Hallo; Op het moment dat ik dit schrijf ben ik een emotioneel wrak. Ik heb huilbuien en voel me een niets (dik, log en lelijk) mijn man snapt me niet en ik snap mezelf niet, kan niet meer helder denken en heb het gevoel dat ik voor mijn omgeving (vooral man) een onmogelijk geval ben. Hij geeft ook aan dat ik niets bereik met dat huilen en dat als ik zo door ga hij er op deze manier niet meer tegen kan. Dat ik moe ben na een dag werken en dat de emoties misschien door de zwangerschap komen wil hij niet zo inzien. Hij vind mij de laatste tijden ongeduldig, nors en niet snel enthausiast. Misschien heeft hij gelijk / misschien niet. Bij andere of op mijn werk ben ik vrolijk en sterk, maar thuis lijk ik ineens (volgens mijn man) onmogelijke eisen te stellen en is hij snel geiriteerd door mijn vragen, meningen en opmerkingen. Hoe weet ik nu of het komt door de zwangerschap of doordat mijn man teveel hooi op zijn vork neemt? Hij geeft de schuld aan mij en als ik zeg doe eens rustig aan dan ligt het daar niet aan. Wie herkent mijn gevoelens, wat is het (heeft het een naam) en wat kan ik ermee (als het echt aan de zwangerschap ligt). Ik hoop snel op antwoord, want de tranen biggelen regelmatig langs mijn wangen en ik voel me niet fijn. Ik moet me toch oke en happyvoelen als ik zwanger ben !
Ach jeetje... het ligt echt niet aan jou! Dit hoort gewoon (jammergenoeg) bij zwanger zijn! Vind het erg raar dat jouw man niet wat meer begrip voor jou kan/wil opbrengen, zwanger zijn heeft zo'n emotionele impact! Pff ik snap dat hij soms het gevoel kan hebben dat ie je niet meer terug kent, maar kom op zeg, hij moet maar ff op zn tanden bijten hoor! Take care meid! Oh ja, een naam zei je? Hormonsters heten die dingen En ik denk dat je er weinig anders aan kan doen dan lekker vroeg naar bed gaan en hopen dat het de volgende dag weer wat beter gaat.
Onder invloed van de zwangerschapshormonen kun je inderdaad soms wat feller en onredelijker zijn dan normaal. Een beetje begrip van de kant van je man zou geen kwaad kunnen, maar uiteraard heeft hij ook zijn grenzen. Mijn man kan heel ver meebuigen, maar als het hem te gortig wordt zegt hij er toch echt wat van. Zwanger of niet zwanger. Tip: geef je man het boekje 'Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt' van Kluun, daarin staan de 'basisregels' voor mannen m.b.t. de omgang met hun zwangere vrouwen op hilarische wijze uitgelegd. Sterkte en groetjes, Wendy
hier nog zo 1 met huilbuien en gewoon ja kortom ik ben zielig en hulpeloos ( zo voel ik me tog wel) maar ja best heb ik ook nog mijn goede momenten! mijn vriend begrijpt het best wel maar hij kan dan op andere momenten zeggen dat ik onredelijk ben! bij mij helpt het wel om bepaalde programma's , liedjes etc te vermijden! zoals bambi kijken zit er niet meer in en liedjes van marco borsato helaas ook niet meer!
Geeft helemaal niks en het gaat weer over! Heb ik bij mijn vorige zwangerschap ook gehad. Lag gewoon op de grond te janken als een klein kind dat ik het zoooo zat was. Manlief kon ook weing begrip opbrengen. Ik moest me niet zo aanstellen, want tja andere vrouwen deeden dat ook niet. AAArghh! Gelukkig gaat t dit keer beter. Misschien moet je wat minder gaan werken? Heb ik ook gedaan en dat is een hele opluchting. Geeft wat rust en tijd voor jezelf. Gooi het anders op rugklachten. Meestal zijn de huisartstn niet zo moeilijk met een doktersverklaring schrijven hoor. Zij willen ook graag dat je goed je bevalling in gaat en niet overspannen. Sterkte hoor!
Ligt niet aan jou hoor ! Denk dat iedereen die zwanger is ( en ook als je niet zwanger bent ) wel eens periodes hebt dat je niet lekker in je vel zit en je alleen maar kan/wil huilen. En dat wordt er natuurlijk niet beter op door de hormonen. De reactie van je man maakt het er helaas niet beter op. Hij hoort je gewoon ff lekker uit te laten huilen, je te troosten, met een deken en een pot thee op de bank te leggen en er zelf bij te kruipen. Dikke knuff en hoop dat je je snel weer een beetje je oude zelf voelt.
Hier ook wel eens huilbuien hoor. :S En dan gaat mijn vriend vragen waarom ik dan huil. Haha! Soms weet ik het zelf ook niet, het gebeurt gewoon. Gelukkig is hij heel begripvol en mag ik lekker bij hem uithuilen.
Kwam er gisteren op mijn wekr achter dat ik mijn brood vergeten was en ik heb toch hysterisch lopen janken! Niet normaal en helemaal niet mij. het hoort dus echt wel een beetje bij de zwangerschap hoor...Ik probeer altijd vanaf een afstandje naar mezelf te kijken en dat werkt wel relativerend. Zie het gewoon als iets wat erbij hoort en laat je er niet door meeslepen.
Het is me vandaag voor de eerste keer overkomen: zomaar uit het niets om niets huilen; ik wist niet wat me overkwam! Maar het deed wel even goed, dus ik laat het maar gaan. Toch wel vreemd dat je je emoties niet in de hand hebt; je voelt je ineens zo hulpeloos! Groetjes!
helaas hoort het erbij. Ik heb gisteren bij sesamstraat zitten huilen. Gelukkig snapt mn man het wel dat ik zijn hormoonbommetje ben, dus die troost me dan. Gewoon lekker effe janken en dan heb je daarna weer lekker ruimte in je lijf. Ben je weer lekker schoon van binnen. En als je man het vervelend vind dat je steeds huilt dan moet ie niet zo lelijk tegen je doen, omdat je daar nu gewoon super gevoelig voor bent. Je bent tenslotte samen zwanger.
Bedankt voor jullie reacties; Doet me goed te horen dat ik niet vreemd ben! Ik was even bang dat ik een postnatale depressie aan het creeeren was. Ik heb mijn man uitleg gegeven over de oorzaak van mijn huilbuien (hormonen), maar hij ziet het anders... Hij zegt dat ik te (over)bezorgd op hem reageer en dat ik dat vroeger niet deed. Mijn (over)bezorgdheid geeft hem een beknellend gevoel, en daarom wordt hij boos en vervolgens ga ik huilen...hij voelt zich dan machteloos en wordt nog meer boos... Die overbezorgdheid zal komen van de hormonen...en nu ik dat weet zal ik er minder in mee gaan om mijn man te besparen. De schat heeft het maar zwaar met mij, ik ben al vast op hem aan het oefenen met opvoeden De tip om minder te werken is misschien wel goed. Ik had het de laatste tijd heel druk (prive en werk) ik ben dan in de avond zo moe en kan dan blijkbaar niets hebben. Ik heb alleen lichamelijk weinig tot geen klachten en wat kan ik zeggen tegen de arts of verloskundige (ik kan heel moeilijk liegen) ineens allerlei klachten nadoen lijkt mij moeilijk. Nou ik moet nog 5 weken werken zal ik dat maar gewoon volbrengen of is deze stress slecht voor mij, de baby en mijn man?
Volgens mij hoef je niet te liegen hoor, als het jou beter lijkt om minder te werken, en je denkt dat je je daardoor beter voelt is dat genoeg reden hoor! Hopelijk voel je je snel beter, succes! En te veel stress is natuurlijk nooit goed voor jou en je baby!
Ah ja, ik erger me ook veel meer aan mijn vriend sinds ik zwanger ben. Ik vind het al irritant als ie te dicht bij me staat omdat ik dan misselijk word Komt wel goed maar praat er wel goed over met je man!
Ja, ik ga zeker met hem in gesprek blijven met mijn man en ik vraag binnenkort of de verloskundige hem iets wil uitleggen over mijn (tijdelijke) emoties en veranderde karakter (of is dat weer te betuttelend?) En ja, ik wil graag eerlijk zijn op mijn werk over ziek een melding, maar mijn werkgever doet daar altijd zer moeilijk over. Ik krijg dan te horen dat ik 1 uur later mag beginnen en 1 uur eerder weg, maar over een gehele ziek melding ivm rugklachten oid. doen ze moeilijk. Dan willen ze liever mijn werk aanpassen. Dan moet ik toneelspelen om te laten zien dat het echt niet lukt. Ik functioneer op het werk prima, maar in de avond thuis ben ik een emotioneel wrak. En laatst had ik me een dagje ziek gemeld, dan moet ik me helemaal verandwoorden en belt de uwv ook nog op en kan ik daar mijn gehele verhaal nog eens melden...wordt ik weer