Ik ben met iemand in conflict en ben benieuwd wanneer jullie iets als mishandeling zien. Ik vind bijvoorbeeld het gooien van spullen naar iemand lichamelijke mishandeling, net als iemand de huid volschelden of kleineren, geestelijke mishandeling is. Ik kijk dan vooral naar een kind. Waar zou voor jullie de grens liggen en wanneer besluit je om hier actie voor te ondernemen. Hij gooide hem er te snel in...ik wil geen welles nietes spelletje, laat ieder in hun waarde in wat hun mening hierin is. Ik ben oprecht nieuwsgierig of hier een redelijk dezelfde grens over is met ouders. Wat ik me ook afvraag, heeft je eigen jeugd hierin ook een rol in gespeeld. Ofwel is de spriet bij iemand die dit zelf heeft meegemaakt gevoeliger of juist niet...
Ik moet eerlijk zeggen dat bepaalde dingen heel erg aan de context ligt. - altijd bij de oppas zitten. Ja als werkende alleenstaande moeder zit je als kind nou eenmaal op de opvang. Ik zie dat zelf niet als mishandeling, ik ben trots op mijn moeder dat ze nooit een uitkering heeft hoeven aanvragen en carrière heeft kunnen maken. - altijd buiten of op je kamer zitten. Tja ik was altijd buiten of zat op mijn kamer. Voor mij geen mishandeling dus. De rest kan onder mishandeling worden verstaan, zoals continu kleineren etc. Slaan, schoppen, dingen naar elkaar gooien vind ik sowieso mishandeling. Dat doe je gewoon niet.
Ik heb 1 hokje niet aangevinkt en dat is zeggen dat iemand iets fout doet. Kanttekening hierbij is dat het aan de manier waarop men dit zegt.
Ik vind kapotte kleding geen mishandeling. Dat hebben ze hier ook regelmatig maarja het zijn echt buitenkinderen en zolang iets lekker zit willen ze het niet weg doen. Ik vind het er een beetje bij horen. Altijd buiten of op de kamer vind ik dus ook geen mishandeling, ze zijn hier bijna altijd buiten. En laatst dagen lang alleen boven geweest om samen een toneelstuk te maken inclusief script en kostuums wat supergeheim is voor ons Altijd bij oppas: altijd is overdreven, maar veel bij een oppas als ouders veel werken kan soms niet anders. Ben zelf gastouder geweest bij een gezin thuis, soms 5 dagen per week maar zijn nog steeds heel gelukkige kinderen en we hadden het reuze gezellig. Zeggen dat iemand iets fout doet: in principe niet perse mishandeling maar als het heel vaak is vind ik het onder kleineren vallen en dat vind ik wel mishandeling. De rest vind ik ook allemaal mishandeling. Heeft niets met mijn eigen jeugd ofzo te maken trouwens. Ik vind gewoon dat het schadelijk is om al die dingen te doen bij kinderen. Komt misschien wel door mijn opleiding (ben pedagoog)
Ik heb geen vinkjes bij -zeggen dat iemand iets fout doet (ligt geheel aan de manier waarop) - kapotte kleding (ik kan me voorstellen dat als je een zoon hebt die bijv. gaat hutten bouwen je hem een kapotte broek aan doet die daarna meteen de prullenbak in kan) - altijd bij de oppas zitten (zie uitleg @Ysabella ) - altijd buiten of op kamer (tja dan zou ik mijn zoon ook mishandelen. Die is zo goed als altijd buiten spelen en als hij thuis komt trekt hij zich terug in zijn kamer = zijn boycave) .
Het ligt nogal aan de context he van al die punten.... Spullen die uit woede of frustratie door de kamer gegooid worden (door volwassenen, laten we eerlijk zijn peuters hebben nog niet helemaal door hoe of wat natuurlijk) vind ik niet normaal. Vooral niet als het richting een persoon gaat (bewust), dan valt het voor mij inderdaad om mishandeling. Kleineren, negeren, mogelijk ook schelden en eventueel het fouten aangeven (ligt aan de manier en hoe vaak) valt voor mij onder emotionele mishandeling. Ja dit heb ik zelf ook meegemaakt (ook andere dingen die hier niet eens direct zo bijstaan) Agressief praten (altijd, in een bode bui? Hoe bedoel je dit?) ligt dus ook beetje aan het hoe of wat.... Altijd op de kamer: als in het kind MAG niet ergens zijn en zit “opgesloten” ja dan vind ik het mishandeling. Is het eigen keuze dan is het eigen keuze. Zelfde als met buiten. Altijd bij de oppas: tja ook hier zitten meerdere kanten aan, o.a. De werksituatie van de ouder(s) is hierin belangrijk. Heb je bijv 2 fulltime werkende ouders, maar zouden de kinderen daarnaast dan ook in het weekend (elk weekend!) elders ondergebracht worden dan vraag ik me af waarom je kinderen wilde Ook kunnen er persoonlijke omstandigheden meespelen waardoor kindjes van bijv een thuisblijfmoeder ook geregeld naar de oppas gaan, maar fulltime lijkt me in dat geval niet aan de orde. Slechte verzorging heb je verschillende gradaties in....en het ligt voor mij geheel aan meerdere omstandigheden bij elkaar opgeteld of ik het vind vallen onder mishandeling of niet. Hetzelfde voor kapotte kleding Edit: ik heb de poll niet ingevuld omdat ik dus vind dat de boel een stuk genuanceerder ligt
Ik vind je opsomming niet helemaal kloppen. Altijd bij de oppas zitten en Altijd buiten of op de kamer zitten, wat bedoel je daarmee? Als een kind altijd bij de oppas is, dan is de oppas de pleegouder geworden ofzo? Wat is altijd? Hierbij heb jij iets heel specifieks in gedachten. Evenzo wat betreft het altijd buiten zijn of altijd op de kamer zijn. Altijd buiten, dan is het kind het huis uit gezet? En altijd op de kamer, dan is het vrijheidsberoving of iets dergelijks? Het is mij ook niet duidelijk of het daarbij de vrije keuze van het kind is of dat ze thuis niet welkom zijn/altijd direct naar hun kamer gestuurd worden of opgesloten worden wanneer ze thuis zijn. Dit inderdaad over dat specifieke punt in de opsomming. Alle andere dingen vallen onder psychische en/of fysieke mishandeling óf verwaarlozing (ook een vorm van mishandeling). Kapotte kleding hoeft niet per se verwaarlozing te zijn, dat kan ook een kwestie zijn van armoede of een heel ruig kind.
Ja die altijd dingen zijn inderdaad wat vaag. Maar ik denk dat ze bedoelt opvallend vaak. Maarja dat is relatief natuurlijk. Als ik een kind elke dag alleen op straat zie dwalen ga ik me wel zorgen maken.
Volgens mij kan alles ‘mishandeling’ zijn als je het in een bepaalde mate toepast (of juist niet toepast). Dat je een keer heel boos bent en vloekt en tiert, vind ik niet meteen mishandeling. Doe je dat íedere dag, dan wel. Maar tandenpoetsen is geen mishandeling, doe je dat 12x per dag 10 minuten dan vind ik dat een vorm van mishandeling. Rollen in de sneeuw is prima, maar je kind in een pyjama uren in de sneeuw zetten niet.
Maar vind je niet dat sommige dingen altijd mishandeling zijn, zoals je kind uitschelden of schoppen?
Ik heb het bewust zo ‘open’ neergezet om precies wat er nu gebeurd te krijgen, waar ligt een grens. Inderdaad het altijd buiten zijn is een heel open begrip bewust om te zien wanneer iemand wel of niet zou reageren. Hier zijn het ook echt buitenkinderen maar ze kunnen ook altijd naar binnen aangezien de deur achter open is als ze buiten zijn echter hebben we een kindje in de buurt die tot 22 buitenzit en vaak huilt, is ze niet buiten dan roept ze vanuit het raam naar je. Dit kun je dubbel zien. Of ze moet daar of buiten zitten of ze doet het uit vrije wil en vind het fijn om dan naar voorbijgangers te roepen. Kleineren is ook zo’n punt een keer zeggen jeetje das een domme manier geweest om het op te lossen (ook niet helemaal netjes spreken natuurlijk) is niet meteen mishandelen maar constant zeggen dat iemand dom is enz weer wel. Ik heb enkele aanknopingspunten gepakt die vaak een heel zwart/wit beeld opleveren (slaan, schoppen enz) maar ook die juist ervoor moeten zorgen een reactie te krijgen waar die grens precies voor je ligt. Daarbij speelt ook leeftijd een rol, een peuter begrijpt het minder dan een puber kan ook minder goed handelen met bepaalde acties van een ouder/volwassenen. Dus bij welke punten denk je 1: oké dat is geen nadenken dat is gewoon mishandeling en dit zou ik naar x tijd melden, 2: het ligt eraan in welke mate en wat de situatie er omheen is 3: nee of misschien als het in extreme vormen gebeurd Dan wil ik graag weten wanneer bij jou de grens ligt als je naar jouw nummer 2 kijkt
Ja, wat dat betreft is de context belangrijk. Ik hing ook altijd buiten rond, maar over welke leeftijd gaat het hier? En tot hoe laat? En is het ook in de stromende regen of alleen bij goed weer? En mag/kan het kind wel naar huis tussendoor? Zijn de ouders thuis? Nogal wat mogelijkheden. Dus alleen is veel buiten (altijd is hoogst waarschijnlijk onzin, neem aan dat het hier niet over een dakloos kind gaat) is niet per definitie mishandeling, terwijl gemept of uitgescholden worden dat sowieso wel is.
Als alles wat hierboven staat structureel gebeurd zie ik dit als mishandeling. Iedereen doet wel eens iets van t lijstje ( muv slaan natuurlijk) en dan is t niet meteen mishandeling.
Inderdaad. In ons geval zou het dan zijn: is buiten zodra ze de kans krijgt maar kan altijd thuiskomen en we willen weten waar ze is en ze krijgt te eten en ze moet naar binnen als het te laat is.
Ik mag hopen dat agressief praten, schelden, kleineren, gooien met spullen en slechte verzorging ook uitzonderingen zijn, ik vind al die dingen echt niet kunnen hoor.
Kapotte kleding is nog eerder verwaarlozing dan mishandeling. Maar inderdaad het merendeel is afhankelijk van de context.
Ja horen ee uiteraard ook bij. Hoewel iedereen er denk ik wel eens onbezorgd bijloopt en schelden doet ook iedereen wel eens denk ik
Haha dan wordt mijn dochter toch echt mishandeld en verwaarloosd. Ze is vandaag toch echt met een gaatje in gaar legging naar de oppas gegaan. Zonder gein. Het is echt afhankelijk van de situatie. Schoppen en slaan vind ik de ergste van t lijstje en mag nooit!!! voorkomen. Zelfs een tik geven vind ik notdone
De altijd bij de oppas zitten heeft laatst een hele discussie gekost met een thuisblijfmoeder. Ze was namelijk erg boos op een moeder die met moeite (in haar ogen) haar kind naar school bracht en dan ik citeer haar even: ‘op haar hoge hakjes naar haar veel te dure auto rent zodra ze de mogelijkheid heeft en weg vliegt om haar als het kind geluk heeft de volgende ochtend weer op school te zien’ ik vond dat toch een lastige aangezien ik weet dat de ouders beide hard werken daar is wat over te zeggen want als je beide 60 uur in de week werkt en je dit erg belangrijk vind waarom zijn er kinderen in je leven maar aan de andere kant misschien hebben ze een hele hoge en dure levensverwachting en ligt dit hoog in hun vaandel zodat ze voor hun gevoel hun kinderen alles geven. Deze kinderen zijn dus gewend om bij de oppas te zijn wat niet direct schadelijk hoeft te zijn. Ik vind het dan erger om die kindjes te zien die met een sleuteltje om hun nek van school weg gaan en thuis in een leeg huis komen.