Ik loop al een tijdje rond met een naar gevoel.. Ik heb een heftige bevalling achter de rug, plus kort daarop een verhuizing Geen goede combi.. ook niet voor mijn relatie.. Alles ligt letterlijk overhoop en ik ben totaal uit balans.. Ik vraag mij af of er meer dames zijn die deze gevoelens hebben, of een ervaring van een verhuizing kort op een heftige bevalling hebben meegemaakt.. Ik ben mijzelf momenteel even helemaal kwijt. Hetzelfde geld eigenlijk ook voor mijn man.. We staan momenteel recht tegenover elkaar.. ben bang dat er geen goede afloop komt.. Hij heeft aangegeven er mee te willen stoppen..hij kan niet meer.. Ik hoop dat het iets tijdelijks is..en dat we na een "time-out" elkaar weer vinden.. Had gehoopt op rust en ruimte om alles weer samen op zijn plek te krijgen.. In plaats daarvan is het gewoon 1 grote chaos.. (het huis en de spullen staan inmiddels weer op zijn plek, bedoel meer van binnen..) Ik mis "ons" .. Ik ben bang.. en voel me erg eenzaam momenteel..
Oh jee, wat heftig Een verhuizing en een baby krijgen zijn apart van elkaar al levensgrote verandering, dus ik vind het niet gek dat jullie het niet meer weten na dit zo kort op elkaar te hebben gehad. Wil je man er echt mee stoppen of zei hij dit uit frustratie? Is relatietherapie nog een optie? Is het mogelijk dat jullie samen meer dingen ondernemen? Dat is natuurlijk wel heel lastig met een kleine baby, maar ik bedoel meer dat jullie samen een film kijken thuis of als de kinderen op bed liggen samen eten en dan net even iets meer je best doen voor het eten en echt naar elkaar luisteren? Ik ben lang depressief geweest en had nergens meer energie voor, dat had ook zijn weerslag op onze relatie. Ik slik nu een lage dosis antidepressiva en het is een wereld van verschil! Ik kan weer blij worden van kleine dingen, heb zin om iets liefs te doen voor mijn man wat hem ook weer blij maakt waardoor hij ook weer minder gestrest is. Maar dat is allemaal erg moeilijk om op te starten, dus ik denk dat de eerste stap is dat jullie, samen of apart, naar de huisarts gaan en de situatie uitleggen. En daar advies vragen en zien hoe nu verder? Heel veel sterkte, ik hoop dat jullie snel beter in jullie vel zitten.
Jammer dat jullie niet konden verhuizen voor de bevalling. Ik voelde mij bij thuiskomst al slecht gewoon omdat er een week niet schoongemaakt was geweest... dus ik kan me voorstellen hoe een verhuis na een geboorte moet zijn! Na een bevalling ben je ook even jezelf niet meer, je zit tussen de ervaring van iets heel lichamelijks en dan de zorg van een baby. Je geboorteverhaal vaak vertellen of neerschrijven heeft mij geholpen om er een punt achter te zetten. Het is niet omdat het voorbij is, dat je ook emotioneel 'klaar' ermee bent! Bij mij hielp vreemdgenoeg ook geboorte-reality tv zoals 'One born every minute' (zie youtube)Ik denk dat ik tientallen bevallingen heb gezien en op een bepaald moment was die drang over. Hoewel ik ook heel fusioneel was met de vader van mijn kind, voelde het heel raar bij thuiskomst. Hij bleef doorwerken en had weinig feeling met de baby... Dit is blijkbaar normaal, de vader-kind relatie ontwikkelt zich niet direct zoals bij de moeder. Veel sterkte, hopelijk vindt je toch een vriend/familielid die naar je wil luisteren!
Inmiddels gaat het al stukken beter. Heb desondanks toch contact opgenomen met onze huisarts. Heb daar mijn (ons) verhaal gedaan, dat alleen al deed mij goed. Ook hebben mijn man en ik goed met elkaar gesproken. Het was gewoon een opstapeling van alles. Logisch. Achteraf heeft het ons eigenlijk alleen nog maar meer bij elkaar gebracht. Komend weekend gaan we voor het eerst weer even samen weg. Alleen zonder kids.. daar kijken we heel erg naar uit Bedankt voor alle lieve berichten en begrip.
Dat is goed om te horen! Probeer dit vaker te doen. Schakel oma's en opa's of tantes in en voel je niet schuldig! Mama's vergeten vaak dat hun relatie met papa ook gevoed moet worden en dat kan voor zulke dipjes zorgen.
Ja klinkt misschien heel gek, want zo kort geleden was alles nog een grote chaos.. We dachten dat het nooit meer goed zou komen.. Nu zijn we weer helemaal verliefd.. gek hoe het leven kan lopen.. Genieten weer van elkaar, ons nieuwe huisje en de kinderen natuurlijk! We willen het zeker in stand houden, dat de oma's om en om oppassen.. Dat deden we voorheen ook, maar goed na zo'n verhuizing moet iedereen eerst weer even zijn plekje vinden.. Bedankt voor alle lieve en steunende reacties.. Dat ik hier kon luchten heeft mij ook erg geholpen..
Oh zo herkenbaar.. Op een gegeven moment als de kleine sliep en wij op de bank naast elkaar zaten zwijgde we gewoon.. Dacht dat het niet meer goed zou komen en alleen maar erger zou worden. De kleine is toen 2 nachten naar me moeder gegaan en wij gingen toen doen wat we voorheen ook altijd deden. We hadden elkaar na die 2 dagen weer helemaal gevonden en waren weer verliefd.. Ik denk dat het echt belangrijk is dat je soms tijd voor elkaar en voor jezelf neemt. Ik zat de eerste 2 maanden alleen maar te rennen voor de kleine en was door vermoeidheid niet altijd even leuk. Zette teveel druk op m'n vriend dat hij moest helpen omdat het allemaal vanzelfsprekend was dat ik alles deed en ik ook niet het gevoel had alsof hij het even leuk vond als ik waardoor hij het liefst het huis uit vluchtte en mij het allemaal liet oplossen met de kleine. Ik vond het allemaal niet zo leuk meer, voelde me een alleenstaande moeder, had het gevoel alsof de kleine ons uit elkaar had gegroeid, wanneer een baby juist laat zien hoe sterk een relatie moet zijn. Hoe erger onze ruzies was hoe meer ik begon in te zien dat me kleine mannetje het enige is wat telt. Maar soms hield ik mezelf ook wel voor de gek, omdat ik wist dat ik het emotioneel gezien niet allemaal alleen kan doen. Het begin is zo zwaar, maar je moet niet vergeten dat je manlief ook moet wennen.. Ik moet zeggen dat we elkaar soms wel effe achter het behang kunnen plakken, dat is niet erg als je er maar ook voor zorgt dat jullie elkaar weer vinden erna. Onthou wel, je bent net bevallen, je baby is nog jong en merkt meer dan je misschien denkt. Wanneer ik liep te huilen met de kleine in me armen werd hij alleen maar onrustig. Praat met de kleine als je je down voelt, doe vooral niet nep-vrolijk want dat hebben ze door.. Lang verhaal, maar misschien herken je het een beetje.. zo zie je dat het soms weer helemaal goed komt.