Al 4 nachten maximaal 2 uur slaap per nacht, al 3 dagen opgenomen in het ziekenhuis, 2 weken te vroeg. Ik werd ingeleid, en na 36 uur bleek mijn ontsluiting nog steeds hetzelfde te zijn als toen we begonnen met de weeenopwekkers. Met spoed een keizersnee gehad, maar toen ik haar zag 3 seconden boven het doek moest ik wel even huilen.
Ik was bij de eerste ook vrij leeg eigenlijk, nogal overdonderd. Toen mijn tweede werd geboren voelde ik wel gelijk die band en liefde, ondanks een bizarre bevalling.
Zeker/ook met pijnstilling (vooral morfine) blijven je echte hormonen even uit... Hier een ks met extra risico op veel bloedverlies ivm voorliggende èn aan de voorzijde liggende placenta. Ik was gewoon vooral zenuwachtig over mijn eigen veiligheid Ik had wel gelijk een enorm verantwoordelijkheidsbesef, maar pas in nacht twee (das ook na afbouwen morfine) overviel me de enorme ontroering en zorg over dit kleine wezentje : )
Toen ze 'm boven het doek lieten zien vroeg ik of ik mocht huilen, dacht dat ik misschien teveel zou schuddebuiken tijdens het dichtnaaien, en dat mocht....maar toen kwam er niks!?!? Inmiddels ben ik emotievol ipv emotieloos
eef werd 's morgens rond 5 uur geboren.. kon er niets mee.. totdat we alleen lagen, zij in dat bakje naast me en voor het eerst haar beiden oogjes losdeed en ik besefde dat ze voor altijd bij me zou zijn.. toen kon ik niet meer ophouden met janken bij fien was dat anders, het besef kwam veel sneller..
Bij beiden geen traantje gelaten. Ook niet later. Wilde wel heel graag omdat iedereen maar zat te zeuren aan mijn hoofd over de kraamtranen die toch echt moesten komen. *zucht*
Ik heb ook niet gehuild hoor. Ik kreeg wel zo'n enorm hemels gevoel over me heen, ik begon tegen iedereen aan m'n bed te zeveren en kletsen dat het zo mooi was en dat het klopte en dat het goed was zo... Na 20 keer dat riedeltje te hebben afgespeeld vroeg de verpleegkundige me wat ik nou eigenlijk bedoelde... Eh ja, dat wist ik zelf ook niet, maar het was goed zo, zo mooi! Ik heb daarna alleen maar gelukzalig zitten glimlachen en de hele nacht met ogen als schoteltjes naar dochter liggen staren. Na een paar uur kwam diezelfde verpleegkundige m'n lampje uit doen, net was toch echt tijd om even wat te slapen. Tja. Kraamvrouwen
Hier ook geen last van gehad, alleen bij mn zoontje heb ik na de bevalling toen hij op mn buik lag, wel lopen miepen/dreinen...maar dat waren alle spanningen van de gehele zwangerschap.
Hier ook redelijk emotieloos bij de jongens, maar bij mijn meisje moest ik juist heel erg huilen.. dat was ook wel de snelste bevalling van de drie. Maar of dat ermee te maken heeft, geen idee.
Bij de oudste was het tranen met tuiten..lang op een zwangerschap gehoopt, negen maanden spanning, een heftige bevalling.. Toen ze eindelijk op mijn buik lag kwam alles eruit! Man, wat heb ik gejankt! Bij de jongste niet..ook een soort van emotieloos inderdaad.. Ik voelde me er zelfs een beetje schuldig over, bij haar zus moest ik immers wel huilen! Maar deze bevalling ging heel snel.. Na 6 uurtjes heftige weeen en 4 minuutjes persen was ze er.. In tegenstelling tot 24 uur en 59 minuten.. Pas toen ze haar bij me weghaalden om schoon te maken en aan te kleden realiseerde ik me wat er eigenlijk gebeurd was en kwamen de tranen, maar niet in diezelfde heftigheid als bij haar zus.. Die kwamen thuis, toen onze oudste haar zusje voor het eerst ontmoette.. Toen heb ik echt vreselijk gehuild! Dat vond ik zo ontzettend emotioneel!
Nee, ik herken dat niet. Vanaf het eerste moment dat mijn zoontje geboren is ben ik emotioneel. Vlak na de geboorte, en tot een tijd aansluitend heb ik gehuild van geluk.
Ook hier emotieloos. Heb nog lang gedacht dat er misschien iets mis was met me. En nog vaak bevestiging gezocht in het goede moeder zijn. Maar schijnt dus vaker voor te komen na een bevalling. Onderhand ben ik helemaal een (jankende) moeder!
Hier ook niet gehuild. Was blij dat ze er was maar het was ook onwennig, opeens een kindje op je buik. Moest echt even kennis maken. Misschien dat dat bij de tweede wat minder zal zijn omdat ik dan weet wat ik kan verwachten, misschien dat het dan sneller 'eigen' voelt oid. Ik had wel dat ik in de dagen na de geboorte zo ontzettend verbaasd was dat zoiets moois en compleets uit mijn lijf kon komen Was er helemaal ondersteboven van, bleef het maar zeggen haha.
Ik herken het wel... Ik zei iets van "hey jongen, daar ben je dan eindelijk!" of iets in die strekking.. maar dat was geloof ik meer omdat ik vond dat zoiets van me verwacht werd om te zeggen. Heb geen traan gelaten tijdens en na de bevalling, en voelde me ook niet heel blij ofzo (behalve dat hij er eindelijk uit was). Mijn moeder en schoonmoeder huilden meer dan ik...Het drong gewoon nog niet door op dat moment. Haha.
Ik was vooral heel blij dat het achter de rug was, dat er eindelijk een einde gekomen was aan die zware lange zwangerschappen en dat de pijn van bevalling weg was. Vooral bij mijn eerste was ik erg overdonderd en verbaasd. Hoorde dat glibberige, onbekende frummeltje echt bij mij?Ik vond het doodeng ! Huilen kwam bij mij in de vorm van kraamtranen, netjes volgens de boekjes zo'n 2 dagen na bevalling .