kbn ook doodsbenauwd, mn vriend vraagt dan ook altijd of d ie me moet helpen als k moet overgeven maar het lukt niet omdat k zo overstuur ben, dan word k helemaal boos, ksluit me ook vaak op in de wc of douche als het zover is
Nou, ik meld me dus ook... Ik weet niet hoe het gekomen is, volgens mijn moeder was ik vroeger al in paniek als ik moest overgeven. Ik kan me nog wel herinneren dat ik als 8-jarige een keer had overgegeven en dat ik daarna een hele lange tijd elke avond "een raar gevoel in mijn buik" had en daardoor niet kon slapen. De laatste keer overgeven is 16 jaar geleden: door de oliebollen. Die eet ik sindsdien dus niet meer. Ik vind mensen die overgeven afschuwelijk...mensen die misselijk zijn trouwens ook. Zaterdag in "Wat vindt Nederland" zat een akelig fragment, een meisje dat geblowd had en daar ziek van was. Ik wist dat het ging gebeuren en toch bleef ik kijken. En vervolgens heel de avond misselijk. Dat vind ik trouwens wel iets geks... als er bijvoorbeeld kots op straat ligt, kijk ik toch, terwijl ik weet dat ik er de hele dag last van heb. Hebben jullie dat ook? Zelf overgeven lijkt me afschuwelijk. Ik zeg lijkt, want ik weet niet meer hoe het voelt. Misselijk ben ik wel af en toe, maar dat komt vaak ook door de angst om ziek te worden. Ik drink dan groene thee met munt, dat helpt bij mij heel goed. En op de koude badkamervloer gaan zitten ook Sorry voor het lange verhaal, ik ben gewoon zo blij dat er mensen zijn die me begrijpen! Edit: zo lang is het verhaal bij nader inzien niet eens
oooow toch niet dat meisje op dat bankje wat haar vader belt en dan gaat overgeven? Word er spontaan weer misselijk van.
...oh dit heeft me zoontje..die wordt helemaal hilarisch als hij maar denkt dat hij moet overgeven..voelt maar iets in zijn keel en begint gelijk angstig te doen...maar is hier de benaming emetofobie voor dan?
@eliesja Ja google het maar eens. Ik had het ook even zaterdag bij, wat vindt Nederland. Ik zag het niet aankomen maar toen het gebeurde schoot er even zo'n adrenalinekick door me heen. Maar dat is gelukkig snel weer weg nu.
Oeh bah, nee dat blijft echt de hele avond / nacht hangen bij mij, ook als ik iets op straat heb gezien ofzo. Kan er echt niet tegen!
Hier nog zo'n emetofoobje (wist niet eens dat daar een benaming voor was) Toen ik een jaar of 7 was ooit over moeten geven, daarna nooit meer (heb gelukkig een hele sterke maag!). Kan er niet naar kijken, niet aanhoren en niet ruiken. En vriendlief heeft het nogal eens na een feestje. Tijdens de zwangerschap altijd bang geweest voor ochtendmisselijkheid. Nooit last van gehad. Tijdens de bevalling alles ondergek*tst (sorry dames),maar ja toen dacht ik er niet bij na. Het rare is dat mijn zoontje laatst heel ziek was, toen heb ik het gewoon met mijn handen opgevangen. Was wel misselijk daarna dat wel. En 's avonds heb ik het met heel mijn lijf opgevangen Kon er toen ook wel redelijk tegen.
Nou, heel herkenbaar hoor!! Gelukkig ben ik er vanaf met hulp. Het begon bij mij toen mijn vader kanker had en heel veel (slijm) moest overgeven vanuit zijn tenen. Hij overleed en door alle spanning was het op een gegeven moment zo erg dat ik nergens naartoe durfde. Niet op stap, niet in drukte, niet in de auto op de snelweg, alleen nog leven op sla en vifit en jarenlang niet uit eten durfde omdat het eten bleef hangen in mijn keel. Dat laatste ben ik nu sinds 1,5 jaar vanaf. Het heeft bij mij puur spanning en stress te maken. Bij mij waren goeie oplossingen: - brandnetelthee drinken voor de misselijkheid - altijd plastic tas in handtas bij - Rescue druppels innemen!! om te ontspannen - Als ik 1 x op stap ging, boterhammen met hagelslag eten zodat ik niet misselijk werd van de honger. En inderdaad toch altijd kijken naar vlekken op straat en op tv. Stom he? Nu kan ik er tegen als mijn man zich niet lekker voelt en ziek wordt. Alcohol drink ik trouwens nog steeds niet, word ik misselijk van en vind ik vies.
Goed dat je er vanaf bent! Scheelt een hoop ellende... Er was laatst ook iets over op tv. Dat confrontatietherapie goed helpt bij deze fobie. Moet er alleen niet aan denken!!
Hoi, kom ook ff spieken.. Heel herkenbaar allemaal.. Waar ik vooral bang voor ben sinds ik moeder ben, is dat mijn dochter buikgriep krijgt en ze mij dan ook aansteekt Ik word ook boos als iemand zegt dat ie misselijk is/buikgriep heeft (gehad). UIT MIJN BUURT! Ik wil ook altijd van mijn vriend weten als er een collega ziek is, wat ie dan heeft. Nou heeft een collega buikgriep gehad en ben ik nu dus steeds bang dat vriendlief ook aangestoken is.. pff. Ook mag hij absoluut niet bij me in bed slapen als hij gedronken heeft en heb sowieso een hekel aan (grote) uitgaansgelegenheden en dronken mensen. Heb standaard een bakje onder mijn bed staan en een plastic tas in mijn tas die ik meeneem als ik wegga. Als mijn dochter moet overgeven ben ik redelijk kalm voor mijn gevoel maar omstanders vinden van niet.. Ik krijg een beetje een blackout ofzo en word heel druk. Tja.. Moet zeggen dat als ik lekker in mijn vel zit, het lang zo erg niet is. Wil nog steeds een keer in therapie ofzo (EMDR lijkt me wel wat), ben namelijk ook bang dat ik mijn dochter aansteek met deze irritante fobie. Vroeger trouwens ook al een hekel aan overgeven, was als kind al bang. Denk dat het komt van mij basisschooltijd. We zaten in een kring, fruit te eten en uit het niets ging er een jongen vreselijk over zijn nek. Afschuwelijk.. De leraar was ook lichtelijk in paniek en het gevoel van onmacht, angst en walging is me goed bijgebleven.. Als ik denk dat ik moet overgeven wil ik ook alleen zijn, moet er niet aan denken dat iemand mij ziet of hoort overgeven. Maf he?
Ja het scheelt heel veel ellende. Ik was in die tijd ook heel mager. Nu kan ik eindelijk genieten van uit eten gaan. Toch kom je er nooit 100% vanaf. Ik zie weer op tegen carnaval want ik werk midden in het centrum en rijd langs vele kroegen. Maar wat ik wel weet is dat er toch een soort van trauma achterligt wat opgelost moet worden en daarmee het gevolg emetofobie ook minder wordt.
Pffft, kom vanmorgen op mn werk, zit een tijdje aan mn bureau... 't blijft leeg in de kamer terwijl 1 collega altijd rond dezelfde tijd als mij begint. Na een half uurtje komt een andere collega melden dat de persoon die recht tegenover me zit buikgriep heeft en gister ziek naar huis is gegaan (ik werk alleen do-vr dus wist van niks) Het zweet brak me meteen uit, voelde mn buik raar doen. Moest ook meteen naar 't toilet. Daarna nog een paar uur een brok in mn keel gehad. "Wat als andere collega's het ook onder de leden hebben en mij op die manier aansteken???" Op een gegeven moment heb ik maar tegen mezelf gezegd dat er nu toch niks meer aan te doen is. Zat mezelf onnodig gek te maken daar. Maar als er morgen iemand ziek wordt, ga ik echt direct naar huis!! Brrr... zijn jullie ook zo panisch? Ik houd nu een tijdje bij wat ik op een dag eet, en de laatste tijd zit ik rond 1000 calorieen op een dag in plaats van 1800 (voor de BG golf). Kan toch duidelijk de link leggen met mijn angsten volgens mij...
Lekker hè... Ik herken het wel ja. Onze buren hadden allebei buikgriep, dus ik meteen bang dat wij het ook zouden krijgen... Ik houd altijd al rekening met mijn eten, maar dan nog extra. Pfff, Veerle heeft 3 avonden achter elkaar overgegeven... voor het eerst sinds haar geboorte. Waarschijnlijk ook een virusje. En weet je, wonderbaarlijk genoeg heb ik haar kunnen helpen! Ik ben zo trots op mezelf! Ik heb haar vastgehouden, haar op haar zij gelegd en haar vervolgens verschoond. Mijn handen zaten onder, maar ik kon het heel goed hebben! Totdat ze weer terug in haar bedje lag te slapen, toen brak bij mij de paniek pas uit :S Ik werd spontaan misselijk en heb twee dagen amper gegeten, omdat ik bang was dat het er bij mij ook uit zou komen. Daar kan ik zo van balen hè, dat je er gewoon de hele dag mee bezig bent. Maar... ik blijf positief, want nu is wel gebleken dat ik m'n meisje in ieder geval wel kan helpen en ik was bang dat ik dat niet zou kunnen.
Goed gedaan Ellen! Maar ik denk dat dat ook het moederinstinct is geweest? De paniek erna kan ik me heel goed voorstellen hoor. Collega was er (gelukkig) nog niet weer vandaag, en de rest lijkt nergens last van te hebben. Mijn buik rommelt en knijpt steeds. Word gewoon misselijk van de stress. En ook dat slaat op mn buik/darmen! Ik kan mezelf dus gewoon ziek 'denken'... zucht... stomme fobie... Hoop echt dat de buikgriep overal snel voorbij is!
Hi, Tja, kan me bij alles helaas ook aansluiten. (zag Snoopy ook weer staan, haha, weer zo'n vies onderwerp waar we bij uitkomen!) Moet wel zeggen dat ik mezelf ook wel een vette schouderklop heb gegeven paar weken geleden! Zoontje voor het eerst echt ziek, en ik heb het zelf opgeruimd!! Heb trouwens geen last van dat ik zelf dan de hele avond misselijk ben. Wel kan een beeld dat ik gezien heb me lang achtervolgen.... Ik denk dat je van je kind gewoon veel meer kunt hebben dan van bijv je partner. Als mijn man ziek is heb ik echt zoiets van: ik hoef geen kus en blijf uit mijn buurt!! Erg he.... En als ik misselijk ben doe ik altijd het volgende, en het lijkt alsof ik helende krachten heb, haha! (heb deze tip van mijn moeder en die had het op de yoga geleerd) Je wrijft je handen heel hard en snel tegen elkaar aan, zodat je echt een broeiende warmte voelt onstaan. Die warme gloeiende hand(en) leg je dan net boven je huid (niet erop) op de pijnlijke plek. (je slokdarm, maag, buik) Bij mij zakt dan het zware gevoel weg. De warmte werkt helend zeg maar. Ik heb er zelf een variant op gemaakt door van boven naar beneden te gaan met mijn hand, van keel naar buik en dan weer opnieuw. Alsof je de 'brok' uit je lichaam laat vloeien. Naja, kijk maar wat je ermee doet. Misschien verklaren jullie me wel helemaal voor gek?? Zie ook altijd een beetje oo tegen de Carnaval hier in het zuiden des lands....maar denk dan ook weer; zelf gedaan is geen virus dat ik ook kan krijgen als ik ergens iets vies zie! Sterkte ermee allemaal! XX
@ Moppie: ik denk ook dat het mijn moederinstinct was. Voor je kindje heb je tenslotte alles over hè! Balen dat je zo'n last hebt van het 'jezelf ziek denken'. Loslaten is moeilijk hè? @ Meesje: ook een gevalletje moederinstinct Knap van je! Die helende krachten zijn wel handig . Ik verklaar je echt niet voor gek hoor, ik doe het zelf ook. Ik leg mijn handen op mijn maag en buik en probeer het er dan als het ware uit te trekken en dat werkt meestal heel goed. Laatst werkte het trouwens ook toen ik het bij mijn man deed, bizar! En die carnaval... tja, daar doe ik dus echt niet aan mee! Voor geen goud ga ik de kroeg in!
He Ellen, Wat betreft de carnaval, in de kroeg vind ik het nog geen probleem, maar de 1e 100 mtr buiten de kroeg zet ik het meestal op een rennen, dan ben ik uit de gevarenzone...haha. Maar mijn man is dan flink aangeschoten (probleem voor later die avondm zucht...) en die slenterd dan enorm langzaam. Dringt ook nooit to hem door waarom ik zo hard loop....mannen....grbmrll:x Morgen hebben wij hier in Limburg (is maar op 3 dorpen) de Gekke Maandag. Dan is bij ons 2 weken voor de echte carnaval de hele dag carnaval van 's morgens tot 's avonds. Voordeel is dat je er ook met 1 dag vanaf bent! En dan mét de carnaval kan ik lekker 3 dagen thuis relaxen! Naja, we zullen het onszelf wel allemaal tussen de oren hebbeen gestopt, maar ja, iedere gek heeft zijn gebrek moeten we maar denken!