Embryo-donatie

Wat een mooi en nobel gebaar! Fijn dat jullie horen of er een zwangerschap is ontstaan lijkt me wel prettig om igg te weten voor de toekomst straks!

 

Van iemand die er wel het fijne vanaf weet (adoptie proces doorlopen EN een ECD gedaan (danwel met zus), kan ik je verzekeren dat adoptie echt anders is. ECHT anders. Je hebt te maken met een geldkwestie die niet iedereen kan opbrengen (denk aan het 10voudige ongeveer van de kosten van een IVF) en je hebt met een tijdspanne te maken van een aantal jaar, gemiddelde wachttijd voor een adoptie is circa 3 a 4 jaar, voor een kind met special needs die minimaal 48 maanden oud is. Plus alle wetgeving en regelgeving die er rond adoptie hangt.

Het is absoluut niet te vergelijken met een kind dat je zelf hebt gedragen, zelfs met extern "materiaal". Ouder ben je niet alleen door bloedband. Ouder zijn is meer dan hechting en taal problemen.

 

Ik vind het ontzettend lastig. Ook wij zullen deze keuze moeten maken. Ik ben nu zwanger van een cryo en hiermee zal ons gezin compleet zijn. Echter voelt geen van de opties omtrent de cryo's 'goed'. De ene optie laten we bewust een cryo vernietigen.. Dat is wel een embryotje waar wij ontzettend veel moeite voor hebben gedaan en helemaal van ons is.. Iets dat als je het een kans geeft het mogelijk kan volgroeien tot een prachtig kindje. Andere optie houdt in dat we een cryo doneren. Maar dit betekend dat er mogelijk ergens een kindje 'van ons' zal rondlopen.. Ons dna, net als onze andere kinderen. Maar dan zonder ons weten en zonder ons zicht erop. Ik denk niet dat ik dat kan of wil. Maarja, vernietigen is ook weer zoiets vreselijks

 

Ik kon het niet,die embryo's "zomaar" laten ontdooien.Met bloed,zweet en tranen hebben we ze verkregen.En dan zomaar foetsie.Dus wij vonden dit een hele mooie oplossing zo.Tuurlijk,het zijn biologisch 100 procent brusjes van onze kinderen.Maar ik heb ze niet gedragen en het zijn dus niet mijn kinderen.Net zoals de donor van mijn kinderen niet de vader van mijn kinderen is,maar enkel de donor.De "meneer van het zaadje",zoals mijn dochter dat zo mooi omschrijft.Daarbij maakt het bij ons het cirkeltje wel rond en dat vind ik zelf wel een mooie gedachte.Ik ben zelf van een donor,mijn kinderen zijn van een donor,mijn man heeft een donorhart(vandaar ook onze keuze voor een zaaddonor,vanwege erfelijke ziekte)en nu ben ik zelf ook nog donor.Maar je moet het kindje dat eventueel bij een ander gaat groeien niet als jou kind zien nee,anders moet je er niet aan beginnen denk ik.
Ik vind het zeker fijn dat we tzt horen of er een kindje uit de embryo's is ontstaan.Dan kan ik me een soort van voorbereiden voor de toekomst.Het kind kan uiteindelijk contact zoeken.
Kortom:Een zeer goed overdachte keuze bij ons dus.Ik moest in Leiderdorp een formulier invullen over mezelf(als donor)Uiterlijke kenmerken,karaktertrekken ed.Ik heb daar ook een motivatie in geschreven waarom wij deze embryo's afgestaan hebben,gericht aan een eventueel kindje.Dit kan zoveel betekenen(weet ik uit ervaring,want ik heb totaal geen gegevens van mijn eigen donor)

 

Herkenbaar Rizzoli!
Als iemand mij 4 jaar geleden verteld had hoe ver ik op dit moment ga om moeder te worden, dan had ik hem niet geloofd. Je verlegt met elke miskraam en met het verstrijken van de tijd zo ontzettend je grenzen.

Over embryodonatie: het mag wel duidelijk zijn dat ik daar als wanhopige moeder in spé voorstander van ben. Wij hebben deze optie ook besproken, maar mijn man kon het niet. Hij wilde echt heel graag zijn eigen dna in ons kindje terugzien en zo gaat het hopelijk geschieden volgende maand.
Maar in Amerika is embryo-donatie vrij gebruikelijk en normaal en ik ben blij dat ik er voor KON en MOCHT kiezen.
Anderzijds begrijp ik ook heel goed dat ouders het erg moeilijk vinden om embryo's weg te geven. De wetenschap dat er ergens een kindje met jouw DNA rondloopt zal niet makkelijk zijn!

En Hilly: nog even over adoptie. Ik ben op mijn 31e begonnen met mijn kinderwens vervullen en ben nu 36. Ik zou niet eens meer kunnen starten nu met een adoptieproces voor een baby. Dan ben ik een keer 40 voor ik aan de beurt ben en kom ik alleen nog in aanmerking voor een kindje van 2+ en met een special need. En dat moet je echt kunnen. Ik weet zeker dat ik dat niet kan en niet wil. Misschien vinden sommigen dat slap, maar ik ken en respecteer mijn grenzen.

 

Ik wist niet dat adoptie alleen nog maar ging over 'special needs' en dergelijke. Ik had nog steeds het idee dat er wereldwijd kindjes geboren worden die niet opgevoed (kunnen) worden door de eigen ouders of ongewenst zijn. Of zijn er wereldwijd zoveel wensouders dat er niet 'voldoende' kindjes zijn?

 

Vanuit Amerika zijn er wel pasgeboren kindjes te adopteren die niet de special needs hebben waar Aziatische landen om bekend staan.

 

Wij zitten straks met hetzelfde. Wij hebben nog 2 cryo's die we niet meer zullen gebruiken, ons gezin is compleet. Wat jij beschrijft Typefoudt dat voel ik precies zo. Mijn man is hier veel nuchterder in, die heeft die gevoelens helemaal niet. Wij kunnen de cryo's ook nog aan de wetenschap schenken. Op dit moment ligt mijn gevoel bij die schenking, zodat ze misschien in de toekomst stellen kunnen helpen die problemen hebben met de ontwikkeling van hun embryo's (ik heb trouwens geen idee hoe die embryo's dan gebruikt worden voor de wetenschap, ik stel me gewoon onderzoeken voor...dat zou ik best willen weten). Maar een embryo met onze genen afstaan? Oh ik zou het vreselijk vinden als het kindje (er van uitgaande dat het tot een uitgedragen zwangerschap leidt) ons jaren later opzoekt en vraagt waarom het niet bij ons mocht opgroeien. Dat is natuurlijk een -uiterste- verhaal, maar zo stel ik me dat dan voor. Pfff...het is niet makkelijk

 

Ja en Nee. Er is een verdrag (Het Verdrag van Den Haag), wat dicteert dat kinderen altijd eerst in eigen land geplaatst moeten worden, al dan niet bij eventuele familie. En zo hoort het ook. Het resultaat is dus dat kinderen die in eigen land niet geaccepteerd worden (op basis van geslacht, of aandoening o.i.d.) achterblijven in de kindertehuizen.
Maar ook hier geldt ... zij die het meeste geld hebben, komen het verst (Lees: de amerikanen voornamelijk). Daarnaast kun je wel een gezond, jong kindje adopteren in de US, maar dat kost grof geld (€ 50.000 a € 60.000 is geen uitzondering).

 

En dan zit je nog laag... Ik ken een homostel dat per kindje 125.000 dollar kwijt was in totaal.

 

Mooi dat alles goed met jullie gaat! Hier gaat ook alles goed. Roos is alweer 8 en Lucas inmiddels al weer ruim 14 maanden. Het is een dikke boef, maar een heel lief en grappig mannetje.Ik zal zo weer eens een foto in m'n foto album plaatsen van hoe hij er nu uit ziet....
Ik herken het wel ja, dat de eerste maanden zwaar zijn.
Hier was het ook gelijk duidelijk(al tijdens de zwangerschap)dat het bij twee kinderen ging blijven. Ook omdat ik niet nogmaals het traject in wil. Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost voordat ik deze tweede keer zwanger was. Het is goed zo.
Ik hoop dat jullie tot een goede beslissing komen wat betreft jullie embryo's. Wanneer hebben jullie precies het gesprek in Leiderdorp? Ik vind ze er erg aardig trouwens! Je hebt vast een afspraak bij dr Pieters en bij de psycholoog?(met de moeilijke naam, Breaways oid )Wij waren in juni de eersten die vanuit Düsseldorf de embryo's over lieten komen begreep ik. Ze hadden het er toen over dat ze vanuit Düsseldorf gingen helpen met het ontdooien er van, omdat de techniek van invriezen daar anders was ofzo.
Laat je weten hoe het was daar en wat jullie besloten hebben?Succes!