Ik kwam erachter dat mijn eileiders vergroeid waren. Natuurlijk zwanger worden is onmogelijk voor mij. Ontzettend verdrietig, maar kom op schouders eronder en met IVF begonnen. Wat was ik blij met de positieve zwangerschapstest na de allereerste terugplaatsing. En wat ik stortte ik in een diep donker gat toen het hCG te laag bleek te zijn... Tegen beter weten in hopen op een wonder, maar helaas... De tweede en derde terugplaatsing hetzelfde verhaal, wel positieve testen, maar te laag hCG. Mezelf opladen werd steeds moeilijker. Tussendoor nog geopereerd om een hydrosalpinx te laten verwijderen. De vierde terugplaatsing was eindelijk het hCG op een mooi niveau. Ik werd naar huis gestuurd met felicitaties en een afspraak voor een eerste echo met een week of 8. Dolgelukkig natuurlijk. Maar helaas bleek bij deze echo dat er weliswaar twee vruchtzakjes waren, maar geen kloppende hartjes. Ik was op. Gebroken. 4 terugplaatsingen en alle 4 zwanger, maar toch mis. Ten einde raad naar Gent, naar prof De Sutter. Hopelijk zou zij iets voor ons kunnen betekenen. Ze was absoluut niet te spreken over mijn NLse dossier. Vond dat er ronduit fouten gemaakt waren. Minstens 2 van de 4 miskramen telden in haar ogen niet mee, omdat zij vond dat de omstandigheden verre van ideaal waren vanwege fouten in mijn toenmalige zkh. Niet echt heel fijn om te horen... Uitgebreide bloedonderzoeken vonden geen oorzaak. Wel schreef ze metformine voor en menopur ipv puregon. De afspraak was om 1 stimulatie te doen, zodat ze kon kijken 'wat ze in handen had'. En ook deze terugplaatsing werd ik zwanger. Natuurlijk kon ik, gezien de eerdere ervaringen, niet ontspannen blij zijn. Want positieve testen had ik alle keren gehad. Maar toen was ook de hCG goed. En de drie opvolgende hCG waardes ook. En een kloppend hartje op de echo! Na een aantal goede echo's, met steeds een baby'tje wat keurig op termijn lag, durfde ik erin te gaan geloven... Ik was en blééf zwanger. Wat een wonder! Sinds 11 weken is mijn prachtige zoontje er. En nu sinds zijn geboorte begint de verwerking. Alsof ik het nu, nu hij er is, kan beginnen af te sluiten... Zoveel miskramen en de MMM hebben hun wonden achtergelaten. En de genezing kon niet starten toen ik er nog middenin zat. Ik ben blij dat het verdriet er nu uit begint te komen, dat betekent dat de wonden dicht kunnen gaan. Maar ik verwacht wel dat er littekens overblijven. Een LF van 3 dagen is wel extreem kort hoor. Weet je wel heel zeker dat je ideeen over je eisprong en nod kloppen?
QueenC in Gent hebben ze wel een idee. Een partiele mola is meestal een dubbel bevruchte eicel. In Gent onderzoeken ze of de zaadcellen van mijn man de eicel wel kunnen activeren. Als een zaadcel niet voldoende eicel activerend vermogen heeft dan doet de eicel niks na bevruchting en is dus nog toegankelijk. Pas als er nog een zaadcel bij komt sluit de eicel zich af en gaat verder. Dan heb je een partiele mola. Ze onderzoeken nu of dit bij mijn man zo is en zo ja welk percentage zaadcellen het om gaat. Dat doen ze met de MOAT.
@ nuage heftig traject! Waarom willen jullie geen icsi? Bij ons vanaf 10 Weken zwangerschap elke week een infuus met imuunglobuline (duurt 8 uur per keer), elke week een echo om te kijken of het kindje geen hersenbloeding heeft (daar is ons zoontje aan overleden) kindje word uiterlijk bij 36 weken met een keizersnede gehaald om bloedingen bij het kindje te voorkomen en grote kans dat het kindje een bloedtransfusie moet krijgen bij de geboorte omdat de bloedplaatjes (zorgen voor stolling) volledig op zijn bij de geboorte. Al met al heel stressvol traject ook. Deze allo imuunziekte word ook elke zwangerschap erger! Bij ons ook een wonder dat ons dochtertje er zo gezond uitgekomen is (waarschijnlijk omdat ze de eerste zwangerschap was die verder dan 10 weken kwam)
Wat vreselijk heftig zeg! En hoe is dit uiteindelijk ontdekt? We vonden IUI al heftig, dit hebben we ooit in 2009 3x gedaan. Zonder succes. Maar dat was in ons eigen zkh en we hadden nog geen kind. Nu zou het dan gaan om ICSI, wat qua traject vele malen zwaarder is dan IUI, en dan ook nog eens in Gent! Dat is echt teveel vrees ik. Het kost me mijn baan en het zet teveel stress op ons gezin. Ook ben ik doodsbang voor een punctie.
nah ook zonder chemo mag je er over klagen, maar ik snap je punt! Hier ging het ook (na curretage) vanzelf weg, maar hcg steeg opeens en toen was ik zwanger! maar zat wel even in de stress tijdens het bespreken van het chemotherapieplan
@ nuage kan me indenken dat dat heel stressvol kan zijn! En inderdaad je hebt nu een kindje dus je kunt niet alle tijd in zwanger steken. Ik herken dat wel....wat als je geen icsi wil? Willen ze dan wel behandelen in Gent? Bij ons is het ontdekt tijdens de standaard 20 weken echo. Ze zagen dat ons zoontje een grote tumor of hersenbloeding had en dat zijn hartje nog maar heel zacht klopte. Toen diezelfde dag direct een echo gehad van een prenatale screeningsarts van het Erasmus mc zij had 30 jaar ervaring maar kon er geen soep van maken waarom zo een klein kindje een tumor of hersenbloeding kon krijgen. Zij heeft toen alle onderzoeken ingezet die ze maar kon bedenken en helaas kwam deze zeldzame allo imuunziekte eruit. We hebben in die zin geluk want hier word bijna nooit op getest omdat het onderzoek prijzig is en bijna nooit een positieve test krijgen hierop. Als we het niet geweten hadden zou ons volgende kindje ook 100% zeker overlijden in de zwangerschap.
@hilly hoor je vaak dat je beter in het buitenland kan zijn, bizar eigenlijk. Liggen we zo ver achter hier dan? En logisch denk ik dat je nu pas gaan verwerken, zwanger zijn is in eerste instantie onzeker en dan prachtig en ook vermoeiend. Probeer het wel goed te verwerken @nuage oke dus zo krijg je een partiele mola. Wat is de kans dat je het zo vaak krijgt ook he!
@QueenC Ja, ze zijn in het buitenland veel verder. En ze zijn ook veel meer bereid om nieuwe dingen te proberen. In Nederland is men heel erg behoudend en heel erg van de statistieken. Dus als je niet in een bestaand hokje past, dan weren ze al snel niet meer wat ze met je moeten.
Het heeft daar vast wel mee te maken, maar ook met een hele rigide manier van werken die vast geramd zit in protocollen en richtlijnen. Als je buiten de richtlijn valt heb je pech. Als ze het niet weten dan gaan ze niet verder kijken of dingen uitproberen, dat mag niet van het protocol. Als iets niet voldoende bewezen is volgens hen dan doen ze het niet. Het is ontzettend frustrerend. Ergste vind ik de instelling van artsen. Zij vinden zeker niet dat ze achterlopen, zij zien de andere landen meer als een soort ontverantwoordelijk wild westen en ze zijn trots op de Nederlandse terughoudendheid.