Lieve dames, Ik heb even een ander account aangemaakt gezien ik er liever niet verder mee geconfronteerd wil worden of herkend word in andere groepjes. Ik klets al ruim 2 jaar met jullie mee in de lounge, spelletjes, nod groepen en uitgerekend in nod groepen... Maar dit onderwerp ligt mij erg gevoelig en ben bang dat het vooroordelen opwekt i.v.m. de kinderwens. Sorry dat ik het hier neerschrijft maar dit is altijd zo prettig en anoniem geweest hier... Laat ik bij het begin beginnen, want ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden. Toen ik 12 was en begon aan de middelbare school, woog ik rond en nabij 55 kilo. Ik werd gepest, en ben de controle over mijzelf toen kwijt geraakt. Dit was ruim 13 jaar geleden, ik ben nu 25 Het begin van een eetstoornis waarin ik verder en verder verstrikt geraakt ben, dat ik zelfs in mijn examen jaar na de laatste examen, opgenomen ben geweest op mijn 15e. 11 maanden ben ik opgenomen geweest , want de eetstoornis terzijde , kampte ik ook met depressie. Ik was uiteindelijk 168 lang en nog maar 43 kilo. Na een lang traject ben ik er zo goed als bovenop gekomen en leed ik een redelijk normaal leven met altijd wel eens een up en een down. Soms nog keek ik in de spiegel en walgde ik van mezelf 63 kilo... normaal gewoon dus. Maar werd door de depressie jarenlang ook volgepropt met medicatie waardoor de kilo's aankwamen. Ondertussen weeg ik 85, 3 maanden geleden 92. De kinderwens gaat niet zoals gehoopt, waarover ik liever geen details vertel ivm herkenning van wie ik ben op dit forum. Door deze omstandigheden begon het allemaal op te rakelen in mijn hoofd... Het ligt helemaal aan mij, is wat er steeds meer in mijn hoofd gezegd word. Sinds een paar maanden is mijn eetlust weg, zelfs als ik wil eten lukt het bijna niet meer. Het begon onschuldig als een gezond dieet , waarna oude gewoontes een terugkeer namen... Ik wil wel, ik wil niet eten... Soms eet ik ineens heel veel en dan betrap ik mezelf er weer op wat daarna komt.. Een half uur op de wc zitten om het vervolgens dus toch niet te doen, Want ik wil dit niet weer. Maar het voelt niet alsof er een simpel uit en aan knopje is. Ik wil dit oprecht niet nogmaals. Ik wil de kinderwens uitstellen maar hoe vertel ik het mijn vriend? Dan hangt alles gelijk aan de grote klok en dat wil ik niet. Ik vind van mezelf dat ik eigenlijk op dit moment niet verder moet gaan met onze kinderwens en heel gemeen ontwijk ik ook intieme vrijpartijen rond de eisprong... Ik ben zo bang, ik kan het nergens kwijt... Ik raak mijn gezonde verstand langzaam weer kwijt. Ik weet dat dit slecht is maar het voelt niet zo. Ben ik mezelf weer aan het kwijtraken ? Is opnieuw een eetstoornis niet ver weg? Of ben ik blind en zit ik er al midden in, voor mijn gevoel nog niet, maar ben bang dat mijn beeld nu al te ver vertekend is. Ik weet niet wat ik hiermee moet bereiken, maar ik hoop dat met hoe ik het jullie vertel, of jullie misschien een beeld kunnen scheppen of het al te laat is... Of dat het alleen angst is dat ik er weer in terug ga vallen.. Ik schrijf dit echt niet voor de aandacht... maar dit voelt even als een safe place waar ik het kwijt kan Als je wel een idee hebt van wie ik ben, noem dan a.u.b. niet mijn hoofd-forumnaam
Ik wil je adviseren contact op te nemen met de huisarts voor een gesprek of een doorverwijzing naar een specialist. Ik weet vanaf het scherm niet hoe ver je bent maar als je hier een verleden mee hebt kun je beter vroeg dan laat hulp zoeken en aanpakken. Ik heb geen ervaring met eetstoornissen dus weet eigenlijk niet of het voor jou makkelijk is om hulp te zoeken maar blijf er ajb niet alleen mee lopen.
Wat rot voor je. Ik zou ook contact opnemen met de huisarts voor een doorverwijzing. Misschien is het makkelijker te bespreken als je er een naam aan kan geven.
Ikzelf vind dat een lastige stap om te maken, omdat mijn huisarts weet van de kinderwens en ons doorgestuurd heeft naar het ziekenhuis voor onderzoeken waarom het niet lukt. Ik ben bang dat als ik hiervoor naar de huisarts ga, ik in de toekomst niet meer geholpen ga worden en dat het gezien word alsof ik verminderde vruchtbaarheid zelf veroorzaakt heb door het verleden en misschien ook het heden en in de toekomst... Er is P.C.O.S. vastgesteld en heb zelf cyclussen van rond de 100 dagen ertussen zitten, wat volgens de fertiliteitsarts goed kan komen door het overgewicht (dit was voor mij echt een trigger om te horen) ik weet dat het waar was maar ik denk dat mede hierdoor een half jaar geleden die gedachtes langzaam steeds meer op kwamen spelen...
Ten eerste is het al moedig dat je dit komt vertellen, waardoor je dus beseft dat er 'iets' speelt bij je waar je je niet fijn bij voelt. Sta je onder controle van een specialist? Misschien contact opnemen met deze specialist, zodat je verder geholpen kunt worden. Ik hoop dat je snel weer beter voelt. Ik snap ook dat je nu niet aan een kinderwens denkt. Eerst jezelf goed voelen, voordat je de volgende stappen kunt nemen! Sterkte!! Ik las net je andere stuk. In Nederland word je altijd geholpen. Ongeacht wat de oorzaak is. Daar hoef je echt geen zorgen over te maken. Misschien heb je er iets aan, maar je huisarts zal het heel goed van je vinden, als je dit komt melden. Want als de behandelingen steeds niet lukken, kom jij steeds verder in je denken.
Dat snap ik. Mocht het zo zijn dat je echt bent terug gevallen in je oude eetstoornis kun je hier dan zelfstandig uitkomen? Heb je dat geleerd tijdens je opname van 11 maanden? Of lukt dat alleen met profesionele hulp?
Ik wil juist graag kinderen, maar zal het van mezelf oneerlijk vinden om in deze situstie nu nog verder te gaan, dat zal ik egoïstisch vinden. Als ik wel zwanger zal zijn (ondanks dat de kans op de natuurlijke manier kleiner is) krijgt het kindje misschien niet genoeg voedingsstoffen en krijgt het problemen , door mij. Dit zal ik mezelf niet kunnen vergeven. In de puberteit heb ik er ook zeker een anderhalf jaar mee doorgelopen zonder het zelf te beseffen dat het goed mis was en ben bang dat het nu weer zo is ondanks dat het zo niet voelt, als ik terug kijk op hoe ik doe en me gedraag ben ik bang van wel.
Het zal voor jou niet meevallen, maar het is echt belangrijk dat je het zelf al ziet. Dit is gewoon de 1e stap. Eerst jezelf en daarna kinderen. Ik vind het juist een goede beslissing.
Ik zou toch contact opnemen met je huisarts. Ik neem aan dat hij je gezondheidsgeschiedenis kent. Ik zou uitleggen dat je bang bent dat je door wat de fertiliteitsarts heeft gezegd nu toch weer terugvalt in oude (slechte) gewoontes en dat je graag hulp krijgt. Je bent er nu waarschijnlijk nog op tijd bij, laat het niet escaleren en wees wat minder streng voor jezelf!
Dit vind ik een goed advies. En daarnaast wees eerlijk tegen je partner. Stel je eens voor dat hij nu een ziekte heeft (want dat heb je, het is niet jouw schuld of keuze) waardoor de kinderwens uitgesteld moet worden. Zou je dan niet willen dat hij dit met je deelt zodat je hem kunt steunen en helpen? Dan was je toch zelf ook niet teleurgesteld geweest over de kinderwens en had je je partner zijn gezondheid op de eerste plaats gezet.
Ik denk zelf dat dit gewoon weer even een dipje is die iets moeilijker is dan de vorige dipjes, die ik ook wel gehad heb door de jaren heen. Ik denk dat er zelf wel weer uit ga komen en als het echt in mijn ogen weer begonnen is, zal ik wel de stap nemen naar de huisarts te gaan optijd. Ik ga het nog niet echt met mijn vriend bespreken, maar wel de kinderwens even op pauze ga zetten. Het is tenslotte nog niet zover gekomen dat ik het er wel weer ' uit wil hebben ' na het eten. Heb wel dagen gehad dat ik niet kon eten en dagen dat er weinig in ging, maar die hebben meer mensen wel eens lijkt me. Het helpt al een beetje dat ik hier in alle anonimiteit mijn bang en gevoelens kan neerschrijven zonder vooroordelen van bekende gezichten. Mijn vriend zal ik wel aangeven dat het emotioneel even niet zo lekker gaat, dat is hem ook al opgevallen & dat ik gewoon eerst daaraan wil werken voordat we weer verder gaan voor onze toekomst Dan mag de financiële situatie en relatie stabiel zijn, maar ik zelf vind dat ik eerst even uit dit dipje moet geraken alvorens verder te gaan.
Dit. Zeker aan je partner vertellen, het is zo belangrijk dat hij ervan weet en je kan steunen. Zelf ook bekend met een eetstoornis, maar aangezien dat in je hele leven doorwerkt is het toch fijn dat je je partner in vertouwen kan nemen? Je kunt toch niet je leven beginnen met geheimen voor elkaar?
Ik zou het ook bespreken met de huisarts. Huisarts heeft ook beroepsgeheim. Die mag dit niet doorspelen naar andere artsen of aan je vriend oid. Misschien doorverwijzing vragen naar een psycholoog? Ook zou ik toch eerlijk zijn naar je vriend. Als hij echt van je houdt lijkt me dat hij dit wel zal begrijpen.
Meid ik vind je onwijs verstandig! Heel knap dat je duidelijk hebt voor jezelf dat het de verkeerde kant op gaat en dat je er duidelijk wel controle over hebt op dit moment, dat is pure winst! Toch zou ik dit wel met je vriend bespreken en hem duidelijk maken dat je dit privé tussen jullie wil houden. Het is juist heel belangrijk voor jou om dit niet te verstoppen of in je eentje op te willen lossen Daarnaast zou ik zeker de stap maken naar een professional op dit gebied, nu zie je de dingen nog helder en ben je goed bezig. Ik vind je een toppertje!
Er zijn al veel goede tips gegeven denk ik. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Je weet het, je voelt het aan....dat is 50% de goede kant op. De helft heb je nu al gewonnen met zelfinzicht. Echter net als wat de rest zegt...kun je jezelf nog sterker maken door professionele hulp in te schakelen en het bespreekbaar te maken met je vriend. Een extra bescherming voor jezelf, zo zou ik het zien. Daarbij kun je prima aangeven dat dit speelt, maar dat je denkt dat je er zelf wel uit komt. Maar just in case...professionele mensen om je heen en je vriend waarmee je toch de toekomst deelt en samen een kindje mee zou willen krijgen zouden, zou je alleen maar sterker maken ♡ Zet hem op! 50% heb je al!
Nou het is eerder andersom... PCO's zorgt ervoor dat je snel gewicht toeneemt en het maar moeizaam kwijtraakt. Ik ben het wel eens met de andere dames dat het verstandig is, hier hulp bij te zoeken. Ik heb zelf nog nooit gehoord dat vrouwen niet geholpen worden met vruchtbaarheidsproblemen omdat 'ze het zelf veroorzaakt zouden hebben'. Je weet ook gewoon niet waardoor het komt. Het kan het gewicht zijn, maar dat hoeft helemaal niet. En ook met overgewicht kun je zwanger raken.
Wat een vervelende situatie voor je. Ik herken veel van wat je schrijft.. Goed dat je zelf erkend dat het weer slechter gaat, dat is stap 1. Verder zou ik je ook aanraden om naar de huisarts te gaan en eventueel in behandeling. Wat nu misschien nog een terugval is kan natuurlijk wel weer een eetstoornis worden (als het dat niet al is). Dat hoeft (in het begin) geen nadeel te zijn voor het zwanger worden/zijn. Maar een zwangerschap kan een eetstoornis wel weer meer triggeren dus ik denk dat het voor jezelf wel fijn is om daar misschien dan alvast wat zekerder in te staan. Zoals hierboven ook staat mag een huisarts je niet afwijzen, stel dat het je eigen schuld was om minder vruchtbaar te zijn (wat niet zo is). Ik vind het echt heel knap van je dat je zelfs je kinderwens er voor opzij wilt zetten. Misschien toch te proberen er vertrouwelijk met je vriend over te praten zodat hij het ook een beetje in de gaten kan houden en je steunen? Ik wil je heel veel sterkte wensen! Je mag mij altijd pb'en, ik weet hoe vreselijk een eetstoornis kan zijn..
Begrijp ik goed dat je al in het zkh loopt? En is je vriend/man op de hoogte van je eetstoornis in het verleden? Staat me iets bij dat dit bij ons 1 van de vragen bij de intake was. Mocht je al in het zkh lopen kun je het daar ter sprake brengen en vragen of je 1 of meerdere gesprekken met de fertiliteits psycholoog of pop poli kunt hebben. Zij kunnen je ook juist begeleiden ten aanzien van je (vroegere) eetstoornis en de kinderwens maar ook tijdens een evt zwangerschap.
Ik denk dat het belangrijk voor je is om een team om je heen te hebben die naast je staan ipv tegenover. Volgens mij heb je nu het idee dat je man en de huisarts tegenover je staan. Misschien is dat zo maar de juiste hulpverlener(s) is (zijn) dat niet. Die zijn er om je te helpen, om je gedachten op een rij te krijgen, om je gezondheid weer op peil te krijgen zodat je een moeder kan worden en zijn