Partner veranderd door zwangerschap?

Wat voor beloftes heb je hem laten maken dan? Voordat jullie begonnen?

Ik herken het absoluut niet, vriend is lief en meelevend. En geen aanzoek of iets, maar dat wilde ik ook niet, later wil ik wel trouwen, maar nu niet. Ik haal genoeg zekerheid uit mn relatie, anders was ik niet aan een kind "begonnen".

 

Ik weet niet wat jullie dan met elkaar afgesproken hebben? Had hij beloofd dat hij dan met je zou trouwen? Vind ik persoonlijk een rare belofte... 'Als je zwanger bent, dan gaan we trouwen'... alsof dat te maken heeft met of je zwanger kunt worden of niet. 100 % zekerheid dat je bij elkaar blijft kun je nooit krijgen, maar trouw dan voordat je zwanger bent als dat zo belangrijk voor je is is mijn denkwijze.

Verder... waarom zou je vriend een bloemetje moeten geven omdat jij zwanger bent? Heb ik ook niet gehad, we waren gewoon samen oprecht blij. Veel belangrijker! Hoe blij is hij er mee?

Dus met andere woorden.... ik begrijp je probleem/vraag niet?
Voor mannen is een zwangerschap veel ontastbaarder aangezien zij niet de veranderingen merken die de hormonen bij jou veroorzaken. Ze zijn bij wijze van pas vader als het kind al geboren is voor hun gevoel, dan pas voelen zij echt de veranderingen. Wij als vrouw zijn al moeder eens we zwanger zijn.

 

Hmm. Nee, ik herken het niet. Een kindje is iets wat wij beide heel graag wilden en toen het na 2 jaar eindelijk gelukt was, waren we dolblij. We zijn nu juist gekker op elkaar dan ooit tevoren.

Als ik je vragen mag; wat is de toegevoegde waarde van een bloemetje of verlovingsring? Geniet gewoon lekker van jullie zwangerschap...

En ohja, mannen ervaren een zwangerschap over het algemeen heel anders dan vrouwen. Jij bent tenslotte degene met de hormonen

 

Waarom zou je elkaar een kadoorje moeten geven omdat je zwanger ben....?

 

In tegenstelling tot al de vrouwen boven mij, begrijp ik wel wat je bedoelt, denk ik. Je bent op zoek naar meer waardering vanuit je vriend, er was een bepaald romantisch plaatje die nu niet meer klopt. Tsja.... bij ons was het niet gepland en mijn vriend is tussen de blije bedrijven door ook niet echt de beste steun en toeverlaat. Ik lees heel vaak dat zwangerschap voor een man heel anders is dan voor een vrouw.... ik vind het onzin. Voor mij werd het ook pas wezenlijk toen ik de baby begon te voelen en dikker begon te worden. Ik vind dat de man in het algemeen wel iets liever en attenter mag zijn voor zijn zwangere vrouw.

Als jouw vriend beloofd heeft dat hij met je zou trouwen, snap ik dat het een teleurstelling is. Misschien ben je ongeduldig?

 

Ik heb zelf ook veel behoefte aan zekerheid... maar we hebben nog niet eens zoiets als een samenlevingscontract. Het voordeel is wel dat de baby nu mijn achternaam krijgt.

Heb je het er al met hem over gehad? Ik denk wel dat je hem nog iets meer de tijd moet geven om aan het idee te wennen dat nu alles gaat veranderen. Probeer eerst samen de zwangerschap in te groeien... dat klinkt heel abstract, maar op den duur ga je wel begrijpen wat ik bedoel. Je wil niet trouwen met een dikke buik, lijkt me?

 

Ik herken mij ergens in je verhaal en ergens niet.

Mijn vriend en ik zijn 8 jaar samen en ik ben ongepland zwanger geraakt. Ik heb nog 5dagen te gaan en heb nog nooit een bloemetje of cadeautje van hem gehad omdat ik zwanger ben. Hij is gewoon niet zo attent... En eigenlijk is hij dat nooit zo geweest.

Ik heb het met mijn vriend over trouwen gehad, wij zijn beide kinderen van gescheiden ouders en geloven alletwee niet in een huwelijk... (Thnx pa en ma) wij wilde uiteindelijk voor het gemak dan gratis op maandag trouwen maar ik heb dit toch afgezegd omdat ik dit zo niks vind.. Ik trouw liever niet en heb vertrouwen in de band die wij samen hebben als dat ik ja voor een papiertje zeg wat gelijke rechten geeft aan ouderschap... Dat kan ik ook regelen via de rechter.

Buiten dat wij dus niks officieels hebben samen en op geen enkele manier geregistreerd zijn als partners heb ik wel vertrouwen in onze relatie en onze toekomst. Misschien omdat wij al zoooo lang samen zijn (vanaf dat ik 18 ben en nu 26).

Ik begrijp hoe lastig het is dat jouw vriend nog geen stappen gezet heeft naar in jouw ogen bevestiging, misschien is dat voor hem minder belangrijk dan voor jou... Vraag hem dat want 'verplicht' een huwelijk in stappen omdat hij het eenmaal beloofd heeft lijkt mij voor jullie beide niet prettig... Misschien heeft hij een reden dat hij je niet gevraagd heeft... En buiten 'zekerheid' waarom is een huwelijk zo belangrijk voor jou? Waarom verwacht jij van je partner bepaalde dingen? (Je hoeft geen antwoord te geven maar misschien een goede vraag om aan jezelf te stellen)

De zekerheid die je hoe dan ook hebt is dat jullie (begrijp ik uit jouw verhaal) beide gekozen hebben voor dit kind en er samen achter staan... Dit lijkt mij een groter gebaar dan een huwelijksaanzoek of een bosje bloemen... Jullie kiezen samen voor een nieuw leventje, een deeltje van hem van jou en eigenheid van kindje zelf... Een mooier iets kan je als koppel toch niet hebben, dichter bij elkaar dan een kindje kom je niet, een versmelting van hem en jou...

Ik zou zeggen leg je er bij neer dat je vriend niet ideaal is en bepaalde stappen nog niet gezet heeft. Aan de andere kant je bent nog maar 15 weken zwanger, heb geduld... Misschien is hij iets aan het bedenken, plannen en voorbereiden en wil hij je graag verassen... Je weet nooit hoe mannen zijn

Buiten mijn hele verhaal gefeliciteerd met je zwangerschap dat hij mooi en zonder complicaties mag verlopen en jullie over 25 weken een mooi en gezond kindje vast mag houden, gehuwd of ongehuwd

 

Mmm, ik ervaar het niet zo. Bloemetje of romantisch gebaar is natuurlijk altijd leuk, maar dan wel spontaan en niet omdat het zo hoort of omdat het afgesproken is. Ik krijg bv ook niks met Valentijn, vriend kan zomaar bij wijze van spreken op 10 april of 2 december met een bos bloemen thuiskomen. Persoonlijk vind ik dat veel leuker dan wanneer het verwacht of beloofd wordt. Trouwen vinden wij niet nodig. Beide ouders zijn 25jr getrouwd geweest en met een knetterende vechtscheiding uit elkaar geknald, de mijne een maand na hun zilveren bruiloft incl luxe vakantie dus het zegt echt niks over zekerheid. Ook zij hadden alles goed geregeld omdat mijn moeder stopte met haar opleiding en werk toen ze zwanger werd. Mijn vader is onder die regeling uit weten te komen en moeders leeft onder het sociaal minimum nu. Zekerheid is er nooit 100%. Wij hebben ook geen samenlevingscontract. Hij heeft het kind erkend en na de geboorte zal hij het gezag aanvragen. Ik heb in het geboorteplan geschreven dat, mocht ik komen te overlijden, hij de voogdij krijgt en mijn familie weet dat.

Wat mij wel opviel, mn in het begin van de zwangerschap, is dat mijn vriend zich helemaal op de praktische en financiele kant stortte en niet zoveel had met mijn verhalen over de emotionele band met de baby. Ik voelde me in het begin daarin wel wat alleen staan. Hij kon bv makkelijker beslissen om de zwangerschap af te breken mocht de combitest uitwijzen dat er een trisomie was. Later is dat bijgetrokken, mn sinds hij de baby in mijn buik kan voelen. Naar eigen zeggen is de zwangerschap nu echter voor hem, eerder merkte hij er zelf niets van en was regelen en praktische dingen het enige wat hij kon doen vond hij. Hij kon nu eenmaal mijn misselijkheid niet overnemen.

 

Ik herken het niet, en wil dus dan ook zeggen dat ik het een vreemde bedoeling vind. Het gaat hier om materiële zaken, vind je dat echt zo belangrijk? En je vriend vind ik eveneens zo flauw, moet hij ook een cadeau krijgen omdat hij je zwanger heeft gemaakt?

Dan vraag ik mij af waar jullie affectie naar elkaar gebleven is, als je gaat vissen naar cadeautjes in plaats af te wachten die te krijgen. Een cadeau én tevens een verlovingsring, geef je toch niet op verzoek? Die geef je op het moment dat je dat zelf wenst. Ik zou ook de kriebels krijgen eerlijk gezegd als mijn man mij constant stond te hinten voor een cadeau. Ik wil het hem liever zelf geven als de tijd er voor daar is.

En trouwen al helemaal. Kinderen krijgen vind ik meer een belofte naar elkaar toe dan trouwen, een diepere connectie dan jullie DNA in één kindje is er toch niet te bedenken? Trouwen en een ring is symbolisch, een kind gewoon hartstikke echt!

Kortom: als je van die man houdt, koop hem dan wat moois of neem hem mee uit eten zonder wat terug te verwachten.

 

Ik denk dat je pas aan kinderen moet beginnen als je relatie en situatie stabiel zijn. De beslissing om zwanger te worden moet niet afhangen van beloftes die gemaakt worden van tevoren, zeker niet van zoiets als cadeautjes of een verlovingsring. De stabiele basis en zekerheid moeten er van tevoren al zijn. Die krijg je niet door een ring of een cadeautje.

Dus nee, ik herken het niet. En elkaar een cadeau geven omdat je zwanger bent? Alsof je elkaar daar voor moet bedanken? Voor ons was de zwangerschap na vijf jaar al een cadeau op zich!

 

Ik hoef geen bloemetje heb al een zaadje gehad . Ff serieus...we hebben elkaar geen kado gegeven, want de zwangerschap was op zich al een kado.

Snap wel dat je wacht op een aanzoek als hij beloofd heeft dat jullie zouden trouwen. Kun je het hier niet over hebben? Mss niet zo romantisch maar dan weet je wel waar je aan toe bent. Mss heeft hij wel even tijd nodig om te wennen aan de nwe situatie voordat hij de volgende stap neemt. Samen een kind krijgen zegt mij overigens meer dan een trouwring en zekerheid bestaat niet. Vraag mij wel af wat voor zekerheid je zoekt...dat hij bij je blijft, financiële zekerheid, dat zaken goed geregeld zijn voor het kindje. Dat kan namelijk ook op andere manieren....

 

Ik snap het niet zo goed denk ik. Een bloemetje krijgen omdat je zwanger bent? En een kado geven? Jullie krijgen allebei een baby, dat is toch mooier dan alle bloemen bij elkaar?

 

Ik zou die beloftes van bloemen en een ring even loslaten; zoiets is spontaan veel leuker, en laat dat aan hem over.
Maar waardering is natuurlijk wel fijn, heb je het idee dat hij je niet genoeg waardeert? Of dat hij de zwangerschap onderschat?
Mijn man moest bij onze dochter ook wel echt wennen aan de zwangerschap; als vrouw voel je fysiek van alles, als man duurt het best een tijd voor je de eerste schopjes kan voelen en ook dan voel je ze maar af en toe. Dat is toch anders 'wennen' voor een man. Dus misschien schept dat ook wat begrip voor zijn houding?

 

ik denk dat veel het te zwart/wit zien wat ts bedoeld. ik herken dat wel dat je man niet zo attent is tijdens de zwangerschap als je zou willen. hier heb ik echt het idee gehad in mn eentje zwanger te zijn geweest. vond er niks aan en als ik er wat van zei, was hij bang dat t fout ging. nu zegt hij er meer voor me te willen zijn, maar tot nu toe merk ik nog weinig steun. ik hoef geen kado's, of complimentjes maar een 'schat ga jij lekker in bad, ik doe de laatste fles vanavond wel' of een extra knuffel kan erg fijn zijn.

bedenk je maar dat het deels je hormonen en deels mannenlijke lompheid is. je voelt je over een paar weken vast beter en zelfverzekerder.

 

Ik kijk even naar het grotere plaatje, los van de details als een verlovingsring etc. Blijkbaar heeft jouw vriend verwachtingen bij jou geschept en toezeggingen of beloftes gedaan, die hij nu niet waarmaakt. Los van wat dat is, vind ik dat ook niet okee. Don't make the sell, if you can't deliver the goods. Ik zou het ook echt niet leuk vinden als mijn man van alles belooft, maar het niet waarmaakt. Dáár zit 'm denk ik de crux? Niet dat je niet gaat trouwen of een ring krijgt, maar dat je gouden bergen beloofd hebt gekregen?

Overigens ben ik wel getrouwd vanwege mijn zwangerschap, maar juist omdat wij er zo voor hebben moeten knokken is het voor ons de kers op de taart geweest. Onze grootste wens is uitgekomen en dat hebben we bezegeld door elkaar het jawoord te geven

 

Naast dat ik het hier wel mee eens ben, zijn cadeautjes ook alleen maar leuk als het niet 'moet'. Ik heb m'n man het boek 'Babymanagement voor mannen' gegeven, hij heeft mij een kaartje en een doos tissues ( ) gegeven (met uilen erop, waar ik gek van ben, overigens, dus het was wel echt lief bedoeld ). Zulke dingetjes zijn leuk, maar het moet toch geen verplichting zijn? Ik zou niet blij kunnen worden van een cadeautje omdat we nu eenmaal afgesproken hebben dat we elkaar die zouden geven. Dan komt het op mij niet echt gemeend over.

Daarnaast vind ik ook dat er geen voorwaarden moeten zitten aan het hopen op het krijgen van een kindje of dat je in dat opzicht afhankelijk moet zijn van de beloftes van een ander. Je hebt je hele leven omgegooid? Zo gaat dat als je een kindje mag verwachten.. Ik denk niet dat je dat als opoffering moet zien, maar juist als iets geweldigs. Als je er 'lang over moet wikken en wegen', komt het op mij sowieso niet helemaal over als een keuze waar je volledig achterstaat. Misschien is dat voor je vriend ook zo.

 

Uh tsja, apart..

 

Herken dit niet. We zijn bijna 2,5 jaar bezig geweest en nu dankzij ICSI zwanger geworden.
Mijn man is nooit een romanticus geweest en zou dat nooit worden. Maar sinds ik zwanger ben leeft hij heel erg mee. Hij is juist de persoon, die als ik het even niet zie zitten, positief blijft. Elke avond wenst hij onze kleine een goede nacht.
Ik hoef daarvoor geen bloementje ofzo.