Poeh, erg heftig dit. Ik vond het schokkend om te zien hoe mager ze was. En tot het laatst toe gestreden.
Min stagiaire van vorig jaar was bevriend met Emma. Het laatste half jaar van haar leven heb ik uit verhalen meegekregen en ik had regelmatig foto's van haar gezien,maar om nu zo de bewegende beelden te zien schrok ik er toch van.En Ik dacht alleen hoe dan ? Hoe kan het zover komen
Ik schrok met name van die donkere vlekken onder d'r ogen. Het leek wel of er zo weinig vel op d'r jukbeenderen had dat ze daardoor instant blauwe plekken had
Ik vond het goed dat het er was, vond de documentaire heel erg goed, ik hoop dat het voor meer begrip zorgt over de ziekte. Je hoort zo vaak dat het een "schreeuw om aandacht" is, en mensen denken vaak dat het echt alleen om het eten gaat, maar er zit zoveel meer achter. Het gesprek met Sophie achteraf vond ik wat minder, ze liet niemand uitpraten en vulde wel heel veel in. Ik denk dat ik haar benen het heftigst vond. Ik heb dat wel eens gezien op die anorexia-awareness-foto's, maar zo bewegend zie je pas echt hoe weinig daarvan over is. Dat donkere vel rond haar ogen en die verzwakte en vertraagde stem, echt een aftakelend lichaam, verschrikkelijk. Ook onvoorstelbaar hoe dat meisje er eerst uitzag, je herkent haar niet meer terug.. Zo sneu dat het zo moest aflopen, ze wilde zo graag leven
Ik heb het toch gezien. Van dichtbij heb ik hier ook mee te maken dus ik twijfelde.. Maar ik vond het heftig maar herkenbaar tegelijk. Ik vind het echt heel erg goed dat dit is gemaakt. Want een psychische aandoening wordt vaak niet begrepen en zelfs onderschat ( ga gewoon eten...) Ik vond het stuk waar de mannelijke begeleider haar te eten gaf juist erg mooi. Daar straalde zoveel liefde en wanhoop uit. Vond het dus raar dat Sophie daar zo moeilijk over deed. Ik snap dat het in een andere situatie niet altijd gewenst is...maar in deze situatie en setting was het echt gepast en mooi.
Pffff, ik ben niet zo snel van slag, maar ik heb hier toch met tranen in mijn ogen naar gekeken. Ik kan me niet voorstellen wat die ouders hebben moeten doormaken als je ziet dat het mooie kind dat je op de wereld heeft gezet zichzelf langzaam de dood in jaagt. Vreselijk zeg, wat een lijdensweg voor het meisje.
Hier hetzelfde.... Hoe zo'n ogenschijnlijk vrolijk en onbezorgd meisje zo verteerd kan worden door haar ziekte... Dat filmpje op de fiets, toen was ze ook al veel te dun, maar ze straalde en zag er goed uit. Nog geen jaar later zag ze eruit alsof ze een skelet was, alsof ze al half dood was, ik kon me zo niet voorstellen dat dat dezelfde persoon was. En dat ze pas een week ofzo voordat ze dood ging, echt zoiets had van ik ga er nu helemaal voor, dit wordt mijn laatste kans. Terwijl iedereen eigenlijk al kon zien dat ze stervende was. En iedereen wist toen denk ik ook wel dat de ziekte zo sterk was, dat die zou winnen, maar je blijft hopen. Zelfs toen ze haar laatste adem uitblies, was ze nog aan het vechten. Ik vond het zo zielig. Zo'n mooi meisje dat sterft als een schim van zichzelf Wat ik heel mooi vond, was die vakantie naar Amerika. Eigenlijk was ze nog niet zover als wat ze afsproken hadden, maar ze was toen al zo lang aan het vechten, ik denk dat haar ouders vonden dat ze het wel verdiend had, en dat had ze zeker!
Heftige docu, maar mooi in elkaar gezet. Je zag vrijwel direct hoe ze er op het einde eruit zag en je wist hoe het af liep. En hoe je steeds bij de filmpjes een foto ernaast zag van Emma hoe ze er uit hoorde te zien, vond ik ook bijzonder. Knappe meid. En wat een vreselijke ziekte.
"Ze ziet het leven, maar voelt de dood". Echt intens verdrietig . Tranen met tuiten (en dat gebeurt me niet vaak). Wel mooi om te zien hoe ze ook haar verzorgers inspireerde, en de oprechte liefde die ze van hen kreeg.
Nou ik ook heb gewoon zitten huilen! schrok van die paarse foto! Dat je zo in gevecht bent met het leven eigenlijk... en het je gewoon niet lukt met alle hulp vind het zo zielig het was zo super lief en knap meisje!
Poeh wat intens verdrietig... Vond dat moment met die mannelijke begeleider heel liefdevol en absoluut gepast in deze setting
Helemaal mee eens. Ik snapte ook niet zo goed dat hier zo op in werd gegaan. Dit meisje werd overladen met liefde en het kan niet anders dan dat ze dat ook gevoeld moet hebben. Dat het in dat specifieke geval een man was die haar te eten gaf is totaal onbelangrijk in mijn ogen. Ja het was intiem, maar op een goede manier en je zag aan alles dat Emma dit zelf gewoon ook heel erg prettig vond. Ontzettend aangrijpend en verdrietig dat Emma zo aan haar einde heeft moeten komen. Echt een verschrikkelijke ziekte is het
Heftig! Ik heb (gelukkig!) geen situaties met anorexia van dichtbij meegemaakt, dus had er nooit zo'n goed beeld bij... Door deze documentaire heb ik er wel een ander gevoel over... ik schaam me erg om het te zeggen maar ik was dus ook zo'n type dat bij anorexia altijd dacht "Gewoon dwingen om te eten!" maar ik begrijp nu dat deze ziekte veel en veel verder gaat....
Inderdaad, ikzelf dacht daar ook makkelijk over. Ze moeten gewoon meer eten. Maar dat is zo echt niet. Hoop dat bij veel mensen die dit hebben deze documentaire baat heeft.
Ik viond het ook heel puur, mooi en oprecht. Toch vond ik het ook een tikkeltje vreemd om te zien maar puur omdat je dit niet gewend bent. Wel vroeg ik me af hoe dit voor ouders was? Het lijkt me namelijk ontzetend zwaar om te zien dat ewn ander wel iets kan bereiken bij haar dmv liefde. En natuurlijk zullen ouders het fij vinden dat deze man haar kan helpen! Maar ik denk ook dat het zeer confronterende beelden zijn
Heb t vanmiddag even teruggekeken maar jeetje wat een enge rot ziekte zeg zo'n leuke mooie meid, zo veel in haar mars en dan zo ziek worden en eraan overlijden. heel verdrietig.