Onze vent van 1,5 jaar kan echt een schat zijn, vooral in bijzijn van anderen is hij echt een voorbeeldkind. Trots als een pauw ben ik dan... Maarja wat je niet ziet. Al dagen spookt hij met eten. Ik heb hem net naar bed gebracht zonder te eten. dat doet me echt zeer. Maar hoe ik het ook probeerde hij at niet. Hij gooit werkelijk met alles. Ik probeer nu time-out in te voeren, soms hebben ze beter effect als anders maar als ik hem te lang in een time-out laat zitten weet hij altijd weer iets te vinden, al is het behang van de muur af proberen te trekken of keihard met zijn hoofd beuken. Hij klimt overal op. En gaat bijv. met de haard spelen. Speelgoed heeft ie zat. Ik ga elke dag iets met hem doen om maar weg te zijn en onder de mensen dat ik mijn o zo geliefde kind zie. (Ik ben dan of de hele ochtend weg of de middag) Ik ben doodmoe en voel me een super slecht mens want mijn lontje voelt als opgebrand. (Heb niemand in de buurt die me kan helpen ondersteunen, familie woont ver weg en partner werkt in het buitenland) Straffen vind hij echt leuk. Hij lacht naar elke manier waarop ik maar reageer. Als ik hem negeer komt hij letterlijk aan mijn lijf plukken en niet lief. Haren trekken is dus favo. Hij doet dit gem. 1,5 uur op een dag. Echt elke dag. En niet op een bepaald tijdstip. Vanavond was het dus voor het slapen gaan gisteren was het in de ochtend. Ben ik te ongeduldig of doe ik iets fout? Is het herkenbaar?
Heel herkenbaar, maar een troost het gaat over, alleen dan komt de peuterpubertijd en die duurt wat langer
pff ik begrijp wel dat je lontje op is! Lachen bij straffen klinkt op zich wel logisch, want straf krijgen is ook aandacht krijgen! Als negeren niet werkt helpt het misschien om weg te lopen, of het juist om te buigen naar heel iets anders (afleiden). Misschien helemaal niet wat je wilt horen hoor, want ik ben net aan het opkrabbelen na een heftige 2 weken, en ik weet dat het heerlijk is om gewoon even van je af te praten! Maar misschien kan je er wat mee... Ik voel iig met je mee!
Dit is zooooo herkenbaar. Mijn meisje wordt bijna 1 en die kan er ook wat van hoor. En niet sinds de laatste paar weken, eigenlijk al sinds ze kan kruipen, dus zo rond 6 maanden. Zo herkenbaar wat je zegt over het voorbeeld kind bij anderen. Ik ga dan ook vaak weg (en dan ook de hele ochtend of de hele middag). Mensen in mijn omgeving kunnen zich ook nooit voorstellen dat ze zo kan doen en dat ik weleens moedeloos word. Als we ergens op visite gaan is ze voorbeeldig, doet vrolijk, steelt de show met dr lieve lachje en haar koppie schuin. Is helemaal niet verlegen en wil bj iedereen zitten en is even vriendelijk naar iedereen. Maar als ik dan vervolgens thuis kom of een hele dag met haar thuis ben dan kan haar bui helemaal omslaan. Ze wil dan alleen maar opgetild worden als ik haar op de grond zet is het huilen. In de box is het huilen. Ze gaat dan juist van alles doen wat niet mag en dan natuurlijk huilen. Er wordt vaak gezegd dat je moet negeren, maar gisteren was ik dus op dat punt gekomen (moets ook og van alles doen in huis). Nou dat hielp ook niet want ze heeft 2 uur lopen piepen. En wat je zegt over dat lachen, nou daar kan ze ook wat van. Heel frustrerend want ik lijk gewoon geen invloed op haar te hebben. Ik heb het huis al zo veel mogelijk babyproof gemaakt, maar er blijven dingen die ze niet mag en die ik niet kan negeren. Nou lang verhaal, maar ik wou alleen even zeggen dat het heeeeel herkenbaar is. Wodt er soms echt een beetje moedeloos van. Zeker omdat ze bij anderen zo super lief en gezellig is. Het klinkt nu een beetje negatief, maar het gaat vaak ook heel goed hoor en ze kan over het algemeen heel goed alleen spelen, ze komt vaak lekker knuffelen en ik kan uren met haar winkelen en is heel makkelijk verder, maar af en toe heeft ze buien..... Ze wil gewoon graag alle aandacht en tja dat gaat niet altijd he Nou veel sterkte, je bent iig niet de enige
Hier precies hetzelfde. ik word vooral moedeloos van niet willen eten. Tot 1 maand geleden ging het eten en slapen heel goed. Hij begon dus toen hij 17 maanden was met lopen en sindsdien heb ik een heel ander kind gekregen. Hij eet echt heel weinig, geen brood, geen groente, af en toe paar hapjes fruit. Heel soms klein stukje vlees. Vandaag heb ik groente, aardappelen en vlees gepureerd om te kijken of hij dat wel zou lusten. Maar ne hoor, hij begon te kokhalzen. Toen ben ik ook maar gestopt. Hij ligt nu te slapen en heeft de hele dag alleen 400 ml flesvoeding en een paar hapjes fruit gehad... o ja hij sliep overdag maar een half uurtje. Dit is al een maand zo en hoop dat het snel overgaat. Hij is ook heel erg een papaskindje geworden. Als papa thuis is moet hij niemand om hem heen hebben. Als papa naar werk moet breekt hier de hel los. Dus ik leef heel erg met je mee.
peuter en dreumes pubertijd, het moet niet gekker worden dadelijk hebben onze kleintjes ook nog een midlife whawha de kinderen zijn soms gewoon vervelend. de puberteit heeft te maken met hormonen dames! veel suc6 met jullie hummels.
O ik was al bang dat ik de enige was. Anouk is momenteel echt een drama! Ze luisterd absoluut niet naar mij, wel naar papa en alle anderen. Vanacht was ze om half 5 ineens wakker (dit gebeurt zelden). Ik heb echt alles geprobeerd om haar te kalmeren en weer naar bed te kunnen doen. Schone broek, wiegen, slaapliedjes, speentje enzovoort. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik haar maar uit bed heb geplukt en mee naar beneden heb genomen. Eerst wat drinken, dat ging wel, toen ging ze op de bank zitten met een dekentje over haar heen. Prima, misschien kan ze zo dan naar bed. Maar op het moment dat ik bij haar ging zitten begon ze meteen weer te krijsen. Ze wilde toen ook helemaal niks meer, geen drinken, geen beertje, geen speen. Alles werd aan de kant gegooid. Toen ben ik van ellende maar even naar de keuken gegaan om een sigaretje (dit doen we onder de afzuigkap) te roken. Nou daar was mevrouw het ook al niet mee eens. Ze ging echt op de grond liggen krijsen en gillen. Om half 6 ben ik uiteindelijk weer met haar naar boven gegaan. Toen we bij haar deur kwamen gooide ze haar speen op de grond, dus ik (in al mn frustratie) gaf haar op dr donder. En ja hoor mevrouw begon weer te krijsen. Op een gegeven moment komt mijn vriend de kamer binnen, ik stond op het punt van janken en hij zette mij zonder pardon zomaar de kamer uit. Later begon hij ineens of Anouks gedrag niet aan mij zou kunnen liggen en of het misschien niet beter is als ik eens met een psychologe ging praten. Ook was hij bang om mij alleen te laten met Anouk. Alsof ik mn eigen kind iets zou aandoen! Ik heb mn eigen omgedraaid en heb echt niks meer tegen hem gezegd. Vanochtend is hij dan ook zonder te veel woorden weggegaan en ik hoop voor hem dat hij straks er niet over begint want dan denk ik dat er even een bom gaat vallen. Sorry voor t lange verhaal, moest t effe kwijt! By the weg, het is dus herkenbaar en ik hoop echt dat het niet al te lang zal duren! Liefs, Duveldraakje
Hier ook zo een hahaha. Hij was t weekend kei lief en nu al 2 dagen echt vreselijk aan t uitproberen! Alles wat hij niet mag doet hij. En hij weet t hoor. Schud zelf al nee met zijn hoofd, kijkt mij aan en doet dan hetgene wat hij niet mag. Ik geef hem altijd drie kansen en dan gaat hij de gang in. Nu bleef hij altijd netjes zitten in de gang maar nu sinds 2 dagen loopt meneer gewoon de keuken in kijken wat ie daar kan uitspoken. Hmmmm heb m nu maar op de oud papiermand gezet. Daar bleef ie wel opzitten en vond het ook niet leuk. Na een minuut weer weggehaald en ja hoor meneer begint gewoon weer van voor af aan hahaha. Poe hee geduld....ja mijn lontje is ook wel eens op hoor. Dan komt mijn vriend 's avonds thuis en zeg ik zo nu is ie van jou hahaha. Maar ja goed stiekum kan ik er vaak ook wel erg om lachen (niet laten zien natuurlijk) wat voor een boefje hij nu al kan zijn. En ook wat jij al aangeeft, op een ander is ie kei lief! Tja we zullen maar denken dat hij zich thuis dus veilig genoeg voelt m uit te proberen... Nou suc6 en geloof me je bent niet de enige...is weer een fase waar we/ze even doorheen moeten...
misschien een gek idee hoor maar bij andere mensen.. is ze waarschijnlijk het middelpunt van alle aandacht (althans.. dat zijn beebs op die leeftijd toch meestal wel) en dan thuis is het ineens rustig.. minder afleiding en jij wil ook weleens wat voor jezelf doen misschien dat dat haar dwars zit? dat ze graag VEEL aandacht wil wat toch lastig is alsje alleen bent uiteindelijk.
Hier ook het zelfde verhaal, alleen ik heb nog een zoon van 11 die al een beetje aan het puberen is en nog een zoon van 15 die er midden in zit Nee doe mij dan maar de peuterpubertijd
Nou als ze bij haar vriendje is dan doet ze ook zo. tenminste het gillen en krijsen. Het slaan met haar hoofd is echt pas eigenlijk iets van vandaag! Ik ga trouwens het boke oei, ik groei er maar weer eens bij pakken, misschien wordt ik daar wat wijzer van! Liefs, Duveldraakje
hahahha...spreek jouw over een jaar nog wel een keer....wedden dat je dan ook begrijpt wat de peuterpuberteit is...
@duveldraakje lastig hoor! ik zou ook serieus niet wetenw at je er aan kan doen behalve wijsmaken dat het echt niet kan.. maarja heo je dat dan weer moet doen? really don't know
dan is mijn mannetje gewoon op ontdekkingsreis en geen puberteit, de uitdrukking van puberteit klopt gewoon niet, dat heeft te maken met hormonen!
tja...zo noemen ze dat nu eenmaal. Is meer een uitdrukking dan dat je het heel letterlijk moet nemen. Is gewoon een algemeen begrip voor de "lastige" leeftijd rond een jaar of twee.