Wie herkent dat gevoel? Ik ben nu 2enhalve maand geleden bevallen van een super meissie. Tijdens de zwangerschap had ik al vaak het gevoel dat ik emotioneler was dan normaal, maar nu is het helemaal hopeloos. Ik heb voor mn gevoel mn tranen steeds erg hoog zitten... Helemaal in mn relatie met mn man. Hij zit op moment niet lekker in zn vel (werk-problemen etc) en kan soms best fel reageren. Ook al is dat niet eens tegen mij, toch kan ik dan in janken uitbarsten. Neem nou net, ik was boerenkool aan maken. Brandt dat net aan.. Manlief chago, ik chago en hopsakee daar ga ik weer. Trek t me dan zo aan, niet normaal Mis mn ouders nu ook ineens mega-veel, terwijl ze al een flinke tijd niet meer leven (vader 13 jr geleden overleden, moeder 5 jaar) en kan al wel janken bij gedachte dat ze mn kids nooit zien... Zullen de hormonen wel zijn, maar pffff, dit is niet grappig!
ow wat herken ik me hier in... Ik heb allebei mijn ouders nog. Maar ik kan ook overal janken. Zit zelfs te janken bij K2 zoekt K3.. nou echt erger kan het niet! Iemand hoeft maar poep te zeggen en ik ga huilen. Ik heb werkelijk geen idee wat je er aan kan doen. Denk dat het gewoon de hormoonhuishouding is + alle nieuwe dingen en gevoelens en verantwoordelijkheden die je erbij krijgt. Ik ben alleenstaand mama en ik en mijn zoontje zijn onafscheidelijk. Zelfs zo erg dat als ik weg moet ik me eten uit kots en alleen maar kan huilen. Drama dus als ik zo weer moet gaan werken over een week.
Ik heb het vooral vlak na mijn bevalling gehad. Ik had heel erg veel last van kraamtranen. Er is veel stress bezorgd door een vervangende verloskundige. Daardoor had ik de angst dat mijn zoontje bij me weg gehaald zou worden. Op een avond wasi k aan het huilen in bed, geen idee wat de reden was. Na een tijdje was ik rustig en ging weer liggen. Toen ik mijn ogen dicht deed zag ik vanaf het moment dat mijn vliezen braken tot aan die avond voor mijn ogen. Beeldje voor beeldje. Toen brak ik en was ik niet te troosten. Ik was gewoon bijna overstuur. Ik kon de hele dag wel huilen en dat heb ik zeker wel 2 weken gehad. Ik kan nu wel vrij snel mee huilen als mijn zoontje overstuur is. Dat machteloze gevoel en niet wetende wat er aan de hand is breekt dan echt mijn hart.
Ja die eerste maanden zijn erg emotioneel, dat had ik ook. Ik was sowieso altijd al een jankert, daar neit van, maar tijdens de zwangerschap helemaal. En na de bevalling blijft dat ook zeker nog een paar maand best extreem. Ik jankte al als ik voor het eerst met mn kleine ging wandelen ofzo. (om je dood te schamen dat gejank hahaha) Anyway nu ruim anderhalf jaar later is het al stukken beter. Nu weer terug op iets hoger niveau dan voor de zw.schap, dat wel. Maar nu is het te doen haha Maar kan wel ff duren idd
ik merk nu na 6 maanden dat ik t beter trek. ontzwangeren dus. hou t in de gaten dat t geen depressie wordt!
Wel fijn dat t dus vaker voorkomt. Terwijl ik t als kraamtranen niet gehad heb. Kan me ook niet herinneren dat ik dat bij mn zoontje zo gehad heb, misschien dat t met 2 kids toch heftiger is allemaal, wie weet. Ik zal t zeker wel in de gaten houden, voor zover je dat zelf kunt. (Ze zeggen toch dat je zelf een depressie vaak pas als laatste doorhebt?)
@depressie, Ik kan dan wel overal om janken, maar ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu met mijn mooie mannetje!
Ik wilde hetzelfde schrijven als Kuidebokibi. Maar Chrissie, het lijkt mij logisch dat je juist nu je ouders heel erg mist. Het is toch weer een andere fase die aanbreekt in je leven, en die wil je logischerwijs ook met je ouders delen. Sterkte meissie. *Knuffel voor jou*
ik heb stevig ouderschap aangevraagd via het cb. Heb ook niet echt veel steun van mijn moeder namelijk. Een idee?
@sweetlakecity, het cb wilde me dat aansmeren, alsof ik verplicht was dat te doen omdat ik een "risicogroep" ben (alleenstaand mama) alleen daarom al omdat het zo pusherig ging en er gelijk zon stempel op mij geplakt werd heb ik , koppig als ik ben gezegd dat ik dat niet wilde!
oo dat was bij mij helemaal niet zo. Ze vertelde mij meer dat er veel jonge ouders bij zaten. Ik ben namelijk 28 dus niet jong maar ben mega onzeker. Heb weinig weerklank om te praten. Veel via internet maar juist dat live praten doet me zo goed. Ik kon zelf beslissen of ik hem kon invullen. En tja ik vind het wel fijn als ze om ze zoveel tijd even komen kletsen want dat kwartiertje cb daar heb je niets aan soms!
ps: ik vond wel doordat ik me moeder best miste ik het zwaar moeilijk had met de zwangerschap en nu nog steeds. Heb je ook dat je alles voor je kindje wil zijn! Er altijd wil zijn en moeite hebt om even weg te gaan. Ik leer nu pas dat mama zijn ook betekend tijd voor mama alleen, lekker shoppen of even weg zijn en gewoon mezelf weer zijn. (ps: is t Chrissie of Christa? Hier een naamgenootje...what's in a name he?) *lol*
Ja, dat beschermende idd! Vorige keer vond ik t wel lekker om weer aan werk te gaan, terwijl ik dat nu echt nog niet zie zitten. Het idee om de zorg weer uit handen te geven, pff, vreemd hoor! (Enne, mijn echte naam is Christel. Maar wordt vaak Chris of Chrissie genoemd)
Allemaal zo herkenbaar.. heb geloof ik 9 maanden gehuild.. en ik ben normaal helemaal geen huilerd. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was veranderde ik van een stoere zelfstandige vrouw in een huismus die alleen maar op de bank wilde zitten en over der bol geaaid wilde worden door der vriend ( goh..wat raar dat hij daar moeite mee had ) Heb bijna gedacht dat ik zo weinig vruchtwater had omdat ik het er allemaal uithuilde grin Op mijn werk idem.. t werd bijna een geagendeerd punt tijdens de vergaderingen.. Sweet doet der mond open en huilt erbij. Het leuke is dat ik er pas werkte.. ze hebben me dus 2 maanden *droog* meegemaakt en de rest huilend. Gelukkig ga ik in januari pas weer werken dus tegen die tijd moet het huilen wel opgehouden zijn en kan ik bewijzen dat ik niet altijd zo een jankerd ben . Hoewel ze het wel zullen gaan missen.. het werd een wedstrijdje..hoe snel kunnen we der aan het huilen maken ..grin.. Op die manier probeerden we er allemaal nog de humor van in te zien. Nu.. nog steeds.. ik kan erg snel huilen.. als we een discussie hebben over het een of het ander.. voel ik me al snel zo gekwetst en onbegrepen dat ik weer ga huilen.. en niet een beetje ook. Ik merk wel dat het al een stuk minder is vergeleken met de eerste week na mijn ks dus er is hoop voor de toekomst.
Hallo, na de bevalling was ik ook een emotioneel wrak. Kraamtranen duren volgens mij geen 2 maanden. Ik was altijd al emo, maar nu is het erger. Ik kan ook huilen om niks, ja omdat ik gewoon even moet huilen. Dan ben ik weer opgelucht. Het dagelijks huilen is bij mij na 3 maanden gestopt. Nu is het soms 1x per week. Gelukkig heb ik een lekkere nuchtere man die me weer met beide benen op aarde zet.
Dat is t, je voelt je bij minste onbegrepen en gekwetst en aangevallen. Terwijl het niet eens tegen je bedoeld is en vaak ook nergens over gaat. Maar dan toch dat gevoel hebben... ***zucht*** rare beestjes die hormonen
aangevallen...ik was terror! En daarna ook. Alsof je iemand moest beschermen. Hahhaa Hebben jullie ook dat je zo slecht kan luisteren naar andere? Zeker als ze alleen maar zeiken maar mijn gezeik moeten ze wel aanhoren over de kleine . Hahha
Geen kraamtranen maar wel hele hoog zittende tranen. Ach ik kon altijd makkelijk janken maar nu komen ze al als ik naar mijn lachende en babbelende meisje kijk. Tja leuk he hormonen