Mijn dochter van ruim 5 1/2 jaar noemt zichzelf vaak dom. Vorig schooljaar begon dat. In de zomervakantie is het afgenomen en nu doet ze dit wel 10 per dag. Ook noemt ze haar broertje vaak dom. Ik heb al vaak uitgelegd dat jezelf dom noemen niet helpt en dat het niet waar is. (Ook dat haar broertje kleiner is en nog niet kan/weet/snapt wat zij kan/weet/snapt). Ik zeg dan, je kunt beter zeggen: "foutje gemaakt" en er wat van leren! Van proberen kun je leren. Je bent niet meteen dom. Ik heb laatst uitgelegd dat ik op een basisschool zat met heel veel slimme kinderen en dat ik daardoor ook ging denken dat ik niet zo slim was. Op de middelbare school kwam ik erachter dat ik tot de beteren van de klas behoorde. Ze snapte dit en zei dat ze ook tegen de oudsten van de klas had opgekeken toen ze op school kwam. Uitgelegd dat ze zich niet moest vergelijken met kinderen die 2 jaar ouder waren en al bijna naar groep 3 gingen (dit was natuurlijk vorig jaar en het jaar daarvoor; ze kleutert 2 1/2 jaar). Dit leek ze allemaal te snappen. Maar het gaat toch door. Uiteindelijk heb ik gisteren gezegd dat ze groen was en nadat ze in de spiegel was gaan kijken en gezien heeft dat ze niet groen was, werd ze kwaad. Ik zei: "zo voel ik me ook als jij zegt dat je dom bent, want ik kan zien dat het niet waar is. Als iemand iets zegt wat duidelijk niet waar is, kan je soms boos worden". Ik geloof dat ze het snapte, maar ik verwacht er weinig van. Het zit echt in mijn allergie. Zowel jezelf dom noemen als een ander dom noemen. Hoe pak ik dit aan? Herkennen jullie dit? Doen jullie kinderen dit ook? Moet ik het negeren? Tips? PS: de juf vindt dat het cognitief heel goed gaat en ze heeft een uitgebreide woordenschat, begrijpt moeilijke verhalen. Dus voor haar leeftijd gaat het verder prima op school.
Ik heb geen tips voor je, maar wilde wel even zeggen dat je het naar mijn mening tot nu toe echt ontzettend goed hebt aangepakt! Onze zoon haalt zichzelf ook echt extréém naar beneden en als ik, nadat ik hem eerst 10 keer tegen heb gesproken, bij de 11e keer boos word, is dat voor hem alleen maar bevestiging 'dat wat hij zegt inderdaad zo is'. Die vergelijking van jou, zeggen dat ze groen is en haar dan boos laten worden omdat het niet zo is, vind ik echt een hele goede! Of het aankomt weet ik ook niet, maar ik ga dit ook zeker eens proberen bij onze zoon. Dankjewel!
Dank je wel. Laat maar weten hoe het ging! Ik ben benieuwd. Ik heb echt even flink volgehouden dat ze zo groen als een marsmannetje was. Ik heb ook al eens als ik vond dat ze iets slims deed of zei, gezegd: "Dat is een goed idee van je, goed bedacht" maar dat lijkt helemaal geen invloed te hebben.
Mijn dochter van nu 6 heeft enorm faal angst, zij zegt al vanaf groep 1 " ik weet het niet ik ben dom " ik wil dat niet want ik kan dat niet, Ook volgens de juffen van groep 2 kon ze het allemaal niet, vanaf april tot juli afgelopen jaar ook echt een issue geweest op School ( ze wouden ze bleef zitten ) en de juffen die haar zeiden dat als ze groep 2 over deed ze slimmer naar groep 3 zou gaan,en zeiden haar recht in het gezicht dat ze nog niet klaar was voor groep 3 en ze het heel zwaar zou krijgen en niet mee zou kunnen komen en voor de herfstvakantie nog stuk zou lopen Wij hebben ons gevoel gevolgd en haar naar groep 3 te laten gaan, de eerste dag van groep 3 zei ze dat ze het toch niet kan omdat ze dom is, ik heb haar toen gezegd " weet je meis je lijkt precies op mama, en je reageert het zelfde als mama toen mama net zo oud was als jou, maar mama was helemaal dom, mama was bang om het fout te doen en dat de andere kindjes dan zouden lachen, dan was ik liever dom, maar stiekem wist of kon ik het wel maar ik durfde gewoon niet, En ik denk .... Dat jij stiekem ook niet durft, Weet je wat mij hielp ? Een durf ketting, ik heb hem bewaard zal ik hem pakken ? Ze knikte hevig ja, ik heb mijn ketting gepakt en bij haar om gedaan, ik heb haar gezegd dat deze ketting je geen lef geeft maar het wel helpt herinneren ik kan het ! Ik ga het doen omdat ik het wil doen, ze ging vol goede moed naar school want ze had een ketting waardoor ze zou durfden om fouten te maken maar ook zou durven zich daar niet aan vast te houden maar aan door proberen of leren zodat je het wel kunt of wel leert. Ze heeft de ketting 3 weken omgehad. Het heeft haar echt geholpen, ze vind zichzelf niet meer dom, ze probeert dingen en zegt van proberen kun je leren, ze durft hardop te praten in de klas en komt Zelfs mee met de bovenste lijn, ze barst momenteel van de zelfvertrouwen. Volgens mijn zoon en mijn schoonzus lieg ik .... Hoewel ik vind "'als het haar helpt dan so be it "vind ik niet dat ik lieg, de durf ketting zelf bestaat misschien niet, maar bestaat een beschermengel wel ? Die dragen veel mensen ook als speldje omdat ze er hou vast aan hebben, en dat heb ik mijn dochter ook gegeven, een hou vast, iets dat haar helpt herinneren ik ben niet dom en als ik maar blijf proberen komt er een dag dat ik iets wel kan of leer.
Hier heeft het echt geholpen, ze durfde de zwemjuf nog geen hallo te zeggen, ze durfde met 10 euro nog zakje chips van 80 cent kopen op zaterdag bij voetbal wedstrijden van onze zoon, ze durfde na een snoepje of plakje wordt bij slager of supermarkt nog geen nee dankje ja graag of bedankt te zeggen, ze kroop zowat in mij. sinds 2 maand is zo enorm gegroeid, het begon met ik heb de ketting om mama ik haal zelf wel chipjes en als het geld niet genoeg is voor chips dan hoef ik alleen maar zeggen ik haal even centjes bij en kom zo terug toch mama ? Ja schat maar chips is maar 80 cent en jij hebt nu 2 euro dus je krijgt ook nog geld terug. Oke maar door de ketting kan ik het gewoon proberen he ? Met de ketting is het niet erg om het fout te doen toch mama ? En zo ging het elke dag een beetje beter, bij sommige dingen wou ze de ketting niet meer want ze kon het nu ook wel alleen proberen, bij sommige dingen zoals ik de klas hardop haar antwoord uitspreken had ze ketting toch nog bij nodig. Ze geloofd er in dat dit een soort bescherm engel is, een hou vast, nu heeft ze hem thuis in een doosje en als er wat op haar pad komt dat ze spannend vind dan draagt ze hem weer, gewoon omdat ze zich dan zekerder voelt tot ze geloofd in zichzelf en dan mag hij weer in het doosje. Ik heb niet 1 keer meer gehoord ik ben dom, ze zullen me uitlachen ik weet het niet wat stom van mij ik kan dit toch niet dus waarom proberen.
Wat een mooi relaas, Hippo. Ik vind niet dat je liegt, want je zegt toch ook dat het een herinnering voor haar zelf is dat ze het durft te proberen en fouten mag maken? Heel fijn dat ze zo veel meer durft en doet!
Mijn zoon zit in groep 2 en zegt heel vaak "Ohh domme ik" dan word ik ook altijd een beetje boos. Maar volgens mij is het hier meer een soort stopwoordje om te gebruiken in de klas want ik hoorde het zijn vriendinnetje laatst op precies dezelfde manier het zeggen. Vindt je dochter zichzelf écht dom of is het een "loze opmerking" zoals bij mijn zoon?
Ja, daar kom ik dus niet achter. Als ik écht de tijd neem om haar uit te leggen waarom ik haar niet dom vind, dan is ze altijd echt opgelucht. En negatieve feedback komt echt veel harder binnen dan positieve. Bijvoorbeeld: gisteren mochten we een half uurtje kijken bij de les in het zwembad. Mocht ze heel even voorzwemmen met de juf; drijven op de rug. Daarna weer een ander kind. Ze maakte op haar rug een paar zwembewegingen. Zegt mijn man tegen mij: "Ze heeft een schaarslag" (dat heeft hij zelf ook; vroeger kende ik dat woord niet eens, maar je zwemt dan niet symmetrisch). Komt de juf na de oefening vragen of er nog vragen zijn. Ik zeg: "klopt het dat ze een schaarslag heeft?" (dat is bijna niet af te leren namelijk). "Nee" zegt de juf. "Ze zwom misschien net een beetje slordig, maar ze kan het wel goed". Wij zijn blij, kous is voor ons af. We gaan af op de expert, dochter heeft geen schaarslag. Maar de juf zegt tegen mijn dochter iets in de zin van: "Je papa dacht dat je scheef zwemt, maar dat is niet zo hoor!" (heb heb zelf niet verstaan). Is mijn dochter echt de hele dag boos en gekwetst dat haar vader dat gezegd heeft. Pas na een halve dag kwam ik erachter waarom ze steeds zo vervelend tegen ons deed! (Ik had ook helemaal niet gewild dat de zwemjuf onze informatieve vraag meteen doorvertelde aan mijn dochter die ver genoeg weg zwom om het helemaal niet te horen.) Het zwemmen gaat verder heel goed en ze vindt het erg leuk om te doen. Dus normaal komt ze heel vrolijk van de zwemles. Ik heb ook steeds het gevoel dat ik haar moet bevestigen. Zeggen dat ze iets mooi, goed gedaan heeft. Dat probeer ik ook te doen als ik het echt mooi, goed en leuk vind. Haar broertje is een tijd bezig geweest met zindelijkheid en dan zeg je natuurlijk ook steeds: 'goed op de wc geplast' enzo. Ze kan daar erg jaloers op zijn en zeggen dat we dat bij haar niet gedaan hebben. Natuurlijk hebben we haar ook de hemel in geprezen bij het zindelijk worden! Het was alleen eerder en sneller gepiept bij haar. En we proberen haar ook te prijzen zodat we niet alleen ons zoontje prijzen. Maar het komt gewoon niet binnen, lijkt het. Verder is het een vrolijk meisje, hoor. Ze probeert zichzelf nu te leren lezen, dus of ze echt vindt dat ze dom is?
Dat heeft weinig met elkaar te maken. Onze dochter las met 4 dr eerste woordjes en heeft tot halverwege groep 3 volgehouden niet te kunnen lezen. Pas toen viel bij mij het kwartje... omdat ik het beter deed dacht zij dat ze er slecht in was. Terwijl het eigenlijk juist hartstikke goed ging Toen ze dat eenmaal ontdekt had las ze binnen een half jaar vlieiend en met intonatie overigens. Alsof oefenen ineens mocht en ze dus nu zichzelf de kans gaf om het te leren. En ze leest nog steeds alles wat ze kan vinden. Niveau is geen issue.