Mee eens, vond dat interview door Sophie ook niet goed om die reden. Inderdaad, die benen, eerst dacht ik nog dat ik het verkeerd zag, maar het was echt zo. Vreselijk, het zou je kind wezen, je bent machteloos en ziet dat ze waarschijnlijk dood gaat. Zo'n sprankelend persoon, vreselijk. Ik hoop dat ze anderen toch een zetje de goede richting in zet met deze documentaire.
Heftig ja. Echt letterlijk vel over been. Geen vet meer te zien. Ik hoop dat deze documentaire anderen die risico lopen of er gevoelt voor zijn kan helpen.
Ze heeft 1 doel wel bereikt, dat het veel mensen het hebben bekeken en hun heeft geraakt! Erg hoor....😓
Ik heb het teruggekeken maar ik zit met veel vraagtekens? Waarom wilde Emma niet meer eten? Wat was daar de reden voor? Was ze enkel introvert zoals haar ouders lieten weten met het voorbeeld van op school een keurige leerling maar thuis een doorsnee puber?? Hier ook een 11 jarige dochter en een voorbeeld leerling op school.Haalt alleen maar goede resultaten, is netjes en beleefd maar thuis is zij ook een puber met een grote brutale mond zoals zovelen dus wat zegt dat? Ik vond het Portugese avontuur toch een tikkie te grensoverschrijdend met op schoot nemen en bij elkaar in bed liggen maar goed dat werd nog wel enigszins uitgelegd het hoe en waarom. Ook mistte ik het hele vraagstuk waarom de ex anorexiapatiente die nu mensen begeleidt met anorexia waarom zij er wel uit is gekomen en een ander lukt dat niet? Had ik toch wel willen weten. Het was een pakkende documentaire maar inhoudelijk zijn er veel vraagstukken blijven liggen. Ik weet nog steeds niet waarom Emma anorexia heeft gekregen.
Ik zat na afloop met exact dezelfde vragen. Ook vroeg ik mij af wat anorexia nou precies is. Het had van mij wetenschappelijk / medisch gezien nog veel sterker onderbouwd mogen worden.
Soms is er gewoon geen direct oorzaak/aanleiding voor een eetstoornis. Hier ook zelf ervaring mee, gelukkig niet zo erg als Emma. Maar voor mij is het nog steeds een raadsel waar het precies vandaan komt. En ik werk zelf in de hulpverlening, heb daar door meer dan gemiddeld veel kennis op gebied van mens, gedrag en brein. Maar de vinger op de juiste plek leggen..? Ik weet het niet.. Ik denk dat het een uiting van een karaktereigenschap is in combinatie met alles wat je in je leven tegenkomt. Ik ben bijv. heel gedreven en perfectionistisch. Ik heb graag de touwtjes in handen. Een eetstoornis kan je het gevoel geven dat je in ieder geval ergens grip op hebt en iets in de hand hebt. Uiteindelijk raak je juist dieper weg, omdat je je zelf niet meer in de hand hebt. Ik heb mijzelf al jaren weer goed onder controle wat betreft eetgedrag, maar ervaar wel dat ik me dan op andere dingen stort. Dus bijv. heel extreem met studie bezig zijn, heel extreem perfectionistisch in je werk. Etc etc. Ik denk dat het altijd in mij blijft zitten.
Ik dacht dat anorexia is dat je je zelf te 'dik' vind en daardoor minder tot weinig gaat eten... En daardoor de anorexia gaat krijgen...
Het kan een trigger zijn. Bijvoorbeeld als je een vervelende opmerking gekregen hebt over dat je aangekomen bent, of dat je broek niet past. Dan wil je afvallen, dan merk je dat het lukt en wil je als maar meer meer. Het is niet zo dat je vijf kilo afgevallen hebt, daarmee je doel bereikt hebt en het goed is. Je denkt de controle te hebben, maar eigenlijk ben je jezelf verloren.. En het zal bij iedereen anders zijn, maar ik wou niet eten. Maar door niet eten voel je je rot en slapjes, dus eet je toch wat. Heb je wat gegeten, voel je je weer naar, ik ging overgeven waarna ik me weer goed voelde. Voor even.. het is een constante strijd met wel eten, niet willen eten. Het is bij mij al een aantal jaren geleden, maar ik weet wel dat mijn humeur echt afhing van of ik aangekomen was of juist afgevallen. Stel dat ik 300 gram aangekomen was, spookte dat de hele dag door mijn hoofd. Anderzijds, als de weegschaal minder aangaf, voelde ik me weer even euforisch.
Tja, waarom krijgt de een anorexia en de andere niet? Ik denk dat daar geen simpel antwoord op te geven is. Het zijn vaak erg intelligente, perfectionistische en onzekere meisjes (of jongens). Lieve meisjes, die nooit een pas uit de maat zullen lopen. Ik denk dat haar ouders daarop doelden, dat is wel een algemeen kenmerk wat je bij bijna elke anorect ziet. Het gaat natuurlijk eigenlijk ook helemaal niet om afslanken, het gaat om controle hebben. Maar van alle lieve, slimme, perfectionistische meisjes krijgt niet elk meisje anorexia. Waarom de een wel en de ander niet, geen idee. Ze zullen toch een bepaalde aanleg/gevoeligheid hebben. En waarom de een wel beter wordt, en de andere niet. Ik denk dat bij sommige de eetstoornis gewoon te veel overheerst en ze die niet de baas kunnen. Net als de ene persoon zijn depressie wel overwint en de andere zelfmoord pleegt. Ik denk dat het bij de een ook gewoon erger is dan bij de andere. Ze kunnen vaak ook heel goed uitdrukken tot in hoeverre de eetstoornis 'spreekt'/ze beheerst. Het is denk ik bijna hetzelfde als vragen waarom bij de ene persoon kanker wel genezen is, terwijl dezelfde behandeling bij de andere niet aanslaat. Je zag bij haar tot op het einde die eetstoornis overheersen, bijvoorbeeld bij dat over die zandbak en het onderhandelen, het niet mogen liggen etc. Het is sneu, want ze willen echt wel, ze kunnen het gewoon niet. Als ze een goede stap zetten, dan is de persoon blij, maar de eetstoornis boos en bang. Dat knuffelen, dat is ook mijn ding niet. Ik zag dat het daar werkte in die setting, maar het moet denk ik bij zowel patiënt als hulpverlener passen. Ik vond 'vel over probleem' een hele goede documentaire, in mijn herinnering gaat die meer over anorexia in het algemeen. Dit was natuurlijk meer een persoonlijk dagboek. Sorry, het zijn geen kant en klare antwoorden die ik voor je heb. Maar ik denk dat die er ook niet echt zijn. Het is zo een complexe, nare ziekte.
Het werd door éen van die mensen in het interview erna enigszins uitgelegd. Het gaat niet om het eten of niet eten, het gaat om de controle die je hebt. Daar kan van alles aan ten grondslag liggen, trauma's, leeftijd, gebeurtenissen, of simpelweg karakter. Bij de één uit zich dat bijvoorbeeld in een dwangneurose, of in smetvrees, doemdenken, bij de ander in het extreem onder controle houden van het eetgedrag. En uit deze docu bleek wel dat bij sommige mensen de ziekte echt sterker is dan de wil. Ook nog steeds dat willen onderhandelen of wat ze wel en niet wilde eten. Feit was dat ze die fase al ver voorbij was. Het was eten of sterven. Het lichaam was gewoon op. Net als iemand die zo depressief is en geen uitweg meer ziet.
Idd.. jaren geleden uitte dit zich bij dus in een eetstoornis. Waarna ik me vol op mijn studie stortte. Altijd huishouden keurig op orde, anders onrust. Nu vol in mijn werk, altijd alles in extremen. Zal zo wel ff door blijven gaan Kan me dus helemaal voorstellen dat Emma zo ver heen weg dat er geen weg terug meer is en haar ouders haar inderdaad echt niet meer kunnen helpen.
Ik herken dit ook. Absoluut niet in de mate van Emma hoor, maar ik ben ook geneigd controle op mijn voeding (of werk of thuis ) te houden. Ik eet goed genoeg en voldoende voedingstoffen (nu wel) maar kan en mag bijv van mijzelf niet snoepen. Dat is echt een allesoverheersende stem die verder gaat dan je wil. Het is op een gegeven moment ook een gewoonte. Ik merk ook dat vooral in tijden van stress of dat ik ergens geen controle heb (werk persoonlijk Of thuis)ik ergens ga compenseren dus controle toepas. Dat is periodes met eten of periodes extreem schoon huis etc. Ik begrijp dus dat controle een sterke wil kan hebben. Echter kan ik nog mezelf bewust (met moeite haha) opleggen dat ik het eens los laat en ik toch wel een taartje eet of niet NU voor de tweede keer vandaag de wc hoef te doen. In Emma's geval is het ontzettend heftig om te zien dat die ziekte haar echte wil om te leven heeft verslagen omdat ze zo ver was dat haar lichaam het niet meer aan kon. Vreselijk voor haar naasten ook.
Ik kan het niet kijken, ben zelf ruim 15 jaar in de greep geweest van de Hel die anorexia heet. Op een gegeven moment had ik dood moeten zijn, maar het was juist een relatief simpel iets waardoor ik 'opeens' de knop kon omzetten. Het herstel an sich heeft nog wel lang geduurd. Het is een vreselijke ziekte en alles wijst erop dat er ook een genetische component aan ten grondslag ligt dus ik houd mijn hart vast. Een familielid van mijn man's kant gaat er ook aan onderdoor momenteel dus om moedeloos van te worden. Alle mensen die ik ken zijn perfectionistische strebers, vaak zeer intelligent en hoog gevoelig. In mijn geval was het ook een obsessieve controle kunnen uitoefenen op iets in mijn leven en zelfs de fysieke pijn van de honger en aftakeling van mijn lichaam voelde als een overwinning. Ik was verslaafd aan het niet eten en zoals met zoveel verslavingen, sommigen genezen niet en gaan er aan onderdoor. RIP lieve Emma. ❤️
Ik denk dat jij met vragen zit waar iedereen wel een beetje mee zit. Zelfs Carmen zat met vragen terwijl ze zo dicht bij Emma geweest is en tot het laatst. En ik denk dat je niet beseft hoe ernstig deze ziekte is. Ergens wilde Emma dolgraag eten, maar het lukte haar niet en de ziekte nam de overhand. Tot op het laatst bleef ze manipuleren, in de zin dat ze bleef onderhandelen. De reden, het ligt volgens mij voor een groot deel in het karakter. Zo perfect als ze wilde zijn, kon ze voor haar doen niet zijn, dat kan niemand. Maar afvallen en daar controle op houden kon ze wel, zelfs toen het uit de hand liep, had zij het idee dat zij de controle had. Toen het al te laat was, kon ze een beetje loslaten maar zelfs dan nog niet helemaal. In Portugal lagen ze trouwens niet bij haar in bed dacht ik, maar wel samen op de kamer. Maar mij maakt dat allemaal niet zoveel uit, dat meisje had echt liefde nodig en die mensen in Portugal hadden voor haar gevoel denk ik geen oordeel. Haar ouders ook niet maar er is zoveel aan vooraf gegaan, dat ik de keuze wel snap om afstand te nemen van haar ouders. Een nieuwe start om deze ziekte te overwinnen. Als je deze ziekte zelf niet hebt gehad, is het niet te bevatten dat zo'n ziekte je tot de dood kan leiden. Zelf heb ik op het randje van anorexia gestaan. Gelukkig voor mij heb ik niet zo'n doorzettingsvermogen. Maakt we wel wat angstig nu ik aan het afvallen ben, die euforie als ik afgevallen ben voel ik wel, maar is wel terecht nu. Maar het afvallen gaat (moet) een keer stoppen, ik ga dat straks heel moeilijk vinden denk ik.
Wat een heftige documentaire. Ben er echt al een paar dagen naar van. Wat was Emma toch een mooi en leuk spontaan meisje. Jammer dat het zo is gegaan.
Ben het helemaal met je eens. Ik heb wel alleen de docu gezien en niet het programma op bnn, maar een docu zou toch genoeg moeten vertellen. Ik zit nu met meer vragen en het gevoel dat wij te weinig te zien hebben gekregen. Ik begreep dat Emma opnames heeft gemaakt om andere mensen te helpen, maar breng dan ook in beeld hoe het begon. Het leek erop dat ze veel heeft geschreven, laat dat dan ook zien. Op dit moment is er vast een jonge meid met maatje 36 die niet tevreden is over haar lichaam. Die af en toe een maaltijd overslaat, die bewust wordt van calorieen en steeds meer van die controle gaat houden. Zij denkt dat ze tevreden zal zijn zodra ze maat 34 past, dat ze het nooit zo ver laat komen als bv Emma, maar dat is natuurlijk niet zo. Had wat meer laten zien uit die begin fase, dat Emma koekjes liet staan, waarom ze dat deed, waarom ze zich zo perfect op school voordeed, had ze het gevoel dat ze overal de beste in moest zijn, duik in haar hoofd met die docu, desnoods samen met een andere patient, zodat die jonge meid met maat 36 zichzelf kan herkennen in dat gedrag, die gedachtes en misschien inziet dat ze beter nu al hulp moet zoeken... Emma heeft zoveel jaar gevochten tegen de ziekte, maar daar laten ze nauwelijks iets over zien. Ben zelf meer geschrokken van haar hele uiterlijk dan van het verhaal erachter en vind dat erg jammer van deze docu. Maar Anouk, ik zie zelf niet in waarom Emma introvert geweest zou zijn. Ze lijkt mij juist extrovert; iemand met veel vrienden om zich heen, die veel activiteiten doet en gewoon puber gedrag vertoont tegenover haar ouders.
Ik denk dat Emma juist wilde laten zien dat als je al zo ver bent in de anorexia, dat je alsnog kan herstellen. Of niet, en dan is het een waarschuwing voor andere anorexia patiënten dat dat je ook écht kan overkomen, want veel patiënten denken dat het allemaal wel meevalt. Dat komt ook een paar keer terug in de documentaire, dat Emma dacht dat het wel meeviel. Ik heb het idee dat Emma pas het laatste jaar van haar ziekte bezig was met eventueel een documentaire en vooral ook toen ze in Portugal was. Het begin van de anorexia is nooit gefilmd, want toen besefte ze zelf nog niet dat ze anorexia had en volgens mij dacht ze toen nog helemaal niet aan een documentaire. De documentaire gaat over Emma, en ook over anorexia, maar vooral over Emma. Ik vond alles vrij duidelijk. Had ook wel meer willen zien over Emma maar ik denk dat er gewoon niet veel was. Maar alles is wel verteld.
Wat ik me even afvroeg... zijn er eigenlijk ook medicijnen die soms ingezet kunnen worden, net als bij andere psychiatrische ziektes? Het was nl zo duidelijk, en zo schrijnend om te zien hoe graag ze wilde maar niet kón... (Het één hapje met de lepel zelf hebben gegeten, zien als een teken dat ze de ziekte aan het verslaan was) Ik heb het nooit eerder zó duidelijk gezien.. vond dat wel heel goed blijken uit deze docu. Heel erg triest ook.