Meiden, hoe gaan jullie om met emotionele buien en onzekerheid? Er zijn momenten dat ik positief ben en rationeel denk maar ook veel momenten dat de hormonen me de meest belachelijke dingen laten denken en dan maak ik me zorgen en dat zou ik normaal gesproken niet doen. Het maakt me labiel, bang en verdrietig. Ook enig idee wanneer dit over gaat? Ben 12 weken zwanger. Voorbeeld; ik had op de grond beenspieroefeningen gedaan; been gestrekt houden en dan op en neer bewegen. 20 keer. Het is alleen de bedoeling dat mijn bovenbeenspier sterk blijft na knieoperatie lang geleden. Toen stond ik op en zat dus tijdens het opstaan even "opgevouwen" en nu ben ik bang dat ik het kindje beschadigd heb..
Heel herkenbaar, na 12 weken werd het meer met vlagen. Soms gaat het weken prima en dan heb ik weer een week dat het but is, ik overal om moet huilen en niks lukt. En dan maak ik me ook bij elk pijntje druk/zorgen. Wat ik veel doe is het bespreekbaar maken, vaak relativeert dat al flink en ook ben ik mij heel bewust van het feit dat mn hormonen nogal aan t werk zijn en dat de gedachten daardoor niet altijd rationeel zijn. Advies voor jou; doe dingen waar je je fijn bij voelt, lekker kopje thee op de bank en knuffelen met partner. En bespreek je gevoelens/ideeen
Dank je Winddanser. Het maakt me zo onzeker; alsof ik niet van mijn eigen ratio/hersenen op aan kan omdat er zo'n bui kan komen. In zo'n bui is bijna alles geloofwaardig.
Ik zal een (achteraf grappig) voorbeeld geven.. Ik lig in bed en draai me vrij snel van mn linker naar mn rechterzij, vervolgens maak ik me druk of de baby dan niet heel snel naar beneden is gevallen en zich daar naar door voelt. En natuurlijk weet ik dat de baby lekker aan t dobberen is in t vruchtwater en als ik loop dat er waarschijnlijk meer geschud is dan bij het draaien in bed, maar toch.... Daarom helpt het bij mij goed om t te bespreken, dan kan ik zelf of de ander zeggen dat t wel goed komt en dat de baby nergens last van heeft.
Ja! Precies; dat soort dingen. Ik was laatst een la aan het uitzoeken en stond dus een minuut of 10 een beetje voorover gebogen en toen dacht ik dat de navenstreng misschien afgeknelt zou kunnen zijn geweest... M'n man stelt me zoveel mogelijk gerust maar meestal moet de bui vanzelf overgaan wil ik me echt beter voelen.
Uhu herkenbaar, maar denk maar zo... Je hebt het beste met je kindje voor en doet je best en dat is genoeg!
Dat is een mooie gedachte. Ik heb voor vandaag de extra geruststelling dat we morgen de nekplooimeting hebben en ik kan zien of hij het nog doet.
Heel herkenbaar! Zo vind ik niezen en hoesten nog steeds eng omdat er dan zoveel druk is. Of in de auto, dat ik bang ben dat de gordel te strak zit o.i.d. Of op mijn buik slapen! Erover praten is belangrijk. En zolang je geen extreme buikpijnen hebt zit je wel goed.