Emigreren Spanje

Leuk bedacht.
Wanneer heb jij voor het laatst de huizenmarkt in nl bekeken?

Denk dat 80% van de thuiswonende volwassenen heel graag een eigen stek zou willen. Maar dat dat gewoon niet gaat.

 

Dit inderdaad.
Waarom zou je in Nederland niet lekker ontbijten en van je kinderen genieten?

Omdat je zo moet werken, het huishouden doen en de boodschappen. En de belasting moet nog ingevuld. Etc.
Al die dingen die je leven hier tot een sleur maken.
Maar die je daar ook gewoon zal moeten doen. En nog een hoop extra, want je kent de weg nog niet goed, dus de regelingen kosten veel tijd.

Ik heb geen persoonlijke ervaring. Verlang er vaak wel naar. 1 van mijn tics is op vakantie altijd te kijken of er nog leuke huizen te koop staan. Maar ben realistisch genoeg om te weten dat ik mijn problemen gewoon met me mee ga nemen.
En ik heb niet zo'n avontuurlijk gezin

Mijn ouders zijn wel geëmigreerd geweest en weer terug gekomen.
De reden: ze misten hun familie en wilden dat wij (de kinderen die daar geboren waren) hun opa's en oma's zouden kennen.
Ze zijn wel altijd heel blij geweest dat ze het hebben gedaan. Het heeft hun leven echt verrijkt. En de verhalen over die tijd bleven levend.

Dus wat ik zou doen TS, is heel realistisch proberen te kijken naar waarom je eigenlijk weg wil uit Nederland.
En vervolgens of emigreren eigenlijk wel de oplossing is.

Rn als je die vragen goed hebt beantwoord kan je proberen een realistisch beeld te vormen van waarheen, wat ga je er doen, hoe ga je het doen etc.

 

Jij zegt precies wat ik dacht

 

Dit idd.
Waarom niet tevreden hier.
Wat mis je?
Het vakantie gevoel en tijd samen (zal dan anders zijn als je maar met 3 daar gaat leven).
....

Volgens wat ik mij herinner is topic starter nog niet lang geleden verhuisd .
Waar komt de "onrust" vandaan om alweer plannen te maken.

 

Heel eerlijk: die sleur was ook wat ik juist zo lastig vond in Nederland. En dat is iets dat ik veel minder merk in mijn huidige situatie.
Natuurlijk heb je in andere landen ook de dagelijkse beslommeringen, daar komt menig emigrant vaak na de "honeymoon periode" achter (dwz na een aantal maanden wanneer je je realiseert dat het toch niet één grote vakantie is), maar is toch net wat anders. Maar hetgeen waar Nederanders in het buitenland zo over klagen - in klagen zijn wij Nederlanders trouwens sowieso héél goed -, dat veel zo sloom gaat, daar zie ik wel het positieve van. In Nederland is alles zo gehaast, dat merk je aan alles: zelfs hun lunch eten ze in recordtempo op. Je kan dan wel zeggen dat je daar niet aan mee wil doen, maar als onderdeel van het systeem gaat dat eigenlijk niet.
In mediterrane landen gaan dingen weliswaar langzamer, maar merk je tegelijkertijd dat er ook meer aandacht en tijd wordt besteed aan veel dingen. Rust wordt meer gewaardeerd en een afspraak verzetten omdat er een ver familielid is gekomen is totaal geoorloofd (om maar een voorbeeld te noemen). En omdat mensen minder op het individu en meer op de gemeenschap zijn gericht, wordt er van alle kanten door en voor elkaar verzorgd. Wat ik echt een verademing vond is niet voor ieder lullig dingetje een stapel aan formulieren en papieren hoeven te regelen. Zorg bijvoorbeeld is zo makkelijk: heb je het nodig, betaal je ter plekke en heb je niks nodig dan betaal je niks.

Ja, natuurlijk zijn er ook nadelen. Privacy wordt heel anders ervaren dan in Nederland en van geluidsoverlast bv hebben ze ook nog nooit gehoord, laat staan dat je bij je buren komt aanbellen met: het is nu 10 uur 's avonds, kan het wat stiller?
En dat is wat je als emigrant zeker moet overwegen, want "cultuur" heeft dus niet alleen mooie kanten, maar ook kanten waar wij als Nederlanders maar moeilijk aan kunnen wennen. Als je niet tevreden bent met je huidige leven dan moet je emigratie niet als een soort uitweg zien - naar mijn ervaring zijn mensen die er zo in staan na een paar jaar weer terug.

 

Als je gaat emigreren neem je jezelf mee ja. Wat betekent dat alles wat je in Nederland al niet deed je hier ook niet gaat doen.

Wel is mijn ervaring dat vanwege de omgeving (het klimaat oa) je meer mogelijkheid hebt om (vaker) te doen wat je zou willen doen; bijvoorbeeld ontbijten in de tuin. In Nederland is het daar simpelweg te koud voor (op die ene toevallige super zonnige en warme ochtend na, eens in de 4 jaar die toevallig ook nog eens op zaterdag valt, en je kinderen heel toevallig ook geen sport hebben die dag)
Wij ontbijten in de zomer regelmatig in de tuin. Maar dat is een leuke bijkomstigheid van emigreren, het volstaat niet als reden om te gaan emigreren.

 

Echt een enorm ouderwetse gedachte. Dat je dus thuis moet blijven wonen tot je getrouwd bent (of minimaal verloofd). En dat dat ook direct een koophuis moet zijn. Ik neem aan dat ze ook de uitzet alvast bij elkaar heeft zodat haar echtgenoot een nette linnenkast heeft straks?

Dan ga je dus automatisch uit van een relatie (een huwelijk zelfs). En dat die ander dan ook een goed inkomen en vermogen heeft. En tot die tijd help je moeder bij het huishouden en verzorging van het gezin. De bible belt staat ver van mijn belevingswereld af merk ik wel.

 

Ik heb persoonlijk niets met emigreren. Maar ik reis graag en veel. Wat mij betreft kan je zoiets altijd proberen. En als het niet bevalt kan je weer terugkeren toch? In plaats van vast te houden aan alles wat hier is zijn er ook avontuurlijke mensen. Je leven is toch niet mislukt als je na een aantal jaar weer terugkeert? Dan heb je een leerzame en fijne tijd gehad waar je ook mooi op terug kunt kijken. Natuurlijk moet je zaken goed overdenken, de taal spreken en je voorbereiden.

De randstad zit vol expats die precies hetzelfde doen. En ook op de universiteit studeren en werken mensen van over de hele wereld.

 

Grappig dat jij zo'n andere belevingswereld hebt. Als jij weet waar in Nederland een overvloed van betaalbare huizen zijn, hoor ik dat graag. Woon zelf in het oosten, en das prima te doen qua koopwoning (maar niet voor een 20 jarige). Maar huurwoningen zijn óveral een ramp. Tenzij je 1000-1500 euro kan neerleggen. Nee hoor mijn kinderen blijven zolang ze nodig hebben. Ik ging al vroeg het huis uit, maar door omstandigheden moest ik terug. Dat scenario bestaat ook nog

Ontopic: geen ervaring mee maar ik zou goed uitzoeken hoe het echte leven in het land werkt. Of dit bij je past. Persoonlijk zou ik dan wachten tot de kinderen klaar zijn met de studies.

 

Het grappige vind ik wel dat ik mijn huis veel meer ben gaan waarderen na de emigratie. In Nederland ben je (deels vanuit het klimaat, maar ook wel gewoonte), toch grotendeels binnenshuis, maar dat is daar gewoon een vanzelfsprekendheid. Hier is dat minder.

Bij ons zitten veel mensen standaard buiten voor hun huis: 's zomers in de avonden om een beetje af te koelen, 's winters omdat het er buiten vaak warmer is dan binnen Ik merk dat dat buiten voor je huis zitten in Nederland nogal wordt geassocieerd met een bepaald (volks) type mensen, waarbij niet iedereen zich prettig voelt. En natuurlijk kunnen ze ook in de tuin zitten, maar dat is op de één of andere manier toch anders, zo kom je minder in gesprek met buren. Hier is trouwens ook zo'n beetje iedereen "buren". Mijn man heeft het zo vaak over een buurman of -vrouw, maar dan blijkt het iemand te zijn die 4 straten verder woont, of aan de andere kant van de wijk... In Nederland zijn zo'n beetje alleen de mensen die direct naast je wonen buren. En dan nog heb je vaak maar weinig met ze te maken.

 

Daar zat ik ook aan te denken. Maar mijn probleem daarmee is de kinderen. Heb je geen kinderen (of zijn ze uit huis) dan ben ik helemaal voor lekker rondreizen en overal en nergens wonen als dat je gelukkig maakt. Het voordeel van de EU; geen grenzen! Settle een paar jaar in Frankrijk, reis door naar Portugal, probeer Denemarken.
Maar met kinderen heb je een verplichting om voor een stabiele basis te zorgen. Voor mij valt daar vaste huisvesting en vaste sociale omgeving bij.

Expats vind ik persoonlijk niet helemaal hetzelfde als emigreren op eigen houtje. Expats hebben een bepaalde veilige omgeving; een community met bijbehorende cultuur, meer en makkelijker toegang tot overheidsinstanties, (bij)scholing, en activiteiten voor de kinderen.
Zorgverzekering en andere administratieve dingen worden allemaal voor ze geregeld / hebben daar makkelijker toegang toe. Vaak hebben zij ook de financiële middelen om regelmatig terug te reizen naar hun thuisland. Ook weten expats en hun kinderen dat wonen in dat land tijdelijk is. Ze bouwen hun relaties met die kennis in hun achterhoofd. Hoewel dat voor kinderen ook echt wel veel moeilijker is dan voor de volwassenen denk ik dat kinderen dat ook kunnen leren.

Maar probleem blijft imo wel dat kinderen zich van nature hechten aan hun omgeving, en voor expat kinderen / kinderen van emigranten die niet settelen kan het een issue zijn wanneer ze zich niet kunnen hechten. Maar daarvoor hebben ze geloof ik (vaak) bij expats andere mogelijkheden gecreëerd om in die behoefte te kunnen voldoen voor zover mogelijk (bijvoorbeeld dmv community van expats in een land en een nauwe link met hun thuisland).
Tegelijkertijd denk ik dat het voor expat-kinderen wel weer makkelijker is dan voor kinderen van emigranten omdat die nog maar moeten zien of papa en mama besluiten ergens te blijven of niet, en dan door schade en schande wijzer worden om zich maar niet te hechten (of getraumatiseerd worden, maar net hoe je het bekijkt denk ik).

Niet elk kind van emigranten wordt getraumatiseerd natuurlijk he. Maar het is wel echt iets waar je voor moet waken. Kinderen zijn geen volwassen en zij gaan heel anders om met dit soort situaties. Zelfs een doodnormale verhuizing binnen Nederland kan zorgen voor schade bij een kind als het net op de verkeerde manier of moment gebeurd. Kinderen die vroeger veel zijn verhuisd hebben (vaak) issues als volwassenen op het gebied van langdurige relaties.

 

Is het tegenwoordig de standaard om meteen iets te kopen dan? Het is toch helemaal prima om vanuit huis eerst te gaan huren en mettertijd eens te kijken voor een koopwoning?
Ik zelf ben zelf ook eerst gaan huren, net als mijn broer en zus, mijn schoonfamilie en mijn vrienden. In mijn omgeving ken ik niemand die meteen vanuit thuis een huis heeft gekocht.
Eigenlijk iedereen ging het huis uit in een huurwoning. Door te werken en te sparen kan er dan op den duur uitgekeken worden naar iets om te kopen. Meestal begon je dan ook met iets kleins en ging je in de loop der tijd een keer naar wat groters. Van kamer, naar appartement naar huis o.i.d
Helemaal prima om meteen iets te willen kopen, dat moet iedereen zelf weten natuurlijk. Het klinkt nu alleen of het een hele gekke keuze is om eerst te gaan huren, terwijl dat toch eigenlijk een hele normale manier is om op jezelf te gaan?
En uiteraard snap ik dat er ook op het gebied van huurwoningen een krapte is. Dat is er bij koopwoningen natuurlijk ook.

 

Het appartement wat wij huurden voordat we kochten zouden we nu niet meer kunnen huren met onze toenmalige startsalarissen (en die waren relatief goed). Net als dat we ons huidige huis nu niet hadden kunnen kopen met het salaris van wat we toen hadden.

 

In mijn familie enzo is het dus idd zo dat er meteen gekocht wordt. Wel door stellen die gaan trouwen, slechts een enkeling huurt eerst iets. Dus voor ons is het dus eigenlijk 'normaal' om iets te willen kopen.
Bijna al mijn neven en nichten die de afgelopen jaren de deur uit zijn gegaan en getrouwd hebben meteen een huis gekocht.

 

Ik ken wel meer mensen waarvan er nog een volwassen kind thuis woont hoor, en die zijn prima zelfstandig.
Kijk ik snap dat wanneer je nog thuiswoont en je was wordt gedaan, je schuift na werktijd aan tafel waar er voor je gekookt is, het huishouden doet je moeder en de boodschappen staan in de kast dat je niet zelfstandig bent. Toch kan dat zeker anders hoor. Ik ken genoeg volwassen kinderen die thuiswonen maar gewoon hun eigen leven leiden, kost en inwoning betalen, zelf de was doen, hun kamer op orde houden en hun eigen maaltje regelen. Of ze hebben bijvoorbeeld vaste dagen dat zij koken, dat het dus verdeelt wordt. Je bent dan meer huisgenoten dan ouder-kind, de verzorgende rol is er niet, je woont enkel in hetzelfde huis. Er zijn gewoon ook mensen die dit gezellig vinden, die reuring in huis. Dat hoeft dan echt niet te betekenen dat je niet zelfstandig bent. Zoals iemand anders hier zei, dan is er soms zelfs meer zelfstandigheid dan iemand die op kamers woont, betaald door ouders en de was thuisbrengt in het weekend. Zelfstandigheid zit hem in veel meer dingen dan wel of niet op hetzelfde adres wonen.

 

Dan is volgens jou mijn dochter niet zelfstandig. Ik doe haar was en ze schuift na haar werk aan tafel waar haar eten klaar staat.
Haar kamer is haar verantwoordelijkheid, al vanaf de brugklas trouwens.
Ik zou het werkelijk van de zotte vinden dat ik zou zeggen tegen haar: prima dat je nog thuis woont, maar je gaat je eigen eten regelen. Dus maakt niet uit dat ik al gekookt heb, jij kookt gewoon je eigen potje. Dat zal ze wel moeten als ze op zichzelf woont ja, maar hier draait ze idd gewoon met het gezin mee.
Haar was doe ik ook hoor. Ik zou het meer gedoe vinden om met haar af te gaan spreken wanneer zij de wasmachine kan gebruiken, dan wanneer ik haar was er gewoon bij doe. De berg is toch al groot

Op haar vrije dagen kookt zij wel regelmatig en dan ook niet alleen voor zichzelf, maar voor het hele gezin.

Het is maar net wat je verstaat onder zelfstandig zijn. Ik zie mijn dochter wel als een zelfstandige jonge vrouw. Maar hoe wij de dingen hier in huis afgesproken hebben qua was, eten etc is de manier waarop het voor ons praktisch is en heeft imo niks met wel of niet zelfstandig zijn te maken.
Ik ben tbm (nou ja ik werk een paar uur per week op een basisschool) en kan dus alle dagen gewoon op tijd voor het eten zorgen.
Tereijl zijn vaak pas laat thuis is. Als ik ook later thuis zou zijn door werk oid dan zou het al heel anders moeten en dan zou dat ook prima zijn.

 

Ik heb zelf als kind een paar jaar in Engeland gewoond (we waren dus formeel gezien expats, maar in die tijd had je dat nog niet zo veel en we gingen vooral veel met Engelsen om en zat ook op een 'gewone' Engelse boarding school )
Ik heb zelf daardoor ook veel binding met Engeland. In Nederland heb ik op best veel plaatsen gewoond en daardoor ook altijd een beetje een 'ontworteld' gevoel van nergens voelt helemaal als thuis (ook denk ik wel eens, zou ik liever in Engeland wonen? die binding gaat toch ergens in je hersenen zitten). Mijn ouders wonen nu in een uithoek van Nederland, ver van ons in de Randstad. Mijn twee jongere zusjes wonen nu trouwens in het buitenland... (eentje waarschijnlijk maar voor een paar jaar, maar toch)

De voornaamste reden dat ik nu niet met ons gezin in het buitenland zou willen wonen is dat ik wil voorkomen dat ook bij hen dat buitenland-zaadje wordt geplant. Ik hoop dat zij later meer een thuis gevoel zullen hebben en dat we dichter bij elkaar zullen wonen dan nu.
Ik vind naar het buitenland verhuizen ook altijd toch wel een beetje een hedonistisch/egoistisch onderdeel hebben. Ergens denk ik toch, stel dat (god forbid) iets met 1 van de kinderen is, of een van de twee ouders zou overlijden, of je zou gaan scheiden, zou je dan niet toch 'met hangende' pootjes terugkomen en terug willen vallen op je netwerk in Nederland?

 

Huren is natuurlijk ook helemaal prima. Tal van mensen zijn niet in staat om te kopen. En veel starters moeten zo beginnen. Maar op dit forum zitten ook mensen die vanuit een streng Christelijke achtergrond thuis moeten blijven tot er een huwelijkskandidaat zich aandient om daarna te mogen samenwonen. Zeker als meisje is alleen of ongehuwd samenwonen echt geen optie.

 

Huh, daar heb ik echt nog nooit van gehoord en ik ken de wereld toch echt van binnen uit... Ben erg benieuwd hoe je aan deze 'kennis' komt