Op dit moment heb ik een spugende kleuter en dan word ik van binnen weer panisch. Vreselijk. Ik vind het zo sneu voor d'r dat ze een moeder heeft die hier zo bang voor is en niet naast d'r gaat zitten hierbij. Nu zit ik nog beneden en als ze weer onrustig wordt zeg ik door de babyfoon dat ze rustig moet blijven (doet ze, echt knap) en dan loopt ze gauw naar de wc tot nu toe. Zodra zij uit bed stapt ga ik wel naar boven, oren dicht, en praat dan rustig tegen haar terwijl ze boven de wc hangt. Als ze klaar is krijgt ze een dikke knuffel en probeer ik haar gerust te stellen. Hopende dat ze van mijn angst niet teveel mee krijgt en er straks zelf nuchter in staat.. Man heeft nachtdienst dus ik ga deze nacht alleen doen. Inmiddels staat de teller op 4 sinds 19.00 en ik hoop gewoon voor haar dat ze nu lekker slaapt (en stiekem ook voor mezelf). Ik voel me dan echt een slechte moeder. Deze angst begon toen ik in groep 8 een jongen achter mij had die moest overgeven, toen werd ik zo bang dat ik bij ieder buikpijntje thuis wilde blijven uit pure angst. Nog steeds heb ik last van deze angst, en ik merk dat ik hier steeds meer moeite mee krijg. Gelijk gaat mijn lichaam op slot en ik blokkeer gewoon helemaal. Ook als ik in de verte opvang dat iemand misselijk is, etc etc. Dan maak ik dat ik weg kom bij die persoon. Herkent iemand dit? En wat heb jij ermee gedaan qua hulp? Heb je tips?
Ik zou daar echt hulp voor zoeken. Huisarts kan je naar een geschikte psycholoog doorverwijzen.1 @Nina Sanders is net een traject hiervoor begonnen als ik het goed heb.
Heel herkenbaar. In deze periode, dat buikgriep heerst. Sluit ik het liefste iedereen van ons gezin thuis op. Zodat ik zeker weet dat de indringer genaamd buikgriep zijn intreden niet kan maken. Wanneer de kinderen de buikgriep hebben, kan ik ze zelfs geen knuffel geven. Zó bang ben ik er voor. Ik zou ze op zo’n momenten zo graag als een normale moeder willen helpen en troosten. Maar het lukt gewoon echt niet. Meerdere therapieën voor gevolgd, maar helaas allemaal zonder succes. Heel veel sterkte! Helaas geen nuttige tips voor je. Alleen dat je niet alleen bent in deze angst!
EMDR komt in me op. Ik zou er zeker wat mee gaan doen. Het is in mijn ogen goed behandelbaar.(ervaring op ander vlak).
Ik heb ook emetofobie en dat is echt vreselijk, zeker als je moeder bent en voor je zieke kind moet zorgen. Allereerst, super goed van je dat je je dochter niks laat merken! Ik ken een paar lotgenoten waarvan de kinderen inmiddels ook bang zijn voor spugen. Er zijn verschillende therapieën: EMDR, cognitieve gedragstherapie, Exposure Therapie. Ik heb het alledrie gehad en het heeft een beetje geholpen. Panisch ben ik nog steeds, vooral als mijn dochter buikgriep heeft, maar ook als iemand zegt buikpijn te hebben of als er op de school van mijn dochter iemand ziek thuis is. Ik heb ook een vorm van smetvrees ontwikkeld.. alles moet schoon, want dan minder kans op ziek worden! Slaat nergens op.. De eerste stap voor jou is naar de huisarts en vragen voor een verwijzing naar de psycholoog. Om de tijd te overbruggen kun je misschien met de praktijkondersteuner praten. Ik zit trouwens in een appgroep met lotgenoten. Als je interesse hebt dan mag je me pb doen. Wel zeg ik van te voren dat het misschien triggers geeft, want er wordt ook besproken als er iemand niet lekker is of als iemand paniek heeft. Succes en sterkte en beterschap met je dochter.
Ik heb ook emetofobie. Op dit moment al wel een paar jaar stukken beter. Heb er nooit hulp voor gehad. Ik ben keihard voor mezelf. Kotsende kinderen worden gewoon geholpen. Kots ruim ik zelf op (ook stukje controle trouwens). En ik mag van mezelf niet zomaar meer beddengoed weggooien. Door mezelf te pushen en te zien dat er niks gebeurd is het wel een stuk beter geworden! Weet niet hoe het is als ik zelf een keer flink zou moeten spugen. Ik slik vaak medicatie op zo’n moment (slim verkregen via de huisarts, I know….) Ik heb daar ook een traject in gehad met mezelf. Ik mag simpelweg die medicatie niet zomaar slikken vind ik. Och och wat een zweetbuien heb ik gehad. Maar door het niet te nemen zag ik dat er niks gebeurde! En dus weer een overwinning. Op dit moment is het zo onder controle dat ik het alleen slik als er daadwerkelijk een buikvirus in huis is. Random spugende kinderen etc. doet me echt bijna niks meer! Ik laat mijn leven niet overheersen door die kut fobie.
Ik heb dit vroeger gehad, in een best extreme vorm. niet meer de bus durven pakken, altijd aan de uitgang willen zitten, alleen nog tv durven kijken met de afstandsbediening gericht naar de tv, extreem checken op vervaldatum, niet op café durven, al in paniek raken als de in een boek stond de soldaat geeft zich over, was er letterlijk 24 op 24 mee bezig. Was zo ongeveer verslaafd aan motilium en was letterlijk in paniek toen dat enkel nog op voorschrift te krijgen was. Heb toen begeleiding gehad van een psycholoog en ben er nu voor het grootste deel vanaf. Ben zelfs verpleegkundige kunnen worden. Emdr zou ook helpen tegen fobieën. Maar echt zeker een psycholoog zoeken! Dat heeft mij echt goed geholpen. Wat ook hielp maar niet aan te raden is was dat ik door mijn colitis vaak misselijk was en moest overgeven, toen heb ik beseft dat het eigenlijk veel minder erg was dan ik het maakte in mijn hoofd. Het enige waar ik nu nog moeite me heb is het opruimen, daar kan ik nog altijd niet naar kijken. Maar ik besef dan ook weer dat volgens mij niemand dat aangenaam vind en voor z'n plezier doet. Sterkte en hopelijk vind je iets of iemand dat je hierbij kan helpen!
Owh… en ik maak niet meer belachelijk schoon! Wat een verademing. Was ook een lang traject van zien dat er niks gebeurd als je het simpelweg niet doet. Sta soms wel eens van mezelf te kijken als ik de supermarkt uit kom en niet meer panisch alle handen direct wil ontsmetten. Denk er niet eens meer aan in de meeste gevallen!
Wat fijn jullie reacties, ik ga er zeker wat mee doen en ga komende week de huisarts bellen. Dit geeft me echt stress en ik wil nu ook graag al het speelgoed schoonmaken waar ze afgelopen dagen mee heeft gespeeld zodat daar niks 'besmettends' meer opzit, of hoe beschrijf ik dat. Jullie weten denk ik wel wat ik bedoel. Zelfs dit topic vind ik lastig te lezen, maar ik vind het echt al fijn om zo even mijn verhaal kwijt te kunnen, dat doet me goed. Wij zijn ook eens met de hele familie (6 volw en 3 kinderen) een weekend weg geweest. Samen in 1 huisje. En tuurlijk, ikzelf werd ziek, toen zwager, schoonvader, schoonzus en dochter(allemaal misselijk of spugen). Ik kan je zeggen, ik wist niet hoe gauw we weg moesten gaan, die laatste nacht ging ik met mijn gezin niet blijven. Dus wij zijn midden in de nacht weggegaan onder lichte dwang van mij. Als we ooit weer samen weggaan, gaan wij in een eigen huisje
Ooh wat herkenbaar is dit. Ook het opruimen, ik doe het liever zelf zodat ik weet dat het goed gedaan wordt. Ook het weggooien van textiel, veel handdoeken eindigden in de kliko en beddengoed ook. Nu was ik het 2x(!) op 60 graden en gaat het nog eens de droger in. Medicatie heb ik ook in huis, ik heb het alleen nog nooit gebruikt omdat de bijwerkingen niet mals zijn, maar de gedachte dat ik her in huis heb is geruststellend. Fijn dat je de fobie aardig onder controle hebt!
Nu ook de rest van het gezin buikklachten. Pff dit is niet goed voor mijn gemoedstoestand hoor. Sorry voor al mijn berichtjes. Ik wil er zo graag goed voor ze zijn ik sta stijf van de spanning, hopende dat mijn kinderen hier niet teveel van oppikken.
Owh ik weet zo hoe dit is Ik had tijdje terug EMDR opgestart voor mijn emetofobie maar toen is mijn trommelvlies gescheurd geweest door heel iets anders (mijn goeie oor) dus toen kon ik de piepjes niet meer horen. Ik wil het nu weer opstarten want we hebben hier ook buikgriep gehad. Ik heb altijd gewerkt in de zorg dus ik heb geleerd om te kunnen handelen als er iemand moet overgeven omdat ik een soort knop omzet. Ik noemde het mijn verpleegstersknop. In de thuissituatie was ik altijd 'benieuwd' hoe dit mijn dochter ging aangezien ze dit nog nooit gedaan had. Van mijn vriend kan ik het niet hebben. Als hij misselijk is kan ik niet naast hem liggen en heb ik zelfs beneden op de bank nog zware hartkloppingen en zelf misselijk. Toen het bij mijn dochter begon paar maand geleden 12 uur lang om de 20 minuten spugen heb ik haar kunnen helpen maar het echt opruimen van bed kon ik niet. Wel de emmer legen en haar troosten zeg maar. Maar de angst die daarna bij mij kwam was zoveel erger dan alleen een keer misselijkheid van iemand zien bijv. door drank wat in mijn jeugd veel angst gaf als ik uitging. Hier kwam angst bij dat ik het zelf kreeg, angst dat mijn vriend het kreeg. Ik heb twee weken in een actieve staat van paniek geleefd en mijn vriend en ik hebben het allebei gehad alleen in mildere vorm zonder spugen. Maar het heeft me wel weer heel erg teruggegooid in de angst, paar weken daarna had mijn vriend een uitje vanuit werk en kwam hij laat thuis. Ik ben die nacht op de bank gaan liggen omdat ik bang was dat hij teveel gedronken had en misselijk zou worden terwijl dit dus niet eens zo was. Ik ga dus ook weer hulp zoeken.
Wat herkenbaar!!! Helaas.... Ik heb het ook, bij mezelf, maar vooral van anderen. Als ik hoor dat er iemand ziek is, krijg ik het al. Als mijn dochter zegt dat ze buikpijn heeft, krijg ik het al spaansbenauwd en vraag ik altijd of ze misselijk is. Zij heeft gelukkig zelf geen moeite om te spugen. Als mijn ex ziek was, sliep ik niet thuis. Dan pakte ik mijn spullen en mijn dochter en gingen we naar mijn ouders. Nu zelf beroerd, sinds gistermiddag. Ineens enorm misselijk. Gisteravond diaree en veel buikpijn. Ik was zo bang dat ik moest spugen, maar gelukkig niet. Nog wel diarree, maar dat vind ik véél minder erg Nu wel de angst dat dochter het ook gaat krijgen. Pfff. Heel veel sterkte!!
Helaas heb ik hier ook ervaring mee. Zodra mijn dochter maar zegt dat ze niet lekker is, vraag ik haar direct of ze moet spugen. Zodra ze zegt dat ze moet spugen ben ik pleite. Is ze ziek en kan er echt niemand anders voor haar zorgen, dan neem ik een diazepam en dan moet het maar.
Vervelend he, erg herkenbaar ook wat je schrijft over de actieve staat van paniek. En wat goed dat je ook weer hulp gaat zoeken!
Ooh herkenbaar! Ik ren ook het liefste hard weg als iemand van het gezin moet overgeven. Zelf ben ik liever kotsmisselijk dan het idee dat ik moet overgeven. Ik raak in paniek! veel beterschap en hopelijk valt het mee vannacht. Ik vind het testen voor corona ook vreselijk. 1 keer getest in mijn keel en daarna nooit meer. Kreeg een paniek aanval en duwde constant de hand van de tester weg. Het idee van een kokhals reflex vind ik al vreselijk. Hoe gaat dat bij jullie?