Emotie's

Zijn de positieve emoties ook zo intens? Ik herken dit wel van mijn middelste (hooggevoelig). Als ze blij is, is ze heel blij, als ze verdrietig is, is ze heel verdrietig, als ze boos is, heel boos. Het zijn allemaal (emotionele) pieken en dalen en zeker toen ze klein was betekende dat ook veel tranen. Ik werd er soms helemaal kriegel van dat ze dan alweer stond te janken ... (te meer omdat ze bij overprikkeling ook ging huilen en toch best makkelijk overprikkeld was...)

Ik vond het een verademing toen ik voor eerst iets las over hooggevoeligheid, bijna verbaasd dat mijn dochter niet de enige was (toen was overigens al 6 jaar , ging een wereld voor me open). Belangrijkste 'lessen' die ik er uit geleerd heb, dat haar gevoel er is en mag zijn en dat ik het wellicht overdreven mag vinden, zij ervaart het op dat moment nu eenmaal zo. Voor haar is het 'groots'. Relativeren is iets wat ze echt nog moeten leren... Ik probeer meestal het gevoel te erkennen (het mag er zijn) en benoemen (ik zie het), maar er verder neutraal in te staan en niet te veel aandacht aan te besteden. Niet te veel in meegaan, maar ook niet tegenspreken. En dan probeer ik de focus op het positieve te krijgen.

'Wat jammer dat het spelen met je vriendinnetje nu voorbij is, ik zie dat je heel jammer vind en dat het je verdrietig maakt. Want spelen is erg leuk, he? Dan is het ook jammer dat het afgelopen is. Wat vond je het leukste dat jullie samen hebben gedaan vandaag, vertel eens!'

Inmiddels is mijn dochter bijna 10 jaar en zo gestaag is het huilen een heel stuk minder geworden , ze kan nu beter relativeren en ook beter met haar emoties omgaan. Daarnaast is ze zich in toenemende mate bewust dat ze echt niet wil gaan huilen waar andere kinderen bij zijn en dat ze zich dus groot kan houden tot ze weer in veilige omgeving (thuis) is.

Mijn jongste is nu 5 jaar, ook (hoog)gevoelig, alleen in plaats van huilen, wordt zij meestal boos... Word ik soms ook een beetje kriegel van , maar ik ga er vanuit dat ook zij wel zal 'rijpen'

 

Precies wat @Kache zegt. Mijn oudste is ook hooggevoelig en zijn emoties slaan soms de pan uit. Positief en negatief.

Het boekje draakje vurig heeft hem geholpen en mijn normen en waarden aan de kant gezet. Niet allemaal natuurlijk.

Maar met spullen gooien was vroeger naar de gang voor mij. Dat werkt bij hem écht niet. Word die nog bozer van en dan heb ik en hij veel meer last van zijn onmachf. Dus een knuffel en ik zie dat je boos bent enz dat helpt veel beter.

Gaat die dan nog door dan is bij mijn zoon negeren ook een manier. Hij vind t verschrikkelijk als ik dat doe. Dan benoem ik het wel. Ik laat jou nou even met rust want ik vind het vervelend dat je schreeuwt slaat enz. Daar word ik verdrietig van. Als jij niet meer boos bent kunnen we weer beter praten want zo hoor ik je niet.

Even snel getypt want nu is die verdrietig omdat zijn poppetje niet blijft staan en zijn kleine broer hem zit te etteren.

 

Komt op mij gewoon over alsof je zoontje moe is. Als hij net wakker is en al snel gefrustreerd over dingen, dan is dat misschien een uitong dat hij wat te kort heeft geslapen. Hij is vier, dus gaat net naar school begrijp ik? Mijn dochter was toen ook snel moe van alles. Zoals je zelf al zei, op vrijdagmiddag wil hij graag naar de speeltuin, maar is eigenlijk moe. Logisch dat hij dan snel emotioneel is toch? In zo’n geval beslis ik als ouder of ik dan überhaupt wel een uitje zal doen. Gaat hij verder nog naar opvang of oppas na schooltijd ?
Ik zou me er verder niet al te veel over verbazen of aan storen, maar wel op inspelen, door op het moment dat je ziet dat hij snel van slag is naar huis gaan of rustig aan doen.

 

Dit is (als je het mij vraagt) een oververmoeide en overprikkelde kleuter, dan is het lontje super kort en de geringste teleurstelling mondt uit in een drama. Zijn tranen zijn dan een teken dat hij het allemaal niet meer trekt (hoe graag hij het ook zou willen! Vooral mijn jongste is er een ster in om zichzelf niet genoeg rust te gunnen en maar te willen doorgaan, terwijl ze het eigenlijk niet aankan). Het gaat niet serieus om die kokossuiker of die broek.

Het enige wat helpt is hem helpen weer tot rust te komen door ervoor te zorgen dat hij weinig prikkels te verwerken heeft en voldoende ontspannende activiteiten (geen uitjes, geen bezoekjes aan winkels oid, geen speelafspraakjes en eventueel ook eens een dagje geen school) tot hij weer meer in balans is (1 dag? 2 dagen? 3 dagen? Je merkt het vaak vanzelf aan je kind). Daarnaast zelf ook geen hoge verwachtingen hebben, de lat laag leggen, een beetje extra vertroetelen en/of helpen.

Als je kind maar 'blijft doorgaan', moet je als ouder op tijd aan de rem trekken en ze tegen zichzelf in bescherming nemen. Je kunt ook vooraf in je planning dit al meenemen, door bijvoorbeeld maar maximaal 1 uitje of speelafspraakje per week te plannen, de week voor een schoolvakantie misschien helemaal niets (want dan zijn ze gemiddeld genomen meer moe en aan vakantie toe) etc.

(mijn jongste hield het de eerste 3 maanden op school niet eens vol om alle dagen te gaan, was echt te intensief en vermoeiend voor haar met als gevolg heel veel drama thuis)

 

Onze knul is ook 4 en is hooggevoelig maar hoogstwaarschijnlijk ook hoogbegaafd, emoties die zijn er ook echt, boos is ook BOOS, blij is echt heel erg druk en enthousiast, verdrietig is ook echt intense verdriet.

Verdriet mag er zijn maar wil niet zeggen dat ik er niet af en toe echt kriegelig van kan worden. Het helpt wel dat als je ziet dat de emmer bijna vol is echt even naar me toe haal en hij ook echt even komt knuffelen en soms gaat hij ook echt even uithuilen.

Een vast ritme helpt heel erg en na schooltijd zoeken we de rust en gaat hij nog niet spelen. 1 dag in de week gaat hij naar judo en dat helpt hem ook ontzettend.