Dat is natuurlijk niet zelfstandig wonen. En waarom moet je een werkend volwassen kind sponsoren dan? Die heeft een eigen inkomen als het goed is. Helpen bij de aankoop van een huis begrijp ik wel (als je de middelen hebt). En leuk dat je thuis woont en af en toe kookt. Maar dat is in mijn ogen geen echte zelfstandigheid of een volwassen leven hebben. Je blijft afhankelijk van je ouders. Prima als dat is wat ouders graag willen of als kinderen die ondersteuning nog nodig hebben (vanwege sociale of medische redenen). Maar in ons geval is dat niet nodig en niet wenselijk. Tijdens de studie is het prima (hoewel de kans groot is dat ze op kamers gaan tzt). Maar een werkende volwassene die een afgeronde studie heeft?
Psies. Mijn dochter van 18 zou ook best zelfstandig willen wonen (in theorie hoor, in praktijk denk ik het eigenlijk nog niet echt) maar zelfs een studentenkamer kost je al een rib uit je lijf. En ivm haar autisme is dat ook geen fijne woonsituatie waarschijnlijk. Dus mag ze gewoon thuis blijven wonen zolang ze studeert en daarna kijken we wel verder. In groep 8 was er een moeder cq stiefmoeder van een paar klasgenoten die vol trots zei dat elk kind met 18 weg moest wezen. Ben stiekem zoooo benieuwd of ze inmiddels alle vijf al weg zijn, geloof er niets van in deze huidige woningmarkt. Vind het ook belachelijk om te verwachten dat iedereen met 18 in een perfecte zelfstandige betaalbare woonsituatie volledig kan functioneren. En dat je je kind tekort doet als het thuis woont en mee eet enzo. Alsof er na je 18e verjaardag opeens niet meer voor je gezorgd mag worden. Nog even afgezien van de financiële aspecten.
Hoezo sponsoren wij hem dan? Hij betaald gewoon kostgeld. Ik zou niet weten hoe hij zo 1,2,3 aan een huis zou moeten komen, misschien heb je het nieuws gemist dat er nogal woningnood is, in Nederland? het is in dit geval totaal niet relevant of hij wel of niet op zichzelf wil of dat wij hem thuis willen houden. Als er voor hem geen betaalbaar huis is, wordt dat nl enorm lastig. of ben jij van het type wat haar kind de deur uitzet terwijl het geen woonruimte heeft?
In het geval van zoon speelt ook zijn autisme mee. Hij kan prima op zichzelf wonen hoor, zou zich financieel ook redden, gaat netjes met zijn geld om en weet ook hoe een huishouden werkt , maar hij kan niet naar een andere woonplaats omdat hij soms extra hulp nodig heeft. Als wij met vakantie zijn kan hij rustig om 1 uur snachts bellen dat hij het idee heeft dat de kat een knik in zijn staart heeft of zoiets geks. Wat hij dan moet doen? Zit je daar 1200 km verderop. Gelukkig staat mijn vriendin die in de buurt woont altijd standby wanneer wij weg zijn, maar het is dus wel een reden dat hij niet zomaar overal kan wonen.
Beter lezen. Ik reageerde op een post van iemand anders die het had over zelfstandigheid en je kind sponsoren. Staat nergens dat het betrekking heeft op jou. En een woning vinden is inderdaad niet makkelijk. Maar ook afhankelijk van je wensen. Hoe actief je bent en wat je precies wilt (en waar). En natuurlijk maakt het verschil of je 22 bent en net klaar met je studie of al 30 en nog steeds thuiswonend.
Hier heb je dan ook wel woon groepen. Voor autisme maar ook licht gehandicapt en alles er tussen. Zelfstandig wonen met begeleiding en achterwacht. Een kennisje haar dochter van 24 met autisme komt dit jaar nog aan een woning is de planning. Dus het kan wel. Ook hebben wij hier de zogenaamde hat woning deze is echt voor jongeren tot 23 jaar (en mag je blijven tot?. Jaar.). En ben je dus doorstromer. Dus hoe actief is er gezocht vraag ik mij af (niet aanvallend hoor a vers gemeentes zijn lakser) Wij vinden duidsland aantrekkelijk maar c en school gaat niet goed laat staan een nieuwe taal leren. Weet wel dat aansluiting als tiener moeilijk is.
Je had het over volwassen kinderen en niet werkend volwassen in je eerdere post. Een volwassen kind kan ook nog studeren. Ik zie kinderen van collega’s ‘zelfstandig’ op kamers wonen, terwijl de ouders de woonlasten betalen. Daar doelde ik op met sponsoren. Ik weet niet of ze daar heel zelfstandig van worden. Thuis wonen en een mooi spaarbedrag opbouwen om je eerste huis te kopen vind ik nog steeds niets mis mee, ook als ze al werken.
Hier is dat ook, maar hij wil niet in een woongroep, hij wil graag zelfstandig met begeleiding. Hij is dan wel autistisch maar kan zich an sich wel redden. hij is actief genoeg, maar de woningstichting en de gemeente helpen niet. Ook niet op verzoek van mij of begeleidende instanties. heel zuur
dat laatste probeert hij nu. Door zijn Wajong is zijn loon niet heel hoog, maar heeft al een mooi spaarcentje. Hij hoopt over een tijd wanneer huren echt niet lukt een klein appartement of zo te kunnen kopen, maar dat kan echt nog wat jaren duren. wij hebben het niet slecht, maar het is ook niet zo dat wij hem geld kunnen lenen voor een hypotheek
Dat is ook zuur ja. Dat wat ik bedoelde is ook in zelfstandige vorm gelukkig. De een is de ander niet natuurlijk.
Klopt! Op bepaalde vlakken kan hij veel, maar sociaal emotioneel zit hij op het niveau van een 14 jarige (schat ik in) terwijl hij in leeftijd het dubbele van is
En dat is precies wat wij onze dochter geven. Ze werkt de hele week, helpt mij af en toe in huis, kookt regelmatig voor ons. En ondertussen regelt ze al haar eigen dingen, werk, auto, financiën, etc. Ze zou misschien best mee kunnen gaan dingen naar een huurhuisje hier in de buurt, maar dan weet ze zeker dat ze het niet meer bij kan sparen om ooit een huisje te kopen. Dan kan ze beter een paar jaar langer thuisblijven en lekker sparen. En wie weet lukt het dan wel.
Plus dat ze over een paar jaar misschien wil trouwen, dan is het fijn als je gezamenlijk hebt kunnen sparen voordat je op jezelf gaat, dan kun je twee inkomens samenleggen en samen een woning kopen.
Ik hoop het. Ze is single, maar dat kan over een paar jaar anders zijn. En dan is het idd wel zo fijn als ze een leuk spaarpotje heeft.
@tumtummetje Is het wellicht een optie om eerst een vakantiewoning aan te schaffen op de gewenste plek van bestemming? Dat hoeft niet direct een megagroot huis te zijn, maar dat hoeft ook niet als je met maar één kind wil emigreren uiteindelijk. Op die manier heb je alvast een voet in de deur wat een uiteindelijke emigratie een stuk makkelijker maakt. Ons huis in Frankrijk was voordat we er permanent gingen wonen ook al bijna 10 jaar in ons bezit, dus de stap om te emigreren was wat makkelijker gezet. Verder zoals eerder gezegd: is er iets met huidige werkgever(s) te regelen wat betreft vanuit huis werken? Bij mij was dat nooit een optie, totdat ik aangegeven had dat we koste wat kost zouden vertrekken, en aangezien er toen ineens wat meer mogelijk bleek werk ik inmiddels al bijna 15 jaar volledig vanuit huis. Tenslotte wil ik je op het hart drukken dat je rekening moet houden met verzekering voor gezondheidszorg. Als je je uit laat schrijven in Nederland ben je niet automatisch meer verzekerd in Spanje. Dan moet je dus echt zorgen dat je een bepaalde vorm van inkomen vindt (in loondienst, of zoals in mijn geval als zelfstandige) waarbij je verzekerd bent onder de Spaanse regels.
Mijn oudste is 18, dus volwassen, en op werkelijk geen enkele manier zie ik haar nu uit huis gaan. Ook de kinderen van mijn vrienden die universitair studeren wonen allemaal nog thuis. Er is geen plek te vinden en als er wat is, dan is het onbetaalbaar
Ik denk dat amber in utopia woont waar alle studentenkamers en woningen voor starters gratis zijn. Dochter doet nu hbo in Amsterdam, ze is er nog geen 1 tegengekomen die daar ook op kamers zit. Alleen vrienden van haar die als expat in Nederland verblijven. En vanuit haar oude vriendengroep van de middelbare school maar 1, omdat zelfs vanuit onze centrale woonplaats Leeuwarden wel heel ver weg is... Wij wonen ook zeer gunstig, volgend jaar gaat ze naar de universiteit in Utrecht, dat is een klein half uur met de trein en een stukje lopen. Haast net zo ver reizen als een kamer aan de andere kant van Utrecht en dan fietsen of de bus. Dus is er geen enkele noodzaak om daar goud geld tegenaan te gooien. Haar beste vriendin woonde wel zelfstandig, samen met een meisje van wiens ouders het huis was. Maar met de nieuwe verhuurregels stopte dat en nu zit ze weer bij haar ouders omdat er in een straal van een uur rondom Amsterdam (waar ze fulltime werkt, ze is 22) nog niet eens een schuurtje te huur is voor minder dan haar salaris. Maar misschien heeft Amber een goede tip voor haar
Wow, veel toch wel minder positieve reacties. Ook wij zouden héél graag die stap zetten. Maar elke keer zeggen wij "we hadden het moeten doen toen we nog geen kinderen hadden". Ik heb toen het idee iets serieus werd echt nachten wakker gelegen waar ik dan continue mijn kinderen helemaal alleen op zo'n groot Spaans schoolplein zag huilen. En toen dacht ik oke, we blijven in Nederland wonen, maar zoeken wel zo vaak als (financieel en tijdtechnisch) haalbaar is het Spaanse land op en genieten dan écht bewust van de kleine dingen. Afgelopen december heerlijk in de tuin ontbeten en gewoon net even uur langer blijven zitten om van onze spelende kinderen te genieten. Iets wat wij in Nederland zelden doen, daar is het zo gewoon.. ofzo.. en nu heerlijk vanuit de tuin genieten hoe zij over golven sprongen, rond renden door de tuin, samen genoten op een terrasje en lekker kookte. Ik zou héél graag een vakantiehuisje willen hebben, maar wil het absoluut niet aan vreemde verhuren en dan is het een groot deel van het jaar weggegooid geld. Tickets zijn nu eenmaal zo duur geworden dat het niet meer haalbaar is er elke maand heen te gaan..
De vaste lasten zijn een stuk lager dan in Nederland, dus de kosten vallen wel mee. Vaak worden huizen gemeubileerd verkocht, dus dat is in verhouding ook weer goedkoper. Net zoals dat de huis prijzen een stuk lager liggen dan in Nederland. Ik moet er inderdaad ook niet aan denken om vreemde mensen in huis te hebben. Mijn kinderen verstaan en spreken redelijk Spaans en hebben in het dorp ook een hele vriendengroep. Elke avond zijn ze aan het voetballen en of jachtseizoen aan het spelen, als er een taalbarrière is, dan is er altijd wel iemand met een telefoon met Google translate. Maar om nu met 2 tieners naar Spanje te emigreren, dat zie ik niet zitten. Dan zouden ze ineens dagelijks een half uur met de schoolbus moeten en op het moment dat ze gaan studeren, is de kans groot dat ze naar een Nederlandse universiteit willen, dus dan zouden we weer naar Nederland kunnen verkassen. Want ik ga er niet vanuit dat ze ergens een studentenkamer weten te regelen. Nu de kinderen ouder zijn, willen ze ook meer van de wereld zien, dus gaan we niet zo vaak meer als vroeger naar Spanje. Want ondanks het feit dat we een zwembad hebben, en dat ze daar vrienden hebben, wordt het toch wat saai aldus de kinderen. Een aquapark vol met glijbanen is leuker, of een groot meer waar ze behalve kunnen zwemmen, ook kunnen varen en vissen. Dus op den duur ga je dat vakantiehuis wel iets minder vaak gebruiken.
Maar dit is dus precies wat @KleineLai eerder al aangaf: dit soort idyllische scenarios doe je op vakantie, óf als immigrant indien je genoeg geld hebt om nooit meer te hoeven werken. Zodra je ergens naartoe emigreert neem je ook de dagelijkse beslommeringen, verplichtingen en zorgen mee en is er ook niet meer die tijd om met zijn allen dagelijks uitgebreid te gaan ontbijten.