Hoi allemaal, Bij mijn eerste zwangerschap (ik was 27) was ik in de eerste ronde zwanger. Onze zoon is negen jaar en gehandicapt. Mijn man wilde absoluut geen kinderen meer. Dit was mijn verdriet. Dit jaar via dna-onderzoek erachter gekomen dat hij een chromosoomafwijking heeft wat niet bij ons vandaan komt (spontaan foutje dus). Dit jaar in augustus durfde hij toch voor een tweede te gaan. In de eerste ronde zwanger! Jippie! Helaas werd dit een MA. Heftig! Ondertussen ben ik 37 jaar en ben ik net aan ronde 3 begonnen. Ik ben het dus eigenlijk niet zo gewend om van die witte testen te hebben (sorry). Nu ben ik dus wel steeds verdrietig geweest bij mijn witte testen. Mede door mijn leeftijd. En het gevoel dat we al die jaren hebben 'verspeeld'. Bang dat het voor mij niet meer weggelegd is ofzo. Voel me even zo somber. Zijn jullie ook elke ronde verdrietig en down? Of begint het te wennen of zoiets?? Hoe doen jullie dat, elke ronde weer nieuwe hoop krijgen?? Iemand die mij even ietsje kan opbeuren??
Meis het went echt niet.... Ik zit nu in ronde acht en net weer een witte test.... :'( dus nee je bent niet de enige. Ik reken er niet eens op elke ronde en toch die teleurstelling pfffff wordt er knettergek van
hier ook elke ronde verdrietig als die ongi weer komt, en nee bij mij went het niet, ik vind het momenteel alleen maar moeilijker worden. Na 28 rondes heb ik er ook echt moeite mee om steeds weer dat beetje hoop te vinden
Ik had dat ook. Ben de 6e ronde zwanger geraakt. Zo enorm teleurgesteld was ik altijd bij het spotten van het eerste "rood". Of 1x 6 dagen overtijd geweest, en toch witte testen!! Ook zo teleurstellend. Je bent niet de enige hoor! Je wilt gewoon een kindje en dan zo snel mogelijk. Succes!
Lappie, je bent zeker niet de enige. De ene keer kan ik het wel beter hebben dan de andere keer, maar een witte test of duivels zijn niet leuk. Je wilt iets zo graag, en ook al weet je dat het wat langer kan duren en een kindje niet op bestelling gaat, je wordt toch verdrietig als het weer een ronde niet is gelukt.
Omwas bij onze dochter met 2 maanden zwanger en vorige maand vmk gehad en nu een jaar bezig en sorry maar het went niet die omo witte testen maar ik probeer er elke keer weer voor te gaan nu deze maand met ovulatie testen begonnen dus afwachten ! Sterkte maar ook ik ben wel eens down hoor !
Mijn vriend heeft mij vorige week nog moeten troosten omdat ik weer ongi was. En nu voel ik me weer goed, maar als ik volgende keer weer ongi word weet ik nu al dat ik me verdrietig ga voelen. Ben nu bezig met rond 5
Hier ook steeds weer zo verdrietig In begin dacht ik, ik zal even snel zwanger zijn. 8 rondes later wordt het steeds moeilijker en moeilijker. Ik vind mijn eitje maar moeilijk en dat maakt het voor mezelf nog moeilijker. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam faalt en dat ik nooit zwanger zal zijn.. Kan het zo moeilijk geloven dat het ooit zo zou zijn. Nu zit ik rond de periode van mijn ei, afgelopen week heel veel geklust, maar deze avond zal niet lukken. Dus vrees dat het weer een gemiste maand is.
Heel herkenbaar meid, ik ben ook iedere keer verdrietig geweest en ben nog maar een klein half jaar bezig. Stom genoeg zelfs als ik zeker weet dat het niet raak is toch verdrietig. Meestal helpt een hele dikke knuffel van mijn man wel hoor
Hej, herkenbaar wat er allemaal geschreven wordt.. nu ben ik ook erg verdrietig.. ik had echt alle hoop en alle tekenen van zwangerschap... maar toch niet... dit was ronde 3...dus jah...ik mag niet klagen...maar als je iets heel graag wil duurt wachten zo lang... wist je maar dat het zou komen....dan zou het wachten al beter te dragen zijn...tenminste...voor mij iedereen heel veel succes gewenst...!
Het went niet denk ik, had ook eerst een mk bij 8 weken (2e ronde zwanger) en daarna steeds weer die teleurstelling elke maand. 10 rondes later had ik weer een positieve test. Achteraf valt dat mee maar wat heb ik me verdrietig gevoeld elke maand tot die tijd! Want van te voren weet je niet hoe lang het gaat duren en na een mk is het sowieso moeilijk de moed er in te houden. Moed houden lappie en blijf er in geloven dat vroeg of laat (liever vroeg natuurlijk) je weer zwanger kan zijn. Ben trouwens ook achter in de dertig en je hebt echt nog wat jaartjes.
Nee, verdrietig zijn is niet gek. Had het vooral voor m'n eerste zwangerschap, maar dat werd een ma. Was zwanger al in ronde 4, dus best snel, maar toch vond ik het teleurstellend. Na de miskraam had ik dat niet meer. Toen was ik er ook minder bewust mee bezig, ergens. Ik wist in elk geval dat ik zwanger kon worden.
Helaas went nooit. Ik test niet meer totdat ik echt overtijd ben. Sinds gisteren ronde 18 ingegaan een paar tranen laten vloeien en weer vol goede moed deze ronde benutten.
Het went idd nooit! Net vanochtend uitgecheckt in ronde 6 en goed ziek er van! Nu weer op naar ronde 7... Maanden kunnen dan ook zo lang duren in mijn hoofd.
Wij proberen er zo min mogelijk mee bezig te zijn, dat hadden we al vanaf het begin afgesproken. De eerste ronde kon ik dat echt niet, de tweede ronde was ik er al veel minder mee bezig, de derde ronde bijna niet. Ik ga niet meer zoals in de eerste ronde bij elke kwaaltje opzoeken op internet of het met een zwangerschap te maken heeft, ik test niet meer zolang ik niet overtijd ben (en momenteel ben ik nog nooit overtijd geweest). Het enige wat ik nu nog doe is met de calculator kijken wanneer mijn ei ongeveer zou moeten zijn. Dit vertel ik niet aan mijn vriend omdat ik niet wil dat hij zich gedwongen voelt. Rond die periode haal ik dan wat meer mijn vrouwelijke charmes boven om hem in mijn bed te krijgen Wat ik hier nu vertel, houdt natuurlijk niet in dat ik niet teleurgesteld ben als mijn rode duivels tevoorschijn komen, maar het is minder erg. We zijn nog jong (ik ben 22, hij is 25) dus we hebben nog tijd.
Het word niet makkelijker. Het word alleen maar moeilijker. Inmiddels bijna 2 jaar bezig, stuk of 11 rondes gehad. Waarvan dus ook sommige heel lang, en dan blijf je toch hopen dat je stiekem zwanger bent, 5 maanden lang heb ik me kapot getest. En elke keer weer omo wit. En toch blijf je hopen, want zolang de duivels wegblijven is er een kans. Sinds vorige cyclus lopen we in het ziekenhuis bij de gyn. Die ronde wist ik dat het niks zou worden, en viel mijn teleurstelling dus ook wel mee. Deze maand had ik er echt het volste vertrouwen in, en nu gebeurd er helemaal niks in mijn lijf. Ik zou nu al heel blij zijn met een eisprong, dan hebben we tenminste een kans om een keer een posi test te hebben. Elke maand het vertrouwen hebben dat het goedkomt is weg, de hoop word alleen maar groter. En daarmee ook het verdriet.