Ik ga in november verhuizen naar Duitsland! Daar ga ik werken in het pension van mijn ouders...Heb er erg veel zin in, maar vind het ook super spannend allemaal hoor!
Ben sinds december 2007 geemigreerd naar Marokko. Het land waar ik ooit geboren ben en waar ik tijdens de zomervakanties als buitenlander beschouwd werd is nu mijn thuisland
Wil dr graag over dromen maar echt doen, nee. En ik ben gelukkig hier in Nederland en zou mn familie en vrienden niet kunnen missen.
als alles goed gaat willen we over 8 jaar naar turkije emigreren heerlijk land ik ben dit koude kikkerlandje meer dan zat
Ik zou graag naar Oostenrijk emigreren. Een vriendin van mij woont daar en ik ben er samen met mijn ouders geweest toen ik 14 was. Mijn eerste indruk was dat ze grote huizen met grote tuinen hebben ( platteland ) ..veel groen , aardige mensen en het " Schnitzelhouse " Tja , in Nederland mag dan wel alles goed geregeld zijn ( somt tè ) maar laten we eerlijk wezen ; alles is op elkaar gepropt , kleine huisjes , nog maar weinig groen , hoge belastingen ...en het zit al helemaal niet mee als je partner uit het buitenland komt , ivm alle eisen ( inkomen/inburgeren etc )
dat wel en heerlijke bouzoukia s'avonds bij artiesten, lekker warm weer, lekker rust genieten van het leven.... ach misschien ooit
Ik zou graag willen emigreren naar Engeland. Manlief heeft echter geen plannen in die richting en mijn liefde voor hem is toch echt groter dan mijn liefde voor Engeland
Toch maar even reageren. Wij hebben al heel wat jaren plannen om te emigreren, maar ik wilde toch eerst m'n studie afmaken. M'n studie is inmiddels achter de rug sinds enkele maanden. Ben nu werkervaring aan het opdoen. Ondertussen zijn we ons aan het verdiepen in de mogelijkheden en de onmogelijkheden van het emigreren naar de U.S. Het valt tegenwoordig niet meer mee om hier binnen te komen. Gelukkig staan ze te springen om leerkrachten, maar dan wel 'met' werkervaring. Kan ze geen ongelijk geven. Vind zelf ook dat ik eerst werkervaring moet opdoen. Het eerste jaartje een eigen klas draaien zit er al op. Nu de werkervaring uitbouwen en ondertussen ogen en oren openhouden . U.S. is natuurlijk groot, maar misschien raad je het al... Maine wil naar Maine .
Even tussendoor.. Emigreren is ook niet altijd rozegeur en maneschijn hoor... Heb echt een baaldag vandaag en even op de koffie gaan bij mijn moeder of bij mijn beste vriendin zit er dus niet in. Ja je kunt wel bellen maar dat is niet hetzelfde... Gelukkig gaan we volgende maand weer voor 2 weekjes richting thuis.
Marieke dat ben ik helemaal met je eens. Er zitten veel voordelen aan emigreren. maar als je een baaldag hebt of geen zin in normale dingen dan kun je niet even bij je moeder of vriendinnen langs. Of gezellig met een stel shoppen.
Ik vind het heel erg knap dat mensen kunnen emigreren. Het klinkt ook heel mooi en als ik die programma's op tv soms zie waarin mensen een B&B in Spanje oid beginnen droom ik weleens weg. Maar... ik zou het echt nooit kunnen, ben veel te gehecht aan Nederland en alles wat ik hier heb.
Veel mensen vinden het inderdaad heel romantisch klinken en denken vaak 'leuk' doen we 'even'. Wij zijn er veel mee bezig en het is niet zomaar komen aanwaaien. Het is gewoon niet uit m'n systeem te krijgen. Al ruim vijftien jaar niet . We hebben geen persoonlijke ervaring, maar we zijn er wel van bewust dat het harder werken is en dat je vaak niet zo'n zekerheid hebt als je in NL hebt. (zorgstelsel, etc.) Wel wonen veel familieleden en vrienden (ver) over de grens. Van Duitsland tot de Verenigde Staten en van België tot Australië en Indonesië. Wat ik wel heel belangrijk vind, is dat ik (ik moet eigenlijk zeggen 'wij) wil ervaren wat het verschil is en dat ik liever spijt heb van dat het niet werkte, dan dat ik over een jaar of 40 spijt heb dat ik het nooit geprobeerd heb. Lekker cliché en lekker zwart-wit, misschien een tikkeltje naïef, maar ik denk dat we ervoor moeten gaan. Ik maak ook wel eens de vergelijking: Sommige mensen hebben het gevoel te zijn geboren in een verkeerd lichaam. Ik heb het gevoel dat ik geboren ben in een verkeerd land op een verkeerd continent. En om daar achter te komen, zal je toch stappen moeten ondernemen. Werkt het niet, dan zijn we een ervaring rijker. Al moet ik zeggen dat veel familie en vrienden van ons regelmatig vragen of we niet daar en daar komen wonen. Tja, er zit nogal wat variatie in (India, VS, Australië). We zullen zien wat het ons brengt, he . Al gaat onze voorkeur nog steeds uit naar New England (U.S.). Mijn motto en quote: "Throw your dreams into space like a kite, and you do not know what it will bring back, a new life, a new friend, a new love, a new country."
Wij willen ook zo snel mogelijk naar Turkije verhuizen Wij zijn van plan een villa daar te bouwen, ohh kan niet wachten
Maine, Je bent er inderdaad al lang meebezig. En als je al veel familie over heel de wereld hebt zitten, weet je beter waar je aan begint. Maar er zijn volgens mij heel veel mensen die alleen het positieve zien, en als ze de stap dan 1 keer genomen hebben krijgen ze zoveel spijt en kost het erg veel moeite om weer gelukkig te worden. Ik moet eerlijk zeggen. Ben Portugal soms echt wel zat hoor. al dat papierwerk en die lange wachttijden. Maar toch ik zal niet weer teruggaan naar Nederland. Laat mij maar lekker hier!
Maine, toevallig kwam mijn post onder de jouwe maar het was meer een opmerking in het algemeen Emigreren heeft echt zijn voor en nadelen... Ook veel dingen waarbij ik van te voren helemaal niet nagedacht had of zelfs helemaal niet wist Ik ben ook voor de liefde verhuisd en niet voor het land. Al had ik natuurlijk nooit in Stockholm kunnen wonen als ik het niet een prachtige stad had gevonden! Maar soms heb je idd van die dagen.. zoals vandaag Kat voor de 100ste keer op de grond gekotst, krijsend kind, ongesteld worden, vriend sjachie, regen en 15 graden maar nog steeds wespen binnen.. ggggggggrrrrr! Kijk in NL heb je dat ook wel maar dan kon ik tenminste nog eens vluchten naar mijn ma en daar lekker uitzeuren met een bak thee en een plak peperkoek (damn wat heb ik daar zin in nu) Ach ja, als volgende week de zon weer schijnt en we misschien eindelijk ons droomappartementje gevonden hebben (je weet maar nooit) kijk ik er vast weer anders tegenaan! M.a.w: het dagelijkse leven is in een ander land ook gewoon het dagelijkse leven
Ik sta soms ook versteld hoe slecht voorbereid sommige mensen emigreren, ook met gezinnen. Met amper een cent op zak en soms zelfs nog nooit in dat land geweest. En gaan er dan maar vanuit dat iedereen ze met open armen zal ontvangen en werk voor ze regelt etc. Vrij naief. Wij gaan dus naar Canada en dan is de wachttijd voor een verblijfsvergunning zo'n 3 jaar. Wij gebruiken die tijd dus voor een goeie voorbereidingen, sparen, contacten leggen, oriënteren, etc etc. Zodat je iets beter beslagen ten ijs komt. Als je dat niet doet, vind ik t vooral zonde van die 3 jaar.
Als ik jullie verhalen zo lees, denk ik weer: Ja! Ik wil NU naar Engeland emigreren! - hoewel het woord verhuizen ook wel op zijn plaats zou zijn, want het is 'maar' Engeland. Soms mis ik het land.. Heb er al eens een hele tijd gebivakkeerd en ik zou zó alle materiële dingen hier opgeven voor een leven daar, máár niet mijn man en onze huisdieren. En manlief wil er niet aan. Hij deelt deze droom van mij niet. Hij heeft ook wat praktische bezwaren waar ik bijzonder weinig tegenin kan brengen - maar het gevóel dat ik daar een leven wil opbouwen en niet hier is wel aanwezig. Ach, ik kan er wel mee leven.. Vakanties dan maar enzo