaten in de auto op de snelweg. En voor het eerst was ik me ervan bewust dat je dan ook echt heel hard rijd (gewoon 100 vind ik al hard) En ik kreeg echt een soort van paniek gevoel, wat als ik een klapband krijg en tegen de vangrail aanknal, of een klein zwiebertje maak met m'n stuur, dat geeft al zo'n groot gevolg. Ik moest mezelf echt even concentreren en ben maar doorgereden, maar vond het wel heel vreemd, heb nog nooit zo iets gehad. Ben ook helemaal iet bang aangelegd ofzo. Maar goed dat ik niet veel in de auto rij en verder alles op de fiets doe. Ook daar kan er wat gebeuren maar daar heb ik nog geen "paniekgevoel"bij gehad
Ik voel me juist veel strijdbaarder. (? kan ff niet op het goede woord komen). Ik was gisteren in de dierentuin met mjin zoontje van 3. Zegt een ander jongetje (zelfde leeftijd) tegen hem: hier zit geen vis. Jawel hoor, zegt mijn zoon. Papa, hier zit geen vis he ? nee, zegt zijn papa. Jawel hoor, zegt mijn zoon. Inmiddels had het jochie zijn hele fam. al gemobiliseerd. Nee, zeiden 7 volwassenen. Hier zit geen vis. Mijn zoon: jawel hoor ! Och, zegt de papa van het jongetje (jongetje werd bijna boos omdat hij geen gelijk kreeg van mijn zoon) dat jongetje maakt een grapje ! nee hoor, zegt mijn zoontje. Hier zit gewoon geen vis! Jongetje springt uit zijn vel en zijn ouders kijken mij beschuldigend aan. Ik kijk in het water. Ja schat, je hebt gelijk ! Ik zie ook visjes ! Iedereen druipt af ! Ik zag geen vis zwemmen, maar als iedereen als een stel kleine kinderen tegen mijn zoontje gaan staan zeiken en hij zegt dat er vis zit: ZIT ER VIS !!! BEGREPEN ? Een lang verhaal, maar je snapt de clou: die leeuwin in de dierentuin met haar jongen? Joh, niks vergeleken bij mij. Kom maar op !