Pfff ik weet echt niet wat er met me aan de hand is hoor. Maak van muggen olifanten en er hoeft ook maar iets te gebeuren dat ik niet kan verdragen of barst gelijk los in een hysterische huilbui Vanavond echt lopen schreeuwen tegen mn hub om iets waar ik anders normaal over kan praten. Heb de laatste tijd zo het gevoel mezelf te verliezen. Ik merk gewoon dat mensen ook bepaalde verwachtingen van onze behandeling hebben en telkens als het weer niet gelukt is voelt het alsof ik persoonlijk faal en richt ik mijn onvrede op alles en iedereen af. Elke ronde zie ik er weer tegenop om bijvoorbeeld tegen mn moeder te zeggen, ja mam weer ongi geworden. Ja, ach je went eraan blablabla. Terwijl het natuurlijk nooit went. Hoe langer het nu duurt hoe meer mijn vertrouwen zakt. En nu lijkt het eens de goede kant op te gaan, maar zie er zo tegenop om weer in die wachtweken te zitten straks en dan toch weer ongi te worden Blegh even een behoorlijk baalmoment..
Hoi Marjo, Het is ontzettend herkenbaar wat je verteld. Zelf heb ik dat ook, van het ene op het andere moment, lig je in een stuip van het lachen of je jankt om alles en in het ergste geval helemaal hysterisch en vol woede. Ook het falen herken ik, en je voelt dan ook echt dat je lichaam je in de steek laat, zo klote is dat. Maar uiteindelijk doen we het voor iets moois en daar probeer ik me aan vast te houden. Heel veel succes en hou je goed. Groetjes van Elvira
Marjo die rothormonsters ook!! En dan die spanning die er hele tijd bij komt kijken! En dan foeter je je mannetje nog eens uit (geheel onterecht ws...en hij kan er dan niks aan doen) en dan zit je daar weer van te balen...pfff. Ik hoop dat deze ronde eens brengt waar je al die tijd zo hard voor werkt...knuffel meis.
Ook ik herken je helemaal hoor! Laat het ook maar lekker gaan, verzet je er maar niet tegen hoor! De hubbies zijn denk ik ook wel wat gewend onderhand denk ik hoor Zet hem op meid! Hele dikke zoen, Elmo
Thnx voor jullie lieve woordjes meiden. Het is zo bleeegh soms, dan is het echt even helemaal zwart. Voor hetzelfde geld sta ik morgen weer te zingen onder de douche bij wijze van spreke, 't is echt zo'n achtbaan! En indd Aldonza, hij kan er helemaal niks aan doen, ging nergens over en ik schoot zo ontzettend uit m'n slof. Hij schrok er zo van dat ie niet eens meer wilde dat ik nog maar 1 spuit puregon zette. Ik merk ook wel dat ik hier heftiger op reageer dan op clomid, maar dat is geen reden om me zo te misdragen. Voel me zo schuldig tegenover hem, en nu is ie ook nog niet thuis waardoor ik zo ga malen enzo. We hebben het wel uitgepraat voordat ie vertrok, maar het voelt echt niet goed
Misdragen...meid...je moest eens weten....hihihi Laatst zei ik tegen hub: als je boe zegt ga ik huilen.... Grinnik en boe was het resultaat...dikke tranen dus
Ja heerlijk(!) he die moodswings.....ene moment helemaal hyper andere moment helemaal agressief bijna en andere moment weer hevige huilbuien....allemaal om 'niks'... tussen ' ' omdat het natuurlijk allemaal niet niks is natuurlijk. Merk ook wel degelijk meer verschil met de clomid hoor. Gelukkig is mijn mannetje ook wel wat gewend en weet ook wel dat het nog eens heftiger is door de meds ...maar toch voel je je dan behoorlijk kl*te als je weer hebt staan flippen. Marjo als je mannetje vanavond thuiskomt maar een dikke pakkerd geven .....kiss and make up. Enne Elmo het is eigenlijk te heftig om er om te lachen...maar toch belachelijk gewoon die moodswings vind je ook niet (boe....). Zo stond ik op mijn werk laatst echt te janken....aantal collega's dachten dat het lag aan de heftige confrontatie die ik had met collega van andere afdeling, maar er waren ook collega's die wél op de hoogte zijn van onze behandelingen en weten dat het ook hiermee te maken heeft. Kunnen we niet af en toe therapeutisch hier potje lopen schelden en afreageren....om onze mannen en andere naasten te ontzien....weet alleen niet hoeveel hier gecensored wordt...?
Hhahaha, wat een reacties krijgen we van onze hormonstertjes! Mijn hubbie kan gelukkig ook heel veel van me hebben en de boksbal op zolder is tegenwoordig mijn favoriet. Een hele hoop frustratie kan ik hierop kwijt en ook maak ik wandelingen met de hond om mijn hoofd af en toe vrij te krijgen. Hoe gaan jullie eigenlijk om met de frustratie zo af en toe? Groetjes, Elvira
Zolang we maar lekker veel ons verhaal hier doen, en lezen vooral, gaat de tijd een stuk sneller. Ik bedacht vandaag dat je de intiemste dingen met elkaar deelt zonder dat je elkaar kent. En hoe herkenbaar alles is, geeft toch een fijn gevoel dat er meer mannen zijn in dit landje, die het zo zwaar te stellen hebben met ons hormonenbommen! Juli 2007 wordt vast een hele mooie maand voor ons!
Hey meiden, het is zooooo herkenbaar wat jullie schrijven. Echt, heb onwijs veel aan jullie! Soms denk ik namelijk echt dat ik m'n verstand verlies en dan lees ik dat ik gelukkig niet de enige ben met zulke buien. Toch wel apart indd je kent elkaar helemaal niet maar toch vertel ik jullie meer dan aan m'n vriendinnen. En Aldonza, hihi we openen gewoon een apart frustratietopic, kunnen we ons daar goed op afreageren 8) Heb gisteravond/nacht nog heel lang en goed met mn hub gepraat. Toen ie thuiskwam heb ik even een flesje wijn opengetrokken, lekker kaasje erbij en heb hem heel hard geknuffeld. Hij zei ook wel dat het allemaal niet niks was en dat het voor hem ook elke keer weer een teleurstelling is, maar het niet in zijn lichaam gebeurd waardoor hij er niet 24/7 mee bezig is. En dat is ook wel zo denk ik, dat het voor mannen toch anders is. Hoe gaan jullie mannen daar eigenlijk mee om? Dikke kus en knuf voor jullie!
Ik snap precies wat je bedoeld meid.. Ik probeer altijd voor ogen te houden dat het voor een goed doel is en dat ik daar alles voor over heb maar af en toe wordt het je gewoon te veel. loop nu al 3 dagen met hoofdpijn,misselijkheid en dubbel zien. Heb me dus maar ziek gemeld en kruip zo mijn bedje in. xxx
Heel herkenbaar... ik het nu een ontzettend kort lontje gekregen waarin ik eerder alles kon hebben ben ik dus nu heel snel aangebrand... En dan moppert mijn man weer: "hou die hormonen bij je"... Nou lekker dan
Ik kan ook echt niks meer hebben. Vind alles verschrikkelijk. Woensdag een film op RTL 4 over een draagmoeder die een 2ling voor een ander stel draagt. Willen ze alleen het meisje en niet het jongetje. Ik heb me toch een partijtje liggen schelden en huilen. Kon het niet verdragen. Uiteindelijk heeft de draagmoeder de voogdij van allebei gekregen. Mijn man krijgt ook om de geringste schijt woorden om zijn oren geslingert, waarvan ik naderhand zeg sorry was niet zo bedoeld. Bah, die stomme pillen ook. maar we weten waar we het voor doen zullen we maar zeggen. Nancy