Daar heb ik eigenlijk helemaal niet over na gedacht toen maar nu je het zegt kan me het best voorstellen dat het een angst is van je. Denk dat je die angst toch naast je neer moet leggen net als ik mijn trots toen van "wat zullen anderen wel niet denken" en toch aan je meisje moet denken. Ze heeft iets nodig wat jij waarschijnlijk niet kan bieden JUIST omdat je zo dichtbij zit en er middenin zit. Misschien heeft ze behoefte aan iemand die erbuiten staat. Je kunt het op zn minst proberen. Denk dat ze alleen maar lof hebben voor een moeder die herkent dat haar dochter hulp nodig heeft en dat ook werkelijk zoekt. Sterkte voor jou en je meiske.
Dankjewel! En ik ga maandag zeker bellen, liever er op tijd bij dan dat ze over tig jaren de klap ineens alsnog gaat krijgen in de puberteit. En dat is niet de bedoeling!