Hallo iedereen, Ik heb een account aangemaakt omdat ik mijn verhaal kwijt wil en misschien wat tips kan krijgen. Wellicht dat mensen hier dit herkennen, al hoop ik dit niet want ik gun het niemand. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik zie het leven niet meer zitten. Ik ben 38 jaar oud en ongewenst partner- en kinderloos. Al vanaf dat ik een klein meisje was droomde ik ervan om moeder te worden. In elk vriendenboekje schreef ik bij de vraag ‘wat wil je later worden?’, ‘moeder’ op. Toen ik een jaar of 20 was kon ik niet wachten op die ene partner waar je kinderen mee wil. Maar die partner kwam niet. Waar iedereen om mij heen in de loop der jaren vaste relaties kreeg, samen ging wonen en al die dingen die daarbij horen, bleef ik als enige alleen. Wat heb ik me vreselijk gevoeld in die tijd, vooral door alle opmerkingen als ‘ach is toch lekker alleen’, ‘heerlijk die vrijheid’ van mensen die dan als eerste hun partner noemden als ze werd gevraagd wat hen gelukkig maakte. Na alle bruiloften kwamen de kraamvisites, waar ik als een hopeloze vrijgezel alle gelukkige gezinnetjes mocht gaan bekijken. Natuurlijk vond ik het ook leuk en gunde ik het iedereen, want dat doen vrienden toch? Ook al kwam ik elke keer huilend thuis, want oh wat wilde ik dat ook graag, toch ging ik elke keer weer. Het besef dat iedereen in mijn omgeving echt in een andere levensfase zat, kwam wel toen geen 1 van allen mijn verjaardagen nog belangrijk genoeg vond om te komen. Ze waren immers liever een dagje weg met hun gezin. Toen ik eenmaal geaccepteerd had dat het ‘ideale plaatje’ er niet meer in zat, besloot ik om er alleen voor te gaan. Vol vertrouwen stapte ik het wereldje in, ik zou toch nog moeder worden! Ook toen het niet zo gemakkelijk bleek te gaan als gehoopt bleef ik positief, een kindje zou me wel gegund zijn toch? Toen de teleurstellingen zich bleven aandienen begon ik wel te denken ‘het zou toch niet?’ Dus wel. Geen positieve test, nooit een positieve test, nooit een echo, nooit een kloppend hartje, nooit bevallen, nooit een kindje. Ik word geen moeder en nooit zal iemand ‘mama’ tegen mij zeggen. Had ik vroeger maar gewoon schooljuf opgeschreven, was ik er maar niet zo mee bezig geweest, dan was het me misschien wel gegund. Alles wat ik wilde, wat voor velen zo gewoon is, is me niet gegeven. Nu ik een tijdje verder ben merk ik dat het heel erg moeilijk vind om dit allemaal alleen te verwerken. Elke ochtend moet ik mezelf uit bed slepen om naar mijn werk te gaan. Ik ga naar mijn werk en weer naar huis, want ik ben bang dat ik anders gezinnen tegenkom op straat. Ik had mezelf voorgenomen om nooit verbitterd te worden, maar dat is mislukt. Ik gun het een ander niet meer, alleen mezelf ook al weet ik dat dit niet kan. Bij alle berichten van de verdronken kindjes kan ik alleen maar denken ‘wees blij dat je er 1 had’. Walgelijk vind ik het van mezelf. Ik zou het niet erg vinden als ik vanavond ga slapen en morgen niet meer wakker word. Ondanks alle goedbedoelde opmerkingen als ‘je hebt nu zoveel vrijheid’, ‘kinderen zijn ook niet alles’, ‘relaties worden minder leuk’, ‘dan ga je toch lekker reizen’, ‘je hebt een leuke baan’, ‘die man komt nog wel’, kan ik niet meer leven met die pijn. Ik zie de zin van het leven niet meer en ik word heel erg verdrietig als ik me bedenk dat ik nog zoveel jaar te gaan heb. Sorry voor dit hele lange verhaal en bedankt als je het gelezen hebt. Dan de vraag: heeft iemand tips om dit te kunnen verwerken? De dagen worden namelijk steeds donkerder…totdat het licht echt uit gaat.
Ik heb geen tips behalve dat het misschien verstandig is om hier met een professional over te praten. Zo te horen heb je het er erg moeilijk mee en wellicht kan hij/zij je helpen. Veel sterkte!
Oh wat een onmenselijk groot verdriet moet dit zijn.... Ik heb ook geen tips behalve een professional maar wilde niet zomaar wegklikken. Heel veel sterkte en een knuffel!
Och meis, wat naar. Is er een reden waarom het als alleenstaande niet is gelukt? Hier na 10 jaar alsnog op het aller allerlaatste moment nog moeder geworden. Maar daarvoor dezelfde strijd als jij Ik heb gesprekken gehad bij iemand gespecialiseerd in rouwverwerking mbt kinderwens. Heb ik veel aan gehad. Maar je gedachten en gevoelens herken ik wel. Hier nooit verwacht dat er toch nog een kind kwam. En ja hij is er. En dat is kut om te lezen. Ik weet het. Maar toch wilde ik je zeggen dat je gevoel niet raar is. Ik heb dat ook gehad. En vele ongewenst kinderlozen met je. Knuffel!
Jeetje meid, wat spreekt er een diepgevoeld verdriet uit je bericht. Ik denk ook dat je hier niet met een paar huis- tuin- en keukentips uit komt. Je moet je leven vorm en zin gaan geven op een hele andere manier dan je altijd voor ogen had, en dat is verdomd lastig. Dus neem contact op met je huisarts. Hij of zij kan je doorverwijzen naar bijvoorbeeld een psycholoog, die jou kan helpen je toekomstbeeld weer positief in te gaan kleuren. Voor nu een digitale knuffel
Allereerst een dikke knuffel voor jou. Dit is niet het leven dat je je had voorgesteld, natuurlijk mag je daar boos en verdrietig om zijn. Ik vind het ook verdrietig te lezen dat jouw verjaardag niet meer bezocht wordt. Juist bij vrijgezelle vriendinnen zorg ik ervoor dat ik daar op bezoek ga. Ik zou bespreekbaar maken met vriendinnen dat je dat zou waarderen. Heb je het weleens met iemand over je verdriet? Ik zou je adviseren om met een specialist te gaan praten. Misschien is het ook een soort rouwverwerking om het kind dat je nooit hebt gekregen? Je hebt alle recht om verdrietig te zijn.
Ik kan dit niet zomaar wegklikken. Wat ontzettend verdrietig. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Dit is een rouwproces, het verdriet om een kindje dat er niet is gekomen. Ik hoop dat je de juiste hulp gaat krijgen om dit een plekje te geven.
Allereerst een stevige warme knuffel! Je verdriet knalt uit je bericht, en terecht. Zoals eerder al iemand schreef is het een rouwproces waar het echt heel goed voor kan zijn om proffesionele hulp bij te vragen. Weet dat er ooit betere tijden komen maar nu is het naar. Ken je Sensoor? https://www.sensoor.nl/ Als je je zo voelt kan je vaak niet meer helder nadenken. Zij luisteren, heel fijn. Verder wil ik je dringend adviseren naar de huisarts te gaan. Hij/zij kan inschatten wat je nu nodig hebt. Als je gedachten hebt om jezelf wat aan te doen, bel dan 113! Alsjeblieft zorg voor jezelf, je bent het waard!
Ik ben jaren alleenstaande geweest. Hierdoor erg de verkeerde kant op gegaan om de pijn maar niet te hoeven voelen. Gevolg was ongepland zwanger. Ik ben met haar vader getrouwd. De pijn dat ik totaal niet aantrekkelijk ben/was voor mannen blijft zo pijn doen. Maar ik heb 2 kinderen. Echt ik zou niet weten hoe ik het verwerkt zou kunnen hebben als ik geen kinderen had gehad en wellicht ook geen partner, ik denk dat regelmatig als ik mensen alleen zie. Zoals jij. Hoe krijg je dat ooit verwerkt. Maar vanaf buiten lijken ze het niet erg te vinden ofzo. Ik wil je niet nog verder de grond in praten maar denk dat ik als ik in jou situatie zou zitten ik er ook helemaal doorheen zou zitten. Ik hoop dat hulp je kan helpen. Sterkte klinkt zo leeg nu, Is er een medische reden dat je geen kinderen kan krijgen?
Wat lijkt me dit vreselijk moeilijk. Sowieso het kinderloos blijven, maar dit alles zonder partner is nog veel moeilijker. Ik raad je ook professionele hulp aan. En inderdaad als je het echt niet meer ziet zitten, kan 113 helpen. Heel veel sterkte!
Wat enorm verdrietig dat je je zo ongelukkig voelt. In jouw situatie denk ik dat ik me het zelfde zou voelen. Het nut van het leven niet meer zien, niet geloven dat ik ooit zal kunnen accepteren dat ik geen kinderen kan krijgen en niet durven geloven dat ik ooit gelukkig zou kunnen zijn zonder kinderen. Soms is het verdriet zo intens en spat je droom zo uiteen dat je de weg kwijt raakt en je vedrinkt in negatieve emoties. Je komt terecht in een negatief spiraal waar je zelf niet goed meer uit komt. MAAR je hoeft het ook niet alleen te doen, maak een afspraak met je huisarts en laat je doorverwijzen. Laat een professional je helpen om te rouwen, te verwerken en een nieuw toekomst perspectief te vinden. Ik wens je heel veel sterkte, succes en een hele dikke knuffel! Het leven kan soms heel oneerlijk zijn. Hopelijk gaat de zon weer schijnen in je leven en ga jij je geluk vinden.
Jeetje wat heftig voor je Wat ik mij bedacht was om misschien een pleegmoeder te worden (of adoptie/draagmoeder) er zijn genoeg kindjes die een liefdevolle ouder nodig hebben hoop niet dat dit een verkeerde opmerking is bedoel het positief natuurlijk Voor de rest weet ik niet zo goed wat ik moet typen Dat ik hoop dat je je wel ooit/Snel beter gaat voelen en het allemaal goed komt en het liefst dat je droom alsnog uitkomt ook al ben je 38 er zijn genoeg oudere vrouwen die na h u n 38st nog een baby krijgen
Wat een enorm verdrietig bericht.. Jij zou zo'n vrouw zijn die ik het zo ontzettend gun om moeder te worden. Om op jouw vraag te reageren, ga inderdaad in gesprek met je huisarts. Laat hem/haar weten dat je hier tegenaan loopt en vraag hulp. Mijn vraag aan jou, zijn alle opties van de tafel? Kan je echt geen moeder meer worden? Geen (biologisch) kindje, geen adoptie kindje, geen pleegmoeder? Nu begrijp ik dat het echt dat het verschillende situaties zijn, maar zoals ik jouw bericht lees wil je eigenlijk niets liever dan moeder worden. Ik hoop voor jou dat er een lichtpunt komt, het is je heel erg gegund!
Wat een vreselijk groot verdriet. Zijn medisch gezien echt alle opties bekeken? En is evt adoptie nog een mogelijkheid? Is het de leeftijd die speelt nu? Ik weet vanuit mijn werk dat er genoeg vrouwen op hun 43e nog een kindje krijgen, maar dan moet die mogelijkheid er wel zijn natuurlijk. Heb je steun van een lieve moeder of zus? Heel veel sterkte en moed gewenst!!
Wat een intens verdriet zit er in je bericht.. Vind het heel naar voor je Ook ik zou je proffesionele hulp willen adviseren. Maak gewoon eens een afspraak bij je huisarts. Hij/zij kan je vast doorverwijzen naar de juiste persoon. Heb je mensen in je omgeving waar je dit mee kunt delen? Trek alsjeblieft op tijd aan de bel hoor!! Sterkte..
Wat een verdriet. En terecht verdriet, want ik snap heel goed dat dit allemaal moeilijk te verwerken is. Maar net omdát het moeilijk te dragen is, alsjeblieft, neem contact op met een psycholoog om dit te bespreken. Je hoeft hier niet alleen door te gaan, er zijn mensen die je kunnen helpen. Waar je onbevangen je verhaal kwijt kan zonder, en waar je samen kan zoeken naar oplossingen die je leven wél zin kunnen geven. Want er zijn heel wat kinderen op zoek naar liefhebbende mensen om hen heen. Via pleegouderschap en adoptie, ja, maar bijvoorbeeld ook door vrijwilliger te worden om kinderen bij huiswerk te begeleiden of ermee op stap te gaan. En je zal bij dat soort ideeën op dit moment vast denken «maar dat is niet genoeg, dat wil ik niet». En dat is logisch. Daarom moet je eerst je verhaal vertellen en onder begeleiding rouwen om je verlies. Ik ben er zeker van dat je daarna mogelijkheden gaat ontdekken die je ook gelukkig maken. Veel sterkte. Maar alsjeblieft, blijf dit niet alleen dragen.