Emigreren

Super leuk! Noorwegen is ook prachtig en zó (verliefd tijdens vakanties) is het voor ons met Zweden ook begonnen. We wonen trouwens echt superdichtbij Noorwegen.
Daarna zijn we wel nog een paar keer hier geweest hoor. Mijn man heeft 3 jaar studie hier gedaan, een extra masteropleiding. Ik heb een paar stages gedaan. Het idee om te emigreren was er al voordat ik mijn studie (in NL) begon en alleen maar gegroeid tegen de tijd dat ik klaar was. Dus direct erna vertrokken.
Huis en werk was ook voor ons geen probleem. We zijn een lange zomervakantie naar Zweden gegaan, hebben wat rondgereist en op 4 totaaaal verschillende plekken gesolliciteerd. Op 3 van de 4 kregen we beide werk, beide met een vast contract. Uiteindelijk hebben we 1 plek gekozen en eerst gehuurd om een feeling te krijgen waar we uiteindelijk wilden vestigen. Het beviel top, maar door werk zijn we uiteindelijk nog verhuisd Ongeveer 1,5 uur van waar we begonnen.
2 jaar geleden hebben we hier een heerlijk vrijstaand huis gekocht met een klein (voor Zweedse begrippen) stukje tuin (4000m2) en uitzicht over het meer waar we aan wonen- een eigen steiger. Het is fantastisch.
Het is een klein dorpje, maar we hebben alles dat nodig is en een klein stadje op 20 en de grotere stad op 45 minuten afstand. Ons dorp heeft een supermarkt, pizzaria, tankstation met garage, school (tot 11jr) en daarna is er een schoolbus naar ´t stadje. De kinderopvang nu. En de locale brandweer.
We wonen midden in de natuur. We hebben aan beide kanten buren, maar voor t huis ligt water en achter het huis ligt bos.

Als je de mogelijkheid hebt om een paar jaar te gaan. Ook top toch?? Kun je daarna altijd nog beslissen om te blijven of terug te gaan zoals het plan was. In overleg met de kids, die dan hebben kunnen meemaken hoe het is om in een ander land te wonen.
Vrienden van ons doen dit nu, maar andersom. Verhuren hun Zweedse koophuis om in ieder geval 1,5 jaar de wereld rond te reizen. Ze komen vast terug, maar zelfs als je de instelling hebt om echt te emigreren is dat misschien een super fijn gevoel: dat er altijd een plek is in je thuisland om op terug te vallen.
Er zijn hier ook veel spanjaarden die gekomen zijn ivm werktekort in spanje en nu weer terug gaan. Is eigenlijk tzelfde principe, al is het een andere motivering tot emigratie. zij hebben doorgaans ook gewoon hun huis in Spanje nog.

De taal kun je blijkbaar al en anders zou ik me over de taal ook weinig zorgen maken. Ook wij hadden al een basis, maar toen ik hier was voor m´n stage sprak ik zonder grappen in 3 weken een klein woordje, genoeg om me verstaanbaar te maken. Als je er bent en het de hele dag hoort, gaat het gewoon snel. Niet te vergelijken met een cursusje in NL waar je een paar keer per week een uurtje oefent.
Gewoon huisje-boompje-beestje niveau lukt al vrij snel en het wat meer specifieke nodig voor werk enzo volgt dan ook. Ook na 4 jaar is het soms nog wel zo dat je iets even niet weet (vooral heel specifiek: hoe heet de soort bloem die ik wil kopen? Hoe heet dat autoonderdeel dat stuk is?) Maarja, dat lost zich ook altijd op.

Dochterlief is nu 1,5 en begint volop te praten. Ik zou willen zeggen dat ze evenveel Zweeds als Nederlands kan. Ze kiest soms wel bewust de taal waarin het woord makkelijker is. Bil ipv auto. Gurka ipv komkommer. Samengestelde zinnetjes met de talen door elkaar komen ook voor: papa, här komen - ipv hier komen. Maar, volle vertrouwen dat dat nog helemaal goed komt. Waarschijnlijk praat ze over een paar jaar correcter zweeds dan wij.

Aan het einde van het jaar zijn we hier 5 jaar. Begin volgend jaar ga ik de Zweedse nationaliteit aanvragen en geef ik mijn Nederlandse op. Voor mij is er echt geen enkele twijfel over hier blijven.

 

Ja precies dit.
Dit is bij ons ook een paar jaar terug aan de orde geweest.
Voor mijn man zijn werk (Shell) zou de mogelijkheid er zijn om voor 4 jaar te emigreren en ik zag dat echt wel zitten maar dat hadden we toen echt moeten doen want nu is onze zoon te oud (bijna 11) en die zou dat echt niet meer willen en dat begrijp ik helemaal.
Ik zag mezelf wel als expat vrouw leven eigenlijk voor een aantal jaar. Ik kan heel goed op mezelf zijn en ben niet iemand die heel erg aan mijn familie hangt dus ik had het wel een uitdaging gevonden alleen heeft mijn man er meer moeite mee en zou zijn moeder teveel missen denk ik. En als ik denk aan de band die opa en oma hebben met de kleinkinderen zou ik dat voor hun wel jammer vinden als ze zoveel moeten missen.
En ja soms heb ik spijt dat we toch niet hebben doorgezet want het lijkt mij zo'n mooie ervaring.

Een oude vriendin van mij woont momenteel op Sint Maarten en die zitten er nu 2 jaar en die blijven er nog een jaar of misschien nog verlenging maar die vermaakt zich prima maar die hebben daar ook een vriendengroep (collega's + vrouw van haar man) opgebouwd dus ze verveelt zich niet als haar zoon op school zit. Stiekem een beetje jaloers als ik de foto's zie en de verhalen hoor.

 

Hier ook man die voor de Shell werkt. Dus zelfde mogelijkheden haha.
Ik droom er soms ook helemaal bij weg. En heb soms echt enorme spijt.
Maar ja idd de band met opa, oma, tantes, ooms had ik dan idd moeten missen. Toevallig gaan mn twee oudste dochters volgende week gezellig weekjr centerparcs met opa en oma .en dat soort dingen zouden dus niet kunnen dan natuurlijk.

 

Het idee hadden wij toen opgegooid bij mijn schoonouders en mijn schoonvader reageerde ook echt van nou dat zou ik echt niet leuk vinden want dan missen we zoveel van de kinderen en kunnen we nooit een band opbouwen. Toen dacht ik wel *slik*
Maar ik weet wel dat als we het echt zouden doorzetten dat het dan heel vervelend is voor de opa's en oma's maar nog altijd onze keuze. Mijn ouders stonden er positiever tegenover omdat ze zelf ook veel van het reizen zijn en toen mijn vader vroeger bij Shell werkte ook met mijn moeder gesproken heeft over emigreren. Maar dus ook niet hebben doorgezet!
Het blijft stiekem altijd een droom maar we zijn gewoon te laat. Helaas!

 

De ken in mogelijkheden ipv problemen. De band wordt anders maar niet slechter. Mijn kinderen zien opa en oma twee keer per jaar voor 2/3 wkn per keer. Dan hebben ze echt quality time. Leuke dingen doen, logeren alles. In onsogeval zien mnm'ouders m'n kinderen evenveel uuruals datdwe in nederland zouden wonen. Dit geldt ook voor mij enemn vriendinnen. En daarnaa skype je. Ik zit hier tussen allemaal expats, en bij iedereen gaat dat helemaal prima en missen de kinderen hun familie in Nederland niet ( te veel).
Nogmaals, je verdwijnt niet van de aardbodem. En je kan altijd nog terug.

 

Hier hebben we het gedaan voor er kinderen kwamen, wat echt een voordeel is wat betreft de reactie van onze eigen ouders. De ouders van mijn man hebben er het allerminst moeite mee, die reizen graag en hebben het financieel ook heel goed, dus geen restricties om vaak op bezoek te komen. Mijn eigen ouders hebben die luxe niet, maar hebben de situatie gewoon geaccepteerd. Mijn vader heeft er denk ik t meeste moeite mee, die mist het dichtbij hebben van de kleindochter wel. Maar laatst aan ´m gevraagd en zijn antwoord was: natuurlijk jammer dat je ver weg bent, maar uiteindelijk weinig te klagen. We facetimen veel en zo krijgt hij veel mee. Daarbij zei hij: de andere kleinkids zien ze misschien 2x per maand en extra bij feestdagen - en meestal een paar uurtjes. Soms (ook niet meer dan 2-3x per jaar) een weekendje logeren.
Onze dochter ziet hij in levende lijve 5-6x per jaar, maar meestal dan wel meteen intensief een hele week, elke dag. Dát maakt het dan wel weer leuker. Ze hebben een hele andere band met elkaar, maar niet per definitie slechter dan met de andere kleinkids.

De kids van vrienden van ons vliegen trouwens gewoon zélf naar nederland, zo af en toe. Ze zijn 8, 10 en 12. Met veel luchtvaartmaatschappijen kan dat, krijgen ze zeg maar een persoonlijk contactpersoon tijdens de reis die van wegbrengen ouders meevolgt tot ophalen grootouders, van douane tot douane zeg maar.

Ik vind bovenstaande trouwens ook met bezoek bij/van Nederlandse vrienden. Je hebt minder, maar intensiever contact. Ik kan daar echt van genieten.

 

Voor lopig zou ik t mn puberdochter niet aandoen. Ze is al heel gevoelig en als zij beetje gewend geraakt is aan de pubertijd dan is der zusje alweer aan de beurt hihi. We zien wel hoe de toekomst loopt.... We hebben t hier in NL ook gewoon erg goed .

 

Dat snap ik wel helemaal hoor, en dat vind ik persoonlijk ook een hele goede reden. Als je kind het niet wil en niet gelukkig van zou worden.

 

Nou dat terug gaan is voor mijn man niet zo vanzelfsprekend want die zou echt die 4 jaar vol moeten maken en als ik dan zou terug gaan met de kinderen vind ik dan weer niks als hij daar nog alleen zou zitten. Dus het is alles of niks!
Dus helaas niks want we hadden het echt eerder moeten doen! Gemiste kans maar vrede mee dat het niet zo gelopen is.

 

Ik zou het wel kunnen met onze kids en ook wel willen. Ze zijn 6 jaar en 4 maanden, kinderen wennen snel wat dat betreft.

 

Met terug gaan bedoel ik eigenlijk ook wel na een paar jaar. Je hebt eigenlijk echt wel ff nodig voor je aard ( tenminste ik dan). Mensen die binnen een jaar terug gaan hebben het niet echt geprobeerd. Het eerste jaar wilde ik ook terug. Heeft tijd nodig.

 

Mocht je het echt willen doen dan zou ik, zoals veel hier zeggen, niet te lang wachten! Met jonge kinderen is het allemaal zoveel makkelijker. Wij zijn een paar jaar geleden met jonge kinderen geemigreerd en de kinderen hebben zich heel snel aangepast. Het was allemaal veel makkelijker dan ik van te voren had gedacht. Jonge kinderen zitten nog zo in een fase dat hun hele leven uit aanpassen en veranderen bestaat, dat een andere taal en cultuur leren voor hen een peuleschil is. Maar ik ken ook gezinnen hier, die pas met oudere kinderen zijn gegaan (eind lagere school/tieners) en bijna allemaal hebben ze een zware periode gehad of zitten er nog steeds in (hoewel het leven met tieners misschien sowieso wel lastiger is, dus misschien niet helemaal een goede vergelijking ). Het hoeft natuurlijk niet per se en ligt erg aan het kind, maar als je neigt naar gaan, waarom zou je dan jaren wachten? Als je kinderen nog heel jong zijn, kun je in principe natuurlijk ook weer makkelijker terugkomen mocht het niet bevallen.

Lastigste van emigreren zit hem wat mij betreft in het regelen, uitzoeken, administratie, planning, en onverwachtse tegenvallers op je pad. Het is zeker niet een groot feest en er zitten ook grote nadelen aan, maar vooralsnog ben ik erg blij dat wij destijds de beslissingen hebben genomen.