Vandaag de uitslag van mijn punctie en icsi poging. Wij zijn gedurende enige maanden, zeg maar 1,5 jaar bezig om een brusje te krijgen voor mijn prachtige dochter. Onze kleine meid komt ook voort uit een icsi poging. de eerste volledig afgeronde poging en direct raak! Jeuh! bijna 2 jaar verder en het lukt maar niet. Mijn leeftijd telt mee, mijn echtgenoot is ook niet goed vertegenwoordigd in actieve zwemmers. Kortom: onze icsi poging 2 is vandaag gestrand in geen bevruchting. Nu is er nog wel een laatste poging, maar hoe langer ik er nu mee bezig ben en erover nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat het afgelopen is. Een tweede kindje zit er voor ons niet in, dus kom ik in een periode van afscheid nemen van mijn toekomstbeeld. 1 kind hebben is fantastisch en ik zal daarmee ook het af moeten gaan sluiten, maar het doet toch zeer. Hoe zijn jullie ermee omgegaan?
Wat een naar bericht Ik heb geen ervaring, maar wil je wel heel veel sterkte wensen. Misschien is dit niet waar je op staat te wachten, maar ik draag het toch aan: hebben jullie overwogen om de laatste poging toch te doen maar dan in Dusseldorf? Daar hebben ze veel meer ervaring met lage eicel voorraad en slechte zaad kwaliteit dan in Nederland. Alles wordt veel beter onderzocht en qua behandeling en (andere/meer) medicatie is er ook veel meer mogelijk. Kom gerust eens in het dusseldorf topic rondkijken mocht je het toch nog willen overwegen. Hoe dan ook, ik wens je veel sterkte!
wij hebben ongewild ook 1 kindje, nou ja, ze is al 8 dus laat dat "je" er maar af Wij hebben geen ervaring met icsi oid. Bij ons zit het zo, het duurde 9 maanden voor we zwanger waren van onze dochter en na na een paar jaar wilden we graag een tweede kindje, dit lukte maar niet en na een jaar ben ik naar de huisarts gegaan met de vraag of ik door mocht naar het ziekenhuis. Inmiddels waren mijn menstruaties een hel en die hel duurde op het laatst 3 van de 4 weken, ik stond op het punt om in te storten, ik dacht dat mijn lijf en mijn verstand met me aan de haal gingen omdat ik zo graag een kindje wilde en het maar niet lukte. Toen ben ik bij de gyn terecht gekomen en na een hoop vragen en een echo zag ze een holte gevuld met vocht en zei ze dat ze dacht aan endometriose. Ik ben gaan kijken op de site van de endo stichting en alle puzzelstukjes vielen op hun plek.... ik was niet gek aan het worden, dit was wat ik had... Na een paar weken moesten we terug komen om te laten kijken of de holte weg was, dit was niet zo en we werden door gestuurd naar de endo specialist. Deze arts stelde een operatie voor en zei dat ik er maar eens over na moest denken... ik hoefde er niet over na te denken, ik wilde perse weten of we nog kans maakten op het krijgen van een kindje of niet, alles beter dan in deze onzekerheid met een grote wens te blijven zitten... 7 januari 2014 stond mijn operatie gepland, ik was er klaar voor, ik zou duidelijkheid krijgen! Tot op 3 januari ons leven op zijn kop kwam te staan doordat er bij mijn man teelbalkanker werd geconstateerd..... Grote paniek, hij werd die dag nog geopereerd en toen volgden twee weken van afwachten op de uitslagen.(na twee weken gelukkig goede uitslagen gekregen en het is bij een operatie en de controles gebleven tot nu toe) En toen mijn operatie.... ga ik me wel of niet laten opereren nu???? Lang overlegd met mijn man, en mijn familie en samen met hun een plan gemaakt hoe de opvang van onze dochter geregeld zou worden enz enz . De operatie ging door, mijn man kon niet mee vanwege zijn eigen operatie dus mijn moeder ging mee. Na de operatie kwam de gyn met het nieuws dat er op elke eierstok een flinke cyste zat die ze schoon gespoeld hebben en dat er heel veel verklevingen zitten, mijn eileiders zijn door de verklevingen zo gedraaid dat er met geen mogelijkheid eicel in kan springen en de doorgankelijkheid was nihil. In de weken voor de operatie hadden we al uitgebreid besproken wat we in welke situatie wel en niet zouden doen. Zo hebben we er voor gekozen dat we een klein beetje hulp aan zouden gaan maar geen uitgebreide behandelingen wilden aan gaan, dit ivm onze dochter, onze leeftijd en alles wat er bij die behandelingen komt kijken. In het gesprek een paar weken na de operatie zei de gyn dat dit een hele verstandige beslissing was om dat de kansen met ivf zelfs minder dan 5% zou zijn.... we hebben enorm veel geluk dat ik zwanger ben geraakt van onze dochter , en daar zijn we nog steeds heel erg dankbaar voor. In de periode na de goede uitslagen van mijn man zaten we nog behoorlijk in de overleefstand en zijn "mijn" uitslagen een beetje naar de achtergrond gedrongen, ik deed het ook af als " wij hebben elkaar nog, dat is het enige dat telt" Een jaar later heb ik het moeilijk gehad met alles wat mijn man, en ons met zijn ziekte is overkomen en pas een half jaar daarna kwam bij mij het grote verdriet naar boven van het hebben van endometriose en het niet meer krijgen van nog een kindje naar boven... Ik had toen een doorbraak bloeding en heb denk ik een week lang zo verschrikkelijk veel gehuild... Ik kon gelukkig bij mijn man terecht want ik wilde niemand er mee lastig vallen... het was allemaal immers al anderhalf jaar geleden en veel mensen waren het gedeelte wat mij betreft eigenlijk al weer vergeten, ondergesneeuwd door het gebeuren rondom mijn man.... Sindsdien is bij mij het echte rouwen eigenlijk pas begonnen.... in januari is het allemaal 3 jaar geleden en ik kan nu zeggen dat het goed is zo, we genieten heel erg van onze dochter en van elkaar en hebben het fijn samen. in het begin best geregeld "een klap in mijn gezicht" gekregen hoor, zo waren we op een verjaardag bij vrienden toen een vriendin van haar vertelde dat ze zwanger was van de tweede, tot die tijd dacht ik altijd "leuk... onze tijd komt ook nog wel" nu dacht ik "(kramp in mijn buik) oh nee... dit gaan wij nooit tegen iemand zeggen...." onder tussen mijn tranen binnen zien te houden.... Het is echt een rouwproces waar je doorheen moet.... geef je verdriet de ruimte, het mag er zijn. En wat mij erg geholpen heeft is kijken naar wat je wel hebt. Heel veel sterkte met het verlies van een grote wens.....
Na onze dochter (nu 4) was ik de derde icsi zwanger van een tweeling, één kindje is gestopt met groeien met 8 weken en het tweede kindje had trisomie 18 en hebben wij hem laten komen. (Zwangerschapsafbreking). Dit heeft zo vreselijk veel pijn gedaan en mij verdriet gedaan. Na een jaar dacht ik weer klaar te zijn voor een nieuwe behandeling, deze zijn we gestart en wederom een positieve test die uitliep op een vk/menstruatie. Hierna was ik zo klaar met de naalden, de hormonen, de teleurstellingen en het verdriet. Ik wilde niet meer verder met de mmm. Ik ben blij met deze keus, eerst vond ik het moeilijk en was het een soort afscheid nemen van iets dat er niet komt, van een toekomstdroom? Maar nu zie ik ook de voordelen, één kindje is wel zo makkelijk, we hebben erg veel luxe (financieel) dus eigenlijk kan alles, onze dochter is erg makkelijk en we reizen dus best veel. As kerst gaat ze voor het eerst op de skies. Het is goed nu, ik ben tevreden en ik ben erg dankbaar dat zij me moeder heeft gemaakt, dat ze ons gegund is. Je hebt nog een poging, ga je die nog wel doen of niet 💋
hai hier nog een moeder met ongewild 1 kindje. Ik heb een zoon die alweer op de basisschool zit en zelf ben ik richting 40. De vader van mijn zoon ging ervandoor en ik bleef achter met een baby. Ik was toen begin dertig en stond op standje overleven. Jarenlang alle focus op mijn zoon en niks met welke man dan ook gedaan. Toen een andere relatie dat bleek ook allemaal niks. Maar al die jaren vreselijk veel naar een tweede en wellicht derde kindje verlangd. Nu is er geen man, maar mijn kinderwens is heel erg groot. Elke keer als ik ongesteld word denk ik:wie of wat bepaalt nou of je kinderen krijgt en zo ja hoeveel? Het doet gewoon pijn.