Zo te lezen hebben jullie qua baan (en daarmee inkomen) wel opties. De oudste kinderen studeren in het hoger onderwijs waarbij op kamers gaan heel normaal is. Natuurlijk is dat lastig. Maar ook in deze tijd wonen er toch echt duizenden studenten op kamers. In het hoger onderwijs (zeker de universiteit) is dat heel normaal. Bij problemen kunnen ze toch op jullie terugvallen. En Spanje is (afhankelijk van waar je gaat zitten) zelfs met de auto te bereiken. Ik weet niet hoe jullie financieel zitten maar je zou ze 1x per jaar tickets kunnen vergoeden (er vliegen dagelijks goedkope maatschappijen die kant op). En daarnaast zelf jaarlijks naar Nederland kunnen komen. Let op dat je dan centraal gaat zitten (dus een grotere stad met een luchthaven in de buurt). En een huis met logeerruimte. De jongste zou meegaan. Of hij dat wil en aankan is natuurlijk de vraag. Dat moeten jullie zelf inschatten. En wat jij precies wilt in Spanje is persoonlijk. Genoeg mensen die gelukkig zijn in hun eigen kring van expats. Die geen behoefte hebben aan een enorm sociaal netwerk of die wel veel moeite doen en contact hebben met locals. Op dit forum zijn er diverse voorbeelden van mensen die toch al jaren buiten Nederland wonen. Ik denk dat je weinig hebt aan mensen die zo'n stap niets vinden en leven binnen een kleine beschermende kring. Maar meer moet kijken naar mensen met ervaring en jullie eigen wensen.
Overigens hebben we in mijn schoonfamilie juist veel voorbeelden van kinderen die alleen in het buitenland zitten, i.v.m studie. Nu ook weer een neef (zoon van schoonzus) die in Duitsland studeert. En ja het is natuurlijk jammer dat ze elkaar niet zo vaak zien, maar gelukkig is de tijd van cassettebandjes en brieven voorbij. En hij komt gewoon jaarlijks of meerdere malen per jaar op vakantie. Voor de nieuwsgierigen: dit kost inderdaad wat maar wordt door mijn schoonvader bekostigd. Hij vindt studeren erg belangrijk.
Hoe is eigenlijk het aanbod qua studies in jouw land? Is dat beperkter dan in veel landen waardoor er vaker wordt gekozen voor een studie in het buitenland? Of is dat gewoon een keuze die persoonlijk is?
Je gaat er automatisch vanuit dat mensen die het afraden, geen ervaring hebben en binnen een "kleine beschermende kring" leven? Dat is een beetje kort door de bocht. Ik heb een aantal posts eerder bijvoorbeeld wat bezwaren genoemd die voor mij belangrijk zouden zijn in de situatie van TO. Dat wil niet zeggen dat ik een periode in het buitenland bij voorbaat niets vind. Ik heb zelf een halfjaar in een ontwikkelingsland gewoond met een baby en later nog ruim 5 jaar elders in Europa met drie schoolgaande kinderen. Mijns inziens moet je echt een heleboel factoren meewegen (waarin kinderen veel gewicht in de schaal leggen) en dan per situatie een keuze maken.
Ik herken het ook niet. Met je vriend samenwonen voor het huwelijk is inderdaad niet de bedoeling, maar waarom zou je niet alleen kunnen wonen?
Ik ben mijn hele jeugd precies 0 keer verhuisd, 18 jaar lang in hetzelfde dorp gewoond, maar zolang als ik mij kan herinneren heb ik dit 'buitenland-zaadje' al in mijn hoofd. Dat ontwortelde gevoel wat je beschrijft heb ik echt mijn hele leven al. Nederland voelt voor mij niet als 'thuis'. Hoe dat komt weet ik niet exact maar ik vraag mij dus af of dat gevoel iets te maken heeft met het feit dat je in het buitenland gewoond hebt. Persoonlijk denk ik van niet.
Er zijn best veel mogelijkheden, maar qua werkgelegenheid staat het wel goed op je CV als je in Frankrijk, Duitsland of Italië hebt gestudeerd. Deze neef bijvoorbeeld studeert iets wat ze hier ook gewoon aanbieden Maar daarbij liep hij wel tegen een probleempje aan, aangezien hij tot niet zo lang geleden in het midden-oosten woonde (is daar geboren en opgegroeid, mijn schoonzus was expat), en dus helemaal geen Frans kon. Aangezien vrijwel alle studies hier in het Frans zijn moest hij ofwel Frans leren, ofwel naar het buitenland om te studeren. Dus besloot maar dat als hij toch een taal moest leren om te studeren, dan liever Duits leerde.
Daar hebben er ook een aantal van gereageerd. En daar las ik geen "ja tof! Moet je doen!" Maar vooral de waarschuwing dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Verder lees ik van jou vooral veel vooroordelen over thuiswonende volwassen kinderen en kleine beschermde kringen. Mss proberen mensen een beetje in hun waarde te laten. Mijn oudste zoon wil ook heel graag op kamers als hij gaat studeren. Maar die zal hij dan eerst moeten vinden. En dan 500 euro betalen voor een bezemkast Was mee naar huis nemen, want er zal geen machine in die bezemkast staan. En een tas vol eten mee terug, want al het geld gaat op aan huur. Tja.... Toch gun ik hem een toffe studietijd in de stad van zijn keuze. Maar wel graag op goed te bereizen afstand van ons om die was te komen doen en die tas weer te vullen. Direct zelf maar 1000 km verderop gaan zitten zal ik niet snel doen.
Haha, een studie in het Frans volgen als je geen Frans spreekt lijkt me ook wel wat lastig Een mooie cv is idd wel fijn en als je de mogelijk hebt om naar het buitenland te gaan is dat wel gaaf om te doen.
Haha, ik denk dat het hem ook wel een beetje om de ervaring gaat, maar dat zegt hij natuurlijk niet tegen z'n opa
Helemaal prima dan toch? Mijn dochter van 20 woont ook nog thuis hoor en daar doe ik ook gewoon de was voor. Ze eet in principe gewoon mee, dat overleggen we tegenwoordig wel omdat ze er vaak een wat ander ritme op aanhoudt en ze meestal ook wat anders eet dan ons, in dat geval maakt ze zelf iets. Ze studeert en werkt daarnaast best veel omdat ze spaart voor een studie in het buitenland. Om die reden ga ik ook niet van alles van haar vragen waar ze ook gewoon in mee kan draaien. Ik gaf mijn reactie op thuiswonende volwassen kinderen die al werken en dan nog moet iedereen zelf weten hoe je dat invult. Echter wanneer je dan thuis niets doet als volwassen thuiswonend kind, kun je wel zelfstandig zijn (in de zin van prima voor jezelf kunnen zorgen als het zou moeten) maar ben je dat op dat moment natuurlijk niet. Ik bedoel dan in de uitvoering en niet het 'aankunnen' . Daar hoeft ook niets mis mee te zijn, wanneer iederen tevreden is is dat helemaal prima.
Erg hè die prijzen. Tot nog toe is geen van onze kinderen op kamers gegaan, was qua reisafstand ook geen noodzaak. Dat was dan puur voor 'de lol' geweest. En dat had hun naast de lol ook een studieschuld opgeleverd. Want 500,- (of nog meer) per maand neertellen voor zo'n bezemkast willen en kunnen wij niet voor ze betalen. Oudste dochter heeft trouwens de helft van haar bachelor vanuit thuis gevolgd. De uni is 1,5 jaar dicht geweest vanwege corona. Had ze daar een dure kamer voor genomen had wel heel zuur geweest.
Ik had precies hetzelfde. Ik heb mij nooit thuis gevoelt in Nederland. Wat heel gek is want ik kende niets anders dan Nederland. Mijn ouders zijn beide oer Hollands, ik had geen vrienden in het buitenland, ook niet veel vrienden uit andere culturen. Dus waar het vandaan kwam? No idea. Ik ben ook de enige in mijn omgeving die deze gevoelens had. Dat ik uiteindelijk ben geëindigd met een man uit zuid-oost Azië voelt helemaal goed voor mij Ik voel me helemaal thuis in de mengelmoes aan culturen en talen, en dus in Frankrijk
Ik herken mijn vader in jou. Rusteloze ziel. Hij was geboren in Best. Binnen Best 1 keer verhuisd. Na zijn studie samen met mijn moeder vertrokken naar Bonaire. Na 6 jaar weer terug gekomen naar Nederland. In het dorp waar we toen settelen heeft hij de rest van zijn leven gewoond. Maar ik ken hem niet anders dan "onderweg zijn". Altijd bezig met de volgende vakantie /reis. Na het Bonaire avontuur wel steeds binnen Europa. Ook vaak binnen Nederland. Maar wel altijd onderweg om nieuwe dingen te zien, beleven, ontmoeten. Ik voel die rusteloosheid ook. Al heb ik sinds mijn vroege jeugd tot mijn 18e altijd in hetzelfe dorp gewoond. Ik heb altijd veel meer vakantieplannen dan vakantie.
Wij zijn bijna 5 jaar terug geëmigreerd met 3 jonge kids. Was al 10 jaar onze droom, spreken de taal, alles helemaal uitgestippeld van te voren etc. Maar manmanman wat is het heftig geweest. We zijn nu aardig waar we zijn willen en heb zeker geen spijt. Maar als ik 5 jaar geleden geweten had wat ik nu weet dan denk ik niet dat ik dezelfde keuzes gemaakt had. Het is echt bikkel hard werken om in een vreemd land een heel nieuw leven op te bouwen.
Ja en dat probeerde ik hier dus ook duidelijk mee te maken. Het lijkt allemaal heerlijk, totdat je in dat waar je dan woont in diezelfde "sleur" terecht komt. De kinderen ook een boterham kaas uit het vuistje naar binnen schrokken om op tijd op school te komen (bij wijs van spreken natuurlijk). Vandaar dat wij in Nederland hard werken, doorgaan om alles en iedereen op tijd op werk en school te krijgen en uiteraard ook genietmomentjes met het gezin hebben, maar op de vakanties echt bewust genieten van de kleine dingen waar in Nederland nou eenmaal minder tijd voor is want de vaatwasser moet nog geleegd er liggen nog stapels was enz enz.
Alsof daar wat mis mee is ja. Alsof iedereen de wereld rond MOET reizen. Nee hoor, er is niks mis met Nederland, of Europa. Je doet daar ook je kinderen niet tekort mee. Als die dat willen, doen ze dat later zelf wel.
Dat mag jij ouderwets vinden, echter was mijn post bedoeld voor @Zxcvb hier die deze waarden wel nastreeft. daar mag jij best wat van vinden, maar ik had het dus niet tegen jou
Ouderwets is het zeker maar zelf vind ik dit wel mooi. Samen vanuit huis een huis krijgen of kopen. . Ik ben niet gelovig maar ben wel gelijk vanuit huis samen gaan wonen. Trouwen vind ik na al die jaren niet belangrijk. .. Ot. Veel uitzoek werk dus. En een taalcursus kan niet veel kwaad dus die kan je al wel doen dan